Η ανάρτηση αποτελεί μέρος του αφιερώματός μας στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών
Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Ο ιστορικός ιστός μιας εποχής μπλέκει διαλεκτικά με όσα προηγήθηκαν και με αυτά που έπονται. Ή ενίοτε και με τη μυθολογία, που εξυφαίνει δικές της ιστορίες, ανακατεύοντας το μύθο με την πραγματικότητα. Η ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει τις ρίζες της σε όσα έμειναν να εκκρεμούν από τον πρώτο και κληροδότησε με τη σειρά της μια σειρά ανοιχτά ζητήματα στη μεταπολεμική περίοδο του λεγόμενου «ψυχρού πολέμου», που έκλεισε τις εκκρεμότητες που άφησαν οι δύο προηγούμενοι και κυρίως το ρήγμα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Η σοβιετική Ρωσία ήταν υποχρεωμένη να καταγάγει μια σειρά ηράκλειους άθλους, ήδη από την κούνια της, όταν ο «ιμπεριαλιστικός όφις» εκστράτευσε και επιχείρησε να πνίξει τη νέα, επαναστατική εξουσία εν τη γενέσει της. Το τέλος αυτής της ιστορίας (όχι με την έννοια του Φουκουγιάμα) ήρθε το 91’, την χρονιά που κατά τραγική ιστορική ειρωνεία, το κλιμάκιο του κόμματος που επισκέφτηκε τη Μόσχα απέδωσε στον Γκορμπατσόφ ένα άγαλμα του ημίθεου για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε –και η ουσία του δεν είχε γίνει ακόμα αντιληπτή από πολλούς κομμουνιστές ανά την υφήλιο.
Ενδιάμεσα, ο σοβιετικός λαός πέτυχε πολλούς άθλους στα πλαίσια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και ένας από τους πιο σημαντικούς ήταν το τσάκισμα του φασισμού, που συνδεόταν άμεσα με το καθήκον της οικοδόμησης. Όπως έλεγε ο Στάλιν, στην άτυπη εκφώνηση-προαναγγελία του άθλου, η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να καλύψει μες σε δέκα χρόνια την καθυστέρηση και την απόσταση ενός αιώνα που την χώριζε από την προηγμένη καπιταλιστική δύση, αν δεν ήθελε να συντριβεί. Κάτι σα μαραθώνιος με ρυθμό σπριντ, δηλαδή, που έβγαλε νικητές τους σοβιετικούς στο φότο φίνις.
Ο άθλος αυτός παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τον άθλο του Ηρακλή, που σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, έχοντας τη βοήθεια του ανιψιού του Ιόλαου –που εμπεριέχει τη λέξη λαός. Δεν είναι τυχαίος άλλωστε ο τίτλος «αντιφασιστική νίκη των λαών» που έχει δοθεί στην επικράτηση κατά του ναζισμού στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα ένοπλα, λαϊκά κινήματα αντίστασης στις περισσότερες κατεχόμενες χώρες συνέβαλαν τα μέγιστα στον αντιφασιστικό αγώνα (και την άμυνα της ΕΣΣΔ ειδικότερα) και προσέφεραν σπουδαίες υπηρεσίες, έχοντας πολύ πιο αποφασιστικό ρόλο από τη συμβολική συμβολή των άλλων συμμαχικών δυνάμεων, που δέησαν να ανοίξουν το δεύτερο μέτωπο μόλις το καλοκαίρι του 44’. Στις γραμμές τους αγωνίστηκαν ήρωες (άπαρτα βουνά) που με τους άθλους τους έγιναν μύθος ή παρέμειναν ανώνυμοι, βάζοντας όμως το δικό τους πολύτιμο λιθαράκι. Ημίθεοι θνητοί που πέρασαν στην αθανασία για τα κατορθώματα και τον ηρωισμό τους.
Υπήρχε όμως και μια βασική διαφορά. Ο Ηρακλής έκοψε τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και έκαιγε τους ακέφαλους κορμούς, για να μην ξαναφυτρώσουν. Αντιθέτως, οι λαοί κατάφεραν να κόψουν το κεφάλι του ναζιστικού φιδιού, χωρίς να σκοτώσουν όμως και την καπιταλιστική μήτρα που το γεννάει. Και έτσι σήμερα το βλέπουν να φυτρώνει πάλι, πιο απειλητικό από ποτέ, μετά από τη νίκη της αντεπανάστασης.
Το επιμύθιο αυτής της εποποιίας κι η ιστορική αποτίμηση της τακτικής των Λαϊκών Μετώπων στον καιρό τους (όχι από τη σκοπιά της σημερινής συγκυρίας, αλλά με βάση την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και τις δοσμένες συνθήκες) δεν είναι εύκολο να χωρέσει σε ένα κλείσιμο. Σε κάθε περίπτωση όμως, το τσάκισμα του φασισμού και της μήτρας που το γεννάει και το εκτρέφει, του συστήματος δηλ που κλωσάει το αυγό του φιδιού, περνάει υποχρεωτικά από το δύσκολο κι ανηφορικό δρόμο της Αρετής κι όχι από κάποιο εύκολο, εκλογικό μονοπάτι της Κακίας. Κι αυτό το συμπέρασμα μένει ως στέρεα παρακαταθήκη και βάση για την επόμενη, οριστική νίκη των λαών.