Πάνω από την κάλπη...

Πάνω από την κάλπη...

Από πανεξόρμηση με τον «Ριζοσπάστη» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου

Λίγες ώρες απομένουν μέχρι ν' ανοίξουν οι κάλπες. Τα μηνύματα από τη μάχη που δίνουν χιλιάδες μέλη, οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είναι αισιόδοξα. Επιβεβαιώνουν το καλό κλίμα που υπάρχει για το Κόμμα, το αυξημένο ενδιαφέρον να συζητηθεί και να εξηγηθεί καλύτερα η διέξοδος που προτείνει. Νέοι ψηφοφόροι στρατεύονται με το ΚΚΕ, παλιοί οπαδοί και φίλοι, που για διάφορους λόγους αποστασιοποιήθηκαν σε προηγούμενες αναμετρήσεις, τώρα επανακάμπτουν.
Υπάρχει, ωστόσο, κι ένας κόσμος από τα λαϊκά στρώματα που ακόμα ταλαντεύεται. Που προσεγγίζει το ΚΚΕ με τα κριτήρια που αναδείξαμε στην προεκλογική περίοδο, δεν έχει όμως απαγκιστρωθεί από τα ψευτοδιλήμματα και τις αυταπάτες, με τις οποίες ψηφοθηρούν τα άλλα κόμματα. Κόσμος προδομένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, απογοητευμένος από τη διακυβέρνηση όλων των προηγούμενων, καχύποπτος απέναντι σε ξαναζεσταμένες υποσχέσεις.
Με πειστικά επιχειρήματα, δουλεύοντας με σχέδιο και χωρίς να υποτιμάμε καμιά απ' αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει τις ώρες που απομένουν να τα δώσουμε όλα, για να κερδηθούν στην κάλπη με το ΚΚΕ. Να στεριώσουμε τις γέφυρες μαζί τους, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα.

Η «ακυβερνησία»

Λένε κάποιοι ότι στις εκλογές κρίνεται το ποιος θα αναδειχτεί κυβέρνηση και επομένως η ψήφος της Κυριακής έχει διλημματικό χαρακτήρα: ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ; Το επιχείρημα αυτό σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται από την «αγωνία» της ακυβερνησίας και των συνεπειών που μπορεί να έχει στη ζωή του λαού.
Την ερχόμενη Δευτέρα, κυβέρνηση θα υπάρχει. Οχι γιατί το λέει το ΚΚΕ, αλλά επειδή υπάρχει αντικειμενική βάση για το σχηματισμό της. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, πασχίζουν για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτό που πρέπει να απασχολήσει το λαό, δεν είναι αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση όταν ορκιστεί και μοιραστούν τα υπουργεία. Η απάντηση είναι ότι «θα σηκώσει τα μανίκια» για να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης. Επομένως, με το «καλημέρα», θα πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση.
Στηρίζοντας οποιοδήποτε από τα κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο και τώρα λανσάρονται σαν υποψήφιοι να συγκυβερνήσουν, ο λαός προσθέτει τη δική του ψήφο στις 222 που στήριξαν το μνημόνιο στη Βουλή, το βράδυ της 14ης Αυγούστου. «Πυροβολεί τα πόδια του» και ανάβει το «πράσινο φως» στην επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει ταχύτατα στην εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου.

Η «δεύτερη ευκαιρία»

Κάποιοι, πάλι, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές και τώρα ταλαντεύονται, σκέφτονται μήπως αξίζει να του δώσουν μια «δεύτερη ευκαιρία». Αυτό πρακτικά σημαίνει επιβράβευση της πολιτικής του, αλλά και αποδοχή της κοροϊδίας, με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε το λαό όλο το διάστημα πριν και μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.
Τι σημαίνει «δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ; Να είναι αυτός που, από τη θέση του πρωταγωνιστή, θα υλοποιήσει τις προδιαγεγραμμένες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά. Θα καταργήσει το ΕΚΑΣ και θα αποφασίσει την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Θα ιδιωτικοποιήσει ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και θα συρρικνώσει κι άλλο το λαϊκό εισόδημα. Θα διευθύνει τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που επικαιροποιούνται διαρκώς στην περιοχή μας.
«Δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει όμως και αποδοχή μιας ολόκληρης επιχειρηματολογίας που λέει ότι εκβιάστηκε για ν' αποδεχτεί τη συμφωνία με τους «θεσμούς». Οτι ο ίδιος έδωσε τάχα τη μάχη για το συμφέρον του λαού, ότι εξάντλησε όλα τα όπλα στη διαπραγμάτευση και τελικά, κάτω από το βάρος του εκβιασμού, συμφώνησε στο τρίτο μνημόνιο.
Δεν ήταν οι εκβιασμοί αυτοί που επέβαλαν τη συμφωνία. Αλλωστε, στο πλαίσιο της ανισόμετρης και ανισότιμης ΕΕ, αυτά είναι «ψωμοτύρι» ανάμεσα σε κράτη - μέλη, ακόμα και με μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ισχύ από αυτή της Ελλάδας. Ούτε τον έσπρωξαν σε συμφωνία οι υπαρκτές αντιφάσεις της πολιτικής του.
Αυτό που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο είναι η στρατηγική του. Η προσπάθεια να διαπραγματευτεί για το κεφάλαιο μέτρα χαλάρωσης της αυστηρής περιοριστικής πολιτικής και η αποτυχία της, κάτω από το βάρος των συνολικότερων εξελίξεων στην οικονομία της Ευρωζώνης και παγκόσμια.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν μπορεί να υπηρετηθεί διαφορετικά στη σημερινή συγκυρία, παρά μόνο με μέτρα όπως αυτά που περιέχονται στα μνημόνια. Αυτό είναι το κλειδί για να συνειδητοποιηθεί το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ από αντιμνημονιακός ρήτορας έγινε ο αριστερός ιεροκήρυκας των μνημονίων.

Η «μόνιμη αντιπολίτευση»

Ακούγεται από κάποιους και το εξής επιχείρημα: Καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά δε θέλει να κυβερνήσει. Τα λέει αυτά ξέροντας ότι θα είναι πάντα στην αντιπολίτευση.
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο θέμα της συμμετοχής σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις και αποτελεί παρακαταθήκη για το λαό και το κίνημα. Στην πραγματικότητα, επαληθεύτηκε ότι καμιά κυβέρνηση που θέλει να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κλασικό τέτοιο παράδειγμα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπήρξαν κι άλλα. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 αναδείχτηκε σε κυβέρνηση με τα συνθήματα που τότε προέβαλε το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος. Η «προσαρμογή» του, όμως, ήταν ταχύτατη, από την πρώτη κιόλας τετραετία της διακυβέρνησής του.
Επομένως, επαληθεύεται αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι όσο ο λαός επιλέγει να είναι στην αντιπολίτευση, τόσο το ΚΚΕ θα παλεύει για να πάρει αυτή μαχητικά, ταξικά χαρακτηριστικά. Να αποτελέσει φόβητρο απέναντι στην πραγματική εξουσία, που ανήκει στο κεφάλαιο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και πολιτικά εκφράζεται από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους.
Αυτή η αντιπολίτευση δεν είναι εύκολη. Για παράδειγμα, στο κίνημα εκφράζεται με απειθαρχία στους αντιλαϊκούς νόμους και στην επιθετικότητα της εργοδοσίας, με συνέπειες για τους εργαζόμενους που επιλέγουν μια τέτοια στάση, σε συνθήκες συνδικαλιστικών διώξεων και τρομοκρατίας. Εκφράζεται με την καθημερινή έγνοια για την οργάνωση της εργατικής τάξης, που φέρνει τους πρωτοπόρους εργάτες, τους κομμουνιστές αντιμέτωπους με απολύσεις και διώξεις από την εργοδοσία και το κράτος της, με ποινικοποίηση του αγώνα και βαριές καταδίκες.
Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ έχει πρόταση λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, στην οποία θα αναλάβει όλες του τις ευθύνες, όταν ο λαός το αποφασίσει.

Οι «συνεργασίες»

Από ορισμένους τίθεται το θέμα των συνεργασιών. Λένε, δηλαδή, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών με άλλα κόμματα και ότι αυτός είναι ανασταλτικός παράγοντας για να το ψηφίσουν.
Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά, την πιο σύγχρονη, αναγκαία και επίκαιρη πολιτική συμμαχιών απ' όλα τα άλλα κόμματα. Προτείνει και παλεύει για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις και τα «πιστεύω» που έχει ο καθένας.
Αυτή η συμμαχία θα παλεύει για να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε από την περίοδο της κρίσης, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του. Η πάλη της θα κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Αυτή η Λαϊκή Συμμαχία θα δώσει τη δύναμη, την αποφασιστικότητα στο λαό να πάρει την τύχη στα χέρια του, να επιβάλει πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο.