Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Α. Όσο πιο μεγαλόστομες είναι οι διακηρύξεις ενός αστικού πολιτικού χώρου, τόσο μικρότερο οφείλει να είναι και το καλάθι των προσδοκιών της εκλογικής του πελατείας –άλλο που τελικά δε λειτουργεί έτσι το σχήμα. Πόσο μάλλον που η ειρωνεία της ιστορίας επιφυλάσσει σε πολλούς τον ακριβώς αντίθετο ρόλο από αυτόν που κρατούσαν για τον εαυτό τους και επέλεγαν για τον αυτοπροσδιορισμό τους.
Το ρέκβιεμ της «εθνικόφρονης», στρατιωτικής ηγεσίας της χούντας ήταν ένα στρατιωτικό Βατερλώ και μια εθνική τραγωδία στην Κύπρο. Η αλλαγή του ΠΑΣΟΚ με τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, κράτησε τις βάσεις, εκμαύλισε συνειδήσεις και πρόσδεσε τη χώρα βαθύτερα στο άρμα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ο ΓΑΠ και το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» έφεραν αντιλαϊκή θύελλα, το μεγαλύτερο πετσόκομμα λαϊκών και εργατικών κατακτήσεων στη νεότερη ιστορία. Και τώρα, ο φλογερός αντιμνηονιακός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ, μας οδηγεί εκ του ασφαλούς και με μαθηματική ακρίβεια στην υπογραφή μιας ακόμα επαχθούς, καθαρά μνημονιακού χαρακτήρα, συμφωνίας που ισοδυναμεί με νέο γύρο θυσιών για τα λαϊκά στρώματα. Ενώ οι δανειστές-«εταίροι», που θα χόρευαν στο ρυθμό που θα τους κρατούσε ο Τσίπρας, με ζουρνάδες και νταούλια, χορεύουν τώρα στο ταψί με τους πιο εξευτελιστικούς όρους την ελληνική κυβέρνηση, ακόμα και στο παρά πέντε της συμφωνίας.
Κι αν όλα αυτά δε μας αφορούσαν άμεσα, θα ήταν απλώς διασκεδαστικά. Καταλήγουν όμως τραγικά, όσο δε διδασκόμαστε από τα λάθη μας κι επιμένουμε να τα επαναλαμβάνουμε.
Β. Η «ενωμένη Ευρώπη» είναι το πιο ευγενές ιδανικό των καιρών μας.
Οι εταίροι είναι φίλοι μας, οι πιο πιστοί μας σύμμαχοι στις δύσκολες στιγμές που περνάμε.
Τα χρόνια εφαρμογής του μνημονίου ήταν (είναι) χρυσή ευκαιρία να διορθώσουμε αγκυλώσεις και παθογένειες χρόνων, η βάση για μελλοντική ευημερία σε μεγάλο βάθος
Η παρούσα ελληνική δημοκρατία είναι η καλύτερη που απόλαυσε ποτέ ο τόπος.
Οι κυβερνήσεις που εκλέξαμε είναι οι πιο υπεύθυνες που είχαμε ποτέ.
Το Μέγκα είναι το πιο δημοκρατικό, πολυφωνικό ενημερωτικό κανάλι.
Και η μάζωξη των φιλελέδων την περασμένη βδομάδα ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση στα χρονικά.
Τάδε έφη Πρετεντέρης, τουλάχιστον. Ε, όσο ισχύει αυτό, ισχύουν και τα προηγούμενα.
Γ. Σε ένα από τα τελευταία βιβλία του ποταμίσιου Μάρκαρη, με τις περιπέτειες του αστυνόμου Χαρίτου και την «τριλογία της κρίσης» που ολοκληρώνεται με το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», η Ελλάδα βγαίνει θεωρητικά από την ευρωζώνη κι ο τόπος βράζει από οργή και διαδηλώσεις που περιγράφονται σε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Νότιοι εναντίον βόρειων (Ευρωπαίων), δραχμή vs ευρώ, νέοι εναντίον γέρων, όλα τα κλισέ της αστικής δημοσιογραφίας χτυπημένα στο μίξερ και συμπυκνωμένα σε λίγες σελίδες. Οι μεν έχουν πανό με το σύνθημα «αν είναι να ζήσουμε φτωχοί, καλύτερα με τη δραχμή», ενώ οι δε φωνάζουν «με το ευρώ παίρναμε ψίχουλα, με τη δραχμή δε θα παίρνουμε τίποτα. Φέρτε πίσω τα ψίχουλα! Φέρτε το ευρώ!» Και όταν τελικά συναντιούνται, οι μεταξύ τους στιχομυθίες είναι του τύπου «να δω τώρα πώς οι μπαμπάδες σας θα σας παίρνουν αμάξι, όταν περνάτε τις Πανελλαδικές» κι από την άλλη «δουλέψατε, αλλά συνταξιοδοτηθήκατε στα σαράντα σας»!
Αν τα παραπάνω μοιάζουν (και είναι αστεία) γιατί είναι τελείως εκτός πραγματικότητας και μπορούν να σταθούν μόνο στο βούρκο των τηλεοπτικών κλισέ, το πιο τρομακτικό θα είναι να δούμε να προσεγγίζει τελικά η πραγματικότητα το σενάριο του Μάρκαρη, με κάλπικα δίπολα, σαν κι αυτό που πήγε να στηθεί τις τελευταίες μέρες με διάφορες συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
Δ. Πρώτα ήταν τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Μετά οι συγκεντρώσεις της εκκλησίας για το θέμα των ταυτοτήτων και την αναγραφή του θρησκεύματος. Κι ακολούθησε η άνω πλατεία στο Σύνταγμα με τους «ελληνο-σούπερμαν», που φορούσαν τη σημαία σαν μπέρτα. Κι εκεί που πίστευες πως το είχαν τερματίσει, βάζοντας τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, ήρθαν οι πρόσφατες συγκεντρώσεις να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία και προηγούμενο.
Οι παρδαλές διαδηλώσεις ζήλεψαν την παρέλαση των ομοφυλόφιλων κι εξελίχτηκαν σ’ ένα είδος «μνημονιακής περηφάνιας», ή «memorandum pride», κατά το διεθνώς λεγόμενο, με διάφορες μνημοναικές αποχρώσεις, ανάλογα με την ημέρα της συγκέντρωσης. Κι όπως σχολίαζε σατιρικά ο 2310: ποιος λέει πως οι κινητοποιήσεις δε φέρνουν αποτέλεσμα; Δύο συγκεντρώσεις έκαναν οι φιλελέδες και τα αιτήματά τους (ναι στις προτάσεις Γιούνγκερ) ικανοποιήθηκαν άμεσα. Ορίστε!
Από τη μια οι «μένουμε Ευρώπη» κι από την άλλη οι «παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας», στηρίζοντας την κυβέρνηση. Βγαλμένο κατευθείαν από τις σελίδες του επόμενου βιβλίου του Μάρκαρη. Όσοι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας στο παραπάνω δίπολο, επιβάλλεται να κατέβουμε σήμερα στο Σύνταγμα, στο συλλαλητήριο ενάντια σε παλιά και νέα Μνημόνια. Εκεί βρίσκεται η μόνη διέξοδος.