Η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα στην Κωνσταντινούπολη / Speech of KKE Secretary-General D.Koutsoumbas in Istanbul

 Η ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπα στην Κωνσταντινούπολη / Speech of KKE Secretary-General D.Koutsoumbas in Istanbul

Πηγή: 902.gr / inter.kke.gr

Στη 17η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιείται στην Κωνσταντινούπολη με θέμα «Τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων για την ενίσχυση της πάλης της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό, για τη χειραφέτηση των εργατών και των λαών, για το σοσιαλισμό!», μίλησε το μεσημέρι της Παρασκευής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του:

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που είμαστε μαζί σας στις εργασίες της 17ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων εδώ στην Κωνσταντινούπολη.

Ιδιαίτερα θα ήθελα να επισημάνω τους ακατάλυτους δεσμούς που συνδέουν τα κομμουνιστικά κινήματα των δύο γειτονικών λαών, του ελληνικού και του τουρκικού.

Κι από αυτό το βήμα εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας στο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Τουρκία για τη φιλοξενία της σημερινής μας συνάντησης.

Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγωνιζόμενο τούρκικο λαό, τη συμπαράστασή μας στις οικογένειες των θυμάτων της δολοφονικής προβοκάτσιας που οδήγησε στο θάνατο και σε βαρείς τραυματισμούς εκατοντάδες συνανθρώπους μας στην Άγκυρα, την ώρα που διαδήλωναν για το δίκαιο και την ειρήνη.

Το τελευταίο διάστημα όλη η ανθρωπότητα είχε στραμμένη την προσοχή της στη θάλασσα που συνδέει την Τουρκία με την Ελλάδα. Έβλεπε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με κάθε τρόπο να επιδιώκουν να περάσουν από το Αιγαίο πέλαγος, να φτάσουν από τα τουρκικά παράλια σε κάποιο ελληνικό νησί και στη συνέχεια να κατευθυνθούν, σε αναζήτηση μιας καλύτερης "τύχης", σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το "πέρασμα" αυτό αποδείχτηκε μοιραίο για χιλιάδες ανθρώπους, για πολλά παιδιά, που άφησαν την τελευταία τους πνοή παλεύοντας με τα κύματα. Αυτό, όμως, που ώθησε τόσους ανθρώπους να ξεριζωθούν από τον τόπο τους έχει ονοματεπώνυμο. Είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, που "γεννά" οικονομικές κρίσεις, φτώχεια και ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, παλεύει ενάντια στο ναζισμό - φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που επεδίωξαν μεταξύ άλλων να χρησιμοποιήσουν και το μεγάλο ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων για να σπείρουν στο λαό τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό.

Το Κόμμα μας καλεί το λαό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση, σε ένταση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες, διεκδικώντας:

- Να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σ’ αυτές.

- Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.

- Όχι στα μέτρα της ΕΕ για καταστολή στα σύνορα.

- Απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τα νησιά, τα σημεία εισόδου, στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ.

- Δημιουργία αξιοπρεπών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας. Ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών που σχετίζονται με τη διάσωση, καταγραφή - ταυτοποίηση, στέγαση - σίτιση - περίθαλψη και ασφαλή μεταφορά από τα νησιά στα σημεία εξόδου από τη χώρα.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η περιοχή μας, η περιοχή που βρισκόμαστε εδώ, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, Μαύρης Θάλασσας και Μέσης Ανατολής, η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, "τραβά" σήμερα σαν το "μαγνήτη" εκατοντάδες πολεμικά αεροπλάνα και πλοία, καθώς και παντός τύπου πολεμικά μέσα.

Στρατιωτικά σώματα δεκάδων χωρών, εντός κι εκτός ΝΑΤΟ, πηγαινοέρχονται στα στρατιωτικά γυμνάσια και κάποια από αυτά ήδη χρησιμοποιούνται σε μάχες στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία κ.ά. Όλα αυτά που περιγράφουμε είναι μονάχα η "κορυφή του παγόβουνου" των έντονων και επικίνδυνων για τους λαούς ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Ανταγωνισμών που εκδηλώνονται για το μοίρασμα των πρώτων υλών, των μέσων μεταφοράς των εμπορευμάτων, των μεριδίων των αγορών. Με δυο λέξεις για το καπιταλιστικό κέρδος, που αποτελεί την "κινητήρια δύναμη" της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των συνεπειών των αντεπαναστατικών ανατροπών σε χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης, "που ανακάτεψε τα χαρτιά" της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Ο περίφημος ονομαζόμενος πολυπολικός κόσμος δεν είναι άλλος από τον κόσμο των σκληρών ενδοϊμπεριλιστικών αναμετρήσεων που διεξάγονται με οικονομικά, διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, αφού, όπως είναι πασίγνωστο, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα".

Όλοι γνωρίζουμε πως στην Ουκρανία είχαμε την απροκάλυπτη επέμβαση των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία, ενώ είχε ήδη ανατραπεί η προηγούμενη σχέση σοσιαλιστικής συνεργασίας και ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης. Επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ που στηρίχθηκε σε δυνάμεις εθνικιστικές έως και ανοιχτά φασιστικές, που έχουν οδηγήσει στο να φυλλορροεί αυτή η χώρα, να βιώνει μια ανείπωτη αιματοχυσία.

Ανάλογη εξέλιξη είχαμε και στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπου έγινε προσπάθεια καπηλείας και εκμετάλλευσης των λαϊκών πόθων για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Με όχημα τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη επιδιώχτηκε η "ανασύνθεση" των διεθνών συμμαχιών της περιοχής, ενδεχομένως και κάποιοι αστικοί εκσυγχρονισμοί. ΗΠΑ, ΕΕ και οι "σύμμαχοί" τους στην περιοχή, όπως είναι τα αυταρχικά καθεστώτα του Κόλπου και η Τουρκία, στήριξαν, εκπαίδευσαν τους λεγόμενους τζιχαντιστές, το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, για να προωθήσουν τα σχέδιά τους.

Το ίδιο και οι εξελίξεις στη Συρία, όπου μετά την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ τώρα στο κουβάρι των ανταγωνισμών εμπλέκεται και η Ρωσία. Δεν "μυρίζει μπαρούτι" απλώς, αλλά απειλεί την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να γίνει μπουρλότο όλη η ευρύτερη περιοχή.

Ακριβώς αυτές οι μεγάλες αντιθέσεις στην περιοχή αυξάνουν τους κινδύνους γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, παλιές και νέες ανερχόμενες δυνάμεις όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία, το Ισραήλ, μοναρχικά αραβικά κράτη του Κόλπου, με υπαρκτό κίνδυνο μεγαλύτερης εμπλοκής και άλλων χωρών, όπως η Ελλάδα.

Μόνο μέσα στο πρώτο 7μηνο της διακυβέρνησής της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, έχει προτείνει στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την ίδρυση νέας βάσης στην Κάρπαθο, την ίδρυση Πολυεθνικής Μονάδας Διοίκησης και Ελέγχου του ΝΑΤΟ στην Κρήτη, αλλά και την επέκταση και ενίσχυση της βάσης της Σούδας!

Ενώ τώρα είναι έτοιμη να αποδεχτεί το αίτημα των ΗΠΑ, ώστε μη επανδρωμένα αεροσκάφη -τα περιβόητα "drones" - της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας να σταθμεύουν σε ελληνικό έδαφος και συγκεκριμένα στην Κρήτη για να βομβαρδίζουν την περιοχή και να δημιουργούν φυσικά νέα κύματα προσφυγικών μεταναστευτικών ροών και να την πληρώνουν πάλι οι λαοί, ο ίδιος ο ελληνικός λαός.

Να, γιατί σήμερα αποκτά μεγάλη σημασία το σύνθημα "ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία να μη χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών".

Και αυτό όσον αφορά τους εργαζόμενους των χωρών μας δεν διασφαλίζεται με τη συμμετοχή των χωρών μας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που αποδέχονται όλα τα αστικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, δήθεν αριστερά και δεξιά, όπως στην Ελλάδα από τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Δεν διασφαλίζεται με τη λογική επιλογής ιμπεριαλιστή, που καλλιεργείται από διάφορα κόμματα, της επιλογής μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλοκ διεθνών γεωπολιτικών συμμαχιών.

Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα μια εργατική - λαϊκή εξουσία να αξιοποιεί υπαρκτές αντιθέσεις και διαφορετικά συμφέροντα καπιταλιστικών κρατών και άλλο πράγμα να προσχωρεί σε μία ιμπεριαλιστική συμμαχία, μια καπιταλιστική ένωση κρατών, έχοντας την αυταπάτη ότι αυτό μπορεί να αποβεί σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού, σε όφελος της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Πιστεύουμε ότι το κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να αξιοποιεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, με στόχο την αποδυνάμωση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, την αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας στη χώρα του ή άλλη χώρα, επιτιθέμενης ή αμυνόμενης.

Για να αξιοποιήσει ένα ΚΚ σωστά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, πρέπει να μην εγκλωβιστεί στα σχέδια κανενός ιμπεριαλιστικού κέντρου, να υπερασπιστεί τα ζωτικά συμφέροντα της εργατικής τάξης στη χώρα του, περιφερειακά και παγκόσμια.

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ επιδιώκει να αναδείξει πλατιά τις συνέπειες για την εργατική τάξη και το λαό από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στις επεμβάσεις τους, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Υψώνουμε μέτωπο με τις αλυτρωτικές εθνικιστικές κορόνες για απομόνωση των φασιστικών δυνάμεων καθώς και τους υποστηρικτές του ευρωατλαντισμού, όλους όσοι δουλεύουν για τη διαμόρφωση "φιλοπόλεμου ρεύματος".

Το Κόμμα μας θέτει ευθέως το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, υπογραμμίζοντας πως αυτό μπορεί να το εγγυηθεί η εργατική - λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλιστικός δρόμος ανάπτυξης.

Τονίζουμε ταυτόχρονα πως η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία τους κατά τη γνώμη μας έχουν μόνο μία επιλογή:

Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους, να κατευθύνουν τις εξεγερμένες μαχόμενες δυνάμεις στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Θεωρούμε ότι έχουν μεγάλες ευθύνες δυνάμεις που συμμετέχουν στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ψήφισαν υπέρ της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, αποδέχτηκαν τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστών για τη Συρία, όπως νωρίτερα είχαν κάνει με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ.

Στις συνθήκες που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες πως είναι δυνατό μέσα από "στρογγυλά τραπέζια", από "περιφερειακά συστήματα ασφαλείας" να αποσοβηθεί ο πόλεμος. Τα γεγονότα στη Συρία, στην Ουκρανία κ.ά. δείχνουν πως ο "ειρηνικός δρόμος" επίλυσης του προβλήματος μοιράσματος των αγορών κατά καιρούς παραμένει κλειστός για τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό. Και τότε απομένει μια και μόνη "διέξοδος": Το νέο μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής με τη βία, με στρατιωτικές συγκρούσεις, με νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας μας, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή αστική τάξη, η παγκόσμια, δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς το ποια συνταγή θα συμβάλει στην ταχύτερη και σταθερότερη καπιταλιστική ανάκαμψη. Γύρω από τις συνταγές και παραλλαγές εκδηλώνεται όλο το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με άξονες και αντιάξονες που αλλάζουν αρκετά συχνά και ενώ έχει συνειδητοποιηθεί ότι το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα στην καπιταλιστική Ευρώπη, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει με τον ίδιο τρόπο τα κεϋνσιανά μέσα, γενικευμένες κρατικές παραγωγικές επενδύσεις και γενικευμένες κοινωνικές παροχές για τόνωση της αγοράς.

Αναμετριούνται στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο ταξικό στόχο οι συνταγές του κεϋνσιανού και φιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης που εναλλάχθηκαν στον 20ό αιώνα και βεβαίως δεν απέτρεψαν κύκλους οικονομικής κρίσης, δεκάδες τοπικούς πολέμους για το ξαναμοίρασμα των αγορών, αλλαγή στις πρώτες θέσεις της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.

Ο χαρακτήρας της στρατηγικής και τακτικής των κομμάτων δεν καθορίζεται από τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό τους (αριστερό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό), αλλά από το πώς ενεργούν απέναντι στα βασικά συμφέροντα των τάξεων της κοινωνίας και πριν απ' όλα απέναντι στις δύο βασικές αντίπαλες τάξεις, την αστική και την εργατική τάξη. Επίσης από το πώς αντιμετωπίζουν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, τα οποία εμφανίζουν σημαντική διαστρωμάτωση, διαφοροποίηση συμφερόντων μεταξύ τους και με την εργατική τάξη.

Πολιτική στήριξης των γενικών συμφερόντων της αστικής τάξης ακολουθείται, όχι μόνο από τα αστικά φιλελεύθερα κόμματα, αλλά και από κόμματα με αριστερές, σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές αναφορές, που καλούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να συμβάλουν, να στηρίξουν στόχους της τάξης των καπιταλιστών, όπως π.χ. "παραγωγική ανασυγκρότηση", "αναβάθμιση της εθνικής παραγωγής - οικονομίας", "εκσυγχρονισμό" οικονομικών και πολιτικών αστικών δομών κλπ. Δηλαδή, σπρώχνουν το λαό να παλεύει με ξένη και όχι με τη δική του σημαία, να διαλέγει τη μια ή την άλλη αντιλαϊκή κυβέρνηση διαχείρισης.

Όπως συμβαίνει και στη χώρα μας, εγκλωβίζεται στο ζήτημα της διακυβέρνησης, "βάζει πλάτη" στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, σε συνθήκες φθοράς των προηγούμενων αστικών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας.

Σε τέτοιες συνθήκες παρατηρείται κινητικότητα στα αστικά κόμματα, τόσο της φιλελεύθερης όσο και της γνωστής σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας.

Στις συνθήκες της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, αφ' ενός αναδείχθηκε σε κοινοβουλευτικό κόμμα ο εθνικοσοσιαλισμός - φασισμός, με απόσπαση δυνάμεων από τη ΝΔ, αφ' ετέρου ανασυγκροτήθηκε η σοσιαλδημοκρατία, με τη διαμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, ενσωματώνοντας και δυνάμεις του οπορτουνισμού της τελευταίας 25ετίας.

Ταυτόχρονα συνεχίζεται και η κινητικότητα και στην κεντροαριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) και στον οπορτουνιστικό χώρο ως ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, άλλες δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι θα συγκροτήσουν νέο επαναστατικό εργατικό κόμμα).

Ορισμένοι καλοθελητές που ενδιαφέρονται τάχα για το δυνάμωμα του ΚΚΕ -κυρίως παλιότερα, τώρα μετά το αποτυχημένο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. έχουν πέσει οι τόνοι βέβαια- μας έχουν εγκαλέσει γιατί δεν προωθούμε συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποια τμήματά του με στόχο να αποτραπεί ο κατήφορος που έχει πάρει το βιοτικό επίπεδο του λαού και μετά βλέπουμε πώς μπορεί ο αγώνας να εξελιχτεί προς το σοσιαλισμό, γιατί υποτίθεται ότι όλοι αυτοί παραμένουν σταθεροί υπέρ αυτής της προοπτικής.

Μας προτείνουν να ξαναδοκιμάσουμε αρνητικά δοκιμασμένες πολιτικές και στην Ελλάδα, π.χ. συνεργασία στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου μετά την απελευθέρωση το 1944 ή στήριξη της Ένωσης Κέντρου από την ΕΔΑ -μέσα από την οποία τότε δρούσαν οι κομμουνιστές- στη δεκαετία του 1960, πριν τη στρατιωτική δικτατορία. Εναλλαγές διαχείρισης δοκιμάστηκαν πριν την κρίση σε πολλά ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, καθώς έχουν δοκιμαστεί κεντροαριστερές και κεντροδεξιές συνταγές, με συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων και άλλων οπορτουνιστικών, ανανεωτικών όπως αυτοαποκαλούνται, που προέκυψαν από απόσχιση από Κομμουνιστικά Κόμματα. Έχουμε γνωρίσει κυβερνήσεις, έστω βραχείας σχετικά διάρκειας, με τη συμμετοχή ακροδεξιών κομμάτων, όπως στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία κλπ. Εναλλαγή ανάμεσα σε κόμματα με διαφορετικές συνταγές αστικής διαχείρισης έχουμε γνωρίσει σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Μας προτείνουν να αγνοήσουμε τη σχέση πολιτικής και οικονομίας, μας λένε να ξεχάσουμε ότι παντού στην οικονομία και στο εποικοδόμημα κυριαρχούν τα μονοπώλια και μάλιστα μέσω της συγκεντροποίησης ενισχύονται, ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ επιβάλλει από τα ίδια τα πράγματα μεγαλύτερες δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, νέους περιορισμούς και εκχωρήσεις δικαιωμάτων, αρμοδιοτήτων.

Να ξεχάσουμε δηλαδή ότι η οικονομικά κυρίαρχη τάξη είναι οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια, ενώ η κυβέρνηση, το κοινοβούλιο είναι όργανά τους.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικό κόμμα, δέχεται τα μονοπώλια, την ΕΕ, τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, την ανταγωνιστικότητά τους ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας.

Ειδικά ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύτιμος για την αστική τάξη, κυρίως για την αποσόβηση πολιτικής αστάθειας σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, μεγάλης μείωσης του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος. Μόνο ένα σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούσε να αναχαιτίσει μαζικές λαϊκές αντιδράσεις, όπως παραδέχτηκε και ο Γιούνκερ.

Ορισμένα κόμματα, με διαφορές μεταξύ τους κυρίως στην απόχρωση, αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα, ικανό μάλιστα να προκαλέσει συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, την αντιμετώπιση του "νεοαποικιακού" καθεστώτος στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα, καθώς βρίσκεται υπό την κηδεμονία, τον καταναγκασμό της τρόικας, ότι έχει χάσει ή κινδυνεύει να χάσει την εθνική της υπόσταση και ανεξαρτησία.

Βεβαίως και η Ελλάδα βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση μέσα στις συγκροτημένες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες στις οποίες συμμετέχει (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ.). Αυτή όμως η θέση προκύπτει από την οικονομική - πολιτική - στρατιωτική δύναμή της ως καπιταλιστικού κράτους. Από αυτό πηγάζουν οι ανισότιμες σχέσεις που κυριαρχούν μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών-συμμάχων, ανταγωνιστικές σχέσεις που μπορεί να φθάσουν και σε εμπόλεμη ρήξη, που δεν αναιρούν όμως την κοινή βάση της συμμαχίας. Η ιστορία έχει δείξει τι κινδύνους περικλείει η ανισόμετρη ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, οι ανισότιμες ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ τους, που, όταν δεν λύνονται οι διαφορές με πολιτικά και οικονομικά μέσα, επιλέγονται τα στρατιωτικά, ο πόλεμος, η κρατική βία. Ο καπιταλισμός δεν προωθεί μόνο την καπιταλιστική διεθνοποίηση, τις διάφορες μορφές ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τυπικές ή και άτυπες, δεν διαπνέεται μόνο από τον κοσμοπολιτισμό, αλλά και από τον εθνικισμό και τον εμπόλεμο διαχωρισμό.

Η αναγόρευση από όλα τα κόμματα του ελληνικού προβλήματος σε πανευρωπαϊκού συνοδεύεται από τη θέση ότι δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή σε εθνικό επίπεδο υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κυβερνήσεων, δηλαδή στο πολιτικό προσωπικό του συστήματος και όχι στην οικονομία. Δεν μπορεί δηλαδή να διεκδικήσει ο λαός μια άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Καλλιεργεί την ουτοπική και συμβιβαστική άποψη ότι ριζικές αλλαγές, ανατροπές, ή θα γίνουν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη ή και παγκόσμια ή πουθενά. Με αυτό το σλόγκαν ζητούν "αριστερές" κυβερνήσεις, όπως των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υποταγή σε νέα επιδείνωση του εργατικού - λαϊκού επιπέδου ζωής.

Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και εργατικό έλεγχο σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης.

Το θέμα που θέτουμε είναι ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ικανοποιηθούν όχι γενικά οι λαϊκές ανάγκες, αλλά οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Να καταργηθεί η ανεργία, να μειωθούν οι ώρες δουλειάς, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος. Να εξασφαλίζεται σίγουρο μέλλον για τα παιδιά των εργαζομένων, να βελτιώνεται σταθερά και ουσιαστικά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Η ανάπτυξη να μη συγκρούεται με το περιβάλλον, η Υγεία να έχει ως βάση την πρόληψη, το εκτεταμένο δίκτυο αποκλειστικά δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών και άλλα ζητήματα που τα θέτουμε στις θέσεις μας. Η οικογένεια και κυρίως η γυναίκα να απαλλαγεί από την σχεδόν αποκλειστικά ατομική φροντίδα παιδιών, υπερηλίκων, χρόνια πασχόντων, να έχει εκτεταμένες κοινωνικές υπηρεσίες στήριξης της μητρότητας, θετικές διακρίσεις για να συνδυάζεται η μητρότητα με την κοινωνική εργασία, να έχει περισσότερο χρόνο διαθέσιμο για πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα και για τη συμμετοχή της στον εργατικό έλεγχο.

Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, που μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών, των ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία σε διάφορους κλάδους της.

Είναι διαφορετική η θέση που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα, ότι απαιτείται νέο "κούρεμα" χρέους, υιοθετώντας τη θέση του ΔΝΤ, και άλλο πράγμα είναι η θέση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους και όχι μείωση με αντισταθμίσματα, με νέα μέτρα, νέα μνημόνια, νέα αντιλαϊκά πακέτα, με ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, φιλέτων κλπ.

Είναι άλλο πράγμα η προτεινόμενη από μερικούς αποχώρηση από τη Ζώνη του Ευρώ ή η άποψη ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ, και άλλο η θέση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ.

Είναι άλλη η θέση του ΚΚΕ για καμία συμμετοχή σε ιμπεριαλιστική ένωση, πράγμα που διασφαλίζεται με την εργατική εξουσία, και άλλη η αποχώρηση από την ΕΕ για να αναβαθμιστεί η συμμετοχή σε άλλα κέντρα.

Είναι άλλη η πρόταση του ΚΚΕ για διακυβέρνηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας και άλλη η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της "αριστεράς". Τώρα, μάλιστα, που ο ελληνικός λαός γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη "την πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά" που ψηφίζει μνημόνια και αντιλαϊκά προαπαιτούμενα.

Στη μια περίπτωση έχουμε ριζική αλλαγή πολιτικής εξουσίας, στην άλλη αλλαγή κυβέρνησης - προσώπων, που θα κινηθεί στην ίδια τροχιά με την προηγούμενη από τη στιγμή που ο ηγέτης των αποφάσεων και των επιλογών για την ανάκαμψη θα είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Κόμμα μας από τις αρχές της δεκαετίας του '90 αντιπαρατέθηκε στη ρεφορμιστική και οπορτουνιστική αντίληψη ότι ζούμε την περίοδο της επιστροφής στο φιλελευθερισμό, που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός και την ανάγκη λόγω αυτού συγκρότησης του αντινεοφιλελεύθερου μετώπου. Αυτή η θέση κυριαρχεί και σήμερα και μάλιστα χρησιμοποιείται και ως βασική αιτία της κρίσης, με το ιδεολόγημα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ, βασικά η σοσιαλδημοκρατία. Με συγκεκριμένα επιχειρήματα αποκαλύπταμε ότι η εγκατάλειψη της κεϋνσιανής διαχείρισης ήταν μια αναγκαστική επιλογή που ανταποκρινόταν στις ανάγκες του κεφαλαίου για διευρυμένη αναπαραγωγή, μετά από τη γενικευμένη κρίση στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Η μεγάλη λενινιστική κληρονομιά είναι επίκαιρη, το δίδαγμα ότι είναι αδιανόητη η νίκη της εργατικής τάξης, του εκμεταλλευόμενου λαού, ακόμα και η άνοδος της ταξικής πάλης δίχως πάλη με τον οπορτουνισμό, ασίγαστη και ασυμβίβαστη. Άλλο ήταν το περιεχόμενο της πάλης σε συνθήκες εξέλιξης της αστικής επανάστασης και άλλο σήμερα, σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, σε συνθήκες ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.

Άλλωστε κανένα κόμμα δεν γίνεται κυβερνητικό, αν δεν δώσει ανάλογα διαπιστευτήρια στους καπιταλιστές ως τάξη, σε εγχώρια και διεθνή επιτελεία τους. Το επιβεβαιώνουν και τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μύθος ότι το γενικό εκλογικό δικαίωμα στον καπιταλισμό μπορεί να αλλάξει το συσχετισμό μεταξύ των αντίπαλων τάξεων. Γι' αυτό, το ερώτημα αν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση μπορεί να ωθήσει στο άνοιγμα της επαναστατικής διαδικασίας είναι ανεδαφικό και ουτοπικό, θα λέγαμε πλήρως αποπροσανατολιστικό, όπως επιβεβαιώνει και η πείρα του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.

Το ΚΚΕ δίνει σημασία σε όλες τις μορφές πάλης σε συνθήκες μη επαναστατικές, όπως οι σημερινές και αξιοποιεί τον εκλογικό αγώνα και την κοινοβουλευτική δύναμη για να διαφωτίζει το λαό, να αποκαλύπτει τι σχεδιάζεται σε βάρος του, για να βάζει εμπόδια -όσο είναι δυνατό με βάση το συσχετισμό δυνάμεων- σε αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, για να δυναμώνει πριν απ' όλα η ταξική πάλη, να κατανοείται όσο γίνεται από περισσότερους η ανάγκη συνολικής σύγκρουσης και προοπτικής.

Σε αυτά τα πλαίσια το ΚΚΕ δίνει βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, με άνοδο της ταξικής πάλης, στη διεύρυνση των δεσμών του Κομμουνιστικού Κόμματος με νέες δυνάμεις εργατών και εργατριών, άλλων εργαζομένων, αγροτών και αυτοαπασχολουμένων, κυρίως νέων και γυναικών των λαϊκών οικογενειών, με οικοδόμηση γερών ΚΟΒ σε όλους τους τόπους δουλειάς, σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, το ναζισμό - φασισμό που σηκώνει πάλι κεφάλι, προϋποθέτει γερά Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες μας, με στρατηγική σύγκρουσης και ανατροπής, προϋποθέτει συντονισμό και κοινή δράση, κυρίως εξασφάλιση κοινής στρατηγικής δράσης και προετοιμασίας δυνάμεων ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, άνοιγμα του δρόμου για το μοναδικά ελπιδοφόρο μέλλον της ανθρωπότητας, το σοσιαλισμό.

Σήμερα είναι η περίοδος που κρίνεται η ύπαρξη, η διατήρηση και η ανασυγκρότηση της επαναστατικής πρωτοπορίας για να είναι ικανή να κατευθύνει στην επαναστατική διέξοδο τις εξεγερμένες εργατικές - λαϊκές μάζες, εκεί που ανάλογα ωριμάζουν οι διαθέσεις, οι καταστάσεις, λόγω απότομης και γενικευμένης κρίσης της αστικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ, που ανέλαβε την ευθύνη της οργάνωσης των Διεθνών Συναντήσεων μετά την αντεπανάσταση, θα συνεχίσει, παρά τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τόσο μέσα από τις Διεθνείς Συναντήσεις, αλλά και μέσα κι από άλλες μορφές, που κατά την εκτίμησή μας όχι μόνο δεν έρχονται σε αντίθεση, αλλά δρουν ενισχυτικά και προωθητικά για την κοινή δράση και τη διαμόρφωση ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος πάνω στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τούρκος κομμουνιστής ποιητής, Ναζίμ Χικμέτ: "Την ορμή μας την έχουμε από τους αιώνες… Θα βγούμε νικητές κι ας είναι οι θυσίες μας βαριές"… Ναι. Όσο κι αν είναι βαριές οι θυσίες μας, αυτόν το σάπιο κόσμο, "αυτό το πειρατικό θα το βουλιάξουμε, θα το βουλιάξουμε, που να σκάσει ο διάβολος/ και θα χτίσουμε ένα κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα"».

ΑΓΓΛΙΚΑ - ENGLISH

“The tasks of Communist and Workers’ Parties to strengthen the struggle of the working class against capitalist exploitation, imperialist wars and fascism, for workers’ and peoples’ emancipation, for socialism”

30 October- 1 November 2015.

Dear comrades,

 We are particularly happy to be here with you for the work of the 17^th International Meeting of Communist and Workers Parties in Istanbul.

 I would particularly want to underline the unwavering bonds that connect the communist movements of the two neighbouring peoples, the Greek and the Turkish peoples.

 And using this opportunity we express our thanks to the Communist Party in Turkey for hosting today’s meeting.

 We express our full solidarity with the struggling Turkish people, our support for the families of the victims of murderous provocation that led to the death and serious injuries of hundreds of our fellow people in Ankara, while they were demonstrating for justice and peace.

 In the recent period, all humanity has focused its gaze on the sea between Turkey and Greece. They saw tens of thousands of people seeking to cross the Aegean Sea in every way imaginable, to reach some Greek island after leaving the Turkish coast with the aim of heading to other European countries, in order to seek a “better future”.

 This “passage” has proved fatal for thousands of people, for many children, who perished struggling against the waves. However, the factor that led so many people to uproot themselves from their homes has a name. It is capitalist barbarity that creates economic crises, poverty and unemployment, imperialist wars and interventions.

 The KKE struggles against the causes that lead to refugees and immigration; it struggles against Nazism-fascism and its representatives today in Greece, who sought amongst other things to use this major issue of immigration waves in order to sow nationalism, xenophobia and racism amongst the people.

 Our party calls on the people, the labour-people’s movement to be vigilant and to intensify their solidarity with refugees and immigrants, demanding:

•    The end of the imperialist interventions and wars of the EU-USA-NATO. No Greek participation in them.
•   The abolition of the Dublin Regulations, the Schengen Agreement, Frontex and all the other repressive mechanisms of the EU.
• No to the EU’s measures for repression at the borders.
• Immediate transit of refugees from the island and entry points to their final destination countries, under the responsibility of the EU and UN.
• The creation of decent reception centres.   The creation of decent reception centres. The increase of personnel and strengthening of the infrastructure related to rescue, registration-identification, accommodation-food-care and the safe transit to the country’s exit points.

 Dear comrades,

 Our region, the region between Europe and Asia, the Black Sea and the Middle East, the region of the Eastern Mediterranean like a magnet attracts hundreds of warplanes and warships, as well as every other kind of military hardware.

 Military forces from dozens of countries, inside and outside of NATO, are constantly participating in military exercises and some of them have already been used in battles in Syria, Iraq, Ukraine etc. What we have described is just the tip of the iceberg of the intense inter-imperialist competition which endangers the peoples.

 This is a competition that is being expressed over the division of the raw materials, the transport routes of the commodities, the market shares. In short, over capitalist profit, which is the motor force of capitalist society. A society that is based on the exploitation of man by man.

 In recent years, due to the consequences of the counterrevolutions in countries of socialist construction, and also due to the capitalist crisis that reshuffled the deck, due to uneven capitalist development, we can see the inter-imperialist competition sharpening. The famous so-called “multi-polar world” is none other than the world of harsh inter-imperialist confrontations, which are being waged with economic, diplomatic and military means, as it is well-known that “war is the continuation of politics by other means”.

 We all know that in Ukraine we had the open intervention of the USA, EU, NATO in the framework of their competition with Russia, while the previous relations of socialist cooperation and integration inside the Soviet Union had already been overturned. The intervention of the USA-NATO-EU, relying on nationalist and even openly fascist forces, has led this country to collapse and unspeakable bloodshed.

 We see similar developments in the Middle East region, where there was an attempt to hijack and exploit the people’s desire for social and democratic rights. Through the vehicle of the so-called “Arab Spring”, there was an attempt to “recompose” the international alliances in the region, and possibly to carry out some bourgeois modernizations. The USA, the EU and their “allies” in the region, like the authoritarian regimes in the Gulf and Turkey trained and supported the jihadists of the “Islamic State” in order to advance their plans.

 The same is true of the developments in Syria, where after the interventions of the EU, USA and NATO, the knot of antagonisms is being further complicated by Russia. It has goes beyond the whiff of gunpowder, the wider region of the Middle East and the Eastern Mediterranean is being threatened. There is a real danger that the entire region could explode.

 It is precisely these major contradictions in the region that increase the danger of a generalization of the military conflicts, because in our wider region imperialist centres like the USA, NATO and the EU, old and new emerging powers like Russia, China, Turkey, Israel, the Arab monarchies in the Gulf, are coming into conflict, with a real danger of the greater involvement of other countries, like Greece.

 The SYRIZA-ANEL government in only 7 months of ruling has proposed the creation of a new NATO-US base on Karpathos, the establishment of a multi-national command and control unit on Crete, as well as the expansion and reinforcement of the Suda base.

 While now it is ready to accept the request of the USA so that the notorious drones of the US airforce can station on Greek territory and specifically in Crete in order to bomb the region and of course create new waves of refugees and immigrants. The peoples, like the Greek people, will once again pay the price for this.

 The issue of the EEZ is more clearly bringing to the fore the savage confrontation amongst the imperialist powers, old and new, something that further entangles our country in the danger of being involved in an imperialist war at the side of one or the other predatory alliance.

 The participation of Greek governments in these plans serves the interests of Greek capital which aims to increase its share in the redivision of the markets, i.e. from the robbery carried out against the peoples.

 The Greek government, on behalf of the Greek bourgeoisie, Greek capital, is advancing the aim of transforming Greece into an energy hub and thus involving it in the competition over the energy transport routes and pipelines like TAP

 We can not really understand these developments and, what is important, examine what we should do if we do not study some factors:

 For example, the synchronized character of the capitalist economic crisis in the last decade that has affected powerful capitalist states. It is doubtful whether these states will achieve a dynamic expanded reproduction at pre-crisis levels. This crisis is due to the nature of the capitalist system and demonstrates its boundaries.

 In these conditions, the realignments in the correlation of forces amongst the capitalist states are accelerating. New powers are emerging that seek a redivision of the markets that is to their benefit.

 They are seeking this, using all means available-economic, diplomatic, with compromises and fragile agreements, but when this is not possible military means are used. This is how capitalism, the system of exploitation, functions.

 That “war is the continuation of politics by other means” is absolutely valid. When the system, the ruling class can not service its predatory interests it resorts to open war. This been demonstrated at many points in history.

 We should not forget that before the two previous world wars, major global capitalist crises had broken out.

 It is a tremendous historical inaccuracy what is said and written in the history books, in the books of the bourgeois political economy, which are taught in schools and universities, something that various social-democratic forces, like SYRIZA in Greece, as well as opportunist forces in the communist movement loudly proclaim: that the great capitalist crisis of the period 1929-1932 was solved by the Keynesian management! This is used to excuse their own anti-people management formula, their anti-people strategy, like that of SYRIZA in our country.

 In fact, the crisis was finally overcome by the enormous destruction of productive forces in World War II and after the economy was first oriented to the military industry,

These are not theoretical and academic issues. They are issues that above all must be learned and understood by the youth. They are historical experiences that should be used to see how developments are moving today, where things are going, what should be done to get rid of this barbarity

The capitalist system, especially today when it is in its highest and final stage of imperialism, can offer nothing positive to the workers, to the peoples, but only an intensity of class exploitation, oppression, naked barbarity, economic crises and wars.

 All this demonstrates one great truth to the peoples of the entire world: that capitalist crisis and imperialist war go together.

That is why today the slogan "the people and especially the youth should not shed blood for the interests of capital, of the exploiters." is extremely important.

 And as regards the workers of our countries, this is not safeguarded by the participation of our countries in the imperialist organizations, the EU and NATO that is accepted by all the bourgeois parties, liberal and social-democratic, left and right, and in Greece this includes the parties from ND, SYRIZA, until Nazi Golden Dawn.

It is not safeguarded by the logic cultivated by various parties that the people should choose imperialist, select a block of imperialist powers, a block of international geopolitical alliances.

It is something entirely different for worker’s-people’s power to utilize existing contradictions and different interests of capitalist states and quite another to attach oneself to an imperialist alliance, a union of capitalist states, with the illusion that this could benefit the working class and the people and the prospect of people’s power, socialism.

 We believe that the communist movement must utilize the inter-imperialist contradictions, with the aim of weakening the imperialist alliances, destabilizing capitalist power in its country or other country, whether the aggressor or the one under attack.

 For a CP to correctly utilize the inter-imperialist contradictions it must not be trapped in the plans of any imperialist centre, it must defend the vital working class interests in its country, in the region and at an international level.

 In this direction, the KKE seeks to actively highlight the consequences of our country’s participation in the imperialist unions, their interventions, in imperialist war for the working class and people. We fight against the irredentist nationalist slogans. We fight to isolate the fascist forces and the supporters of Euro-atlanticism, to isolate all those who work to create a “pro-war current”.

 Our party directly raises the issue of Greece withdrawing from all the imperialist alliances, such as NATO and the EU, underlining that this can be ensured by workers’-people’s power, the socialist development path.

 At the same time we stress that the struggle for the defense of borders, for Greece’s sovereign rights, from the standpoint of the working class and the popular strata, is inextricably linked to the struggle for the overthrow of capital’s power and of course, has nothing to do with the defense of the plans of the various imperialist poles or the defense of the profitability of the various monopoly consortia.

 The working class, the popular strata and their youth, in our opinion, have only one choice:

 They must put an end to the system that gives rise to exploitation, crises and wars, to direct the militant insurgent forces towards the overthrow of capitalism and the construction of the new socialist society.

 Dear comrades,

 Today the bourgeoisie, benefiting from the negative correlation of forces internationally, is carrying out an ideological offensive, seeking to gain not just the passive toleration but the active support of the working class-popular masses for its imperialist plans, concerning issues related to imperialist interventions and wars.

 Here, beyond the issue of defending the “homeland” and other new pretexts are being utilized such as the “promotion of democracy”, “humanitarian reasons”, the “war against terrorism”, “combating piracy”, “the non-dissemination of weapons of mass destruction”, “the prevention of the immigration and refugee current”, “the protection of religious and national minorities” etc.

 Unfortunately, there are still forces that call themselves “leftwing”, “progressive” and pro-labour which accept these imperialist pretexts.

 We consider that the forces that participate in the Party of the European Left and voted in favour of the NATO intervention in Libya and accepted the imperialists’ arguments regarding Syria bear enormous responsibilities. They had a similar stance towards the earlier imperialist interventions in Yugoslavia, Afghanistan and Iraq.

In conditions where the inter-imperialist contradictions are sharpening, the workers must not have illusions that it is possible via “round tables” or “regional security systems” to prevent war. The events in Syria, Ukraine etc demonstrate that the “peaceful path” for the resolution of the problem of the division of markets sometimes remains closed to capitalism, imperialism. Then there is only one way out: the new division of the markets and spheres of influence through violence, military conflicts, new imperialist wars.

The communist movement must hold a decisively independent class ideological-political stance and fight against any attempt to co-opt the peoples to the aims of the bourgeoisies, whether they be older or new emerging sections of this class.

It is particularly important for the communist movement to have a consistent ideological-political front against every imperialist power, regardless of how it presents itself.

Dear comrades,

We must not overlook the fact that in the context of the fierce competition, which alternatively is expressed as an economic, political or diplomatic war, there is the confrontation over the Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP). The TTIP is proceeding very slowly, as sections of the French and German bourgeoisies consider that the US proposals are a “Trojan Horse” in order to secure US hegemony in Europe in the medium term.

The recent US acts to expose the scandal of the Volkswagen pollution emissions and the similar attempts to reveal the illegal funds of Siemens by the USA are examples of the sharpening of the competition between the USA and Germany in the sphere of the economy. It is becoming obvious that the US pressure on Germany is increasing in order to advance the TTIP.

Another front is the confrontation underway inside the EU itself around issues of the further deepening or not of capitalist unification, where France, Italy and also more discreetly Britain (in the medium term) are disputing Germany’s primacy.

In addition, the confrontation of the USA-EU against Russia over Ukraine is a major and special issue that is connected to energy policies in Europe and elsewhere.

Another important issue is the exacerbation of the contradictions between USA and China, in the first phase economically, while there is intense activity at the military level as well for the control of the Pacific.

Inside the framework of the competition between stronger and less powerful capitalist states, a number of contradictions and conflicts over the demarcation of sovereign rights in the region of the Eastern Mediterranean, which is rich in hydrocarbons, remain unresolved. Characteristic examples of this are: the war in Israel-Lebanon, the Cyprus question, the Palestinian issue and the contradictory nature of the relations between Israel and Turkey.

All of these point to the danger of a general imperialist confrontation in the Middle East, in Eurasia and the world more generally and are rightly of concern to communists.

Dear comrades,

It is true that the bourgeoisie of our country is not united as regards what formula will contribute to the most rapid and stable capitalist recovery. This is also true of the bourgeoisie at a European and international level. The entire web of inter-imperialist contradictions is manifesting itself in the context of these formulas and variations. Axes and anti-axes are altering quite frequently and while it is understood that the capitalist system, especially in capitalist Europe, can not use Keynesian measures, general state productive investments and social benefits in the same way as it had done in the past in order to boost the market.

The formulas of Keynesian and liberal management of the crisis are confronting each other on this terrain, both with the same class aims. These management models frequently alternated during the 20^th century and of course did not prevent cycles of economic crisis, dozens of local wars for the redivision of markets or to change the first positions in the imperialist pyramid.

The character of the strategy and tactics of parties is not determined by how they define themselves ideologically (left, socialist, communist), but by how they act in relation to the basic interests of the classes in society. And chiefly in relation to the two basic opposing classes, the bourgeoisie and the working class. In addition they are defined by how they deal with the intermediate social strata, which are characterized by significant stratification and differentiations of interests amongst them as well as regards what common interests they have with the working class.

A policy of supporting the general interests of the bourgeois class is being followed not just by bourgeois liberal parties but also by parties with leftwing, socialist or even communist references that are calling on the working class and the popular strata to contribute to and support the goals of the capitalist class, such as “productive reconstruction”, “the enhancement of national production-economy”, “modernization”, of bourgeois economic and political structures etc.  In other words, they are pushing the people into fighting under a false flag instead of their own flag, into choosing between the various anti-people governments for the management of the system.

As is also the case in our country, the people are being trapped by the question of government; they are being trapped into supporting the reformation of the bourgeois political system, in conditions when the older bourgeois parties and social-democracy are in decline.

In these conditions we can observe fluidity and mobility in the bourgeois parties, both in those that are liberal and those that are social-democratic in ideology.

In the conditions of the prolonged economic crisis in Greece, on the one hand we saw the emergence of national socialism-fascism as a parliamentary party, detaching forces from ND, and on the other hand the regroupment of social-democracy, through the formation of SYRIZA, also assimilating opportunist forces which had sprung up over the last 25 years.

At the same time, there continues to be fluidity in the centre-left, social-democracy (PASOK) and the opportunist pole as a current of the communist movement (ANTARSYA, Popular Unity, other forces that claim they will form a new revolutionary workers’ party).

Our party studies these realignments which had negative consequences on the electoral influence of the KKE itself over the last 3 years, despite the fact that it maintains significant forces in the national and EU parliaments, and chiefly maintains the ability to intervene militantly in conditions of a major retreat of the movement and of combativeness. It is able to influence forces well beyond its electoral influence, in the struggles of the workers, farmers and people for survival.

Certain “well-wishers”, who are allegedly interested in the strengthening of the KKE- mainly in the previous period, now after the failed experiment of SYRIZA they are of course quieter- criticized us because we do not promote cooperation with SYRIZA or some sections of it with the aim of halting the downward spiral of the people’s living standards and then afterwards to examine how the struggle will progress to socialism, because allegedly these forces remained stably in favour of this perspective.

They are proposing that we again adopt a political line that has already been tried and tested in Greece as well, e.g. the cooperation with the government of George Papandreou after the liberation in 1944, the support provided to the Centre Union by EDA (the United Left Front where communists were active) in the 1960s before the military dictatorship.  Alternative forms of management of the system were tested in many European capitalist states before the crisis (as both centre-left and centre-right formulas had been tried out), with the participation of communist parties and other opportunist, renewal as they call themselves, parties that arose from splits in the CPs. We have also seen governments, even if relatively short-lived, with the participation of far-right parties as in Austria, Netherlands, Norway etc.  We have seen alternation between parties with different formulas of bourgeois management in Latin America as well.

They are proposing that we ignore the relationship between politics and the economy; they are telling us to forget that the monopolies prevail everywhere in the economy and the superstructure and are being reinforced through centralization of capital, that Greece’s integration into the EU in reality imposes greater commitments and dependencies, new restrictions and concessions of rights and powers.

They are suggesting that we overlook the fact that capitalist relations have extended into agricultural production, education, health, culture, sports, the Mass Media.  That there is a greater concentration of capital in manufacturing, retail, construction, tourism.  That with the abolition of the state monopoly in telecommunications, energy and transport, businesses have developed and chiefly those based on private capital. Enormous European monopolies are pouncing like crows in order to buy property, businesses, land, while interest is mounting around the prospect of the extraction of hydrocarbons in the Aegean and Ionian seas, and in the region south of Crete.

That we should forget that the capitalists, the monopolies are the economically dominant class, while the government and parliament are their organs.

And that SYRIZA, as a party of government, accepts the monopolies, the EU, the capitalist businesses, their competitiveness, as the motor force of the economy.

SYRIZA played an especially valuable role for the bourgeois class, chiefly in order to avert political instability in conditions of a prolonged economic crisis and the major reduction of the workers’-people’s income. Only a party with social-democratic references, like SYRIZA, could curtail the mass popular protests, as Juncker also admitted.

Certain parties, of various political shades, elevate as the main issue, capable of constituting the basis for the cooperation of anti-memorandum forces, the question of dealing with the “neo-colonial” situation that has enveloped the country, as it is under the guardianship, the heel of the Troika. They say that the country has lost or is endanger of losing its national status and independence.

Of course, Greece has a subordinate position inside the established imperialist alliances in which it participates (EU, NATO, IMF etc). This position, however, arises from its economic-political-military strength as a capitalist state. This is the source of the unequal relations that prevail amongst capitalist states-allies (antagonistic relations that can even lead to rupture and war), which does not negate the common basis of the alliance. History has shown the dangers related to the uneven development of capitalist states, the unequal antagonistic relations between them when the differences are not resolved by political and economic methods, lead to these states choosing military methods, war, state violence. Capitalism does not just advance capitalist internationalization, the various forms of imperialist unions, whether formal or informal, and is not just permeated by cosmopolitanism, but also by nationalism and belligerent tensions.

All the parties promoted the Greek problem as being a European one. This view is accompanied by the position that there can be no pro-people changes at a national level, beyond the alternation of governments, i.e. changes in the political personnel of the system and not in the economy. I.e. that the people ca not struggle for another socialist society. It fosters the utopian and compromised view that radical changes, overthrows, will either happen simultaneously throughout Europe as a whole or globally, or nowhere at all. “Left” governments, like SYRIZA-ANEL, with this slogan, demand submission as regards the new deterioration of the workers’-people’s living standards.

Greece today has major unutilized productive potential which can be liberated only through the socialization of the means of production by the working class-people’s power, with the Central Scientific Planning of production and workers’’ control at every level of its organization.

We raise the issue that the preconditions exist in order to satisfy not just the people’s needs in general, but the people’s needs today. To abolish unemployment, to reduce the working hours, to increase free time. To secure a certain future for the children of the workers, to stably and substantially improve the people’s living standards. So that development does not come into conflict with the environment, so that health is based on prevention, that there will be an extended network of exclusively public and free services, along with other issues that we have positions on. The family and mainly women should be liberated from the exclusively private care of children, the elderly, the chronically ill. There should be extensive social services to support maternity, positive discrimination so that maternity is combined with social labour, so that women have more time available for cultural and social activity and to participate in workers’ control.

Greece possesses important domestic energy sources, considerable mineral resources, industrial, craft and agricultural production which can meet a large part of the people's needs: in food and energy, transport, the construction of public infrastructure works and people's housing. The agricultural production can support industry in its various sectors.

 The position supported by SYRIZA and other parties that demand a new “haircut” of the debt, adopting the IMF position, is completely different from the KKE’s position in favour of the unilateral cancellation of the entire debt and not its reduction through equivalents, new measures, new memoranda, new anti-people programmes, with privatizations of strategically significant sectors and property etc.

The withdrawal from the Eurozone, as proposed by some, or the view that the euro is not a fetish have nothing to do with the KKE’s position for disengagement from the EU.

The KKE’s position that there should be no participation in any imperialist union, something that will be ensured by workers’ power, is completely different to the position for withdrawal from the EU in order to enhance participation in other centres.

The KKE’s proposal for the governance of workers’-people power has nothing in common with SYRIZA’s proposal for a “left” government. Especially now that the Greek people have got to know at first hand “the first and second time left” that votes for memoranda and anti-people prerequisite measures.

In the first instance we are talking about the radical change in political power, in the second instance a mere change in government-figures that will operate within the same framework as the previous governments, as the monopolies and capital will determine the decisions and choices made for economic recovery.

Comrades,

Our party from the beginning of the 1990s confronted the reformist and opportunist view that we are living in the era of the return of liberalism, which is called neo-liberalism. This view argued that on this basis it is necessary to establish an anti-neoliberal front. This position is also prevalent today and indeed is used to explain the basic cause of the crisis. This is an ideological construct that is widely used by SYRIZA and social-democracy in general. We exposed, using concrete arguments, that the abandonment of Keynesian management was a necessary choice which corresponded to the needs of capital for expanded reproduction, after the general crisis at the beginning of the 1970s.

Nevertheless, many CPs enthusiastically promoted Keynesian programmes and on this basis cooperation with social-democracy. This position was based on whether social-democracy was being drawn to neo-liberalism or not. In this way, the ideological front against it was weakened to a great extent. In the name of the unity of the working class (which looked to the creation of governments together with social-democracy or a section of it) the CPs carried out serious ideological and political retreats, while the declarations of unity on the part of social-democracy did not look to the overthrow of the capitalist system, but to the class alienation of the working class and to detaching it from the influence of communist ideas.

 The great Leninist legacy is timely, the lesson that the victory of the working class, the exploited people, and even the rise of the class struggle is not possible without a struggle against opportunism that is unrelenting and uncompromising. That the content of the struggle was different in the conditions of the development of the bourgeois revolution and that it is different today in the era of the transition from capitalism to socialism, in the conditions of the highest stage of capitalism.

 In any case, no party can become a party of government if it does not provide the relevant credentials to the capitalists as a class, to their domestic and international personnel. This has been confirmed by the actions of SYRIZA. It is a myth that universal suffrage in capitalism can change the correlation of forces between the opposing classes. For this reason the issue of whether a government based on parliament can contribute to the beginning of the revolutionary process is groundless and utopian, we would say completely misleading, on the basis of the experience of the 20^th and the first part of the 21^st centuries.

The KKE attaches importance to all the forms of struggle in non revolutionary conditions, such as today’s, and utilizes the electoral struggle and its parliamentary presence to inform the people, to reveal what is being planned at their expense, to impede-as far as possible on the basis of the correlation of forces-the antiworker, antipeople measures, above all to strengthen the class struggle so that the need for total conflict is understood by more people.

In this framework, the KKE focuses on the regroupment of the labour-people’s movement, the construction of the social alliance with a rise in class struggle, the expansion of the communist party’s bonds with new forces of working men and women, other employees, farmers and self-employed, mainly youth and women from the popular families, with the construction of robust party organizations in all the workplaces, in strategic sectors of the economy.

The struggle against capitalism, imperialist interventions and wars, Nazism-fascism that is rearing its head again, requires strong communist parties in our countries, with a strategy of conflict and overthrow, with coordination and common action, chiefly ensuring common strategic activity and the preparation of forces to fight against capitalist exploitation, imperialist barbarity and to pave the way for the only hopeful future for humanity, socialism.

Today is the period that will determine the existence, maintenance and regroupment of the revolutionary vanguard, so that it is capable of directing the insurgent working class-popular masses towards the revolutionary solution, when the mood of masses and situation matures due to the sharp and general crisis of bourgeois power.

The KKE, which took on the responsibility of organizing the international meetings after the counterrevolutions, will continue the effort, despite the difficulties, both inside the International Meetings, and also through other forms, which in our estimation not only do not come into contradiction with the IMCWP but act in a way that reinforces and promotes joint activity and the formation of a unified revolutionary strategy of the communist movement, on the principles of Marxism-Leninism and Proletarian internationalism.

As the great Turkish communist poet, Nazim Hikmet, said “We have a centuries-old impetus… We will emerge victorious even if our sacrifices are great.” Yes however great are sacrifices, this rotten world “this pirate ship, will sink - come hell or high water, it will sink. And we will build a world as hopeful, free”