Στη μηχανή του κιμά

Στη μηχανή του κιμά

Ενα απο τα ζητήματα που κυριαρχούν στην καθημερινότητα της χώρας, αλλα και παγκοσμίως,  για αρκετούς μήνες είναι το προσφυγικό. Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώνονται καθημερινά απο τις εστίες τους επιδιώκοντας να βρούν ενα ειρηνικό περιβάλλον για να αναθρέψουν τις οικογένειες τους. Τα αίτια του προβλήματος είναι γνωστά  και  οι αναλύσεις που έχουν γίνει αλλα και συνεχίζουν να γίνοται έχουν αναδείξει τις πτυχές του ζητήματος και σε αυτή εδώ την ανάρτηση δε θα επιχειρήσουμε να επαναλάβουμε μια απο τα ίδια. Αλλωστε το ζήτημα είναι αρκετά ευαίσθητο για να αποπειραθούμε να το προσεγγίσουμε με καθαρα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια και μόνο.





Μια απο τις βασικές αρχές που έχουμε σαν άνθρωποι αλλα καιγενικότερα σα στάση ζωής είναι οτι ποτε δεν τρέχεις μακριά απο τα προβλήματα παρα αντιμετωπίζεις τη ρίζα του κακού χωρίς υπεκφυγές. Εν προκειμένω το σωστό κατα την αποψη μας θα ήταν ο καθε άνθρωπος να δίνει τη μάχη για μια καλύτερη ζωή στον τόπο που βρίσκεται ανεξαρτήτως συνθηκών. Οταν  όμως ζείς σε μια χώρα που ενα πολυ μεγάλο κομμάτι τηε νεολαίας έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό λόγω κρίσης, μεταξύ των οποίων και πολλοί απο τους οικείους η ακόμα και εσυ ο ίδιος, το να ζητάς κάτι τέτοιο απο ανθρώπους που βλέπουν βόμβες να σκάνε δίπλα στην οικογένεια τους είναι μάλλον υπερβολικό.

Η εποχή που ζούμε είναι μια περίοδος βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Ανεξάρτητα απο το βάθος της κρίσης και το πόσο αισθητές γίνονται οι επιπτώσεις αυτές σε καθε χώρα,  είναι δεδομένο οτι οι  επιπτώσεις της ουδόλως αφήνουν αδιάφορους του πολίτες παγκοσμίως. Το υφιστάμενο κοινωνικοοικονομικό σύστημα χρειάζεται μια ώθηση και εν προκειμένω μιας και μιλάμε ηια μια οικονομική μηχανή και όπως κάθε μηχανή που σέβεται τον εαυτό της χρειάζεται γρασάρισμα. Σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης το γρασάρισμα μπορεί  να είναι πιο πειρορισμένο και να αφορά την αποψίλωση ορισμένων κατακτήσεων όπως επι παραδείγματι επιδόματα η ακόμα το ξεπούλημα ορισμένων νευραλγικών τομέων της οικονομίας π.χ Τηλεπικοινωνίες. Σε περιόδους κρίσης όμως η παρέμβαση η καλύτερα γρασάρισμα πρέπει να είναι πιο εκτεταμένο και παίρνει τη μορφή χοινοστιβάδας σε οτι έχει να κάνει το ξήλωμα εργατικών κεκτημένων δεκαετιών και το ξεπούλημα μπιτ παρα της κρατικής περιουσίας και φτάνει μέχρι και την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για τους αδύναμους κρίκους στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι, οπως η Ελλάδα για παράδειγμα, όμως ακόμα και αυτό δε φτάνει για τους μεγαλοκαρχαρίες της παγκόσμιας οικονομίας. Η ανάγκη για νέες αγορές, για εύρεση νεων πόρων και εν τέλει της ενδυνάμωσης της κερδοφορίας ωστε να λειτουργήσει εύρυθμα και σε φουλ ρυθμούς η μηχανή της οικονομίας τους, οδηγεί τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον πλέον δυναμικό τρόπο γρασαρίσματος που είναι ο πόλεμος. Μόνο που αυτή τη φορά το γράσο δεν παίρνει τη μορφή  του οικονομικου στραγγαλισμού κοινωνιών   αλλα του αίματος αθώων πολιτών.

Η μηχανή γρασάρεται απο το αίμα ανθρώπων οι οποίοι πέφτουν στο βωμό της ανάγκης της καπιταλιστικής οικονομίας για τη μεγιστοποίηση των κερδών της. Ζωες, ψυχές και σώματα κομματιάζονται σε μια αέναη διαδικασία η οποία συνθέτει ενα σκηνικό τρόμου και φρίκης. Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός. Ακόμα και αν όμως κάποιοι γλιτώσουν την κιμαδοποίηση απο τα  όπλα τους τότε έρχονται αντιμέτωποι με την κιμαδοποίηση των ονείρων και των ελπίδων  όταν έρχονται αντιμέτωποι το αλήθινο πρόσωπο του σύγχρονου δυτικού πολοτισμού. Η επιτομή του φαρισαισμού των Ευρωπαίων και των μπιστικών τους, οι οποίοι ενω επι χρόνια εγκαλούσαν το πρώην (λεγόμενο) Ανατολικό μπλοκ για τα τείχη που ύψωσε στους  ιμπεριαλιστές σήμερα υψώνει τείχη για να εμποδίσει τους πρόσφυγες να εισέλθουν στην ενδοχώρα της Ευρώπης. Πιθανότατα δεν είναι η ώρα για να κάνουμε μια τέτοια αναγωγή αλλα η πείρα των λαών μετά την ανατροπή στις Σοσιαλιστικές χώρες αποδεικνύει οτι εκείνα τα τείχη όρθωσαν οχι ενα τείχος για να εμποδίσουν τους αντιφρονούντες να φύγουν (αυτό είναι θέμα για άλλη ανάρτηση ενδεχομένως) αλλα για να αντιμετωπίσουν το τέρας του ιμπεριαλισμού. Σήμερα λιγότερο απο 3 δεκαετίες μετά την πτώση αυτών των καθεστώτων οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι υψώνουν τείχη για να μην τεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες του. Πρόθυμοι για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά  βεβαίως είναι εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Θα πρέπει κάποιος να είναι αφελής για να πιστέψει οτι κράτη οπως η ΠΓΔΜ, η Αλβανια κλπ είναι κράτη που παίρνουν αυτοτελώς αποφάσεις. Είναι κράτη δορυφόροι που κάνουν πρόθυμα τη δουλειά των αφντικών τους προκειμένου να αποδείξουν οτι είναι άξιοι της εμπιστοσύνης τους και άξια καρπώνονται τα ψίχουλα που τους πετάνε.

πηγη: Κοκκινος Ανεμος

Η Ευρωπαική ήπειρος μετατρέπται σε ένα απέραντο δωμάτιο πανικού, με τις εύπορες κοινωνίες φοβούμενες απο τις συνέπειες της κρίσης στους αδύναμους κρίκους της Ενωσης και έχοντας ν αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής αλλα και γενικότερα της πολιτικής της ΕΕ που τη δημιούργησε να μη θέλουν να χαλάσουν τη φαινομενική ηρεμία της καθημερινότητας τους. Καπου εκεί όμως είναι που όλοι όσοι δε στέρεωαν απο ανθρωπιά παρα τις κακουχίες και τις αντιξοότητες ορθώνουν το ανάτημα τους απέναντι στη βοθρίλα τους και αντιμετωπίζουν κατάματα τον εκφάσισμο που συστηματικά προωθείται απο τους Ευρωπαίους. Είναι και αυτή μια ευκαιρία μέσα απο την διεθνιστικη αλληλεγγύη που αναπτύσσεται όχι μόνο να ανασχεθεί η μαυρίλα τους αλλα και να απλώσουμε τα χέρια μας και να ενωθούμε μεταξύ μας ορθώνοντας οι μικροί,ανεξαρτήτως εθνικότητας, το ανάστημα στους μεγάλους .  Είναι η δική μας ένωση που πρέπει να οικοδομηθεί για να αναχαιτίσει αυτές τις πολιτικές που καταστρέφουν  λαούς και εξαφανίζουν ολόκληρα κράτη απο το χάρτη. Είναι ο μόνος δρόμος ώστε στο λάκκο που έχουν ανοίξει και πετάνε μέσα τα όνειρα και τις ζωές μας να τους πετάξουμε εμείς μέσα.