Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όπως και τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε Ισπανία και Πορτογαλία, αναδεικνύουν μια αμείλικτη πραγματικότητα. Το όριο των προσδοκιών, των ελπίδων, της οργής αλλά και της εξαθλίωσης -κυρίως αυτής- του κόσμου της εργασίας, ταυτίζεται με το δημοκρατικό όριο της κοινοβουλευτικής κάλπης. Οι ζωές των ανθρώπων βρίσκονται για τα καλά εγκλωβισμένες σε ένα κυκεώνα δημοκρατικού ψεύδους, με το εξωτερικό περίβλημα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να αλλάζει διαρκώς, ενώ τα πυρηνικά στοιχεία που την συνέχουν, να παραμένουν απρόσβλητα.
Η εργατική πλειοψηφία ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που βρέθηκαν στο κέντρο της κρισιακής δίνης, εναποθέτουν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό τις ελπίδες τους και κυρίως την απόγνωσή τους, σε ένα αναδυόμενο μοντέλο αριστεράς που συστήνεται ως η αριστερή εκδοχή της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας, υφαίνοντας μια αφήγηση, που απέχει δραματικά από την αληθινή όψη της πραγματικότητας. Ωστόσο αυτή η εκδοχή αριστεράς δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αφέλεια ή ακόμη περισσότερο για άγνοια. Παρά μόνο για εκούσια παραποίηση της πραγματικότητας και για συνειδητή και σχεδιασμένη εκμετάλλευση, της κοινωνικής αγανάκτησης.
Καθώς είναι η αριστερά που έπλεξε το εγκώμιο της “πραγματικής οικονομίας” έναντι του τοκογλυφικού χρηματοπιστωτικού τομέα, της παραγωγικής επιχείρησης έναντι των golden boys, κατασκευάζοντας με αυτόν τον τρόπο μια ψευδή εικόνα περί ενός υγιούς καπιταλισμού που έντεχνα αποκρύβεται, από μια μισότρελη νεοφιλελεύθερη κάστα. Ωστόσο όταν έρχεται η ώρα -όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας- αυτή η αριστερά να αναλάβει την διαχείριση της εξουσίας, παραδέχεται με δήθεν έκπληξη, αυτό που ήδη γνώριζε. Ότι δηλαδή, “πραγματική οικονομία” χρηματοπιστωτικό σύστημα και golden boys είναι το ένα και το αυτό. Είναι το πολλαπλό πρόσωπο του καπιταλισμού, όπου κάθε επιμέρους εκδοχή του, συνιστά οργανική και αδιάρρηκτη πλευρά του.
Αυτή η αριστερά αποτελεί για τον κόσμο της εργασίας, το τελευταίο σύνορο, το ύστατο ανάχωμα. Όταν αυτό το σύνορο πέσει, όταν αυτό το ανάχωμα καταρρεύσει, θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο της κυρίαρχης εξουσίας, απαλλαγμένο από τις πολύχρωμες μπογιές μιας αριστεράς που θα ξεθωριάσει και θα λησμονηθεί, όπως ακριβώς και η αδύναμη αφήγησή της. Τότε θα είναι η στιγμή που η πραγματικότητα θα αποκαλυφθεί ως αυτό που αληθινά είναι. Ένα συνεχές αθλιότητας , δίχως τέλος. Εκτός και αν δοθεί ένα τέλος.
Το υποκείμενο αυτής της επιλογής δεν είναι άλλο από την μαχόμενη εργατική τάξη, που κινούμενη από τα πιο ιδιοτελή κίνητρα θα απελευθερώσει το εαυτό της, τόσο από την ασύλληπτη καπιταλιστική βαρβαρότητα, όσο και από τους γελωτοποιούς της αριστεράς, που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, πεπεισμένοι ότι η ιστορία τους ανήκει. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Όχι γιατί κάτι τέτοιο υποτάσσεται σε κάποιο άγραφο κανόνα δικαίου, ή γιατί η εργατική τάξη είναι ταγμένη σε κάποιο μεσσιανικό απελευθερωτικό σκοπό.
Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη καπιταλιστική κυριαρχία και στους αριστερούς μισθοφόρους της, γιατί αυτό είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε. Κάθε άλλη δικαιολογία είναι περιττή.
Απλά και ξεκάθαρα, ή εμείς ή αυτοί.
του Χρήστου Μιάμη