Ούτε τα ίδια με τους ίδιους, ούτε τα ίδια με τους άλλους. Ισχυρό ΚΚΕ

Ούτε τα ίδια με τους ίδιους, ούτε τα ίδια με τους άλλους. Ισχυρό ΚΚΕ

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, ακούγεται συχνά το εξής επιχείρημα: «Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν κάνει έστω και τα μισά απ' όσα υπόσχεται, μας είναι αρκετό». Στην πραγματικότητα, κριτήρια σαν κι αυτό καθόρισαν την ψήφο μεγάλης μερίδας του λαού και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, όταν μεσουρανούσε ο δικομματισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Τα αποτελέσματα, βέβαια, είναι γνωστά.
Για να αρπάξουν την ψήφο του λαού, πασπαλίζουν με χρυσόσκονη παρωχημένες υποσχέσεις, που ακόμα κι αν εφαρμοστούν, όχι μόνο δεν οδηγούν σε ανάκτηση των απωλειών για το λαό, αλλά δεν μπορούν ούτε να τον ανακουφίσουν, καθώς διαχέονται και χάνονται μέσα στο γενικότερο αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο.
Για παράδειγμα, η θολή εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, ακόμα και αν εφαρμοστεί, ελάχιστα θα αλλάξει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που δουλεύουν με ελαστικές σχέσεις, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται να καταργήσει, παρά το γεγονός ότι διευρύνθηκαν την περίοδο της κρίσης και η τάση είναι να κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια στην αγορά εργασίας.
Σημειώνουμε επίσης ότι από το δ' τρίμηνο του 2010 μέχρι και το β' τρίμηνο του 2014, οι μισθοί των εργαζομένων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μειώθηκαν κατά 25% (η πραγματική μείωση για την πλειοψηφία είναι πολύ μεγαλύτερη), σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ. Από αυτήν την τεράστια χασούρα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να «αποκαταστήσει» μόνο τον κατώτατο μισθό, κι αυτόν όχι στα επίπεδα του 2010. Κουβέντα δεν λέει για αυξήσεις στους μισθούς και επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού των δημοσίων υπαλλήλων, που έχασαν 5,5 μισθούς στη διάρκεια της κρίσης.
Αντίστοιχα, η υπόσχεση της ΝΔ ότι θα μειώσει κατά 7% τον ΕΝΦΙΑ για το 2015, δεν μπορεί να ανακουφίσει τα λαϊκά νοικοκυριά που στην πλειοψηφία τους χρωστάνε παντού, έχουν γονατίσει από τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, από την ανεργία, την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων. Πολύ περισσότερο που η ΝΔ υπόσχεται να μειώσει έναν φόρο που δεν υπήρχε πριν από το 2011 και ο οποίος πλασαρίστηκε σαν «έκτακτος»!

Συμβιβασμός με τη μιζέρια

Με τις προεκλογικές τους εξαγγελίες, στο όνομα του «άμεσου» και του «επείγοντος», όλα τα κόμματα προσπαθούν να συμβιβάσουν το λαό με τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που υπονομεύει από τα θεμέλια τους ταξικούς αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει σαν βασικό πυλώνα του προγράμματός του την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», όπου δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο για όσους έχουν εισόδημα πάνω από το στατιστικό όριο της φτώχειας, δηλαδή για μια οικογένεια με εισόδημα πάνω από 900 ευρώ. Ολοι αυτοί, θα πρέπει να συνηθίσουν στη μίζερη ζωή και να δεχτούν να γίνουν φτωχότεροι, για να γλιτώσουν τάχα οι πάμπτωχοι.
Επιπλέον, οι παροχές που τάζουν προεκλογικά, δεν οδηγούν σε διεύρυνση κατακτήσεων ή έστω ανάκτηση απωλειών, αλλά στην καλύτερη περίπτωση υπόσχονται να αφαιρέσουν έναν κόκκο άμμου από το βουνό των μέτρων που φόρτωσε στη λαϊκή οικογένεια η κάθε προηγούμενη διακυβέρνηση.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αποκαταστήσει μόνο τη 13η σύνταξη και μόνο για τους συνταξιούχους των 700 ευρώ. Οι απώλειες, όμως, για όλους τους απόμαχους της δουλειάς ήταν πολλαπλάσιες τα χρόνια της κρίσης, ενώ από τις συντάξεις ζούνε σήμερα ολόκληρα νοικοκυριά ανέργων. Κατά τον ίδιο τρόπο, η ΝΔ λέει ότι δε θα μειώσει άλλο τις συντάξεις, που η ίδια σαν κυβέρνηση εξαΰλωσε τα δυόμισι προηγούμενα χρόνια.
Μόνο οι επικουρικές που δίνει το ΕΤΕΑ μειώθηκαν κατά 5,2% το περασμένο καλοκαίρι και επίκειται νέα μείωση, κατά τουλάχιστον 10% μέσα στο 2015, με βάση το νόμο για τα «μηδενικά ελλείμματα» των επικουρικών ταμείων. Σε κανένα από τα προγράμματα των κομμάτων της διαχείρισης δεν υπάρχουν εξαγγελίες για ανάκτηση των απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα στα χρόνια της κρίσης.
Πολύ περισσότερο, δεν πρόκειται να δει κανείς εξαγγελίες για μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για χρηματοδότηση των Ταμείων από το κράτος στο ύψος των αναγκών τους, για επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Πρόνοια, για κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης, για μισθούς και συντάξεις με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες.

Κριτήριο οι αντοχές της οικονομίας

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή στη διαμόρφωση των προεκλογικών τους παροχών, όλα τα κόμματα έχουν για κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας, τα δημοσιονομικά περιθώρια, τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στην ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μάλιστα, εξαρτούν την υλοποίηση ακόμα και αυτών των ψευτοπαροχών από τη συνολική πορεία της οικονομίας, χτίζοντας άλλοθι για υπαναχώρηση μετά τις εκλογές.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εξαρτά τις όποιες υποσχέσεις του για βελτίωση των υπηρεσιών Υγείας από την πορεία της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Δηλαδή, ...«ζήσε Μάη να φας τριφύλλι». Από την πλευρά της, η ΝΔ υπόσχεται «σίγουρες» παροχές, με το επιχείρημα ότι αυτά για τα οποία δεσμεύεται, τα επιτρέπει πλέον η κατάσταση της οικονομίας που βελτιώθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ συναρτά ακόμα και την υλοποίηση του λεγόμενου προγράμματος της Θεσσαλονίκης, που προβλέπει ψίχουλα για τους πιο φτωχούς, από το αν θα είναι αυτοδύναμη κυβέρνηση!
Εκεί, όμως, που η ομοιότητα βγάζει μάτι, είναι οι δεσμεύσεις τους στο κεφάλαιο, οι οποίες είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες και πιο συγκεκριμένες από τις υποσχέσεις που δίνουν στο λαό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά παρουσιάζουν τις παροχές στο κεφάλαιο σαν προϋπόθεση για να ευημερήσει ο λαός!
Για παράδειγμα, τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ λένε ότι για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας θα πρέπει να υπάρχουν επενδύσεις και ανάπτυξη. Με αυτό το σκεπτικό, κάνουν υποδείξεις στο λαό να υπομείνει κάθε μέτρο που βελτιώνει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, με την προσδοκία ότι έτσι θα μεγαλώσει και το δικό του μερτικό από την πίτα της ανάπτυξης.
Αν, όμως, ένας εργαζόμενος σε μια ενεργοβόρα βιομηχανία παρακαλάει να πάρει ο εργοδότης του φτηνότερο ρεύμα, που θα πληρώσει ο ίδιος με αύξηση του λογαριασμού της ΔΕΗ και αύξηση της φορολογίας, στο όνομα του να μη γίνουν τάχα απολύσεις και χάσει τη δουλειά του, τι θα τον αποτρέψει την επόμενη μέρα, με το ίδιο πρόσχημα να αποδεχτεί την εκ περιτροπής εργασία, τη μείωση του μισθού, ακόμα και την απόλυση του συναδέλφου του;
Αλλο παράδειγμα είναι η φορολογία. Η ΝΔ υπόσχεται στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι θα μειώσει τη φορολογία τους στο 15% και παρουσιάζει αυτή τη μείωση σαν «φιλοαναπτυξιακό» μέτρο, που θα ωφελήσει τάχα το λαό. Δε λέει όμως ότι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί - που είναι εξαγγελία και του ΣΥΡΙΖΑ - θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε αύξηση της έμμεσης και άμεσης φορολόγησης των μισθών και αυτοαπασχολούμενων, που θα τους βυθίσει περισσότερο στη φτώχεια.

Τα λίγα γίνονται λιγότερα

Να, λοιπόν, πώς τα φιλεργοδοτικά μέτρα σερβίρονται σαν φιλεργατικά και, τελικά, ταυτίζοντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου με αυτά των εργαζομένων, καταλήγουν να αφοπλίζουν την εργατική τάξη, να τη σέρνουν κάτω από ξένες σημαίες και να οδηγείται από ήττα σε ήττα. Να γιατί, σε τελική ανάλυση, οι δήθεν φιλολαϊκές παροχές που υπόσχονται τα κόμματα της διαχείρισης, είναι η άλλη όψη των προνομίων που τάζουν στο κεφάλαιο.
Ετσι, ενώ οι εργαζόμενοι και ο λαός βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από εκλογές σε εκλογές, οι αναιμικές υποσχέσεις από τα κόμματα της διαχείρισης, συρρικνώνονται κι άλλο. Αντίστροφη πορεία ακολουθούν οι δεσμεύσεις τους στο κεφάλαιο. Αν συγκρίνει κανείς τις εξαγγελίες της ΝΔ το 2012 με αυτά που σήμερα υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα απορήσει γιατί το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να συμπράξει σε μια κυβέρνηση με τη ΝΔ, αφού, όπως λέει, αυτό που προέχει είναι η «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης».
Να τι υποσχόταν η ΝΔ πριν από τις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη του 2012: Αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων και πολυτεκνικών επιδομάτων στα επίπεδα του 2009. Αποκατάσταση των ειδικών μισθολογίων και των ζημιών που υπέστησαν από το «κούρεμα» του χρέους φυσικά πρόσωπα (ομολογιούχοι) και ασφαλιστικά ταμεία. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας κατά ένα χρόνο ακόμα.
Επίσης: Εκτακτο επίδομα ανεργίας και για μη μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους ή καταστηματάρχες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους. Ρύθμιση με μετακύλιση στην επόμενη διετία των αλλεπάλληλων φορολογικών επιβαρύνσεων, ώστε να μην ξεπερνούν το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος. Επαναφορά της «μετενέργειας» στους 6 μήνες. Σταδιακή άνοδο του αφορολόγητου ορίου στις 10.000. Αντικατάσταση του χαρατσιού από νέο διευρυμένο δίκαιο φόρο. Εξασφάλιση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και ειδικότερα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις «από το ειδικό εργαλείο ρευστότητας, που θα δημιουργηθεί μέσω της Ευρωπαϊκής Επενδυτικής Τράπεζας».

Με «προίκα» τα Ζάππεια

Το τι έκανε η ΝΔ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, το ένιωσε ο κόσμος στο πετσί του. Με την πολιτική της, η κατάσταση τα τελευταία 2,5 χρόνια έχει επιδεινωθεί για την εργατική τάξη και το λαό. Αρα, θα περίμενε κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ, που λέει ότι έρχεται να ανακουφίσει το λαό, να προτείνει τουλάχιστον κάτι περισσότερο απ' όσα έλεγε ο βασικός ανταγωνιστής του το 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει υπαναχωρήσει ακόμα και από τις υποσχέσεις που έδινε ο ίδιος το 2012, όταν πήρε την τρίτη διερευνητική εντολή.
Θυμίζουμε ότι τότε έθετε τους εξής, ανάμεσα σε άλλους, όρους για να μετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας: «Ακύρωση των επώδυνων μέτρων που στοχεύουν στις περαιτέρω περικοπές των μισθών και των συντάξεων. Κατάργηση - ακύρωση των νόμων που καταργούν βασικά εργασιακά δικαιώματα» κ.ά. Υποσχόταν, επίσης, διπλασιασμό της περιόδου χορήγησης του επιδόματος ανεργίας και επαναφορά του στα 461 ευρώ, για τα οποία βέβαια δε λέει τίποτα στο «κοστολογημένο» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Κάνοντας μια παρένθεση, να θυμίσουμε τι έταζε ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009: Στήριξη στα χαμηλά και τα μεσαία εισοδήματα, με έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης. Αναδρομική αύξηση 30 ευρώ στους συνταξιούχους του ΟΓΑ, αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό σε μισθούς και συντάξεις, καμία αύξηση στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για τον επόμενο χρόνο, προστασία των δανειοληπτών από τις καταχρηστικές πρακτικές των τραπεζών και των εισπρακτικών εταιρειών.
Ακόμα, ίδρυση Ταμείου Αναχρηματοδότησης της οικονομίας, που θα βοηθά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αύξηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων στο 4% του ΑΕΠ το 2010 και στο 5% του ΑΕΠ στο τέλος της τετραετίας, ενιαία, προοδευτική, τιμαριθμοποιημένη, δίκαιη φορολογική κλίμακα, για όλα τα εισοδήματα από εργασία και μερίσματα.
Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια «μίξη» από τα Ζάππεια του Σαμαρά σε ό,τι αφορά τα «αναπτυξιακά» μέτρα και τις εξαγγελίες του Παπανδρέου το 2009 για την «κοινωνική αλληλεγγύη», όπως έλεγε τότε. Μ' αυτήν την «προίκα» έρχεται να κυβερνήσει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει το προεκλογικό σποτ του ΚΚΕ: «Τα ίδια με τους ίδιους, ή τα ίδια με τους άλλους;»...
Ανακούφιση του λαού πίσω από τη γραμμή της ανάκτησης των απωλειών που είχε την τελευταία τουλάχιστον πενταετία, δεν μπορεί να υπάρξει. Οπως δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή ευημερία αν δεν καταργηθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που επέβαλαν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, αν δεν αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ, αν δεν περάσουν τα μονοπώλια κάτω από εργατικό - κοινωνικό έλεγχο και δεν διαγραφεί μονομερώς το χρέος. Σ' έναν τέτοιο αγώνα θα καταθέσει κάθε ψήφο που θα πάρει την Κυριακή το ΚΚΕ.