«Να σε κάψω Γιάννη... »

«Να σε κάψω Γιάννη... »

Με ένα πακέτο μέτρων το οποίο επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας, η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να παίξει και το ρόλο του «καλού Σαμαρείτη», την ίδια ώρα που προχωρά ακάθεκτη στην ψήφιση του 3ου μνημονίου και νέων επώδυνων αντιλαϊκών μέτρων, τα οποία θα προστεθούν στα προηγούμενα που τα εφαρμόζει απαρέγκλιτα. Στα μέτρα που εξετάζονται, σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα, περιλαμβάνεται η σίτιση μαθητών σε δημοτικά σχολεία, η δωρεάν, ή με έκπτωση, μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ανέργων, χαμηλοσυνταξιούχων και «ευάλωτων κοινωνικών ομάδων», η διάθεση τροφίμων στις ίδιες κοινωνικές ομάδες, τα οποία οδηγούνται από σούπερ μάρκετ στην καταστροφή ή εγκαταλείπονται από τους αγρότες στα χωράφια επειδή δεν μπορούν να πουληθούν.
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κάποιος, είναι ότι ανάλογα μέτρα, όπως το πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της «ακραίας φτώχειας», έχουν ανακοινωθεί ξανά και ξανά και μάλιστα με τυμπανοκρουσίες. Ομως, αποδείχτηκαν σταγόνες στον ωκεανό των αναγκών που προκάλεσαν η καπιταλιστική κρίση και η αντιλαϊκή πολιτική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων.

***

Σε κάθε περίπτωση, και το νέο πακέτο για τους φτωχούς αποτελεί έμμεση (αλλά εκκωφαντική) ομολογία ότι η εφαρμογή των μνημονίων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η ψήφιση και του δικού της 3ου μνημονίου θα προκαλέσουν νέα όξυνση και επέκταση της φτώχειας, νέα βάσανα για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες. Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η γνωστή διαχείριση της ακραίας φτώχειας, που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το ύπουλο χαλί της κρατικής ελεημοσύνης και της επιχειρηματικής φιλανθρωπίας, που επιχειρεί να προλάβει κοινωνικές αντιδράσεις και που ο λαός μας το αποδίδει με τη γνωστή φράση «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι»!
Ταυτόχρονα, είναι μια προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τα θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής της ότι δήθεν το τρίτο μνημόνιο δεν είναι η δική της πολιτική αλλά ένας επώδυνος αλλά αναγκαίος συμβιβασμός για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ και ότι η παραμονή της στην κυβερνητική εξουσία και οι παρεμβάσεις που σχεδιάζει, είναι ο μόνος τρόπος τα μέτρα αυτά να γίνουν λιγότερο επώδυνα. Ο ισχυρισμός, όμως, ότι το «αριστερό μνημόνιο» θα είναι λιγότερο επώδυνο, επειδή στην κυβέρνηση θα είναι ο «αριστερός» διαχειριστής του, είναι άλλο ένα προπαγανδιστικό τερτίπι, με μοναδικό στόχο τον εγκλωβισμό και πάλι του λαού στη λογική του «μικρότερου κακού», που καταλήγει πάντα σε βάρος του.

***

Και, βέβαια, όπως πάντα, σε αυτού του είδους τα προγράμματα τρυπώνουν, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, και οι ιδιωτικές εταιρείες, είτε αποκομίζοντας άμεσα οφέλη, είτε σμιλεύοντας το «ευαίσθητο κοινωνικό» προφίλ του μεγάλου κεφαλαίου, ένα ακόμη μέσο υποταγής των εργαζομένων στην εκμεταλλευτική του δράση. Γιατί πάει πολύ οι μεγαλέμποροι που ελέγχουν το συντριπτικό κομμάτι της λαϊκής κατανάλωσης και έχουν διαμορφώσει τις τιμές στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης στα ύψη, ξεζουμίζοντας τους φτωχούς καταναλωτές, να εμφανίζονται και ως φιλάνθρωποι που «σώζουν» από την πείνα τους εξαθλιωμένους.
Είναι πρόκληση οι τραπεζίτες που «πίνουν το αίμα» των λαϊκών νοικοκυριών και μικροεπιχειρηματιών, να το παίζουν και Αγιάννηδες χρηματοδοτώντας με μερικές χιλιάδες ευρώ τη συγκέντρωση τροφίμων, όταν ο ελληνικός λαός και η εργατική τάξη τους χρηματοδοτούν, μέσα από τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών, με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Η κυβέρνηση ευελπιστεί την ώρα που συντρίβει τη λαϊκή οικογένεια με το νέο της μνημόνιο να δείξει με τέτοια πακέτα το «κοινωνικό της πρόσωπο». Να εξαπατήσει με χάντρες για τους ιθαγενείς και να λάβει το συγχωροχάρτι για το προμελετημένο έγκλημα που διαπράττει. Η εργατική τάξη, όμως, δεν πρέπει να της το επιτρέψει. Μαζί με τους ανέργους, τους φτωχούς, όλους τους καταφρονεμένους των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα και τους μαζικούς τους φορείς, την κοινή τους δράση, οργανωμένα, να διεκδικήσουν όχι ελεημοσύνη, αλλά άμεσα μέτρα πραγματικής ανακούφισης, ανάκτηση των απωλειών, κάλυψη των πραγματικών αναγκών, κόντρα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στην εξουσία τους.