Το γνωστό παραμύθι

Το γνωστό παραμύθι

«Η Ευρώπη αλλάζει!» δήλωσε ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ισπανία. Δεν είναι, βεβαίως, η πρώτη φορά που το ακούμε. Το ακούσαμε και στην περίπτωση της Γαλλίας το 2012 με την εκλογή Ολάντ, ήταν βασικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015. Το ακούσαμε και για τα αποτελέσματα των εκλογών στην Πορτογαλία. Σε αυτό το μοτίβο της «Ευρώπης που αλλάζει» σχολιάζει θετικά η «Αυγή της Κυριακής» την κριτική του Ιταλού πρωθυπουργού, Μ. Ρέντσι, προς τη Γερμανία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όλο το προηγούμενο διάστημα, εδώ και ένα χρόνο και ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι, προσπαθεί να εμφανίσει την αντιλαϊκή πολιτική της ως αποτέλεσμα του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στην ΕΕ. Ταυτόχρονα, προσπαθεί να εμφανίσει τη συγκρότηση μιας συμμαχίας της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Πορτογαλίας «ενάντια στη λιτότητα» ως το μέσο για ν' αλλάξει η Ευρώπη υπέρ των λαών, καλλιεργώντας για άλλη μια φορά ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες. Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πολύ διαφορετική. Πρώτα απ' όλα, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί ούτε πρόκειται ν' αλλάξει φιλολαϊκά, γιατί είναι απ' τη φύση της ένωση καπιταλιστικών κρατών, ένωση προς το συμφέρον των μονοπωλίων, των αστικών τάξεων, ένωση ιμπεριαλιστική. Αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς από την πολιτική που διαμορφώνει σε όλα τα «μέτωπα». Από το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά μέχρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το Προσφυγικό.
Επίσης, όπως αποδείχτηκε και στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι κυβερνήσεις τους μπορεί να ασκούν κριτική στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας, αλλά δεν αμφισβητούν τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, αφού αυτές έχουν ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την ενίσχυση της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη. Στόχοι που προϋποθέτουν θυσίες διαρκείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση τους το καλοκαίρι του 2015, το χεράκι που βάλανε στη διαμόρφωση της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ομως και στην Πορτογαλία, η «αριστερή» κυβέρνηση των Σοσιαλιστών, με τη στήριξη του «Αριστερού Μπλοκ» και του ΚΚ, έχει δεσμευτεί ότι θα συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της χώρας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην υλοποίηση των «μεταρρυθμίσεων». Οσον αφορά τους «Podemos» στην Ισπανία, είναι πολύ πιο καθαρό ότι το πρόγραμμά τους αφορά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού, στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ενώ σε σύντομο χρονικό διάστημα από τη συγκρότησή τους έχουν προσαρμόσει τη συνθηματολογία τους, λειαίνοντας όποιες ψευτοριζοσπαστικές αναφορές και όποιες υποσχέσεις για ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, αποκαλύπτοντας τον καθαρό σοσιαλδημοκρατικό τους χαρακτήρα. Σήμερα, είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν με τους Σοσιαλιστές που στήριξαν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις τα προηγούμενα χρόνια.
Οι αντιπαραθέσεις και η κριτική που μπορεί να ασκούν Γαλλία, Ιταλία αλλά και Πορτογαλία, ίσως και Ισπανία το επόμενο διάστημα στη Γερμανία, η ενίσχυση της πλευράς που ζητάει μια ορισμένη χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας δεν έχουν ως κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, δε γίνονται για την ανάκτηση δικαιωμάτων, για την ελάφρυνση των λαών από τα κρατικά χρέη κ.λπ. Αλλά για τη στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων, την παροχή ρευστότητας στο κεφάλαιο, το πέρασμα των αναδιαρθρώσεων με συναίνεση και κοινωνική ειρήνη. Οι σύμμαχοι, λοιπόν, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, παλιοί, νέοι και μελλοντικοί, δεν είναι σύμμαχοι του λαού, ούτε του ελληνικού, ούτε κανενός της ΕΕ. Οι λαοί δεν έχουν να προσμένουν τίποτα από τέτοιου είδους αλλαγές. Στο χέρι τους είναι να παλέψουν ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, στην ΕΕ, στα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους σε όλες τις εκδοχές τους. Εκεί υπάρχει η διέξοδος για το λαό.