Εργατοπατέρες με τις «αξίες» της ΕΕ!

Εργατοπατέρες με τις «αξίες» της ΕΕ!

Οπως γράφει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ στο Εργατικό Κέντρο Βόλου συνεργάστηκαν περίφημα για να πετάξουν τη ΔΑΣ έξω από το προεδρείο της διοίκησης, παρά το γεγονός ότι η παράταξη που στηρίχτηκε από το ΠΑΜΕ αναδείχτηκε δεύτερη δύναμη από το πρόσφατο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, εκτοπίζοντας από τη θέση αυτή τη ΔΑΚΕ. Βέβαια, οι αντιΠΑΜΕ κολιγιές δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο σε συνδικαλιστικές οργανώσεις. Απειρα παραδείγματα μπορεί να φέρει κανείς για το πώς οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού συνασπίζονται για να αναχαιτίσουν την επιρροή του ταξικού κινήματος, ιδιαίτερα εκεί όπου - παρά τις νοθείες και την παρέμβαση της εργοδοσίας - καταγράφεται τάση αλλαγής του εκλογικού συσχετισμού στα συνδικάτα. Η στάση τους αυτή δικαιολογείται απόλυτα, με δεδομένο ότι υπηρετούν στο κίνημα τη γραμμή της εργοδοσίας και στη βάση αυτή εναντιώνονται στις ταξικές δυνάμεις.

***

Ωστόσο, στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, η ΠΑΣΚΕ, που έκανε την πρόταση για το νέο προεδρείο, πήγε ένα βήμα πιο πέρα, προτείνοντας προγραμματικό προεδρείο με τις εξής προϋποθέσεις: Οι δυνάμεις που θα το στελεχώσουν να συμφωνούν «στα ιδανικά και τις αξίες της ενωμένης Ευρώπης», να υπάρχει «προγραμματική συμφωνία» και να «συνομολογείται ρητά και κατηγορηματικά η κοινή δράση απ' όλες τις παρατάξεις»! Είναι φανερό ότι αυτό το προεδρείο μπορεί να χωρέσει όλες τις άλλες δυνάμεις, εκτός από εκείνες που στηρίζει το ΠΑΜΕ. Σε κάθε περίπτωση, είναι ωμός ο τρόπος με τον οποίο ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, που «μαγείρεψαν» τελικά το «προγραμματικό προεδρείο», περιγράφουν τα σημεία όπου η γραμμή τους συμπίπτει στο κίνημα, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τις άλλες δυνάμεις του παλιού και του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

***

Ομολογούν, δηλαδή, ότι «θεός» τους είναι η ΕΕ, με τα «ιδανικά» και τις «αξίες» της, που δεν είναι άλλα από το σμπαράλιασμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη φτώχεια που διευρύνεται στα λαϊκά στρώματα, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, που τους πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους οι λαοί, την περιστολή της συνδικαλιστικής δράσης και τη διεύρυνση των προνομίων στα μονοπώλια για να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αλλωστε, οι εργαζόμενοι στην περιοχή της Μαγνησίας τα έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι όλα αυτά τα «ιδανικά» και τις «αξίες». Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στη «Χαλυβουργία» του Βόλου είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και να παραμένουν καθηλωμένοι, στο πλαίσιο συμφωνίας που επέβαλε η εργοδοσία, έξω από την επιχειρησιακή σύμβαση, και με την επιβολή της «εκ περιτροπής» εργασίας. Αυτές είναι οι «αξίες» που καθορίζουν το ευρωενωσιακό πλαίσιο για τα Εργασιακά.

***

Οι συνάδελφοί τους στην «Coca - Cola» ξεσπιτώνονται κατά δεκάδες ή χάνουν τη δουλειά τους, επειδή η πολυεθνική θέλει να συρρικνώσει το λειτουργικό της κόστος και μεταφέρει όλες τις δραστηριότητές της στο Σχηματάρι, κινώντας ελεύθερα τα κεφάλαιά της ακόμα κι από χώρα σε χώρα, σέρνοντας τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους πίσω από τις δικές της ανάγκες για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Αυτά είναι τα δύο από τα μεγαλύτερα «ιδανικά» της ΕΕ, του κεφαλαίου: Η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία. Οι εργαζόμενοι στη ΒΙΣ είδαν το τμήμα χαρτοποιίας να κλείνει και τους συναδέλφους τους να απολύονται, επειδή η εργοδοσία βρίσκει πιο συμφέρον να εισάγει προϊόντα που παρήγε η ίδια και τα πρώτα θύματα είναι οι εργαζόμενοι. Να μια ακόμα «αξία» της ΕΕ, των κυβερνήσεων, των κομμάτων, αλλά και των συνδικαλιστικών δυνάμεων που πίνουν νερό στο όνομά της.

***

Πάνω σ' αυτά θέλουν συμφωνία η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, στο πλαίσιο του προγραμματικού προεδρείου. Δηλαδή, προγραμματική συμφωνία στη σφαγή των εργαζομένων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και δέσμευση όλων των παρατάξεων για κοινή δράση. Δηλαδή, στην κόντρα με την εργοδοσία της «Χαλυβουργίας» να πάρει το ΠΑΜΕ το μέρος του Μάνεση, όπως αισχρά έκανε η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου. Θέλουν «κοινή στάση» υπέρ των συμφερόντων της εργοδοσίας και ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Πάνω εκεί βασίζεται άλλωστε η δική τους κοινή δράση όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που επιβεβαιώνει και η περίπτωση του Εργατικού Κέντρου Βόλου, είναι η ανάγκη να απαλλαγεί από τέτοιους εργατοπατέρες το συνδικαλιστικό κίνημα. Να ανασυνταχθεί, με ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, με ήττα της γραμμής του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, με αλλαγή του συσχετισμού στα συνδικάτα.

Π.