Το 23 το καλό
...κι ο
τυχαίος θάνατος ενός Παντελίδη
Που
ακολουθώντας το ολίσθημα του Σούμι στην προηγούμενη ανάρτηση θα υποκύψω κι εγώ
στον πειρασμό να το σχολιάσω (αφού συμπληρώσει η διόρθωση τα εισαγωγικά στο
"ολίσθημα", τον "πειρασμό", ακόμα και το
"σχολιάσω", κατά μία έννοια.
Σε σχετικά ανυποψίαστο χρόνο η Manny Calavera (όπως κι αν τονίζεται αυτό), αφού έκλαψε το χαμό του ειδώλου των παιδικών της χρόνων, David Bowie (όπως και αν προφέρεται αυτό, Μπόουι ή Μπάουι, αφού ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος με ένα χαμαιλέοντα, ακόμα και μουσικό), είχε πει απαισιόδοξα πως η δική μας γενιά πρόλαβε τουλάχιστον έναν Lemmy κι έναν Bowie, ενώ τα δικά μας παιδιά είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν με Παντελίδη.
Σε τι κόσμο θα οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;
Δεν τολμάω πια να την ξαναρωτήσω, αλλά κατά πολιτική αντιστοιχία, μπορώ να πω ότι η δική μας γενιά ήταν προνομιούχα που πρόλαβε την εποχή των μη προνομιούχων και ένα χαρισματικό λαοπλάνο, σαν τον Ανδρέα. Ενώ τα δικά μας παιδιά, αν βρούμε λεφτά να τα θρέψουμε, για να τα κάνουμε, είναι καταδικασμένα να τη βγάλουν με το κακέκτυπό του, τον Τσίπρα. Και με το σημερινό Λαζόπουλο, αντί για το Χάρρυ Κλυνν της δεκαετίας με τις βάτες. Κε ντεκαντάνς...
Σε ένα τόσο τραγικό γεγονός βέβαια, οι γραμμές είναι λεπτές και είναι πολύ εύκολο να τις πατήσεις και να παρεξηγηθείς, ακόμα και αν δεν είναι αυτές οι προθέσεις σου. Ας το πω εξαρχής λοιπόν πως η όποια σατιρική-ειρωνική αναφορά και πιθανή έλλειψη σεβασμού δεν αφορά το πρόσωπο που έφυγε αλλά την προσωπολατρία περί αυτό και τον τρόπο κάλυψης το γεγονότος από τα ΜΜΕ, που έπεσαν να κανιβαλίσουν ένα πτώμα. Κι αν υπάρχει κάτι ευχάριστο στην όλη υπόθεση, είναι η είδηση πως οι συγγενείς του τραγουδιστή πλάκωσαν στο ξύλο το όρνιο (νοούμενο ως αρπακτικό κι όχι μόνο) του Πρώτου Θέματος, που ήθεελε να φωτογραφίσει τη σορό του στο νοσοκομείο.
Είναι επίσης αρκετά δύσκολο να μη γελάσει κανείς με κάποιες αντιδράσεις παρουσιαστών της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης, που είναι γενικά μες στην καλή χαρά (όπως λέει κι ο τίτλος μιας εκπομπής) αλλά βγάζουν περισσότερο γέλιο, όταν πρέπει να φορέσουν τη θλιμμένη μάσκα τους για το χαμό καλλιτεχνών που ούτε καν ήξεραν καλά-καλά, και καταφεύγουν σε ανόητα κλισέ: ριπ, καλό ταξίδι, κοκ. Χτες όμως εμφανίστηκαν συντετριμμένοι κι ειλικρινώς πενθούντες, λες και έκλαιγαν δικό τους άνθρωπο.
Που αυτό ήταν δηλ από μια άποψη. Η βιομηχανία θεάματος πενθεί για ένα δικό της άνθρωπο, που έγινε λαμπρό σύμβολο της μαζικής υποκουλτούρας και παρακμής, της κυρίαρχης άποψης (της κυρίαρχης τάξης) για το τι εστί διασκέδαση (για ψυχαγωγία, ούτε λόγος). Χώρια ότι ήταν βασικά αυτοδημιούργητος, ανεβάζοντας δικά του βίντεο στο YouTube, από τα πρότυπα επιτυχία που συνηθίζει να προβάλει εκ του πονηρού το σύστημα, για να κρύψει το γενικό κανόνα πίσω από την εξαίρεση.
Αυτός ήταν ίσως κι ο λόγος που ο Παντελίδης συγκέντρωνε τα βέλη της κριτικής (και τρυπούσε με αυτά την καρδιά κάθε ΔΑΠίτη που σέβεται τον εαυτό του και το γενικό στερεότυπο) ή και της σάτιρας του Ζαραλίκου -που πρέπει να έχει επιβαρύνει πολύ το κάρμα του, με όσα έχει αναλύσει στις παραστάσεις του, κατά καιρούς. Και αυτός ήταν ο λόγος που κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει πχ με το αυτοκόλλητο της ΚΝΕ "φίδι είσαι, δε θα αλλάξεις" για τους χρυσαυγίτες, ή με ένα παλιότερο προεκλογικό πανό της ΠΚΣ σε κάποια σχολή: "δεν ταιριάζετε σου λέω".
Αλλά όπως λέει κι ο sniper, το να κορόιδευες τον Παντελίδη για τα τραγούδια του όσο ήταν εν ζωή, ήταν σα να κλέβεις εκκλησία, ελεεινά εύκολο, όπως η (σχηματικά ας την πούμε) σάτιρα του Λαζόπουλου στην Έφη Σαρρή και τη Ντενίση. Ή όσο εύκολο είναι να πεις κάτι εναντίον του Λαζόπουλου σήμερα (που λέει κι ο 2310).
Κι είναι πια καιρός να ξεφύγει ο κόσμος (κι εμείς μαζί, στο βαθμό που δεν το κάνουμε) από τον εύκολο ετεροπροσδιορισμό και τη ρηχή αυτοεπιβεβαίωση. Εντάξει, ο άλλος είναι δαπίτης και ακούει Παντελίδη. Εσύ τι είσαι; Εναλλακτικός Συριζαίος, που ακούει έντεχνο;
Όχι. Πρώην κνίτης, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ.
Κι έτσι περνάμε στο δεύτερο μέρος, που προαναγγέλεται κι από τον τίτλο της ανάρτησης. Όπου το 23 το καλό μπαίνει αντιπαραθετικά προς το 23 του Isno(t-so)good Λεμπρόν, το κακό του Μπέκαμ και το άσχετο του Ολεγκέρ στην Μπάρτσα, που είναι μεγάλη μορφή του κινήματος.
Τα γενέθλια για τα οποία θα προτιμούσα να μιλήσω βέβαια είναι τα αυριανά του Σερ Τσαρλς και όχι τα προχτεσινά του Τζόρνταν. Γράφω λοιπόν ως κάποιος που γαλουχήθηκε να μισεί και να θεωρεί αέρα κοπανιστό τον αέρινο. Και που, όταν όλη η τάξη στο δημοτικό προτιμούσε για όνομα της μπασκετικής ομάδας το "Έκτη Μπουλς", είχε αντιπροτείνει σθεναρά το "Έκτη Σανς". Αλλά το σύστημα μας πολέμησε και δεν πέρασε.
Θα μπορούσα να επεκταθώ σε διάφορες μπασκετικές λεπτομέρειες, κριτικές ή απλώς απωθημένα (πχ για τα επιθετικά φάουλ που δεν του σφύριζαν) αλλά δε νομίζω πως θα ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Στην τελική ο Τζόρνταν δεν ήταν καν ο διασημότερος MJ της εποχής του, αλλά είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί του στα πλαίσια ενός βίντεο-κλιπ (Jam). Και το αναφέρω, παρεμπιπτόντως, αυτό, γιατί όταν πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, προσωπικά είχα χαρεί ανακουφισμένος που θα σταματούσε να γελοιοποιεί και να φθείρει το μύθο του, κι επειδή θα έπαιζαν όλη μέρα, απενοχοποιημένα, τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο. Αλλά αυτή ήταν αρκετά διαφορετική περίπτωση και επιπλέον υπήρχε η απαραίτητη απόσταση-αποστασιοποίηση, που σήκωνε το σχετικό χαβαλέ.
Όποιος έχει διαβάσει πάντως έστω και ένα μικρό αφιέρωμα στη ζωή και την καριέρα του Τζόρνταν, μπορεί να κρατήσει δύο πράγματα.
Αφενός ότι είχε ένα τέλειο δεύτερο φινάλε (με δεύτερο 3peat στα 36 του, και το δικό του "the shot" να γράφει τον επιλογο -αν και κάνει επιθετικό πριν, αλλά δε βαριέσαι). Πείθεται όμως να επιστρέψει και βασικά τον επέστρεψαν στην ενεργό δράση, για καθαρά εμπορικούς λόγους, για να τονώσει την πεσμένη βιομηχανία του θεάματος και το ενδιαφέρον για το ΝΒΑ, που δεν ήταν ποτέ πια το ίδιο μετά την αποχώρησή του. Κι αυτό μας δείχνει ότι ο Τζόρνταν ήταν ένας γίγαντας που πατούσε πάνω στους ώμους άλλων γιγάντων (και δεν είναι τυχαίο που το αντίστοιχο ισπανικό "Τρίποντο" λέγεται Gigantes), αλλά η πηγή άρχισε να στερεύει κάπως, μέχρι να εμφανιστούν οι σημερινοί Warriors και ο Κάρι.
Αφετέρου ότι ο Τζόρνταν είχε άπειρες ανθρώπινες αδυναμείς να θυμίζουν πως είναι κοινός θνητός κι όχι αέρινος: σχέσεις με τον υπόκοσμο, εθισμός με τον τζόγο, πολλές γυναικοδουλειές εκτός γάμου (όπως κάνει η πλειοψηφία των αθλητών), περίεργες οικογενειακές σχέσεις και περιβάλλον.
Το βασικό επιμύθιο συνεπώς είναι να θαυμάζουμε κάθε καλλιτέχνη, αθλητή (θα έλεγα και πολιτικό ηγέτη, αλλά αυτό διαφέρει) για αυτό που έχουν καταφέρει στο δικό τους τομέα και να μην κάνουμε το λάθος να τους θεωρούμε αυτομάτως και σπουδαίους ανθρώπους, που ξεχωρίζουν παντού και (στα) πάντα.
Σε σχετικά ανυποψίαστο χρόνο η Manny Calavera (όπως κι αν τονίζεται αυτό), αφού έκλαψε το χαμό του ειδώλου των παιδικών της χρόνων, David Bowie (όπως και αν προφέρεται αυτό, Μπόουι ή Μπάουι, αφού ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος με ένα χαμαιλέοντα, ακόμα και μουσικό), είχε πει απαισιόδοξα πως η δική μας γενιά πρόλαβε τουλάχιστον έναν Lemmy κι έναν Bowie, ενώ τα δικά μας παιδιά είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν με Παντελίδη.
Σε τι κόσμο θα οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό μας, Νίκο Τσιαμτσίκα;
Δεν τολμάω πια να την ξαναρωτήσω, αλλά κατά πολιτική αντιστοιχία, μπορώ να πω ότι η δική μας γενιά ήταν προνομιούχα που πρόλαβε την εποχή των μη προνομιούχων και ένα χαρισματικό λαοπλάνο, σαν τον Ανδρέα. Ενώ τα δικά μας παιδιά, αν βρούμε λεφτά να τα θρέψουμε, για να τα κάνουμε, είναι καταδικασμένα να τη βγάλουν με το κακέκτυπό του, τον Τσίπρα. Και με το σημερινό Λαζόπουλο, αντί για το Χάρρυ Κλυνν της δεκαετίας με τις βάτες. Κε ντεκαντάνς...
Σε ένα τόσο τραγικό γεγονός βέβαια, οι γραμμές είναι λεπτές και είναι πολύ εύκολο να τις πατήσεις και να παρεξηγηθείς, ακόμα και αν δεν είναι αυτές οι προθέσεις σου. Ας το πω εξαρχής λοιπόν πως η όποια σατιρική-ειρωνική αναφορά και πιθανή έλλειψη σεβασμού δεν αφορά το πρόσωπο που έφυγε αλλά την προσωπολατρία περί αυτό και τον τρόπο κάλυψης το γεγονότος από τα ΜΜΕ, που έπεσαν να κανιβαλίσουν ένα πτώμα. Κι αν υπάρχει κάτι ευχάριστο στην όλη υπόθεση, είναι η είδηση πως οι συγγενείς του τραγουδιστή πλάκωσαν στο ξύλο το όρνιο (νοούμενο ως αρπακτικό κι όχι μόνο) του Πρώτου Θέματος, που ήθεελε να φωτογραφίσει τη σορό του στο νοσοκομείο.
Είναι επίσης αρκετά δύσκολο να μη γελάσει κανείς με κάποιες αντιδράσεις παρουσιαστών της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης, που είναι γενικά μες στην καλή χαρά (όπως λέει κι ο τίτλος μιας εκπομπής) αλλά βγάζουν περισσότερο γέλιο, όταν πρέπει να φορέσουν τη θλιμμένη μάσκα τους για το χαμό καλλιτεχνών που ούτε καν ήξεραν καλά-καλά, και καταφεύγουν σε ανόητα κλισέ: ριπ, καλό ταξίδι, κοκ. Χτες όμως εμφανίστηκαν συντετριμμένοι κι ειλικρινώς πενθούντες, λες και έκλαιγαν δικό τους άνθρωπο.
Που αυτό ήταν δηλ από μια άποψη. Η βιομηχανία θεάματος πενθεί για ένα δικό της άνθρωπο, που έγινε λαμπρό σύμβολο της μαζικής υποκουλτούρας και παρακμής, της κυρίαρχης άποψης (της κυρίαρχης τάξης) για το τι εστί διασκέδαση (για ψυχαγωγία, ούτε λόγος). Χώρια ότι ήταν βασικά αυτοδημιούργητος, ανεβάζοντας δικά του βίντεο στο YouTube, από τα πρότυπα επιτυχία που συνηθίζει να προβάλει εκ του πονηρού το σύστημα, για να κρύψει το γενικό κανόνα πίσω από την εξαίρεση.
Αυτός ήταν ίσως κι ο λόγος που ο Παντελίδης συγκέντρωνε τα βέλη της κριτικής (και τρυπούσε με αυτά την καρδιά κάθε ΔΑΠίτη που σέβεται τον εαυτό του και το γενικό στερεότυπο) ή και της σάτιρας του Ζαραλίκου -που πρέπει να έχει επιβαρύνει πολύ το κάρμα του, με όσα έχει αναλύσει στις παραστάσεις του, κατά καιρούς. Και αυτός ήταν ο λόγος που κάποιοι σφοι είχαν ξενίσει πχ με το αυτοκόλλητο της ΚΝΕ "φίδι είσαι, δε θα αλλάξεις" για τους χρυσαυγίτες, ή με ένα παλιότερο προεκλογικό πανό της ΠΚΣ σε κάποια σχολή: "δεν ταιριάζετε σου λέω".
Αλλά όπως λέει κι ο sniper, το να κορόιδευες τον Παντελίδη για τα τραγούδια του όσο ήταν εν ζωή, ήταν σα να κλέβεις εκκλησία, ελεεινά εύκολο, όπως η (σχηματικά ας την πούμε) σάτιρα του Λαζόπουλου στην Έφη Σαρρή και τη Ντενίση. Ή όσο εύκολο είναι να πεις κάτι εναντίον του Λαζόπουλου σήμερα (που λέει κι ο 2310).
Κι είναι πια καιρός να ξεφύγει ο κόσμος (κι εμείς μαζί, στο βαθμό που δεν το κάνουμε) από τον εύκολο ετεροπροσδιορισμό και τη ρηχή αυτοεπιβεβαίωση. Εντάξει, ο άλλος είναι δαπίτης και ακούει Παντελίδη. Εσύ τι είσαι; Εναλλακτικός Συριζαίος, που ακούει έντεχνο;
Όχι. Πρώην κνίτης, που δεν ξεπέρασε ποτέ τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ.
Κι έτσι περνάμε στο δεύτερο μέρος, που προαναγγέλεται κι από τον τίτλο της ανάρτησης. Όπου το 23 το καλό μπαίνει αντιπαραθετικά προς το 23 του Isno(t-so)good Λεμπρόν, το κακό του Μπέκαμ και το άσχετο του Ολεγκέρ στην Μπάρτσα, που είναι μεγάλη μορφή του κινήματος.
Τα γενέθλια για τα οποία θα προτιμούσα να μιλήσω βέβαια είναι τα αυριανά του Σερ Τσαρλς και όχι τα προχτεσινά του Τζόρνταν. Γράφω λοιπόν ως κάποιος που γαλουχήθηκε να μισεί και να θεωρεί αέρα κοπανιστό τον αέρινο. Και που, όταν όλη η τάξη στο δημοτικό προτιμούσε για όνομα της μπασκετικής ομάδας το "Έκτη Μπουλς", είχε αντιπροτείνει σθεναρά το "Έκτη Σανς". Αλλά το σύστημα μας πολέμησε και δεν πέρασε.
Θα μπορούσα να επεκταθώ σε διάφορες μπασκετικές λεπτομέρειες, κριτικές ή απλώς απωθημένα (πχ για τα επιθετικά φάουλ που δεν του σφύριζαν) αλλά δε νομίζω πως θα ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Στην τελική ο Τζόρνταν δεν ήταν καν ο διασημότερος MJ της εποχής του, αλλά είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί του στα πλαίσια ενός βίντεο-κλιπ (Jam). Και το αναφέρω, παρεμπιπτόντως, αυτό, γιατί όταν πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον, προσωπικά είχα χαρεί ανακουφισμένος που θα σταματούσε να γελοιοποιεί και να φθείρει το μύθο του, κι επειδή θα έπαιζαν όλη μέρα, απενοχοποιημένα, τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο. Αλλά αυτή ήταν αρκετά διαφορετική περίπτωση και επιπλέον υπήρχε η απαραίτητη απόσταση-αποστασιοποίηση, που σήκωνε το σχετικό χαβαλέ.
Όποιος έχει διαβάσει πάντως έστω και ένα μικρό αφιέρωμα στη ζωή και την καριέρα του Τζόρνταν, μπορεί να κρατήσει δύο πράγματα.
Αφενός ότι είχε ένα τέλειο δεύτερο φινάλε (με δεύτερο 3peat στα 36 του, και το δικό του "the shot" να γράφει τον επιλογο -αν και κάνει επιθετικό πριν, αλλά δε βαριέσαι). Πείθεται όμως να επιστρέψει και βασικά τον επέστρεψαν στην ενεργό δράση, για καθαρά εμπορικούς λόγους, για να τονώσει την πεσμένη βιομηχανία του θεάματος και το ενδιαφέρον για το ΝΒΑ, που δεν ήταν ποτέ πια το ίδιο μετά την αποχώρησή του. Κι αυτό μας δείχνει ότι ο Τζόρνταν ήταν ένας γίγαντας που πατούσε πάνω στους ώμους άλλων γιγάντων (και δεν είναι τυχαίο που το αντίστοιχο ισπανικό "Τρίποντο" λέγεται Gigantes), αλλά η πηγή άρχισε να στερεύει κάπως, μέχρι να εμφανιστούν οι σημερινοί Warriors και ο Κάρι.
Αφετέρου ότι ο Τζόρνταν είχε άπειρες ανθρώπινες αδυναμείς να θυμίζουν πως είναι κοινός θνητός κι όχι αέρινος: σχέσεις με τον υπόκοσμο, εθισμός με τον τζόγο, πολλές γυναικοδουλειές εκτός γάμου (όπως κάνει η πλειοψηφία των αθλητών), περίεργες οικογενειακές σχέσεις και περιβάλλον.
Το βασικό επιμύθιο συνεπώς είναι να θαυμάζουμε κάθε καλλιτέχνη, αθλητή (θα έλεγα και πολιτικό ηγέτη, αλλά αυτό διαφέρει) για αυτό που έχουν καταφέρει στο δικό τους τομέα και να μην κάνουμε το λάθος να τους θεωρούμε αυτομάτως και σπουδαίους ανθρώπους, που ξεχωρίζουν παντού και (στα) πάντα.
Πεντάλεπτη
τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου