Στον πάτο του Αιγαίου

 Στον πάτο του Αιγαίου

Στο φράχτη του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου

Κείται η αξιοπρέπεια του κάθε Συριζαίου

Εις τον αφρό της θάλασσας, ο υπουργός κοιμάται

Παρακαλώ σας κύματα στον πάτο να τον πάτε (του Αιγαίου)

Αν τυχόν κάποιος αμφέβαλλε για τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες της συγκυβέρνησης και του αστικού πολιτικού συστήματος εν γένει, δεν είχε παρά να παρακολουθήσει κάποια πολιτική συζήτηση αυτές τις μέρες, πχ στην ΕΡΤ, στις αρχές της βδομάδας, για να επιβεβαιώσει τις όποιες αμφιβολίες του. Αυτή τη φορά η υποκρισία χτύπησε κόκκινο, καθώς ο πόνος για τους πρόσφυγες μετακινήθηκε (σαν αυτά τα πονάκια που κάνουν δρομολόγια στον οργανισμό μας) προς την τσέπη, για να κρύψει την απεργοσπαστική του λύσσα πίσω από τις στοιβαγμένες ψυχές στα ακριτικά νησιά, που δεν μπορούν να μεταφερθούν λέει εξαιτίας των ανάλγητων απεργών. Αλλά όταν πήγε να απαντήσει ο Κατσώτης, που ήταν παρών στο πάνελ, ο Αλαφογιώργος βιάστηκε έμπειρα να το μαζέψει, γιατί θα βγαίναμε εκτός θέματος.

Τη στιγμή που κάποιοι λιώνουν τα παπούτσια τους, να τρέξουν για να οργανώσουν την απεργία στις 12 Νοέμβρη… Τη στιγμή που η κυβέρνηση τσακίζει ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην κοινωνική ασφάλιση, για το καλό μας… Κι ενώ ετοιμάζεται να υποδεχτεί, με δόξα και τιμή (σαν την κυρία Κουκουβίκου, ένα πράγμα) τον Κέρι, δύο μόλις μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, έτσι για το συμβολικό του πράγματος, που διατρανώνει το περήφανο, αντιιμπεριαλιστικό της φρόνημα… Κι ενώ βάζει το δικό της Πάγκαλο, το Φίλη, να ενεργοποιήσει κάποια Ρεπούσικα, «προοδευτικά» αντανακλαστικά, για να περάσουν στα μουγκά τα μνημονιακά προαπαιτούμενα. Κι ενώ συνδέει αυτά τα προαπαιτούμενα με την αντιμετώπιση του προσφυγικού…

Κι ενώ οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται την ανάγκη των προσφύγων και τους ξεζουμίζουν με ταρίφα μερικές δεκάδες ευρώ, για να τους οδηγήσουν στα σύνορα, κάνοντας τις μπίζνες τους ανενόχλητοι… Κι ενώ δεν έχει γίνει το παραμικρό για να γκρεμιστεί πχ το τείχος της αθλιότητας στον Έβρο –αλλά δεν πειράζει, θα τα αλλάξουν όλα μόλις γίνουν κυβέρνηση… Κι ενώ οι κομμουνιστές οργανώνουν την αλληλεγγύη –αλλά «βεβηλώνουν» τον ιερό βράχο, και μάλιστα για τους μετανάστες, ούτε καν για κάποιους έλληνες…

Η Αυγή πουλάει τρελίτσα κι ευαισθησία με ψαγμένα πρωτοσέλιδα, «γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Δε μαθαίνουμε βέβαια τι γίνεται με την ελπίδα (που ακόμα έρχεται και γενικώς υπάρχει) για τα άλλα μικρά παιδιά, που άφησαν μεσοπέλαγα την τελευταία τους πνοή, χωρίς να ξέρουν καν το γιατί.

Ο Σύριζα παρακολουθεί το συνεχιζόμενο έγκλημα και διαβουλεύεται με τους εταίρους του, για την πιο συμφέρουσα λύση.

Ο αστικός τύπος κάνει πρωτοσέλιδο τις γιαγιάδες της Λέσβου, που τάισαν χωρίς δεύτερη σκέψη ένα προσφυγόπουλο (κι όσο κι αν είναι επικίνδυνες κι άδικες αυτές οι γενικεύσεις, δεν πρέπει να είναι τυχαίο που βρέθηκαν σε ένα νησί με τις παραδόσεις της Λέσβου και όχι σε ένα τουριστικό νησί, σαν την Κω), και κάνει γαργάρα (με θαλασσινό νερό του Αιγαίου) όλα τα υπόλοιπα.

Αλλά το πιο βασικό είναι πως αποδεικνύεται περίτρανα, με τον πιο εκκωφαντικό και τραγικό τρόπο, η αλήθεια πως μια «αριστερή κυβέρνηση» είναι δεξιά σε όλα της, χωμένη ως τα νύχια στο βούρκο, δεν μπορεί να βρει ανέξοδες διεξόδους, για να μακιγιάρει την πραγματικότητα και να πουλήσει αγωνιστικό προφίλ, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις. Αν παλιότερα, που ήταν στην αντιπολίτευση, έβλεπε το μεταναστευτικό ως προνομιακό πεδίο, για να στριμώξει τον ακροδεξιό Σαμαρά, αν παλιότερα έδινε βάρος σε «δευτερεύοντα» σημεία που σχετίζονταν με το εποικοδόμημα, για να τονίσει τις διαφορές της με τη ΝΔ, σήμερα δυσκολεύεται να διαφοροποιηθεί έστω και σε αυτά τα «μικρά και δευτερεύοντα» από τη φασιστική πρακτική της. Και δείχνει από τι ταξικό υλικό είναι φτιαγμένη αυτή η «αριστερά» και τίνος συμφέροντα υπηρετεί.

Κι αναρωτιέσαι, αυτό που γίνεται στο Αιγαίο τούτες τις μέρες, πώς να λέγεται άραγε;

Είναι γενοκτονία; Κάθαρση; Δολοφονία; Ή μήπως απλά ιμπεριαλισμός, που περιλαμβάνει ό,τι πρέπει να ειπωθεί, με το όνομά του…;

Υγ: με αφορμή τα σημερινά καραγκιοζιλίκια του Τσίπρα και του Σουλτς στη Μυτιλήνη, το νησί του Go Back (μανταΜέρκελ), για να μην ξεχνιόμαστε.