Ο «διπολισμός» και η συναίνεση

Ο «διπολισμός» και η συναίνεση

Στη συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό την περασμένη Τρίτη - που με μεγάλους τίτλους προανήγγειλαν τα αστικά επιτελεία ως μετωπική αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ - εκφράστηκε η προσπάθεια να στηθεί ένας νέος διπολισμός που θα συγκαλύπτει τη στρατηγική συμφωνία τους. Η αναβίωση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα σε νεοφιλελεύθερους και «αριστερούς» ήταν ακριβώς μία τέτοια προσπάθεια. Η πραγματική συζήτηση αφορούσε στην επιδίωξη να προωθηθούν με σταθερότητα οι αναδιαρθρώσεις που είναι αναγκαίες για τη στήριξη του κεφαλαίου, την προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Η συζήτηση μετατράπηκε σε διαγωνισμό μεταξύ των αστικών κομμάτων και ειδικά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, για το ποιος είναι ο πιο ικανός να «τρέξει» αυτήν την πολιτική.

Παραλλαγές σε ένα θέμα

Πέρα, όμως, από τις κοκορομαχίες, έκδηλη ήταν η συμφωνία της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη ΝΔ για τη «λύση»: «Μόνος τρόπος επίλυσης είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη», δηλαδή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, είναι αυτό στο οποίο συμφώνησαν ο Αλ. Τσίπρας και ο Κυρ. Μητσοτάκης και αυτή η συμφωνία αντανακλά τα ταξικά συμφέροντα που εκφράζουν, καθώς το ξεθεμέλιωμα όσων κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει στους εργαζόμενους αποτελεί όρο για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να συγκαλύψει τη στρατηγική σύγκλιση των κομμάτων τους, μιλώντας για τεράστιες «ιδεολογικές διαφορές» με τη ΝΔ. Χαρακτήρισε τον πρόεδρο της ΝΔ «ακραία, εξαιρετικά νεοφιλελεύθερο» και του καταλόγισε ότι πρότασή του είναι η ιδιωτική Ασφάλιση. Αλλά πριν «αλέκτορα φωνήσαι», η κυβέρνηση κατέθεσε τροπολογία για την επικύρωση οδηγίας της ΕΕ για την ενίσχυση ακριβώς του «τρίτου πυλώνα», της ιδιωτικής Ασφάλισης!
Από την πλευρά του, ο Κ. Μητσοτάκης στην πρώτη κοινοβουλευτική εμφάνισή του ως πρόεδρος της ΝΔ, έκανε καθαρό ότι η κριτική που κάνει στην κυβέρνηση αφορά στην «ανικανότητά» της στην αστική διαχείριση, απέναντι στην οποία η ΝΔ εμφανίζεται ως αποφασισμένη να επιταχύνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Υπερασπίστηκε όλο το αντιασφαλιστικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν οι κυβερνήσεις της και σιγοντάροντας αντικειμενικά την κυβέρνηση, άφησε να εννοηθεί ότι και «λίγα κάνει», αφού δεν προωθεί τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις» και δεν δίνει «κίνητρα για την ανάπτυξη του τρίτου πυλώνα του Ασφαλιστικού, αυτού της ιδιωτικής ασφάλισης».

Συναίνεση σε κοινό πλαίσιο

Ο καβγάς για το ποιος είναι πιο ικανός για την προώθηση της πολιτικής που απαιτείται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου έριξε στην αφάνεια τη νομοθετική ρύθμιση για την ιδιωτική Ασφάλιση, με την οποία διευρύνεται το πεδίο δράσης των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σ' αυτόν τον τομέα, γίνονται βήματα στην ενίσχυση του ιδιωτικού πυλώνα. Και είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση της εισηγήτριας της ΝΔ, Αν. Ασημακοπούλου, με την οποία δόθηκε έμμεσα απάντηση στους ισχυρισμούς του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση διαφέρει από τη ΝΔ στην αντίληψή της για την ιδιωτική ασφάλιση. Η βουλευτής της ΝΔ στηρίζοντας το νομοσχέδιο της κυβέρνησης μίλησε για «μεταφορά του κράτους στον ιδιωτικό τομέα, που εμείς στηρίζουμε. Θέλουμε μικρό κράτος, που θα βάζει κανόνες και θα ενισχύει την ιδιωτική πρωτοβουλία».
Αυτό αποτελεί, βεβαίως, ένα επίμέρους παράδειγμα, που σηματοδοτεί το γεγονός ότι παράλληλα με τον καβγά που είναι αναγκαίος για τη διαμόρφωση ενός νέου διπολισμού, εξακολουθεί να αποτελεί βασικό ζητούμενο η συναίνεση και η συνεννόηση των αστικών κομμάτων σε κρίσιμες για το σύστημα αναδιαρθρώσεις. Κάτι στο οποίο, άλλωστε, πιέζουν και καλούν νυχθημερόν μια σειρά αστικά επιτελεία. Βεβαίως, ο συνδυασμός της προσπάθειας να ενισχυθεί ο διπολισμός με τη συναίνεση και τη συνεννόηση, αποτελεί ένα από τη φύση του αντιφατικό καθήκον, που προκαλεί δυσκολίες στη διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, μέσα από αυτό το μείγμα «αντιπαράθεσης και συναίνεσης» θα πορευτούν τα αστικά κόμματα το επόμενο διάστημα, με πάγιο στόχο να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Γενικευμένη επίθεση

Απέναντι στην επί της ουσίας σύμπλευση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ που προσπαθούσε να καλυφθεί με τις κοκορομαχίες, το ΚΚΕ έδειξε την κοινή τους ταξική στόχευση και με αφορμή το Ασφαλιστικό τόνισε ότι:
Το ασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι κομμένο και ραμμένο μόνο στα συμφέροντα των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, της ΕΕ. Υλοποιεί ένα πάγιο αίτημα όλων αυτών, εδώ και χρόνια, να τελειώνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της Ασφάλισης, να μετατραπεί η Ασφάλιση σε ατομική υπόθεση. Η επίθεση στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, όπως και η επίθεση στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, η επίθεση στο χρόνο εργασίας, στη μόνιμη και σταθερή εργασία, είναι πλευρές που εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία της χώρας, για να έρθουν νέες επενδύσεις κι αναπτυξιακοί νόμοι, βασική προϋπόθεση είναι να αποσπάσουν οι επιχειρηματίες νέα προνόμια, μείωση του ονομαζόμενου «μη μισθολογικού κόστους». Να εξοικονομηθεί κρατικό χρήμα για νέες επενδύσεις, για νέες φοροαπαλλαγές. Συνεπώς, για όλους αυτούς, το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα είναι ένα αχρείαστο βαρίδι. Παράλληλα, τμήματα του κεφαλαίου - οι ασφαλιστικές εταιρείες, μεγαλέμποροι Υγείας - καραδοκούν στη γωνία, για να αρπάξουν τη λεία από την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Στόχος της πολιτικής που ακολουθείται κι από τη σημερινή κυβέρνηση κι από τις προηγούμενες, είναι να μειώνεται κλιμακωτά η συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας στην Κοινωνική Ασφάλιση, μέχρι την οριστική απεμπλοκή τους. Δίπλα στον ιδιωτικό τομέα της Ασφάλισης, θα μείνει ένα υποτυπώδες δημόσιο σύστημα Ασφάλισης, που θα υποβαθμίζεται συνεχώς, θα φυτοζωεί και αυτό το σύστημα θα το συντηρεί πάλι αποκλειστικά ο εργαζόμενος λαός, μέσω των αυξήσεων στις εισφορές του, των μειώσεων στις συντάξεις, μέσω των συνεχόμενων αυξήσεων στα όρια συνταξιοδότησης. Με τις ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, εκτοπίζονται βίαια χιλιάδες φτωχοί αγρότες, χιλιάδες επαγγελματίες, που δε θα αντέξουν και που τη θέση τους θα καλύψουν, όταν φύγουν από εκεί, οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Ο δρόμος του λαϊκού αγώνα

Είναι κρίσιμο ζήτημα το επόμενο διάστημα να εκφραστεί η μαζική εργατική - λαϊκή αντίσταση και εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική, στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου. Ο λαός δε θα «τσιμπήσει» ούτε στους ελιγμούς της κυβέρνησης, ούτε στην πίεση της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων η όποια διαμαρτυρία να παραμείνει σε αυτά τα όρια, που επιτρέπουν την αξιοποίησή της στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Ούτε όμως και στους σχεδιασμούς εργοδοτικών και κυβερνητικών δυνάμεων, του συντεχνιασμού, που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και παζαρεύουν με την κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα μικρομεσαίων αγροτών υιοθετούν πλαίσιο πάλης που αμφισβητεί στον πυρήνα της την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, ότι δεν πέφτουν στην παγίδα του «διαλόγου» για τη βελτίωση του νομοσχεδίου και ζητούν την απόσυρσή του και απάντηση από την κυβέρνηση για τα δίκαια αιτήματά τους, ότι δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες μεγαλοαγροτών να καπελώσουν τον αγώνα τους, αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για τη συνάντησή τους με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων και τις αγωνιστικές δυνάμεις των φτωχών αυτοαπασχολούμενων, με σημαντικό σταθμό την απεργία στις 4 Φλεβάρη.

Δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία

Σ' αυτόν τον αγώνα, το ΚΚΕ έχει τονίσει ότι απέναντι στις επιδιώξεις στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς της εξαθλίωσης, των μονοπωλιακών ομίλων και των κυβερνήσεών τους, απαιτώντας ένα δυνατό εργατικό κίνημα και μια μεγάλη λαϊκή κοινωνική συμμαχία. Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους σ' ένα μαζικό μέτωπο πάλης, με στόχο να εμποδιστεί στην εφαρμογή της αυτή η πολιτική, στην προοπτική να ανατραπεί, τονίζοντας ότι ο λαός μας μπορεί να ζήσει όπως του αξίζει, αρκεί οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με λαϊκή εξουσία.
Να αξιοποιηθούν με κεντρικό, με επιστημονικό σχεδιασμό, με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος στα βάσανα που συσσωρεύουν στο λαό μας αυτό εδώ το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, οι κρίσεις του, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτόν το δρόμο.