Η εγκληματική δράση της Χ.Α. μέσα από τα δικά της ντοκουμέντα

jailgoldendawn / 5 days ago

(Κείμενο: Γιάννης Μπασκάκης, Δημήτρης Ψαρράς, ΕφΣυν, 20/4/2015)

Τον Ιούνιο του 2012, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Χανίων εξέδωσε ανακοίνωση για να εκφράσει «τον προβληματισμό και την ανησυχία του για τις φασιστικές επιθέσεις που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό», επισημαίνοντας ότι «στόχος τους δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά οποιοσδήποτε υιοθετεί και πρεσβεύει το διαφορετικό». Στην ανακοίνωση δεν αναφερόταν καμιά φασιστική οργάνωση, ούτε φυσικά η Χρυσή Αυγή. Και όμως, αμέσως την επόμενη μέρα η οργάνωση του Νίκου Μιχαλολιάκου ανήρτησε στον ιστότοπό της διαμαρτυρία προς τον υπουργό Παιδείας, με το ερώτημα αν «έχουν το δικαίωμα δημόσιοι υπάλληλοι να προπαγανδίζουν κατά συγκεκριμένου νόμιμου πολιτικού κόμματος στον χώρο εργασίας τους».
Με την ανακοίνωση αυτή η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται δηλαδή να υιοθετεί την πατρότητα των «φασιστικών επιθέσεων», αναγνωρίζοντας τον εαυτό της στην ανακοίνωση της ΕΛΜΕ. Είναι άραγε τόσο ηλίθιοι οι χρυσαυγίτες, ώστε να προβούν σε μια παρόμοια αβίαστη ομολογία, λίγες μέρες μετά την εκλογική τους επιτυχία και την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά; Και βέβαια δεν είναι ηλίθιοι. Αλλά είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, παγιδευμένοι σε μια ανυπέρβλητη αντίφαση που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της οργάνωσης.
Η αντίφαση αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι η βία, η επίδειξη ισχύος και η τρομοκρατία για τη Χρυσή Αυγή δεν είναι το μέσο της πολιτικής δράσης (όπως συμβαίνει με άλλες μορφές βίαιων ή ένοπλων οργανώσεων), αλλά το ίδιο το μήνυμα προς τους οπαδούς της και προς τους πολίτες. Είναι δηλαδή υποχρεωμένη να επαίρεται ακόμα και δημόσια γι’ αυτήν τη δράση –όπως κάνουν οι παράνομες οργανώσεις με τις προκηρύξεις τους-, όσο και αν η ηγεσία της μπροστά στους εισαγγελείς και τους ανακριτές τα αρνείται όλα και είναι έτοιμη να αποκηρύξει όσα μέλη συλλαμβάνονται.
Αυτός είναι ο λόγος που τα έντυπά της βρίθουν ντοκουμέντων για τη δράση της. Και αυτό που σήμερα αποτελεί αναγκαίο στοιχείο της προπαγάνδας της, αύριο κινδυνεύει να θεωρηθεί ενοχοποιητικό στοιχείο. Η οργάνωση γνωρίζει αυτή την παγίδα και έχει κάθε λόγο να εξαφανίζει αυτά τα τεκμήρια με την επιμέλεια που ο δράστης πασχίζει να σβήσει τα ίχνη του από τη σκηνή τού εγκλήματος.

Η δημόσια αναγγελία της συγκρότησης των Ταγμάτων Εφόδου, με τη μορφή «Αντάρτικου Πόλης» (1.12.2000). Η ασυλία που είχε εκείνη την περίοδο η ναζιστική οργάνωση της επέτρεπε να προπαγανδίζει ανοιχτά την εγκληματική δράση.

Περιοριζόμαστε σήμερα σε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, αντλημένα όλα από την ίδια την εφημερίδα της οργάνωσης, όχι από τα εσωτερικά τους ντοκουμέντα ή τις ιδιωτικές τους συνομιλίες.
1. Η σχέση με τη νομιμότητα
Κάθε φορά που αποκαλύπτονταν τα εγκλήματα της οργάνωσης, η Χρυσή Αυγή προκαλούσε με θράσος: «Υπάρχει ένας τρόπος να μας θέσουν εκτός νόμου. Να ζητήσουν τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου με απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου. Στην περίπτωση αυτή θα δεχθούμε την απόφαση της δικαιοσύνης και την αμέσως επόμενη ημέρα θα ιδρύσουμε άλλο κόμμα! Ηδη έχουμε υπόψη πέντε έξι τίτλους» (1.8.1999).
Ως προς την περιφρόνησή τους στη νομιμότητα έχουν κι εδώ ομολογήσει ότι «η Χρυσή Αυγή είναι εθνικιστική, με την έννοια πως ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του πατριωτισμού και της υποταγής στην αστική νομιμότητα» (9.1.2003). Το εξηγεί καλύτερα ο Γιώργος Μάστορας (Μισιάκας, διορισμένος από τον Αρχηγό στη Βουλή): «Η σταθερή Πίστη μας στην αιώνια αξία του έθνους και της λαϊκής κοινότητας βρίσκεται πάνω από την υπακοή στους παροδικούς νόμους» (21.9.2011).
2. Η στρατηγική της οργάνωσης
Ο λόγος που αποφάσισαν να δράσουν τον τελευταίο καιρό τόσο βίαια έχει προαναγγελθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια: «Είναι απαραίτητη η χαλύβδινη πειθαρχία. Η κύρια ευκαιρία για εμάς είναι κάποια κρίση του έθνους, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε πολιτική, είτε στρατιωτική. Τότε, όταν θα φανεί το πόσο σάπιο είναι το κατεστημένο, εμείς θα φέρουμε ως τίτλους τιμής τις διώξεις μας από αυτό και θα υπερηφανευόμαστε για τη μη επαφή μας με αυτό. Τότε θα πρέπει να δράσουμε και να καθαρίσουμε την Ελλάδα απ’ τα καθάρματα σκοπεύοντας σε μια κοινωνία πραγματικά εθνική όπου οι προδότες δεν θα έχουν καμιά θέση» (9.2.1999).
3. Ο τρόπος δράσης
Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αρχίζει η εφημερίδα να προετοιμάζει την εικόνα που είχε η οργάνωση μετά το 2010. Δημοσιεύεται επιστολή, στην οποία υποδεικνύεται «να έλθουν σε επαφή όλα τα μέλη της Χρυσής Αυγής», ούτως ώστε να δημιουργηθεί «Τράπεζα αίματος με ελληνικό αίμα», «να κατασκευασθούν ομοιόμορφες στολές (στα πρότυπα της ΕΟΝ) και να μοιρασθούν στους συναγωνιστές της Χρυσής Αυγής και το κόστος να καλύπτεται από κάθε μέλος» και να δημιουργηθούν «κατασκηνώσεις για παιδιά, όπου την ευθύνη της εξάσκησης θα έχουν εθνικιστές αθλητές και καθηγητές». Η απάντηση στην επιστολή είναι προσεκτική («οι προτάσεις που μας κάνεις είναι πολύ λεπτές όσον αφορά νομικά ζητήματα»), αλλά δείχνει ότι από τότε η οργάνωση γνώριζε ότι ο δρόμος που ακολουθούσε ήταν εκτός νομιμότητας (15.7.1994). Οσο για τις στολές, τώρα στις απολογίες τους οι χρυσαυγίτες τις αρνούνται, αλλά είναι γνωστό ότι τις προμηθεύονταν μαζικά και μάλιστα από το κατάστημα «Φάλαγγα» του Παναγιώταρου.
Σύσσωμη η ηγεσία της οργάνωσης αρνείται σήμερα την οργανωμένη «αυτοδικία» και την «αντιποίηση αρχής». Μόνο που ήδη εδώ και 20 χρόνια περηφανευόταν γι’ αυτήν ακριβώς τη δράση. Σε άρθρο του τότε υπαρχηγού της οργάνωσης Γιάννη Γιαννόπουλου αναφέρεται ότι τους ζήτησε βοήθεια ένας πολίτης στο Μεταξουργείο εναντίον μεταναστών: «Κλιμάκιον της Χρυσής Αυγής τον επεσκέφθη εις την οικίαν του και ακολούθως επιθεωρήσαν την περιφέρειαν του Μεταξουργείου διεπίστωσε τρομερά πράγματα. […] Θα πρέπει να τους πετάξουμε έξω γρήγορα, με τη βοήθεια του κράτους ή χωρίς. Γιατί αν δεν υπάρχει το κράτος, υπάρχει ο ελληνικός λαός και η Χρυσή Αυγή που πάντοτε θα στέκεται αρωγός του» (8.3.1996).
Και πάλι ο Γιαννόπουλος προβλέπει και απειλεί: «Οταν έλθει η ώρα να ξεδιπλωθούν οι σημαίες στο εκτυφλωτικό φως του Ηλιου ή θα είστε μαζί μας ή θα είστε εναντίον μας. Οι αγώνες θα γίνονται στο πεζοδρόμιο και όχι στις τηλεοράσεις. Και το αίμα θα είναι αληθινό!» (27.9.1996). Ακόμα και η αλλαγή των γραφείων γίνεται, σύμφωνα με τον Μιχαλολιάκο, «με σκοπό να κυριαρχήσουμε στο πεζοδρόμιο του κέντρου των Αθηνών» (3.1.1997).
Σε άρθρο του με τίτλο «Πολιτοφυλακή», ο Γιαννόπουλος περιγράφει ακριβώς το μοντέλο των Ταγμάτων Εφόδου. Αναφέρεται σε μια ομάδα κουκουλοφόρων «εθνικιστών» που συλλαμβάνει «Αλβανούς υπανθρώπους» και τους τραυματίζει βαριά με ρόπαλα μπέιζμπολ. Στο τέλος τούς εγκαταλείπουν ανάπηρους. Και η κατάληξη: «Ας σκεφθούν σοβαρά οι φορολογούμενοι πολίτες ότι επιβάλλεται να δημιουργήσουν επιτροπές πολιτοφυλακών καθ’ άπασαν την επικράτειαν» (10.1.1997). Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, ο παλιός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου Ιωάννης Βουλδής απειλεί «τι θα γίνει όταν αποφασίσουμε και οι Ελληνες να φτιάχνουμε συμμορίες και να ληστεύουμε αυτούς» (δηλ. τους μετανάστες).
4. Ο ναζιστικός «εθνικισμός»
Μπορεί η εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», που άρχισε να εκδίδεται το 1993, να μην περιλάμβανε στο λογότυπό της την «καθαρόαιμη» σβάστικα, όπως συνέβαινε με το ομότιτλο «ιδεολογικό» περιοδικό που εκδιδόταν από τον Δεκέμβριο του 1980, αλλά και εκείνη δεν έπαψε ποτέ να διαλαλεί με κάθε τρόπο την εθνικοσοσιαλιστική ταυτότητα, και μάλιστα την ταύτισή της με τους «ηττημένους του Μεγάλου Πολέμου», δηλαδή τη Βέρμαχτ, τα Ες Ες και το καθεστώς του Χίτλερ. «Ολοι γνωρίζουν τις ιδέες μας», θα γράψουν στις 13.1.1995 και θα παραπέμψουν ακριβώς στο ναζιστικό περιεχόμενο των περιοδικών και των βιβλίων τους.
Μέσω της στήλης των επιστολών, η εφημερίδα της οργάνωσης στέλνει τα κρυφά μηνύματα προς τους μυημένους. Εμφανίζονται, λ.χ., δυο επιστολές στις οποίες οι υποτιθέμενοι επιστολογράφοι ζητούν να «μην κρύβουμε την ιδεολογία μας», δηλαδή τον φασισμό, αλλά και ότι «παρατηρούμε όμως μια αλλαγή στην προπαγάνδα. Το να αναγράφεται η λέξη Εθνικισμός στην εφημερίδα δεν περιλαμβάνει πλήρως την ιδεολογία μας». Η απάντηση είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική: «Η Χρυσή Αυγή εκπροσωπεί έναν Εθνικισμό βασισμένο στη Λαϊκή Κοινότητα και στις Φυλετικές Αξίες, πράγμα που ποτέ δεν έκρυψε και ποτέ δεν αλλοίωσε. Αλλωστε δεν πρέπει να βγάζετε συμπεράσματα χωρίς πρώτα να έρθετε σε προσωπική επαφή μαζί μας. Αν θέλετε μπορείτε να επισκεφθείτε τα γραφεία μας για να κάνετε τις διαπιστώσεις σας» (3.11.1995).
Και λίγες βδομάδες αργότερα, άλλος επιστολογράφος ζητά να μην αναφέρεται η οργάνωση «εθνικιστική», αλλά αυτό που είναι, δηλαδή «εθνικοσοσιαλιστική» και να επανέλθει η σβάστικα στο εξώφυλλο. Η απάντηση είναι πάλι αποκαλυπτική: «Συναγωνιστή, τέτοια ουσιώδη θέματα, σαν αυτά που θέτεις, δεν είναι δυνατόν να εξαντληθούν μόνο μέσα από μια απλή απάντηση. Απαιτούν τακτικότερη επαφή. Γι’ αυτό σε καλούμε να επισκεφτείς τα γραφεία μας για να μας γνωρίσεις από κοντά» (15.12.1995).
5. Η ταύτιση με τους Γερμανούς κατακτητές
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές υποστήριξης των Γερμανών κατακτητών και με κάθε ευκαιρία η οργάνωση εκφράζει τη θλίψη της για την ήττα των ναζί στον πόλεμο: «Τι θα γινόταν εάν κέρδιζαν τον πόλεμο οι Γερμανοί, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας; Πάντως εντελώς διαφορετική από τις σημερινές εβραϊκές κοινωνίες του ατομικού συμφέροντος και τη θεοποίηση του χρήματος» (3.4.1998). Και όταν ένας οπαδός τους διαμαρτύρεται γι’ αυτή την ταύτιση με τους κατακτητές, του ζητούν να περάσει από τα γραφεία «για να του εξηγήσουν» (22.5.1998).
Δεν είναι μόνο ο Χίτλερ που συγκεντρώνει τον θαυμασμό της οργάνωσης, που τον συγκρίνει ακόμα και με τον Ιησού (7.1.2000). Υμνητικά δημοσιεύματα υπάρχουν και για τον Μπόρμαν, τον Ρόζενμπεργκ, τον Γκέμπελς, τον Μπρίνερ, ακόμα και τον Αϊχμαν (1.9.1999).
6. Τα μέλη
Σε επιστολή οπαδός ζητάει να μείνει ανώνυμος: «Μπορείτε να μου εγγυηθείτε εχεμύθεια καθώς επιθυμώ να γίνω μέλος της οργάνωσης και να διατηρήσω την ανωνυμία μου για ευνόητους λόγους;» Το αίτημα γίνεται δεκτό: «Εννοείται ότι πάντα προσέχουμε για τους ανθρώπους που έχουν ειδικούς λόγους να μη δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους» (14.1.1994).
Οταν αποκαλύφτηκε συμμετοχή μελών της οργάνωσης σε επεισόδια στο Πάντειο το 1995, κάλεσε συνέντευξη Τύπου ο Μιχαλολιάκος και το απέκλεισε, επειδή όπως δήλωσε ο τότε υπαρχηγός του Ανδρουτσόπουλος, «εμείς τα ελέγχουμε τα μέλη μας» (28.4.1995). Αντίθετα με την επίσημη γραμμή της οργάνωσης, που μόλις συλλαμβάνεται κάποιο μέλος της σπεύδει να δηλώσει ότι της είναι άγνωστος, ο Μάστορας ομολογεί ότι «η Χρυσή Αυγή έχει δεκάδες μέλη κατηγορούμενα για την πολιτική τους δράση» (27.7.2002).
Οταν καταδικάστηκε σε 6,5 χρόνια φυλακή ο Δ. Κολτσίδας για τοποθέτηση βόμβας σε τουρκικό φορτηγό στη Λάρισα το 2004, η Χρυσή Αυγή απείλησε με προσφυγές στη δικαιοσύνη, επειδή ο εισαγγελέας τον ρωτούσε για τις σχέσεις του με την οργάνωση (21.10.2004). Ο ίδιος τις διέψευδε, αλλά βέβαια τον είδαμε το 2012 να αναλαμβάνει τα ηνία της τοπικής οργάνωσης.
7. Τα Τάγματα Εφόδου
Ηδη από το 1993 η εφημερίδα υποδεικνύει ως μοντέλο τις βιαιότητες (πογκρόμ) που πραγματοποιήθηκαν στο Κριεκούκι εναντίον Αλβανών μεταναστών («Κριεκούκι, η αρχή μιας δυναμικής φυλετικής αντίδρασης», 29.5.1993), και μάλιστα συγκρίνεται αυτή η έκφραση της «λαϊκής θέλησης που αγνοεί εντελώς τους ψευδοανθρωπιστικούς προβληματισμούς» με την επίθεση στο Ροστόκ της Γερμανίας, όπου είχε σημειωθεί τον Αύγουστο του 1992 η μεγαλύτερη μεταπολεμικά ρατσιστική επίθεση με στόχο Βιετναμέζους μετανάστες.
Στόχος δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Η οργάνωση υπερασπίζεται τις βιαιότητες κατά των Ρομά στη Νέα Κίο: «Οταν πρόκειται για γύφτους η μοναδική λύση είναι η εκδίωξη των αλλοφύλων από τη γη μας» (2.6.2000). Ακόμα και τα συνδικάτα στο Πέραμα είχαν γίνει στόχος της οργάνωσης από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας (26.10.2001).
«Τους πιάσαμε στον ύπνο με ασπίδες και όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό για την περίσταση», θα γράψει ο Κασιδιάρης για μια επίθεση του Τάγματος Εφόδου στη Θεσσαλονίκη το 2004. «Τα ξύλα χτυπάνε πάνω στα ταμπούρλα, οι αρβύλες στο πεζοδρόμιο δίνοντας στην πορεία μας έναν τόνο πολεμικό. Δεν είναι η οργάνωσή μας πολιτικό κόμμα. Είναι τάγμα μαχητικό» (10.6.2004). Αυτό λέει και το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.
8. Η σχέση του κόμματος με την εγκληματική οργάνωση
Ο Μιχαλολιάκος έχει διατυπώσει ακόμα και σε βιβλίο τη θέση του ότι αποφάσισε να δώσει και την τυπική μορφή κόμματος στη Χρυσή Αυγή, ως κέλυφος νομιμότητας των πραγματικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης. «Ο λόγος για τον οποίο συμμετείχαμε στις εκλογές ήταν η νομιμοποίηση του κινήματός μας» (10.10.1997). Και ως απόδειξη της νομιμοφροσύνης τους αναφέρουν ότι από τη Βουλή τούς στάλθηκε κάποιος φάκελος που έξω έγραφε «προς πολιτικό κόμμα Χρυσή Αυγή» (19.10.2001). Μάλιστα ο Μιχαλολιάκος ειρωνευόταν τις αρχές που «για έντεκα ολόκληρα χρόνια ποτέ μα ποτέ, σεβόμενοι το γεγονός ότι είμαι ο επικεφαλής ενός έστω και μικρού νομίμου πολιτικού κόμματος δεν με κάλεσαν ούτε για μία κατάθεση» (24.11.2005). «Οσο παραμένουμε εκτός κ(υ)νοβουλίου», γράφει ο Κασιδιάρης, «θα κυριαρχούμε στο καθιερωμένο πεδίο δράσης μας το -πεζοδρόμιο- και θα κάνουμε την Αθήνα άνω κάτω. Μόλις μπούμε μέσα στο άντρο της διαφθοράς και των εγκληματιών πολιτικάντηδων, τότε θα ανατραπούν τα πάντα» (18.5.2011). Και για όποιον δεν κατάλαβε, «η είσοδος στο κοινοβούλιο θα μας νομιμοποιήσει απόλυτα» (26.11.2011).
9. Η δομή της οργάνωσης
Ο Γιώργος Μάστορας ανακοινώνει ότι θα δημιουργήσουν «μία φάλαγγα ικανή να τσακίσει τα πάτα στο πέρασμά της» (12.9.1997). Υπάρχουν επίσης πολλές αναφορές στους «μαχητικούς πυρήνες» και τις διασυνδέσεις τους. Λίγους μήνες αργότερα έχει ήδη δημιουργηθεί η Φάλαγγα με φαλαγγίτες, φαλαγγάρχες, στρατιωτική εκπαίδευση κ.λπ., και ανακοινώνεται και η δραστηριότητά της (12.6.1998).
Για φάλαγγες, όμως, δόκιμα μέλη, πυρήνες υποδοχής κ.λπ. μιλά το γνήσιο καταστατικό της οργάνωσης, το οποίο περιλαμβάνεται στη δικογραφία και το οποίο αρνούνται οι κατηγορούμενοι. Τίποτα απ’ αυτά δεν αναφέρεται στο καταστατικό-βιτρίνα που κατέθεσε η οργάνωση τον Αύγουστο του 2012. Οσο για την παντοκρατορία του Αρχηγού, «ο Ηγέτης-Αρχηγός είναι η σχηματοποιημένη θέληση του λαού. Ενσαρκώνει σε μια ύπαρξη την ενέργεια του συνόλου του Λαού του. Γι’ αυτό στο Λαϊκό κράτος ουσιαστικά άρχει ένας, εκφράζοντας όλους, κι όχι τμήματα συμφερόντων ή οργανωμένες μειοψηφίες» (14.1.1994).
10 . Η «πολιτική δίωξη»
Την ίδια στάση που έχουν σήμερα απέναντι στις κατηγορίες που τους έχουν απαγγελθεί, την κρατούσαν όταν δικάζονταν ομοϊδεάτες τους σε άλλες χώρες. Την καταδίκη Γερμανών νεοναζί σε πολύχρονη φυλάκιση για τον δολοφονικό εμπρησμό σπιτιού Τούρκων μεταναστών στο Ζόλιγκεν η οργάνωση τη θεωρεί «μία ακόμα πολιτική καταδίωξη του “νεοναζισμού”, της “ακροδεξιάς” και –εν πάση περιπτώσει οποιασδήποτε μορφής φαινομένων εθνικισμού παρατηρούνται στη σύγχρονη καπιταλιστική Γερμανία» (20.10.1995).
Οσο για την περίοδο που φυγοδικούσε ο υπαρχηγός Περίανδρος, ο Μιχαλολιάκος αναφερόταν σε «πολιτική δίωξη» που οφειλόταν σε παρέμβαση του Μιλτιάδη Εβερτ και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (12.10.2001).
11. Οι απειλές στη δικαιοσύνη
Δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο οι επιθέσεις της οργάνωσης σε δικαστές, οι απειλές και οι συκοφαντίες. Στην εφημερίδα φιλοξενούνται πολλά κείμενα με παρόμοια μηνύματα, όπως λ.χ. η προβολή ως συναγωνιστή ενός Αμερικανού «ακραφινούς φυλετικού λευκού ακτιβιστή», ο οποίος κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας Ομοσπονδιακής Δικαστού (16.1.2003).
12. Τα πρότυπα της οργάνωσης
Ακόμα και τα πιο ακραία παραδείγματα ναζιστικής εγκληματική δράσης ομάδων του εξωτερικού εμφανίζονται από την εφημερίδα ως έργα «συναγωνιστών» εθνικιστών: «Τέσσερις τσιγγάνοι σκοτώθηκαν επί τόπου, όταν πήγαν να απομακρύνουν ένα πανό που έγραφε “Τσιγγάνοι γυρίστε πίσω στην Ινδία”. Το πανό ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικό μηχανισμό και το επεισόδιο έγινε στην πόλη Ομπερβαρτ. Θεωρείται η πρώτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ρατσιστική ενέργεια με νεκρούς! Αυτό πανικόβαλλε τις αρχές, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν φυλακίσει δεκάδες εθνικιστές μόνο και μόνο επειδή διέδιδαν τις ιδέες τους. Ισως αυτή η ενέργεια ήταν το αναμενόμενο ξέσπασμα των παράνομων εθνικών οργανώσεων» (17.3.1995).
Ακόμα και η τρομοκρατική επίθεση στην Οκλαχόμα το 1995 (168 νεκροί) υπήρξε μοντέλο για την οργάνωση. Μπορεί βέβαια στην αρχή να την απέδωσε στους «Εβραίους των ΗΠΑ» (28.4.1995), αλλά μετά τη σύλληψη των ενόχων ο βασικός δράστης ΜακΒί έγινε ήρωας στα μάτια των χρυσαυγιτών: «Ο Τίμοθι Μακβί προτίθεται να γίνει μάρτυρας των ιδεών του και παράδειγμα προς τους Αμερικάνους Εθνικιστές. Αρνείται σθεναρά τις κατηγορίες και κρατάει ηρωική στάση μπροστά στην επικείμενη εκτέλεσή του» (16.2.2001). Με αφορμή τον ΜακΒί η εφημερίδα γράφει ότι «οι Αμερικάνοι πατριώτες αντισιωνιστές δίνουν σκληρούς αγώνες κατά της σιωνιστικής τυραννίας» (7.12.2001) και τον εξυμνεί μετά την εκτέλεσή του ως «μαχητή της Κου Κλουξ Κλαν και κατά της παγκοσμιοποίησης» (16.11.2001).
Ανάλογη υποδοχή έχει και ο διαβόητος Unabomber. Η «Χρυσή Αυγή» δημοσιεύει ασχολίαστο μεγάλο μέρος της προκήρυξης του μοναχικού τρομοκράτη (17.11.1995). Και με κάθε ευκαιρία υπερασπίζεται τους «εθνικιστές» άλλων χωρών που κατηγορούνται για δολοφονίες (19.5.2000).

Ποίημα στο πρωτοσέλιδο, εμπνευσμένο από τα εμβατήρια των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου (SA), με τις «λόγχες των εκδικητών να ακονίζονται στα πεζοδρόμια».

13. Η σχέση με τη βία
Διαμαρτυρόμενος ο Αρχηγός για την εχθρότητα των μέσων ενημέρωσης προς τη Χρυσή Αυγή, δεν διστάζει να απειλήσει καθαρά: «Οταν υβρίζουν και συκοφαντούν τα φερέφωνά τους τους εθνικιστές ας γνωρίζουν πως παίζουν επικίνδυνο παιχνίδι. Πρέπει να καταλάβουν πως αντιδρούν επικίνδυνα και πως η ΑΔΙΚΙΑ καμιά φορά γεννά τη ΒΙΑ» (16.6.1995).
Ενα χρόνο πριν από τη δολοφονική επίθεση της Φάλαγγας στους τρεις αριστερούς νέους στην πλατεία δικαστηρίων, ο Φαλαγγάρχης Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος προφητεύει: «Θα έτρεμαν εάν γνώριζαν πόσο φανατικοί είμαστε. Είμαστε εθνικιστές και συνωμότες. Είμαστε γεμάτοι φανατισμό που θα χαράξουμε με σπαθί και πένα, και θα διαχύσουμε με μελάνι και αίμα» (31.1.1997). Και τη μέρα της επίθεσης, ο Μιχαλολιάκος με άρθρο του για την «Ελληνική Φάλαγγα» ομολογεί ότι «μια Ελληνική Φάλαγγα είναι η απαίτηση των καιρών, μια φάλαγγα αποφασισμένων ανδρών που θα περιφρονήσουν το θάνατο» (19.6.1998).
Ως προς τις δολοφονίες, η άποψη της οργάνωσης είναι ότι «ο φόνος Ελλήνων είναι έγκλημα, ο φόνος Τούρκων ευχής έργον» (16.1.1998). Και σε άλλο σημείο: «Θέλουμε αγωνιστές έτοιμους να χύσουν αίμα στο δρόμο. Το αίμα το δικό τους, που μοιάζει με φωτιά και το αίμα των εχθρών τους, που θα είναι η απόδειξη της εκδίκησης» (4.5.2001).
Μέχρι και με τον Δράκουλα ταυτίζονται οι χρυσαυγίτες: «Είμαστε ανεπιφύλακτα με τη βία εκείνων που έχουν με το μέρος τους το δίκιο, ακόμα και αν χρειαστεί αυτή η βία να συνοδευτεί από φρικαλεότητες γιατί η βία σε οποιαδήποτε μορφή της κρύβει μέσα της τη διεκδίκηση της ελευθερίας. Ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος και ο Ρουμάνος Βλαντ Τσέπες Δράκουλας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα απαραίτητων φρικαλεοτήτων» (2.9.2004).

Μοιραστείτε το: