Διαπραγμάτευση στο "στρατόπεδο των εχθρών του λαού"

 Διαπραγμάτευση στο "στρατόπεδο των εχθρών του λαού"

Στο πλαίσιο της ...περήφανης εθνικο-πατριωτικο-λαϊκής αντίστασης της κυβέρνησης στις πιέσεις των εταίρων της, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, μιλώντας πριν από μερικές μέρες στην ιταλική τηλεόραση «Rai Tre», σημείωνε: «Οι Αμερικανοί μάς βοήθησαν να εξηγήσουμε στους Ευρωπαίους το γεωπολιτικό πλαίσιο και ξέρω ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να παρέμβουν επί του ΔΝΤ, διότι μπορούν να κάνουν χρήση του δικαιώματος βέτο στο εσωτερικό του». Επιπλέον, τόνιζε: «Ελπίζω να μην έχει κανείς συμφέρον στην Ευρώπη, να βυθίσει την Ελλάδα στο χάος. Βρισκόμαστε σε μιαγεωπολιτική κατάσταση ιδιαίτερα περίπλοκη, υπάρχει η λιβυκή, αλλά και η ουκρανική κρίση». Ηταν οι ίδιες μέρες που το ΔΝΤ επέλεξε να δημοσιεύσει έκθεσή του, όπου χαρακτηρίζει το ελληνικό κρατικό χρέος «μη βιώσιμο», επισημαίνοντας μάλιστα ότι θα καταστεί αναγκαίο το μελλοντικό «κούρεμα», αλλά και ηεπιμήκυνση των αποπληρωμών, ρίχνοντας, βέβαια, τη χασούρα από μια τέτοια εξέλιξη στην πλευρά της Ευρωζώνης, στο φόντο των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων. Αλλη μια όψη των οποίων είναι και η παρέμβαση του ίδιου του γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να προχωρήσει σε περιστολή των αμυντικών της δαπανών, καθώς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη νότια Ευρώπη ως κράτος - μέλος του ΝΑΤΟ. Η σχετική παρέμβαση απαντούσε στο αίτημα που έβαλαν στο τραπέζι οι εκπρόσωποι της Ευρωζώνης για μείωση των «αμυντικών δαπανών» της Ελλάδας.

Σε αυτή τη βάση, το πραγματικό διακύβευμα της διαπραγμάτευσης που κάνει η κυβέρνηση με τη «βοήθεια» - όπως η ίδια λέει - των ΗΠΑ, αφορά βασικά τρία πράγματα: Χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους και διασφάλιση μεριδίου από τα επενδυτικά πακέτα της ΕΕ. Με άλλα λόγια, οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στα αντιλαϊκά παζάρια δεν έχουν να κάνουν με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες (όσο και αν επιχειρείται να ντυθούν με τέτοιο καμουφλάζ), αλλά την επιδίωξη να «εξοικονομηθούν» και να εξασφαλιστούν οι περισσότεροι δυνατοί πόροι, που δεν θα πηγαίνουν στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους, αλλά στην πολύμορφη κρατική στήριξη των επενδύσεων του εγχώριου κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της επιδίωξης, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει μπει βαθιά στην ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη εντός και εκτός της Ευρωζώνης, στις κόντρες ΕΕ - ΔΝΤ, Γερμανίας - ΗΠΑ, που φαίνεται να εστιάζει στο μείγμα διαχείρισης, αλλά έχει σχέση και με τον επιμερισμό κερδών και ζημιών στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, μοιρασιές αγορών, ενεργειακών πηγών και πρώτων υλών, το ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στην Ευρώπη (ΗΠΑ ή Γερμανία), σε συνθήκες μάλιστα παρατεταμένης δυσκολίας της Ευρωζώνης να περάσει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Ακόμα ακόμα έβγαλε στο ιμπεριαλιστικό παζάρι τη γεωστρατηγική θέση της χώρας, δηλώνοντας σε όλους τους τόνους έτοιμη να διαθέσει σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ βάσεις, υποδομές και προσωπικό για την εξαπόλυση νέων, επικίνδυνων για το λαό, ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στον άξονα από Λιβύη έως Συρία και Ιράκ. Επιχειρήσεις με πρόσχημα τους τζιχαντιστές και πραγματικό αντικείμενο την παραπέρα προώθηση και διασφάλιση των μονοπωλιακών συμφερόντων του ευρωατλαντικού άξονα. Μιλάμε, δηλαδή, για μια διαπραγμάτευση, από πλευράς της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που διεξάγεται εξ ορισμού στο «στρατόπεδο των εχθρών του λαού», ανάμεσα στις αστικές τάξεις, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στους μονοπωλιακούς ομίλους και από την οποία κανένα «κάτι καλύτερο» δεν έχουν να περιμένουν οι λαοί. Μια διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, για τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς του έναντι των άλλων μονοπωλίων, την ενίσχυση της γεωστρατηγικής θέσης του στην ευρύτερη περιοχή. Συμφέροντα διαμετρικά αντίθετα από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Είναι άλλο ζήτημα το ότι αυτή ακριβώς η κυβέρνηση επιδιώκει επικοινωνιακά να εμφανίζει αυτήν τη διαπραγμάτευση ως «μάχη για τα λαϊκά συμφέροντα». Και το κάνει καλά. Και οι προκάτοχοί της, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, επιχειρούσαν να κάνουν το ίδιο πράγμα, αλλά όχι καλά. Μπόρεσαν, ωστόσο, να εμπεδώσουν την αίσθηση μιας κυβέρνησης που διαπραγματεύεται στο όνομα «όλων». Γι' αυτό άλλωστε κρίθηκαν απ' το λαό ως «κακοί» διαπραγματευτές! Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όπως κάθε... σοσιαλδημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της, ντυμένη μάλιστα με το μανδύα της «αριστεράς», μπορεί να παίζει καλύτερα αυτό το χαρτί. Αυτό, μάλιστα, ήταν από τα βασικότερα «ατού» που πρόβαλλε όταν διαγκωνιζόταν για το «χρίσμα» της εγχώριας αστικής τάξης: Το γεγονός, δηλαδή, ότι μπορούσε να διαπραγματεύεται για λογαριασμό της, εμφανίζοντας ταυτόχρονα αυτήν τη διαπραγμάτευση ως πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα.

Αλλά είναι ο ίδιος ο στόχος, να υπηρετεί τον καπιταλισμό, να φροντίζει για την καπιταλιστική ανάπτυξη, που «δεν αφήνει» και την τωρινή κυβέρνηση να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, και όχι κάποιοι «ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι» της ΕΕ, όπως η ίδια ισχυρίζεται, εξωραΐζοντας παράλληλα τη λυκοσυμμαχία των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στα μάτια του λαού. Αυτός ο στόχος, καπιταλιστικής ανάκαμψης, προϋποθέτει τη διατήρηση του πυρήνα του ήδη διαμορφωμένου αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου και την ενίσχυσή του με νέες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

Αλλωστε, η διαπραγμάτευση που έχει υποσχεθεί και προσωπικά ο Αλ. Τσίπρας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέο, χειρότερο για το λαό μνημόνιο.

Είναι, επομένως, αναγκαίο ο λαός να μη στοιχηθεί πίσω από τις ψευδεπίγραφες εκκλήσεις των αστών περί «εθνικής ενότητας» και «εθνικού μετώπου», πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου. Αντίθετα, να απαντήσει με την ενότητα της εργατικής τάξης, την ταξική συσπείρωση μέσα στο κίνημα, την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας εργαζομένων και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.