Περιμένοντας το μνημόνιο

 Περιμένοντας το μνημόνιο

Σε μία πρόσφατη ανατροπή (που δεν είναι εκπομπή –κι η εκπομπή βασικά δε βλέπεται ούτως ή άλλως), έμπαινε δημοσκοπικά το ερώτημα αν έχει νόημα σήμερα η διάκριση των πολιτικών δυνάμεων σε μνημονιακές κι αντιμνημονιακές, με τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να απαντά αρνητικά. Η πρώτη εύκολη ανάγνωση είναι πως το ακραιφνώς μνημονιακό μέγκα προσπαθεί να αφαιρέσει βάρος και αξία από τον αντιμνημονιακό λόγο και τα επιχειρήματα του σύριζα. Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να αξιοποιηθεί κι από το κυβερνητικό επικοινωνιακό επιτελείο για να προετοιμάσει ψυχολογικά το κλίμα για την υπογραφή της συμφωνίας. Γιατί να επιμένουμε, άλλωστε, δογματικά σε παλιά σχήματα που έχουν χάσει τη σημασία τους και δεν ανταποκρίνονται σε στις... προκλήσεις της σημερινής περιόδου;

Γι’ αυτό ακριβώς λοιπόν, όσοι επιμέναμε όλο αυτό το διάστημα να καταδεικνύουμε τον κάλπικο διαχωρισμό σε μηνμονιακές κι αντιμνημονιακές δυνάμεις, σήμερα που οι ψεύτικες, «συνοριακές» γραμμές σβήνουν, όπως οι πατημασιές δίπλα στο κύμα, και που γίνεται σε όλους φανερό πως η σφιχτή θηλιά των δανειστών και της εε ισοδυναμεί με μνημόνιο διαρκείας, πρέπει να συνεχίσουμε να δείχνουμε την πραγματική αντίθεση, ακόμα κι αν κάποιοι δεν μπορούν να την προσλάβουν παρά μόνο μέσα από αυτό το σχήμα. Η γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» μπορεί να σταθεί, κάλπικος ήταν ο αυτοπροσδιορισμός κάποιων φλογερών «αντιμνημονιακών» στο από δω στρατόπεδο.

Κι αν σου λέει κάποιος για την ενότητα της αριστεράς; Φίλε μου, δεν υπάρχει καμία βάση συνεργασίας με ένα μνημονιακό κόμμα, σαν το σύριζα. Κι αν βγαίνει κάποιος συριζαίος στο μπλοκ να σχολιάσει πολιτικά; Φίλε, δεν ανοίγω διάλογο με μνημονιακούς.

Νδ-πασόκ-συνασπισμός, ψηφίζουνε μνημόνια, πληρώνει ο λαός.

Η πλάκα είναι πως τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που συζητάμε, δεν είναι αυτά που μας επιβάλλουν οι δανειστές, αλλά η δική «μας» πρόταση, της ελληνικής κυβέρνησης. Και πως πολλοί συριζαίοι σε τηλεοπτικά πάνελ λένε να περιμένουμε πρώτα να δούμε (για να κρίνουμε) την τελική συμφωνία, που μόνο χειρότερη μπορεί να είναι (από τις δικές «μας» προτάσεις), αφού οι «εταίροι» πιέζουν για ακόμα περισσότερα μέτρα. Τόσα, που μέχρι κι ο παλαιομνημονιακός λόχος ξεθαρρεύει και βγαίνει να υπερασπιστεί ανοιχτά το διαβόητο μέιλ χαρδούβελη, ως μια πιο ήπια και ανώδυνη «λύση».

Το ζήτημα είναι τι παιχνίδι παίζεται με τη σκληρή στάση της πάλαι ποτέ τρόικα και των φορέων της που εναλλάσσονται στο ρόλο του καλού και του κακού μπάτσου. Ή που θέλουν να ταπεινώσουν πολιτικά το σύριζα, για να τον ευθυγραμμίσουν πλήρως με τις βουλές τους και να κόψουν το βήχα σε όποιον τυχόν ονειρεύεται την παραμικρή παρέκκλιση από το βασικό τους σχέδιο. (Και ο σύριζα που αποκλείει σε όλες τις πτώσεις τη ρήξη, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να χορέψει, με ζουρνάδες και νταούλια, στο ρυθμό που του κρατάνε). Ή που η κυβέρνηση έχει βρει μια καλή ευκαιρία να πλασάρει τη γνωστή τακτική του βασιλιά χότζα (όχι του εμβέρ), (με το μικρό σπιτικό και τα ζωντανά που, όταν φεύγουν, το κάνουν να μοιάζει μεγαλύτερο), και να μας σερβίρει τη συμφωνία με σως-γαρνίρα εθνικής συγκίνησης, γιατί τάχα αντιστάθηκε και δεν υπέκυψε σε όλες τις ιταμές απαιτήσεις της άλλης πλευράς.

Στον έβδομο ουρανό, όλοι αδέλφια.

Κάποια κυβερνητικά στελέχη μάλιστα υποστρίζουν σε δημόσιες εμφανίσεις τους πως τα μέτρα είναι ταξικά (α γεια σου αρχηγέ κι εμείς αυτό λέμε), γιατί καλούνται για πρώτη φορά να πληρώσουν (και) οι πλούσιοι (γαργάλατο αρχηγέ, δε λέμε το ίδιο). Σα να λέμε δηλ πως έχουμε και λόγους να πανηγυρίζουμε κιόλας για τη συμφωνία. Κορόδια τους πιάσαμε, αδέλφια, τους άλλους (εμείς είμαστε οι άλλοι). Κερδάμε, κερδάμε. Ρίγη απερίγραπτης περηφάνειας.

Αλλά τότε, τι νόημα έχουν τα υπονοούμενα πως η μόνη κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης είναι να μην επιβεβαιωθεί το σενάριο της αριστερής παρένθεσης; Αφού όλα τα περάσαμε...

Υπάρχει βέβαια κι η παρηγο-ρήτρα ανάπτυξης για το χρέος, που επιδιώκει να αποσπάσει η ελληνική κυβέρνηση. Μένει βέβαια να αποδείξει με κάποιον ταχυδαχτυλουργικό τρόπο α. πως τα δανεικά ξεπληρώνονται τελικά με άλλα δανεικά και θα αποπληρώσουν μάλιστα και το χρέος σε βάθος χρόνου, και β. πως ο λαγός μπορεί να επιβάλει τους όρους του στο λάκκο των λεόντων –εκτός κι αν λέει απλώς καμιά μουσμουλιά, για να περνάει η ώρα, μέχρι να συναντήσουμε όντως από κοντά το λιοντάρι.

Ένας άλλος «αριστερός αντιπερισπασμός» του κυβερνητικού επιτελείου ήταν το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, όπου οι ανελ καταψήφισαν μεν επί της αρχής, αλλά επιβεβαίωσαν με τη συνολική στάση τους πως θα είναι οι τελευταίοι που θα έριχναν την κυβέρνηση, για να μην ακολουθήσουν τόσο σύντομα την τύχη διάφορων συγκυβερνητικών εταίρων (λαος, δημαρ) στον κάδο με τις στυμμένες λεμονόκουπες.

Όσο για το κυβερνητικό επιτελείο με τα παπαγαλάκια που τιτιβίζουν (σε τουίτερ και λοιπά μκδ), ανέλαβε να φτιάξει αμέσως κλίμα για την αρνητική επί της αρχής ψήφο του κουκουέ, χωρίς να εξετάζει το σκεπτικό, την ψήφο στα επιμέρους άρθρα κι άλλες τέτοιες ενοχλητικές λεπτομέρειες. Ένας συριζαίος τραγουδιστής μάλιστα (δρογώσης), στη συναυλία που έγινε για να πανηγυρίσουν τη νέα επιτυχία της αριστερής κυβέρνησης, άφησε σπόντες για το κόμμα που δε θέλει να δει όλα αυτά τα παιδιά εδώ με ιθαγένεια!

Κι όλα αυτά για ένα νομοσχέδιο που προβλέπει απαράδεκτους περιορισμούς και αξεπέραστους (για πάρα πολλούς μετανάστες) σκόπελους, όπως τα ένσημα, η προϋπόθεση για 10ετή κατοχή πράσινης κάρτας, κτλ. Αλλά δεν έχει νόημα να προσπαθείς να απαντήσεις σοβαρά σε αυτούς. Οι τρολιές μόνο με αντίστοιχα σοβαρό ύφος και τρόπο αξίζει να απαντηθούν. Και θα δανειστώ τα λόγια του σοφού λαϊκού στρώματος που (εξακολουθεί να κοροϊδεύει την κοινωνία με το μπλοκ του και) λέει πως διεκδικούμε ιθαγένεια για όποιον γεννήθηκε κι αναπνέει εδώ από το 1821. Και τέλος πάντων, έχουμε δίκιο.

Και το δίκιο αυτό θα πλημμυρίσει απόψε τους δρόμους στο κέντρο της αθήνας (και όχι μόνο) ενάντια σε παλιούς και νέους μνημονιακούς και τον ευρωμονόδρομο που τόσο πιστά υπηρετούν.

Όλοι απόψε στο σύνταγμα.

Υγ: αύριο περισσότερα από το σημερινό συλλαλητήριο και άλλες σημειώσεις των μνημονιακών ημερών που ζούμε.