ΥΕΜΕΝΗ Βομβαρδισμοί «Αποκατάστασης της Ελπίδας»

ΥΕΜΕΝΗ

Βομβαρδισμοί «Αποκατάστασης της Ελπίδας»

Οσο τα αεροπλάνα των Σαουδαράβων ρίχνουν τις βόμβες που αγόρασαν από ΗΠΑ και Ευρώπη, οι Αμερικανοί βρίσκουν ευκαιρία να αναδιατάξουν τις ναυτικές δυνάμεις τους στον Κόλπο του Αντεν, στέλνοντας μεταξύ άλλων και το αεροπλανοφόρο «Ρούζβελτ»

Η «Αποφασιστική Καταιγίδα», η κωδική ονομασία της ιμπεριαλιστικής επίθεσης δέκα στρατιωτικών δυνάμεων που ξεκίνησε στις 26 Μάρτη υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, υποτίθεται πως τερματίστηκε αργά το βράδυ της περασμένης Τρίτης και μετεξελίχθηκε σε... επιχείρηση «Αποκατάσταση Ελπίδας» (ακριβώς όπως η ομώνυμη ιμπεριαλιστική επιχείρηση ΗΠΑ και ΟΗΕ το 1992-93 στη Σομαλία!). «Τερματίστηκε», είπε ο 30χρονος Σαουδάραβας υπουργός Αμυνας Μουχάμαντ Μπιν Σαλμάν (νεότερος γιος του Σαουδάραβα Μονάρχη Σαλμάν) γιατί τάχα επιτεύχθηκαν οι «στρατιωτικοί στόχοι» της επίθεσης, καταστράφηκε ο βαρύς οπλισμός και εμποδίστηκε η προέλαση των Σιιτών Χούτι στο κεντρικό και νότιο τμήμα της Υεμένης.
Στην πράξη, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Αυτό που έγινε ήταν η μάλλον άτσαλη προσπάθεια του υπουργού να εκτονώσει, με μία ανακοίνωση, τις υποτονικές (πλην σαφώς υποκριτικές) αντιδράσεις αξιωματούχων του ΟΗΕ (με πρώτο τον Γενικό Γραμματέα Μπαν Κι Μουν) που άρχισαν να δυσφορούν από τη μακρά λίστα των νεκρών αμάχων και των τεράστιων καταστροφών στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, δίχως να είναι ορατό στον ορίζοντα κάποιο τέλος.
Ετσι, όταν άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι δηλώσεις του ΓΓ του ΟΗΕ περί «έντονης ανησυχίας» για τις συνέπειες της επιχείρησης στους αμάχους και οι εκκλήσεις Ρώσων, Ιρανών και άλλων αξιωματούχων περί «παύσης των βομβαρδισμών» και έναρξης «ειρηνευτικών συνομιλιών», οι Σαουδάραβες αναγκάστηκαν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, να ανακοινώσουν τον «τερματισμό» των βομβαρδισμών που... συνεχίζονται! Εξακολουθούν, βεβαίως, να σφάζουν τον υεμενίτικο λαό με τις βόμβες και τα όπλα που χρόνια τώρα αγοράζουν από Αμερικανούς, Ευρωπαίους πολεμικούς βιομηχάνους, σε βαθμό ώστε πέρσι να γίνουν η πρώτη χώρα παγκοσμίως στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αγοράζοντας όπλα αξίας 6,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων... Οπλα που χρησιμοποιούν για να καταστείλουν κάθε υποψία αντικυβερνητικής αντίδρασης στο εσωτερικό της χώρας, για να πραγματοποιήσουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε Μπαχρέιν και Υεμένη, και να «θωρακίσουν» τα σύνορα του σαουδαραβικού βασιλείου προς το βορρά, όπου συνεχίζεται η δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (παλιών γνώριμων της σαουδαραβικής μοναρχίας) στο Ιράκ...
Ετσι, παρά τον ισχυρισμό του Σαουδάραβα Σουνίτη υπουργού Αμυνας για «ισχυρό πλήγμα» στους Σιίτες Χούτι της Υεμένης (που φέρεται πως υποστηρίζονται από το Ιράν), οι τελευταίοι όχι μόνο δε συνετρίβησαν, αλλά εξακολουθούν να πιέζουν στρατιωτικά την προεδρική φρουρά και τους μισθοφόρους του φιλοδυτικού Προέδρου Χάντι και τις δυνάμεις μισθοφόρων που διεκπεραιώνουν μυστικές αποστολές, τόσο στο Τάιζ, όσο και στη νότια πόλη Αντεν.
Ενισχυμένοι φαίνονται το ίδιο διάστημα και οι τζιχαντιστές της «Αλ Κάιντα Αραβικής Χερσονήσου» (AQPA), οι οποίοι δεν αποτελούν «πρόβλημα» για τους Σαουδάραβες ιμπεριαλιστές (το αντίθετο, μάλιστα!). Οι τζιχαντιστές, διόλου τυχαία, αξιοποίησαν την «ευκαιρία» της «Αποφασιστικής Καταιγίδας» καταλαμβάνοντας, μέσα στην αναμπουμπούλα των επιδρομών, δύο κεντρικές περιοχές, στήνοντας το «στρατηγείο» τους στην πόλη Μουκάλα.

Πάνω από χίλιοι οι νεκροί άμαχοι...

Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ έχουν στείλει εννιά πολεμικά πλοία ανοικτά της Υεμένης και το αεροπλανοφόρο «Θ. Ρούσβελτ», για να «προστατεύσουν» τάχα την «ασφάλεια» της διεθνούς ναυτιλίας, η Γαλλία «ναρκαλιευτικό» στα στρατηγικής σημασίας Στενά Μπαμπ ελ Μαντέμπ που ελέγχουν το πέρασμα προς την Ερυθρά Θάλασσα από τον Κόλπο του Αντεν και το Ιράν πλοία που πλέουν τάχα ανέμελα, μεταφέροντας εμπορεύματα και ανθρωπιστική βοήθεια στην περιοχή...
Επιπλέον, τα βομβαρδιστικά του 10μελούς στρατιωτικού συνασπισμού συνεχίζουν να σφυροκοπούν τη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, διαλύοντας ό,τι λιγοστό έχει μείνει από τις ελάχιστες υποδομές της χώρας σε δίκτυα υδροδότησης, ηλεκτροδότησης, συγκοινωνιών αλλά και σε υποτυπώδεις υπηρεσίες Υγείας, εκπαίδευσης. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί όχι μόνον δεν σταμάτησαν αμέσως μετά την αναγγελία του υποτιθέμενου «τερματισμού» τους, αλλά κλιμακώθηκαν, προκαλώντας από τις 26 Μάρτη μία τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή: Ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στην Υεμένη εκτιμά πως οι νεκροί άμαχοι ξεπερνούν τους 1.000 (μεταξύ των οποίων αρκετές δεκάδες μωρά και παιδιά) και οι τραυματίες τις 3.500. Βασικά είδη τροφίμων και φαρμάκων έχουν γίνει άφαντα εδώ και βδομάδες, τα καύσιμα είναι δυσεύρετα, ενώ έχει ανασταλεί η λειτουργία των δικτύων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθει με σιγουριά, το μέγεθος της καταστροφής, αφού σε πολλές αγροτικές ή αραιοκατοικημένες περιοχές της χώρας είναι σίγουρο πως αρκετά από τα θύματα παραμένουν αζήτητα, θαμμένα κάτω από τα ερείπια, δίχως να βρουν ποτέ μία θέση στην επίσημη λίστα των «παράπλευρων» απωλειών από τους βομβαρδισμούς των Σαουδαράβων και των συμμάχων τους.
Η «Αποκατάσταση της Ελπίδας» για τους Σαουδάραβες στην Υεμένη μπορεί να μετρά σήμερα ημερολογιακά πέντε μέρες, μόνον που στην πραγματικότητα είναι επιχείρηση συνέχισης του ολέθρου και του θανάτου που σπέρνουν οι βόμβες των ιμπεριαλιστικών επιδρομών. Είναι εντούτοις βέβαιο πως κάποτε οι βόμβες θα σταματήσουν για τα καλά και πως η επέμβαση θα συνεχιστεί με τα γνωστά, άλλα μέσα: Τον «ειρηνευτικό» διάλογο με σημαδεμένα χαρτιά (πάντα προς όφελος των επιδρομέων), τους διεθνείς «μεσολαβητές» που δρουν υπό τις εντολές των ιμπεριαλιστών, τις κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», που λειτουργούν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων δυνάμεων, τα πακέτα «βοήθειας» που «συμπτωματικά» αποδεικνύονται μποναμάς για τα μονοπώλια, τις επιχειρήσεις «αρωγής» και χειραγώγησης του λαού, ώστε να παραμένει εγκλωβισμένος στη φτώχεια και στην υποτέλεια.
Η αλυσίδα αναπαραγωγής του φαύλου κύκλου της εκμετάλλευσης από ντόπια και ξένα «αφεντικά» μπορεί να σπάσει, και στην περίπτωση της Υεμένη, με κλιμάκωση του ταξικού αγώνα.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ