Οχι άλλες θυσίες για τα κέρδη τους

Οχι άλλες θυσίες για τα κέρδη τους

Τα συλλαλητήρια που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, την περασμένη Πέμπτη, έστειλαν ένα σημαντικό μήνυμα. Οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να αντιληφθούν ότι είναι χρέος τους να μη συναινέσουν στη σφαγή τους όπως τους καλεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και κάθε τέτοια κινητοποίηση, όπως αυτή της Πέμπτης, είναι ένα σημαντικό βήμα που φανερώνει πως όσοι έχουν προδιαγράψει έναν αντιλαϊκό ...περίπατο τετραετίας με τους εργαζόμενους στο περιθώριο, κάνουν λάθος. Και, βέβαια, αυτό δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά κυρίως εκείνους για τους οποίους δουλεύει, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.
Ναι, η κυβέρνηση ποντάρει στην ανοχή και στη συναίνεση του λαού, για να φέρει σε πέρας τη δύσκολη αποστολή που της ανέθεσε το κεφάλαιο: Να περάσει μέτρα που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενοι, να σαρώσει ό,τι απέμεινε όρθιο σε τομείς μεγάλης σημασίας για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε μέτωπο που ανοίγει - και πλέον είναι πολλά - η κυβέρνηση ισχυρίζεται προκλητικά ότι τα μέτρα είναι μεν «δύσκολα», πολλές φορές και «άδικα», αλλά ο λαός καταλαβαίνει, γι' αυτό δεν αντιδρά!

Η προστασία της ζωής του λαού δεν έχει ...κέρδος

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα υπομένουν παθητικά; Θα αφήσουν να περάσουν έτσι απλά η σφαγή στις συντάξεις, η φορολεηλασία, οι ανατροπές που έρχονται στα Εργασιακά; Θα αποδεχτούν το να μην μπορούν να ζήσουν με προκοπή και δουλειά τα παιδιά τους, οι νέοι άνθρωποι, τα νέα ζευγάρια, να χάνονται ανθρώπινες ζωές όταν πέφτει μια δυνατή βροχή; Αυτό, το τελευταίο, είναι ενδεικτικό του τι σημαίνει η ζωή και η ασφάλεια του λαού να είναι σε δεύτερη μοίρα, ακριβώς γιατί η κυβέρνηση υπερασπίζεται ένα σύστημα που στηρίζει τα κέρδη των καπιταλιστών, την ανάκαμψη των κερδών τους. Ακριβώς αυτό είναι που ευθύνεται για τον έναν νεκρό, τους τραυματίες, τις μεγάλες ζημιές σε καλλιέργειες, σπίτια και αυτοκίνητα από την κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών. Οτι τα έργα και οι υποδομές αποφασίζονται και εκτελούνται με βάση την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι με βάση την κάλυψη των αναγκών του λαού, των εργαζομένων και των παιδιών τους. Για το κεφάλαιο το «αντιπλημμυρικό έργο» δεν είναι ανταποδοτικό, δεν αποφέρει τα προσδοκώμενα κέρδη... Τι σημασία, λοιπόν, έχει η προστασία της ζωής, αν δεν περιέχει το επιχειρηματικό κέρδος;... Σ' αυτήν τη σαπίλα καλούν το λαό να ζήσει και να ...πεθάνει.
Οσο δεν φουντώνουν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης παντού, όσο δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις αντεπίθεσης, τόσο η κυβέρνηση θα επικαλείται αυθαίρετα και με θράσος τη λαϊκή ανοχή για να κλιμακώσει την επίθεση.
Το για ποιον δουλεύει η κυβέρνηση το ζήσαμε και το εμπεδώσαμε ...θεσμικά σε αυτήν την τηλεοπτική υπερπαραγωγή που παρουσιάστηκε με αφορμή την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου, Φρ. Ολάντ. Οι ...«φίλοι μας», που τον περασμένο Ιούλη έκαναν τα πάντα για να βοηθήσουν να μη βγούμε από το ευρώ και τώρα θα μας βοηθήσουν ξανά με το χρέος. Τέτοια σερβιρίσματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πιπιλίζουν το μυαλό του λαού. Η αλήθεια; Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του σε αυτήν τη φάση βρίσκονται κοντά με τους «Αμερικανούς συμμάχους», που μαζί με τους Γάλλους και τους Ιταλούς ήταν το ...στήριγμά τους στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων επτά μηνών, που δεν έγιναν για λογαριασμό του λαού, ανάμεσα στην αδύναμη Ελλάδα και τους ξένους, αλλά στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για λογαριασμό των μονοπωλίων, των επιχειρηματικών ομίλων. Και αυτό συνεχίζει να υπάρχει...

Παραμυθιάζουν το λαό... Και δεν είναι οι πρώτοι.

Από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης, κάθε κυβέρνηση που ψήφιζε και «σέρβιρε» μνημόνια, τα συνόδευε και με έναν «οδικό χάρτη», σύμφωνα με τον οποίο θα έφεγγε τάχα φως στην άκρη του τούνελ για το λαό.
Με τον τρόπο αυτό και με την απειλή «αποδεχτείτε τα μέτρα, αλλιώς χανόμαστε», επιχειρούσαν ν' αποσπάσουν τη λαϊκή συναίνεση σε θυσίες δίχως τέλος, στην αφαίρεση ακόμα και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων.
Βέβαια, στο τέλος κάθε «προγράμματος», αυτοί που έβγαιναν κερδισμένοι ήταν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, για λογαριασμό των οποίων παίρνονταν τα μέτρα. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα μετρούσαν μόνο απώλειες και χώνονταν βαθύτερα στο πηγάδι της χρεοκοπίας.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με τη δεύτερη θητεία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Από τη μία ψηφίζει νόμους που αποτελειώνουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και από την άλλη υπόσχεται «τέλος της ύφεσης» στα μέσα του 2016, αφού ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και διευθετηθεί το χρέος.
Αυτό είναι το νέο «τυράκι», για να σύρουν το λαό στη φάκα του συμβιβασμού με τα μέτρα του τρίτου μνημονίου.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η διαχείριση που άσκησαν οι προηγούμενοι ήταν αδιέξοδη, για να κρύψει ότι η δική της πολιτική αποτελεί πιστή συνέχειά της.
Δεν χρειάζεται πολλά για να το συμπεράνει κανείς. Δεν είναι μόνο τα μέτρα και οι νόμοι των προηγούμενων που διατηρεί στο ακέραιο η νέα συγκυβέρνηση. Προπάντων, είναι οι ανατροπές που προσθέτει, κάνοντας πράγματι ένα άλμα στη χειροτέρευση της ζωής του λαού με μέτρα που υπηρετούν το κεφάλαιο.
Ας πάρουμε το παράδειγμα του Ασφαλιστικού. Ολες οι κυβερνήσεις, ιδιαίτερα μετά το 1990, προώθησαν ανατροπές που καταργούσαν βήμα βήμα τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, ακολουθώντας τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ. Στα χρόνια της κρίσης, οι ανατροπές επιταχύνθηκαν με μια σειρά από νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Τώρα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να ολοκληρώσει το έγκλημα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό δοκιμασμένες συνταγές των προηγούμενων: Τα πορίσματα των «ειδικών» και τον «κοινωνικό διάλογο».

Η «ισοδύναμη» απάτη

Τα αντιασφαλιστικά μέτρα που θα φέρει η κυβέρνηση είναι χειρότερα απ' όλα τα προηγούμενα, επειδή προστίθενται σ' αυτά και επιδεινώνουν συνολικά τους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης για όλους.
Καμιά σύνταξη δεν θα είναι στο εξής εγγυημένη από τον κρατικό προϋπολογισμό, και το ανταποδοτικό κομμάτι της σύνταξης, αυτό δηλαδή που θα βασίζεται στις εισφορές 35 και 40 χρόνων των ασφαλισμένων, θα εξαρτάται από μια σειρά προϋποθέσεις και παράγοντες, που θα μετατρέπουν σε δυσεπίλυτη εξίσωση το τελικό ποσό της σύνταξης.
Είναι βέβαιο ότι αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ένα μικρό μόνο μέρος των μέτρων που σχεδιάζουν να περάσουν το επόμενο διάστημα. Αν δεν υπάρξει ουσιαστική, οργανωμένη αντίδραση στα μέτρα που τώρα συζητιούνται, ο επόμενος γύρος θα είναι ακόμα πιο σκληρός σε βάρος του λαού.
Και να μην ξεχνάμε: Τα Εργασιακά δεν άνοιξαν ακόμα ενώ η ατζέντα περιλαμβάνει ανατροπές κρίσιμες για την κερδοφορία του κεφαλαίου, όπως οι ομαδικές απολύσεις, η παγιοποίηση της εργασιακής ζούγκλας και, βέβαια, η παραπέρα περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Οσο βρίσκει έδαφος η κυβέρνηση να «καλπάζει», όσο η εργοδοσία αισθάνεται ότι έχει λυμένα τα χέρια στους χώρους δουλειάς να σαρώσει τα πάντα, τόσο θα δυσκολεύουν οι όροι της αναμέτρησης με την πολιτική του κεφαλαίου και θα χάνεται πολύτιμος χρόνος στην οργάνωση της πάλης. Ολα αυτά αποδεικνύουν ότι η συζήτηση περί «ισοδύναμων» είναι καθαρή απάτη.

Σημαντικό ζήτημα η επιτυχία της απεργίας

Η επιτυχία της απεργίας μπορεί να αποτελέσει γροθιά στο κλίμα της ανοχής, της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας, που σκόπιμα καλλιεργούνται από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού στο κίνημα. Η πάλη για την οργάνωση της απεργίας να αναμετρηθεί με την προσπάθεια αυτών των δυνάμεων να χειραγωγήσουν από τα γεννοφάσκια τους τις δίκαιες αντιδράσεις στα βάρβαρα μέτρα που εξαγγέλλουν. Με την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να καταστήσει το λαό συνένοχο, να δείξει ότι έχει την εργατική - λαϊκή συναίνεση και ανοχή λέγοντάς του ότι «τώρα που μας ψήφισες, κάτσε στη γωνία».
Εχει σημασία κόντρα σε αυτό το κλίμα να ταράξουμε τα νερά, να πούμε «δεν πάει άλλο! Δεν δεχόμαστε νέες θυσίες για λογαριασμό του κεφαλαίου!».
Μια επιτυχημένη απεργιακή μάχη δεν θα είναι το τέλος αλλά ένας σημαντικός σταθμός στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση, αλλά και για την αναγκαία προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος, για την ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μπροστά στις 12 του Νοέμβρη, χρειάζεται να αναδειχτούν οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους πραγματικοί οργανωτές της απεργίας. Με μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με πρωτοβουλίες που θα αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα προβλήματα του κλάδου και του χώρου δουλειάς, με ουσιαστικά βήματα στην οργάνωση και την κινητοποίηση νέων δυνάμεων. Ο λαός να αρχίζει να δοκιμάζει τη δύναμή του!