Γράφει η Νανά Καλημέρη //
Έχουν περάσει χρόνοι δέκα κι άλλοι δέκα, από τότε που μια ομάδα παιδιών έφυγαν από τα σπίτια τους, από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, με σκοπό να παρακολουθήσουν τις σπουδές τους σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Τι όμορφα χρόνια!! Τετράχρονες …διακοπές, πληρωμένες από τον πατέρα και στο τέλος και πτυχίο!!! Πτυχίο που μπορεί να μην είχε επαγγελματικά δικαιώματα, είχε όμως ένα σκασμό προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση. Κι αν ήσουν και λίγο επιρρεπής στο γλείψιμο και στο ξεπούλημα του επαναστατικού σου παρελθόντος, τότε μπορούσες να «διαπρέψεις» ως δημόσιος λειτουργός – υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας…..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Βρισκόμαστε στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ μεσουρανεί. Ο άνεμος αλλαγής πνέει από άκρη σε άκρη σ” όλη τη χώρα. Αμφισβητείται η παραμονή μας στην ΕΟΚ, μένουν οι βάσεις που φεύγουν κι άλλα όμορφα που καλλιεργούν οι Μαγδαληνές προκειμένου να ξεπουλήσουν το πλήθος στους Ρωμαίους. Τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας βράζουν.
Σε κάποιες σχολές, το πάνω χέρι το έχει η ΠΑΣΠ, σε κάποιες άλλες η Πανσπουδαστική… Μεγάλος αγώνας διεξάγεται μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων. Τα νέα εξάμηνα που καταφθάνουν στις σχολές, αποτελούν το αντικείμενο της παραταξιακής μάχης. Οι εκλογές και τα αποτελέσματα αυτών, δίνουν τεράστια χαρά ή θλίψη και επιβεβαιώνουν το επίπεδο των προσπαθειών που έκανε η κάθε παράταξη για να προσεγγίσει όλο και μεγαλύτερο μέρος νέων φοιτητών.
Είναι η εποχή όπου η ΚΝΕ έχει ανοίξει τις πύλες της και δέχεται στα σπλάχνα της κάθε νέο που δηλώνει πως αποδέχεται την υπεροχή της ιδεολογίας της. Είναι η εποχή (για όποιον Κνίτη της εποχής εκείνης τυχαίνει να διαβάζει αυτές τις γραμμές), που βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την «επανάσταση»… (Και όπως ήταν φυσικό, περνάνε από εκεί ΚΑΙ όλοι όσοι σήμερα κατέχουν κυβερνητικά και συνδικαλιστικά πόστα.)
Στις βουλευτικές εκλογές του 1989, παρότι η ΝΔ προηγείται σε ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, δεν καταφέρνει να σχηματίσει κυβέρνηση. Λίγο νωρίτερα έχει δημιουργηθεί ο Συνασπισμός της αριστεράς και της προόδου, ως εκλογική συμμαχία του ΚΚΕ και της ΕΑΡ. Με τον κίνδυνο να παραγραφούν τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα το σκάνδαλο Κοσκωτά που συγκλονίζουν την Ελλάδα, η ΝΔ και ο Συνασπισμός, συγκροτούν κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Το νέο κυβερνητικό σχήμα, ήταν βραχύβιο και είχε διπλό στόχο: τη δρομολόγηση των διαδικασιών της κάθαρσης και την προετοιμασία αδιάβλητων εκλογών βάσει του ισχύοντος εκλογικού νόμου. Αυτήν ακριβώς την περίοδο συντελείται και η πτώση των σοσιαλιστικών χωρών και το πέρασμά τους στο καπιταλιστικό στρατόπεδο…
Παρ’ όλη την αναγκαιότητα της συγκρότησης της κυβέρνησης ειδικού σκοπού, στους κόλπους της ΚΝΕ σηκώνεται θύελλα… Η διαφωνία της ΚΝΕ με το ΚΚΕ για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Τζανετάκη είναι τόσο έντονη, που τελικά οδηγεί στη διάσπαση…
Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε. Πάμε όμως να δούμε πού βρίσκονται σήμερα μερικοί από τους τότε Κνίτες. Πολλοί από αυτούς, παρέμειναν πιστοί στην ορθότητα της νεανικής τους επιλογής και σήμερα τους συναντάς στις γραμμές του κόμματος, στα ταξικά σωματεία, να υπερασπίζονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ και να δίνουν τη μάχη τους για την τελική νίκη του προλεταριάτου. Άλλοι πάλι, ίσως οι περισσότεροι, πήγαν στα σπίτια τους, μούντζωσαν την νεανική τους επιλογή και συνέχισαν τη ζωή τους από το σημείο όπου την είχαν αφήσει… Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι οποίοι είχαν τις έντονες διαφορές τους με τη γραμμή του κόμματος και επέλεξαν να φτιάξουν νέους πολιτικούς φορείς ή να ενταχθούν σε άλλους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Μέσα στην ενδιάμεση 20ετή και πλέον περίοδο (από το τότε στο σήμερα), μύδροι εξαπολύθηκαν και εξαπολύονται διά στόματος ΝΑΡιτών και άλλων διαφωνούντων κατά του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ αποτελούσε και αποτελεί γι αυτούς το κόκκινο πανί. Τα χρόνια της «ευημερίας», σύμφωνα πάντα με τις ατομικές προσπάθειες, δυνατότητες, γνωριμίες και ξεπούλημα ενίοτε του αριστερού παρελθόντος, οι περισσότεροι λίγο έως πολύ κατάφεραν να φτιάξουν μια υποφερτή, ανθρώπινη ζωή.
Τα πάντα όμως υπόκεινται στους νόμους της φύσης και στην κυκλικότητα. Και να σου η κρίση… μια κρίση τεράστιων διαστάσεων και τραγικών κοινωνικών συνεπειών. Με την εκτίναξη της ανεργίας, βρέθηκαν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Επιχειρήσεις έκλεισαν ή απειλούνται με κλείσιμο το επόμενο άμεσο χρονικό διάστημα. Η φορολογία έχει αγγίξει το θεό, κάθε σπίτι αποτελεί και μια τραγωδία… Αυτή είναι λίγο πολύ η καθημερινότητα στην πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του τόπου, αριστερών και δεξιών καταβολών. Ας αφήσουμε όμως εκείνους που ουδέποτε αντιλήφθηκαν τι πρεσβεύει η αριστερά κι ας εστιάσουμε στους άλλους, τους «δικούς» μας… Κι εδώ προτείνω να περάσουμε μια βόλτα μπροστά από τον καθρέφτη μας και αφού αφήσουμε στην άκρη τους εγωισμούς και τις ψευτοδικαιολογίες μας, ας κάνουμε μια κουβέντα με τον εαυτό μας, με ειλικρίνεια. Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας είμαστε, κανείς δε μας ακούει, σε κανέναν δεν έχουμε να υπερασπιστούμε τίποτε… Ποιος φταίει που χάθηκε η δουλειά μας ή το ότι σήμερα απασχολούμαστε για 400ευρώ; Ποιος φταίει που χάσαμε το δικαίωμα στην εργασία και αντί αυτής σήμερα μιλάμε για απασχόληση; Ποιος φταίει που δε βρίσκουμε έναν γιατρό να μας δώσει μια θεραπεία για απλά προβληματάκια υγείας; (για τα μεγάλα, δεν θα τολμήσω καν να θέσω θέμα…) Ποιος φταίει που ενώ λιώσαμε στη δουλειά για να πληρωθούν τα φροντιστήρια των παιδιών, σήμερα δεν έχουμε χρήματα για να τα στείλουμε να σπουδάσουν σε μια άλλη πόλη, πέραν αυτής της κατοικίας μας; Ποιος φταίει που κάθονται τρεις τρεις οι νέοι στα καφέ κι ενώ διαθέτουν από έξι μεταπτυχιακά και τρία διδακτορικά, συνεχίζουν να πίνουν καφέ μη έχοντας τίποτε άλλο να κάνουνε; Ποιος φταίει που τα παιδιά των περισσότερων από εμάς, που γονατίσαμε για να τα αναστήσουμε και να τα σπουδάσουμε, αναγκάζονται να φύγουν μετανάστες για ένα καλύτερο μέλλον, μια δουλειά με κάποιες αποδοχές, ένα έτοιμο, άρτια εκπαιδευμένο επιστημονικό προσωπικό, να εγκαταλείπει τη χώρα για να πάει σκλαβάκι σε κάποια πολυεθνική; Ποιος φταίει που ενώ μας γέμισαν τα μυαλά με τις ευκαιρίες που προσφέρει ο καπιταλισμός, είδαμε τα παιδιά μας ή εκείνα του γείτονα να ερωτοτροπούν με τον θάνατο των ναρκωτικών; Ποιος φταίει που δεν έχουμε συλλογικές συμβάσεις, που μας παίρνει το σπίτι η τράπεζα, που στέλνουμε τα μωρά μας πεινασμένα στο σχολείο, που αντικρίζουμε παντού επαίτες και εξαθλιωμένους μετανάστες; Ποιος φταίει που μπήκε η ναζιστική χρυσή αυγή στη βουλή; Ποιος φταίει για τη δράση της μέσα στα σώματα ασφαλείας; Ποιος φταίει που οι φυλακές είναι γεμάτες «εγκληματίες»; Ποιος φταίει που η τηλεόραση από το πρωί ως το βράδυ ταΐζει με σκουπίδια τον κόσμο και αποκοιμίζει συνειδήσεις; Ποιος φταίει που δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ένα βιβλίο λόγω κόστους; Ποιος φταίει που κι αν ακόμη το δανειστούμε το βιβλίο, δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε κουράγιο να το διαβάσουμε; Ποιος, ποιος ,ποιος, ποιος, ποιος;;; Μπορείς εσύ να απαντήσεις;;; Πρόσεξε… είσαι μόνος με τον εαυτό σου… Παρ’ όλα αυτά θα χρειαστείς περίσσια δύναμη για να παραδεχτείς πως όλη σου τη ζωή την πέρασες παραπλανημένος… Πως όσο αυτή τσούλαγε υποφερτά, εσύ κρυβόσουν πίσω από ένα αριστερό, σοφιστικέ άλλοθι… πιο προωθημένο, πιο προοδευτικό, πιο ανένταχτο, μακριά από τα μαντριά των προβάτων…. Θα χρειαστεί να παραδεχθείς πως υπήρχαν κάποιοι που σε καλούσαν να πάρεις μέρος στα συνδικαλιστικά σου όργανα, για να ανατραπεί η σαπίλα και ο κυβερνητικός συνδικαλισμός. Θα αναγκαστείς να παραδεχθείς πως υπήρχαν κάποιοι που σε καλούσαν να ενώσεις τη φωνή σου σε κινητοποιήσεις, απεργίες, περιφρουρήσεις. Πως ήταν και είναι χρέος σου να αντισταθείς έστω και τώρα μαζί με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Πως είναι πια καιρός να δεις και να πεις την αλήθεια πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους γύρω σου, πως έκανες λάθος, πως δε φταίει το ΚΚΕ που δε σου έλυσε τα προβλήματα. Πως στην ουσία ποτέ δε νοιάστηκες, σου άρεσε όμως να ταΐζεις τον εγωισμό σου, πως αυτοί είναι μ…, άσχετοι, απολιθώματα, ξεπερασμένοι, καθισμένος σε μια γωνιά και πετώντας πέτρες σε κείνους που πάλευαν να μη χαθεί το όποιο κίνημα… Θέλει κουράγιο φίλε μου και τσαγανό να πεις την αλήθεια, κύρια στον εαυτό σου… Φύγε τώρα από τον καθρέφτη, γύρνα στη σκληρή καθημερινότητα, αντίκρισε όσα εδώ και πέντε χρόνια αντικρίζεις και απάντησε σε ένα τελευταίο ερώτημα. Θα συνεχίζεις να ψάχνεις τον ένοχο γύρω σου ή θα παραδεχτείς και θα αναλάβεις την ευθύνη σου;;;