“Με τρία λόγια” και “μιλώντας με ειλικρίνεια” εμπρός … για το “νέο ΣΥΡΙΖΑ”!

“Με τρία λόγια” και “μιλώντας με ειλικρίνεια” εμπρός … για το “νέο ΣΥΡΙΖΑ”!

Τώρα, που ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ αυτοαποκαλούμενο ως “Αριστερό” τσινάει στην υπογραφή του τρίτου

μνημονίου, που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με τη στήριξη των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ, βλέπουμε να

πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο η κινητικότητα σε μία σειρά από πολιτικούς χώρους και προσωπικότητες,

για τη συγκρότηση ενός “νέου ΣΥΡΙΖΑ” που “γνήσια” θα υπερασπιστεί το “ΟΧΙ” του πρόσφατου δημοψηφίσματος.

Κυριολεκτικά μετά το κάλεσμα της “Αριστερής Πλατφόρμας” για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού μετώπου ενάντια

στο τρίτο μνημόνιο (που μας ήρθε για πρώτη φορά απ’ τα “αριστερά”) βλέπουμε να “απαντάνε” με κοινό τους

κείμενο δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ, ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ και το ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, αλλά και άλλες

δυνάμεις όπως το Σχέδιο Β του κ. Αλαβάνου ή και με προσωπική τους αρθρογραφία προσωπικότητες του νησιού της

Κέρκυρας.

Κοινός παρανομαστής η συγκρότηση του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”!

Κοινός παρανομαστής όλων αυτών είναι η κούρσα για να πιαστεί ένα καλό στασίδι στη συγκρότηση του “νέου

ΣΥΡΙΖΑ” που τάχα θα είναι “γνήσιος με συνέπεια και συνέχεια σε προεκλογικές εξαγγελίες”.

Κι επειδή κανείς μπορεί και να βιαστεί να κατηγορήσει τον αρθρογράφο για εμπάθεια στα παραπάνω

συμπεράσματα, μπορεί απλά να σταθεί στα γραπτά κείμενα που είναι ανεβασμένα στο site corfupress, καταρχήν με

το κοινό κείμενο και με τίτλο “ΟΧΙ” που υπογράφεται από δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΜΑΡΣ, ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

και το ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, αλλά και τα άρθρα του κ. Λευτέρη Μαρκάτη με τίτλο ”με τρία λόγια μέτωπο του ΟΧΙ”

και του κ. Νίκου Μεταλληνού με τίτλο “να μιλήσουμε με ειλικρίνεια”.

Η πρόταση τους η ίδια ψευδαίσθηση με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ!

Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος το κοινό κείμενο που υπογράφουν οι προαναφερθείσες πολιτικές δυνάμεις, δε

μπορεί παρά να αναρωτηθεί για την προσπάθεια κάποιοι να «ξαναζεστάνουν τη σούπα» του προεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ.

Αν και θα ήταν πρόβλημα για δυνατούς λύτες, θα προκαλούσα κάποιον να μου απαριθμήσει τις διαφορές της

πρότασης του εν λόγω κοινού κειμένου, όχι μόνο από το λόγο που διατύπωνε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του

2012, αλλά ακόμα και από το λεγόμενο “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” και τον προεκλογικό λόγο των πρόσφατων

εκλογών.

Πλάι σ’ αυτήν την πρόταση έχουμε και το γνωστό στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ. Μαρκάτη στο προσωπικό του άρθρο

να βάζει και ολίγον από “κομμουνισμό της εποχής μας” για να έχει κυριολεκτικά απ’ όλα ο μπαξές του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”!

Ενώ για να κοντύνουν οι φιλοδοξίες των αυτοαποκαλούμενων αριστερών (του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χθες – σήμερα ΛΑ.Ε.)

να διεκδικήσουν τον ηγετικό ρόλο στο “νέο ΣΥΡΙΖΑ” βλέπουμε στο άρθρο του κ. Ν. Μεταλληνού την επιδερμική

κριτική προς την “Αριστερή Πλατφόρμα” ότι όφειλε «πολύ νωρίτερα να διαχωρίσουν τη θέση τους» και ότι «δεν το

κάνουν ούτε τώρα με την αποφασιστικότητα που απαιτείται».

Για να καταλήξουν οι δύο αρθρογράφοι στο ότι τώρα είναι η ώρα για ένα νέο μετωπικό σχήμα που τάχα θα

υπερασπιστεί με γνήσιο τρόπο το “OXI” του πρόσφατου δημοψηφίσματος.

Αυτά λοιπόν -ανάμεσα σε άλλα- γράφονται στα τρία κείμενα που προαναφέραμε.

Μερικά απλά ερωτήματα!

Πέρα από τους στόχους, που όμορφα γαργαλάνε τα αυτιά κάθε αναγνώστη και που αναφέρονται στο κοινό

κείμενο των πολιτικών δυνάμεων, εκείνο που δε διευκρινίζεται καταρχήν, είναι το ποιος θα υλοποιήσει το παραπάνω

πλαίσιο στόχων. Προφανώς η κυβέρνηση του “νέου ΣΥΡΙΖΑ”, δηλαδή προφανώς μία νέα κυβέρνηση διαχείρισης του

καπιταλισμού στη χώρα μας! Δηλαδή η αναπαραγωγή της αυταπάτης ότι τάχα χωρίς σύγκρουση με την εξουσία των

μονοπωλίων, είναι δυνατόν απλά με την “λαϊκή ψήφο” να υπάρξει κυβέρνηση εντός του συστήματος, που θα κάνει

τον εφοπλιστή, το μεγαλοξενοδόχο, το βιομήχανο και το μεγαλέμπορο, να νοιαστούν για τα εργατικά και λαϊκά

δικαιώματα, που θα πείσει το μεγάλο κεφάλαιο και μάλιστα σ’ αυτές τις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, να

απαρνηθεί τη φύση του και να μετατραπεί σε παράγοντα λαϊκής ευημερίας!!!

Προκαλεί απορία η βεβαιότητα ότι αρκεί να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και κάποιες ακόμα μεγάλες

επιχειρήσεις (αλήθεια ποιες;) στα πλαίσια του υπάρχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος για να αλλάξει η

κατάσταση προς το φιλολαϊκότερο! Άραγε οι κρατικές τράπεζες μέχρι και τη δεκαετία του ’90 ήταν φιλόπτωχα

ταμεία; Ή μήπως η κρατική ΔΕΗ και ο κρατικός ΟΤΕ δεν ήταν εργαλεία που χρέωναν τη λαϊκή κατανάλωση την ίδια

ώρα που πρόσφεραν απλόχερα τσάμπα ρεύμα και επικοινωνία στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις (θυμάται άραγε

κανείς την ΠΕΣΙΝΕ;). Αλήθεια η κρατικοποίηση των τραπεζών και λοιπόν “στρατηγικών επιχειρήσεων” θα σημάνει και

την “κρατικοποίηση” των επισφαλειών και άλλων υποχρεώσεων που αυτές έχουν;

Προς τι ο διαχωρισμός του αιτήματος για “άμεση έξοδο από το ευρώ”, από το στόχο “για ρήξη και αποδέσμευση από

την Ευρωπαϊκή Ένωση”; Για όποιον θέλει τη ρήξη και την αποδέσμευση με την Ε.Ε. είναι προφανής και ανάξια λόγου

η αποδέσμευση και από την Ευρωζώνη. Το ανάποδο όμως δεν είναι καθόλου προφανές, ιδίως όταν ο στόχος της

εξόδου από το ευρώ χαρακτηρίζεται ως “άμεσος” στόχος, αφήνοντας να εννοείται ως στόχος προοπτικής η

αποδέσμευση από την Ε.Ε.! Κι επειδή οι υπογράφοντες το κοινό κείμενο είναι «μανούλες» στις διατυπώσεις, καλό θα

ήταν να μας εξηγήσουν, το πώς η έξοδος απλώς από το νόμισμα του ευρώ και η επιστροφή σε μία καπιταλιστική

Ελλάδα της δραχμής, συνιστά λύση υπέρ των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων και όχι των εφοπλιστών, των

μεγαλοξενοδόχων και των βιομηχάνων με εξαγωγικό προσανατολισμό; Το γιατί η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής

με φτωχοποίηση του λαού μέσω της εξωτερικής υποτίμησης, θα είναι φιλολαϊκότερη λύση, από την καπιταλιστική

Ελλάδα του ευρώ με φτωχοποίηση του λαού μέσω της εσωτερικής υποτίμησης;

Και καλό θα ήταν η απάντηση αυτών που υπογράφουν το κοινό κείμενο να είναι επί της ουσίας και όχι με

υπεκφυγές του στυλ ότι το ΚΚΕ τάχα “δηλώνει ότι η έξοδος από ευρώ σήμερα θα είναι καταστροφή”. Γιατί πολύ απλά το

ΚΚΕ λέει ότι το δίλημμα ανάμεσα στο με ποιο νόμισμα θα αποτιμά τη φτώχεια και την εξαθλίωσή του ο λαός μας από

τη μια και τα κέρδη τους τα μονοπώλια από την άλλη, δεν είναι πραγματικό ερώτημα για το λαό αλλά για τα

μονοπώλια! Αυτό που πραγματικά δεν εξηγείται είναι η πρεμούρα από όλους αυτούς τους “αριστερούς” της

“Αριστερής Πλατφόρμας”, αυτών που υπογράφουν το παραπάνω κοινό κείμενο, του Σχεδίου Β του Αλαβάνου και

άλλων, να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα από τη μεριά των μονοπωλίων, να λανσαριστεί δε ως γνήσιο λαϊκό

ερώτημα!

Στόχος τους το χτύπημα του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ!

Και για να ξεκαθαρίζει μία και καλή η ουσία του πολιτικού στόχου για δημιουργία ενός “νέου ΣΥΡΙΖΑ”, που θα

οριοθετείται με σαφήνεια απέναντι στο ΚΚΕ, παίζοντας εκουσίως το ρόλο του νέου τάχα «αξιόπιστου» αριστερού

αναχώματος, που τόσο ανάγκη έχει το σύστημα, μετά το ξεσκέπασμα του τι ακριβώς σημαίνει ‘‘κυβερνώσα

αριστερά”, ας σταθούμε στην ευκολία που το κοινό κείμενο αναπαράγει την αστική και μιντιακή προπαγάνδα για την

πολιτική του ΚΚΕ. Βλέπουμε λοιπόν την αναπαραγωγή της κριτικής ότι τάχα το ΚΚΕ “αρνείται την ανάγκη ρήξης εδώ και

τώρα και την πάλη για τους πολιτικούς στόχους της ανατροπής, τους οποίους παραπέμπει για μετά την λαϊκή εξουσία”.

Ενώ στο άρθρο του κ. Μαρκάτη συναντάμε τη γνώμη περί “αποχής από το ραντεβού με την ιστορία που επέλεξε η

ηγεσία του ΚΚΕ” για τη στάση του στο δημοψήφισμα και όχι μόνο, για να φτάσουμε στο άρθρο του κ. Μεταλληνού

που εκτιμά “ως παράγοντα εκτόξευσης του ΣΥΡΙΖΑ την εντελώς λάθος γραμμή του ΚΚΕ” τα προηγούμενα χρόνια.

Με δύο λέξεις, όπως και στο πρόσφατο παρελθόν έκανε ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και πριν ακόμα δημιουργηθεί ο

“νέος ΣΥΡΙΖΑ”, οι επίδοξοι συντελεστές του σπεύδουν να οριοθετηθούν απέναντι στο ΚΚΕ.

Ποιος τελικά δικαιώθηκε;

Κανείς βέβαια από όλους αυτούς δε μπαίνει στον κόπο να απαντήσει σε μερικά απλά ερωτήματα. Ποιος αλήθεια

δικαιώθηκε:

Ø Αυτός που τα προηγούμενα χρόνια με συνέπεια κατήγγειλε και έδινε τη μάχη της αποκάλυψης του αντιλαϊκού

ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ ή αυτοί που πότιζαν τη γλάστρα του παίζοντας το ρόλο του “αριστερού” και “ριζοσπαστικού”

άλλοθι, όπως οι κύριοι της “Αριστερής Πλατφόρμας”; Ή μήπως όλοι αυτοί που έπαιξαν το ρόλο της ουράς στην

πολιτική του, πότε μέσα στα θολά αντιμνημονιακά μέτωπα, πότε στις κινητοποιήσεις στήριξης της κυβέρνησης

τους προηγούμενους μήνες της τάχα σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και πότε στα

κοινά μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ στις κινητοποιήσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-

ΑΔΕΔΥ;

Ø Αυτός που κατήγγειλε το ψευδεπίγραφο και κάλπικο ερώτημα του πρόσφατου δημοψηφίσματος και

προειδοποιούσε το λαό ότι το “OXI” του θα μετατραπεί άμεσα σε ένα μεγάλο “ΝΑΙ” ή όλοι αυτοί που έδιναν τη

μάχη ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του και που τα κομματικά τους πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φιγούραραν

«ως πρώτη μούρη στο καβούρι» της πλατείας Συντάγματος το βράδυ του δημοψηφίσματος, ακόμα και την ώρα

που ο κ. Τσίπρας ερμήνευε πως το “OXI” δεν “συνιστούσε εντολή ρήξης” στο διάγγελμά του, ακόμα και την ώρα

που ο κύριος Λαφαζάνης έλεγε το ίδιο στην εκπομπή του κ. Χατζηνικολάου στον τηλεοπτικό σταθμό “STAR”;

Ø Αυτός που λέει ξεκάθαρα στους εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα του μεροκάματου ότι μέσα στα πλαίσια της

Ευρωπαϊκής Ένωσης και της εξουσίας των μονοπωλιακών ομίλων δεν υπάρχει καμία δυνατότητα, καμία

πιθανότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής διαχείρισης, από καμία κυβέρνηση με όποιον χαρακτηρισμό και αν της

αποδοθεί ή όλοι αυτοί που τρέχουν να ξαναζεστάνουν τη χιλιοζεσταμένη σούπα (από την εποχή του ’81 έως και

σήμερα) μίας κυβέρνησης που θα παντρέψει τα κέρδη των μονοπωλίων με τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα;

Ø Αυτός που λέει ξεκάθαρα στο λαό ότι το χρέος δεν είναι δικό του και άρα ο λαός δεν πρέπει να δεχτεί την

αποπληρωμή του ή αυτοί που όλα τα προηγούμενα χρόνια συνέβαλλαν στο «διαχωρισμό» του χρέους σε επαχθές

και μη επαχθές και που σήμερα στην ταμπακιέρα μιλάνε για την αποπληρωμή του απλά μέσω ενός άλλου

νομίσματος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχοντας ως φύλλο συκής τη “μη άμεση” κάπου και κάποτε –μήπως στη

δευτέρα παρουσία;- ρήξη και αποδέσμευση από την Ε.Ε.;

Ø Αυτός που λέει ξεκάθαρα στον εργάτη, τον άνεργο, τον φτωχό αγρότη και αυτοαπασχολούμενο ότι οφείλουν με τη

δράση τους σήμερα –αν όχι χθες- να πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν οι ίδιοι με τον ιδρώτα και

το αίμα τους απαλλοτριώνοντας εκείνη τη δράκα της μεγάλης εργοδοσίας που απομυζά αυτόν τον πλούτο ή αυτοί

που υποστηρίζουν, ότι αυτός ο στόχος μπορεί να γίνει πραγματικότητα μέσα από τη διαχείριση ενός συστήματος,

που λειτουργεί κυριολεκτικά για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτής της δράκας;

Η απάντηση που δίνει στα παραπάνω απλά ερωτήματα το ΚΚΕ από τη μία και οι κ.κ. της “Αριστερής Πλατφόρμας”,

της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β, του “κινήματος” ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ και οι λοιποί πολέμιοι του ΚΚΕ

από την άλλη, είναι προφανής σε κάθε καλοπροαίρετο αγωνιστή.

Τώρα είναι η ώρα της ανασύνταξης του ταξικού κινήματος!

Γι’ αυτό και τώρα είναι η ώρα, απέναντι στο μπλοκ των δυνάμεων των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ που

φέρνουν το τρίτο μνημόνιο κατακρεούργησης του λαού μας, αλλά και απέναντι στην υποταγή στην καπιταλιστική

Ελλάδα της δραχμής και της “εθνικής παραγωγής” των ναζιστών της Χρυσής Αυγής και του συνονθυλεύματος των

φερέλπιδων του “νέου ΣΥΡΙΖΑ” που συνεχίζουν με συνέπεια να σπέρνουν την “αριστερή” αυταπάτη μίας τάχα

φιλολαϊκής κυβέρνησης μέσα στον καπιταλισμό, ο λαός μας έχει έναν δρόμο: Να κλείσει τ’ αυτιά του στην

τρομοκρατία των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, να απορρίψει όλους αυτούς που όλα τα τελευταία χρόνια

αλλά και σήμερα με την “αντιμνημονιακή” τους ρητορεία τού έκρυψαν και συνεχίζουν να του κρύβουν τον

πραγματικό αντίπαλο, δηλαδή τα μονοπώλια και τις διεθνικές τους ενώσεις. Να επιλέξει τη συμπόρευση με το

ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν συμφωνεί σ’ όλα μαζί του, διεκδικώντας αυτό που του ανήκει, τον πλούτο που παράγει με τη

δουλειά του!

Ο δρόμος της διαχείρισης και της υποταγής ή δρόμος της λαϊκής αντεπίθεσης;

Η ιστορία δε δικαίωσε ποτέ και πουθενά την άποψη ότι η διαχείριση αυτού του σάπιου συστήματος μπορεί να

πάρει χαρακτηριστικά υπέρ του λαού. Αντίθετα πολλά είναι τα παραδείγματα εκείνα, που δείχνουν ότι όταν ένας

λαός είναι αποφασισμένος να «σπάσει αυγά», να υπερασπιστεί σήμερα τη ζωή τη δική του και των παιδιών του και

να συγκρουστεί μ’ αυτούς που για το δικό τους καπιταλιστικού κέρδους την καταστρέφουν, είναι ένας λαός που

μπορεί να ανοίξει το δρόμο της πραγματικής εκπλήρωσης των πόθων του. Δρόμος δύσβατος, με δυσκολίες, αλλά ο

μοναδικά δυνατός να υψώσει το λαό μας στο μπόι των ονείρων και των αναγκών του. Αυτόν το δρόμο με συνέπεια

θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες! Για το περπάτημά αυτού του δρόμου θα

συνεχίσει να καλεί την εργατική τάξη και το λαό μας το ΚΚΕ. Οι κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού και συνάμα

επίδοξοι και μελλοντικοί διαχειριστές του είναι ελεύθεροι να τραβήξουν το δικό τους δρόμο.

Ο λαός μας να προσέξει μόνο το εξής απλό: Κάθε φορά που ανέθεσε την τύχη της ζωής του σε τέτοιους

διαχειριστές αυτού του συστήματος, στο όνομα του μικρότερου κακού, το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγηθεί από

τη μία ήττα στην άλλη, το μόνο που κατάφερε ήταν να τον βρίσκει το μεγαλύτερο κακό! 

Συμπέρασμα: Όποιος θέλει

προκοπή ας βγάλει κι ας λιμάρει τα δικά του νύχια, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Οι κομμουνιστές ήταν, είναι

και θα είναι, τιμώντας την ιστορία τους και το ρόλο τους, τίμια και ντόμπρα δίπλα του!

Κυριακίδης Γιάννης

Μέλος Τομεακής Επιτροπής Κέρκυρας του

ΚΚΕ