Ποιος πέφτει;

 Ποιος πέφτει;

Κάποτε τα δημοσιογραφικά κλισέ έκαναν λόγο για άτυπες προεκλογικές περιόδους διαρκείας, που παρέλυαν το κράτος, την οικονομία, τα άνω και κάτω άκρα, αλλά ευνοούσαν τα πολιτικά άκρα και την πόλωση. Η φετινή πραγματικότητα όμως τα ξεπερνά και τα καθιστά παρωχημένα, καθώς βρισκόμαστε σε εκλογές διαρκείας, κάτι σαν το συνέδριο (διαρκείας) του Σύριζα, που δεν έγινε. Κι εδώ είναι το γαμώτο της υπόθεσης, από αστικής άποψης και με γνώμονα πάντα το αστικό πατατάκι. Σκέψου πόσα στρέμματα πατάτας θα χρειάζονταν για να καλύψουν τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού, αν είχε προηγηθεί αυτό το συνέδριο, με ίντριγκες, δημοκρατικό ξεκατίνιασμα κι όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Άσε που δε θα χάναμε και την κορύφωση του φετινού Φεστιβάλ.

Αν μιλήσουμε με σοβαρούς όρους βέβαια, θα μπορούσα να σου πω σφε αναγνώστη, καλύτερα να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα με όλα αυτά, για να γλιτώσει το κίνημα από τον εκλογικό ορίζοντα που σκεπάζει και καθορίζει τα πάντα. Έχω υπόψη μου όμως το νεκρό διάστημα, που ακολούθησε τις εκλογές του Γενάρη, όπου δεν κουνιόταν φύλλο (αν και οι ψευδαισθήσεις από την «πρώτη φορά αριστερά» δε θα είναι ασφαλώς τόσο ισχυρές πια). Αλλά και όλη την περίοδο συνολικά από τις διπλές εκλογές του 12’, όπου ενώ το ζητούμενο ήταν η πολιτικοποίηση των αγώνων κι η ανεβασμένη συνειδητοποίηση, αυτό μεταφράστηκε στρεβλά ως στόχος για μια κυβερνητική (εν)αλλαγή και υποταγή στην κάλπη, στην ελπίδα που έρχεται. Και όλα τα σφυριά βαρούσαν σε αυτή την κατεύθυνση.

Πλην Λακεδαιμονίων, βεβαίως. Ακόμα και αν δούμε τη δική μας δράση όμως ή τη συχνότητα των κειμένων της κε του μπλοκ πχ (για να μη βγάλω τον εαυτό μου έξω από αυτό το κάδρο), θα διακρίνουμε κάποια κατάλοιπα αυτής της λογικής, της εκλογοκεντρικής στάσης, του αυξημένου ενδιαφέροντος-κινητοποίησης στις προεκλογικές περιόδους. Αν και αυτό αρχίζει να ατονεί με τη συχνότητα που τείνουν να πάρουν. Είναι σαν το Μουντιάλ, που δεν μπορείς να περιμένεις κάθε τέσσερα χρόνια για να γίνει, αλλά αν γινόταν πιο συχνά, θα έχανε κάτι από τη μαγεία του και το ενδιαφέρον του.

Με αυτά τα δεδομένα, ας κάνουμε μια πρώτη, καθαρά πατατατικής φύσης, προσέγγιση στα εκλογικά δεδομένα, αν και ούτε η ημερομηνία των εκλογών δεν είναι δεδομένη, και τελικά το μόνο δεδομένο είναι πως όλα τα δεδομένα είναι ρευστά.

Ο Σύριζα μετεκλογικά χάιδευε το 45% στις δημοσκοπήσεις, γιατί ο κόσμος πάντα πάει με το νικητή (ακόμα και μετά τις εκλογές), ιδίως όταν νιώθει κύματα διαπραγματευτικής περηφάνιας να του φουσκώνουν τα στήθη –προτού σκάσουν σα φουσκωμένα μπαλόνια. Έκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει ένα συνέδριο και μια διάσπαση –εξ ου και η βιασύνη να γίνουν άμεσα οι εκλογές, πριν μεγαλώσει πολύ η φθορά.

Η ΝΔ στον αντίποδα, είχε βρεθεί δημοσκοπικά στα τάρταρα, αλλά ξεφορτώθηκε το βαρίδιο του Σαμαρά κι είναι ζήτημα αν μπορεί να τα πάει χειρότερα χωρίς αυτόν, ιδίως τώρα που έχουν ξεθωριάσει οι κυρίαρχες διαχωριστικές γραμμές του περασμένου διαστήματος κι η μνημονιακή ρετσινιά (όχι γιατί σταμάτησε να ψηφίζει μνημόνια, αλλά γιατί τώρα τα ψηφίζουν παρέα και με άλλους).

Θα ήταν ευχής έργο να καταποντιστεί ο νέος δικομματισμός σε αυτές τις εκλογές και να μην υπερβεί ξανά το 60%, αλλά υπάρχουν αρκετές ενδείξεις περί του αντιθέτου. Η απογοήτευση και η κούραση μπορεί να μεταφραστούν πρωτίστως σε αποχή και αδιαφορία: γιατί να ψηφίσω, αφού μνημόνιο θα βγει έτσι κι αλλιώς; Αυτό όμως δε θα επηρεάσει δραστικά το ποσοστό των δύο.

Το Ποτάμι μπορεί να αναδειχτεί συγκοινωνούν δοχείο με τη ΝΔ, στο υπό εκκόλαψη μέτωπο-φορέα που θα κληθεί να στεγάσει το «Μένουμε Ευρώπη». Αλλά κερδίζει επικοινωνιακά πόντους, γιατί είναι τηλεοπτικό κι άφθαρτο προϊόν. Να το δοκιμάσουμε κι αυτό βρε αδερφέ (τον άκουσαν να λέει το βράδυ που κατέληξε με δηλητηρίαση στο νοσοκομείο).

Κι από τους εναλλακτικούς φασίστες, στους αυθεντικούς. Που δύο χρόνια πριν, θα κάλπαζαν προς διψήφιο ποσοστό, με τέτοιες συνθήκες: έξαρση μεταναστευτικού θέματος, αντιμνημονιακό προσωπείο εναντίον όλων (πλην Λακεδαιμονίων και πάλι). Η σημερινή συγκυρία είναι προφανώς διαφορετική. Αλλά δε μου προκύπτει πως δε θα έχουν κάποια μικρή άνοδο.

Η Λα(φαζαν)ική Ενότητα είναι ο άγνωστος Χ αυτών των εκλογών. Ο εκλογικός αναλυτής Άναυδος εκτιμούσε πχ σε μια χαλαρή κουβέντα πως μπορεί να πάρει από 2 μέχρι 12%, αλλά κάτι κοντά στα δύο άκρα, παρά στις μεσαίες τιμές, δηλ ή του ύψους ή του βάθους. Προσωπικά θεωρώ πως θα μπει μάλλον εύκολα στη Βουλή, γιατί η υστερική ευρωλαγνεία των καναλιών θα αποβεί προς όφελός της σε τελική ανάλυση, όπως ευνοούσε το Σύριζα μέχρι πρότινος. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα συγκεντρώσει πολύ περισσότερο συγκριτικά με το μηδέν (γιατί συμμετέχει πρώτη φορά σε εκλογές) ή με το δεκαδικό μηδέν (κόμμα κάτι) της Ανταρσυα, που πιθανότατα θα καταλήξει, όλη ή το μεγαλύτερο μέρος της (σαν τη διαγραφή του χρέους ένα πράγμα) στην αγκαλιά και τα ψηφοδέλτια της ΛαΕ.

Για το Κόμμα, πιστεύω ότι αφού έδειξε αντοχή στη φάση ανόδου του νέου Πασοκ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πέσει κάτω από το σύνηθες ποσοστό πε-χα (PH), 5,5% της τελευταίας φοράς. Ή μάλον δεν υπήρχε, μέχρι να εμφανιστεί το νέο ανάχωμα της ΛαΕ, που μπορεί να μας κόψει κάτι από την αναμενόμενη άνοδο. Κι είναι σημαντικό αν στο τέλος της εκλογικής βραδιάς, θα βρίσκονται πάνω ή κάτω από εμάς (αν και είναι πολύ νωρίς για να το εκτιμήσουμε).

Φαντάσου να μπει στη Βουλή και κανάς Λεβέντης (ζώα!), που δεν είναι πολύ λογικό, αλλά η τιβί είναι παντοδύναμη και όλα μπορεί να τα καταφέρει. Κάτι που θα εκτίναζε πολύ ψηλά τον πήχη της αυτοδυναμίας, καθιστώντας την πρακτικά αδύνατη. Εκτός κι αν καταποντιστούν τα ποσοστά των Ανελ (οπότε πάμε εκ των πραγμάτων σε νέο συγκυβερνητικό σχήμα συνεργασίας) και του Πασόκ, που το παλεύει με κάπως καλύτερους όρους, γιατί υπολογίζει να απορροφήσει το 2,5% του Κιδησο ή και τον ίδιο το ΓΑΠ (τώρα που δεν είναι μπροστά ο Βενιζέλος). Παρόλα αυτά είναι μια ιστορική ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να κάνει ένα καλό και να το ρίξει στην κάλπη αντί για το γιαλό, αφήνοντας τα υπολείμματα του Πασοκ εκτός Βουλής, για να πεθάνουν μια και καλή (και να συνεχίσουν σαν κοπριά τη ζωή τους σε άλλους πολιτικούς οργανισμούς). Ας γίνει αυτό τουλάχιστον, αφού άλλα, μεγαλύτερα καλά δεν πρόκειται να έρθουν (ούτε και πρέπει να τα περιμένουμε) από τέτοιες, μη ενδιαφέρουσες διαδικασίες.

Προκύπτει όμως ένα πρόβλημα. Ακόμα κι αν εξαερωθούν Πασοκ και Ανελ (μαζί και το Κιδησο από τις εκλογές του Γενάρη), δε γίνεται να ανέβουν όλοι οι υπόλοιποι και να βγούνε νικητές των εκλογών, σαν τον «κυρίαρχο λαό». Κάποιος πρέπει να πέσει (εκτός από την κυβέρνηση, όπως το αναλύσαμε σε ένα πρόσφατο σημείωμα). Κι έχει αρχίσει το ψάξιμο, για... να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί...