Ζημιά στο κόκκινο

 Ζημιά στο κόκκινο

Με αυτή τη ζημιά για την ώρα δε θ' ασχοληθεί κανείς. Είναι η ζημιά στο κόκκινο. Του αίματος και του ΚΚΕ, όχι του ραδιοσταθμού, ούτε του Ολυμπιακού. Είναι οι άθλιοι συμβολισμοί. Αυτό το εργαλείο που χρησιμοποιούν τα κλεφτρόνια των ονείρων, κάνοντας ρεσάλτο τάχα μου και δήθεν στη φρεγάτα των αστών. Είναι η ζημιά της επιβολής της εικόνας πάνω στην πραγματικότητα, ώσπου να ενθυλακώσει η αριστερά την ακροδεξιά ψήφο, τη δεξιά στήριξη, τη σοσιαλδημοκρατική ευλογία και τα καρυκεύματα της άγνοιας. Το παιδί που μεγάλωσε κι έγινε απότομα πρωθυπουργός χωρίς γραβάτα και τον πρόδωσε ο καλός του φίλος απ' τα καλοκαίρια στην Αίγινα και τον φίλησε η γυναικάρα των θεσμών και των αμέτρητων επιτροπών, ώστε να γελαστεί και να του την πέσουν οι 30 κατασκευαστές καπιταλιστικών πλυντηρίων.

Είναι ζημιά στο κόκκινο να κατεβάζεις με δημοψήφισμα στο πόπολο ως πραγματικότητα το Στουρνάρα τσάρο και να ονειρεύεσαι πως τα θερινά ανάκτορα, όπως λένε και οι εύκολοι δημοσιογράφοι της προσομοίωσης, είναι γωνία Πανεπιστήμιου και τίποτα.
Είναι ζημιά στο κόκκινο να περιφέρεις τη λέξη πραξικόπημα, εκβιασμός, θεσμός, υπογραφή, αλληλεγγύη, αρχές, δίκιο, σαν πέρλες, χάντρες για ιθαγενείς απ' το σπασμένο κολιέ της αριστεροδεξιάς κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και να ανάγεις σε υπέρτατη αξία και δύναμη το bonus των 50 εδρών, μείον 39 ίσον «για την πατρίδα τη γραμμένη στην έδρα μου, ρε γαμώτο».
Είναι ζημιά στο κόκκινο να στήνεις απ' το πρωί αριστερά κιγκλιδώματα στη Βουλή τη μνημονιάρα, όπως λένε η Ρόζα η ναζιάρα, για να φανεί πως το chicken game, το παιχνίδι του δειλού - κότα, το παίζει τελικά το ΠΑΜΕ που δεν κάθεται να συγκρουστεί με κάτι απολειφάδια από τις πλατείες των τεχνητώς αγανακτισμένων. Κι εκεί που φλέγονται τα βαν των σταθμών που χτίσανε τις μαρκίζες με τα πρώτα ονόματα λίστα από το Βαρουφάκη έως το Λαπαβίτσα, να σε τρολάρει ο Βαγγελάρας παρέχοντας απλόχερα στήριξη κι ασπίδα με κοινοβουλευτικά δακρυγόνα που μυρίζουνε σαν την κουζίνα ευρωπαϊκής σουβλακερί.
Είναι ζημιά στο κόκκινο να σε χειροκροτεί όρθιος, από οίκτο για τους πόνους στα πόδια που προξενεί το συνεχές περήφανο περπάτημα πάνω σε πλατφόρες, όταν διαπραγματεύεσαι επαναστατικά 23% ΦΠΑ στο μοσχαρίσιο κρέας και 13% ΦΠΑ στο χοιρινό και τα πουλερικά και να σε φέρνει σε χειρότερη μοίρα από τον πρόωρα αποφυλακισθέντα συνομήλικό σου που σκίζει τα μνημόνια on camera και ξεμένει από χαρτί τουαλέτας.

Οταν η εικόνα τρώει την πραγματικότητα και η Κεντρική Επιτροπή σου γίνεται συνιστώσα μιας συνοπτικής εκλογικής διαδρομής, τότε η αριστερά ντύνεται αποπαίδι της Ιστορίας που δέχεται να τρώει ξύλο ώσπου να τα φτύσει απ' την κούραση ο δάσκαλός του. Απ' ό,τι λέχτηκε κι ακούστηκε αυτές τις μέρες περί χρεοκοπίας το πιο μεγάλο τραύμα το υπέστη η λαϊκή κυριαρχία. Εγινε ντεκόρ και μπογιάτισμα του εσωτερικού του ευρωπαϊκού μας κελιού. Κάτι σαν ανανέωση χυδαία και σκανδαλωδώς ακριβή της παλιάς καπιταλιστικής φυλακής κι έκοψε και τιμολόγιο τρίτου μνημονίου Τσίπρα. Η βαθύτερη ζημιά είναι οι κοθόρνοι της πλατφόρμας που φόρεσε ο Αλέξης για ν' αναμετρηθεί με το μπόι της Ιστορίας, όπως του είπε κι ο Γλέζος, μαζί με το Δραγασάκη χαιρετώντας πια δυο άλλες σημαίες, πάντως ευρωατλαντικές και αστερόεσσες.
Η ζημιά είναι τελικά να προσπαθείς να κρυφτείς απ' τα παιδιά χεσμένος απ' το φόβο σου επειδή τα ξέρουν όλα, από το διαδίκτυο. Είναι άλλο να σε βρίσκουν εκεί στ' αριστερά κι άλλο στη νιότη που 'δειχνες πως θα γινόσουν άλλος.

ΤηςΛιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ