Η δράση του Κόμματος, παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης

Η δράση του Κόμματος, παρακαταθήκη για την κλιμάκωση της πάλης

Χρήσιμα συμπεράσματα από την πρωτοπόρα παρέμβαση των κομμουνιστών σε «συνθήκες μάχης» από τις εκλογές μέχρι σήμερα

Η μεγάλη προχτεσινή απεργία επιβεβαιώνει τις νέες δυνατότητες, αλλά και τις ακόμα πιο αυξημένες απαιτήσεις για την παρέμβαση των κομμουνιστών

Με την προχτεσινή μεγάλη πανελλαδική - πανεργατική απεργία και την τεράστια απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, κορυφώθηκε μια πολύμορφη, συνδυασμένη πολιτική και μαζική παρέμβαση του ΚΚΕ στον εργατόκοσμο, τόσο μέσα από τη δραστήρια δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα για την οργάνωση της απεργίας, όσο και μέσα από μια αυτοτελή δουλειά της ΚΟ Αττικής στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Δουλειά πολύμορφη, με συσκέψεις, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, που συνδυάστηκε και με την προσπάθεια κάλυψης των πλάνων της δίμηνης Οικονομικής Εξόρμησης.
Αυτή η πρωτοπόρα, μαχητική παρέμβαση των κομμουνιστών, των μελών της ΚΝΕ και άλλων δραστήριων αγωνιστών, που έγινε «σε συνθήκες μάχης», ξεκινώντας μετά τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη και με ορίζοντα την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής αντίστασης (3 πανελλαδικές απεργίες σε 4 μήνες, συλλαλητήρια, κλαδικοί και άλλοι πιο περιορισμένοι αγώνες) ξεδιπλώθηκε μέσα στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές και δίνει ορισμένα πρώτα πολύτιμα συμπεράσματα, που ήδη συζητάνε οι Κομματικές Οργανώσεις, σχεδιάζοντας τη συνέχεια.
Καταρχάς, μπορούμε να πούμε ότι η απεργία σε μεγάλο βαθμό δίνει το στίγμα της κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων, της όξυνσης της πάλης. Η μαζικότητα των συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ στην Αττική και πανελλαδικά σηματοδοτεί ότι περισσότεροι εργαζόμενοι μπαίνουν στον αγώνα, συνειδητοποιούν την ανάγκη διεκδίκησης, σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική.
Ολη αυτήν την περίοδο, η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση οξύνθηκε ακόμα περισσότερο, νέες κοινωνικές δυνάμεις βγήκαν στο δρόμο (αγρότες, μηχανικοί, δικηγόροι κ.ά.), η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό μεγαλώνει, το καθήκον της ιδεολογικής και πολιτικής διαφώτισης έγινε πιο σύνθετο και απαιτητικό.
Προφανώς αποτελεί παρακαταθήκη το γεγονός ότι σταθήκαμε με μέτωπο απέναντι στις αυταπάτες για «λύσεις» με κυβέρνηση της αριστεράς μέσα στο στενό κορσέ της καπιταλιστικής διαχείρισης. Οταν άλλες δυνάμεις στήριζαν την προοπτική της «αριστερής κυβέρνησης» ή διαδήλωναν υπέρ της κυβέρνησης στις «σκληρές μάχες ενάντια στους δανειστές», όπως οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή έπαιζαν το ρόλο «προξενήτρας» του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έκανε μέσα από τις ιστοσελίδες του ο διαδικτυακός φραξιονισμός.
Ολη αυτή η προσπάθεια του Κόμματος συνέβαλε στο να κρατηθεί δραστήριο και μαχητικό ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού κινήματος, να μην τα διπλώσει, να μην απογοητευτεί από τη νέα επίθεση που εξαπολύει τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτήν την καθαρή και παλικαρίσια στάση των κομμουνιστών, δεμένη με την επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του ΚΚΕ και την πρωτοπόρα δράση των μελών του, την αναγνωρίζουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, πέρα από την πολιτική επιρροή του ΚΚΕ. Διαμορφώνει για τη δουλειά μας νέες δυνατότητες, αλλά και ακόμα πιο αυξημένες απαιτήσεις.
Από τη συζήτηση με τους εργαζόμενους σε χώρους δουλειάς και εργατογειτονιές επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει ρευστότητα στη συνείδησή τους, πολλοί είναι εκείνοι που αξιολογούν εκ νέου τις επιλογές τους, στέκονται, ακούνε τι λέει το ΚΚΕ με εμπιστοσύνη. Βεβαίως, παραμένει η σύγχυση για το χαρακτήρα της κρίσης, οι αντιλήψεις για την αναποτελεσματικότητα της πάλης, ο φόβος, η εργοδοτική τρομοκρατία που οξύνεται, προσθέτοντας δυσκολίες την οργάνωση του αγώνα.

Μέσα στη μάχη διαφωτίζουμε για το χαρακτήρα των μέτρων και την προοπτική

Η παρέμβασή μας πρέπει να αναδεικνύει ότι υπάρχουν και δυναμώνουν οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί ένα μαζικό, μαχητικό, ταξικό μέτωπο απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, που μπορεί να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει την υλοποίησή της. Με αυτήν την προοπτική δουλεύουν ακούραστα οι κομμουνιστές μέσα στα συνδικάτα. Αξονας της δουλειάς μας να είναι η διαφώτιση για το χαρακτήρα των μέτρων και για την προοπτική του αγώνα, ταυτόχρονα με την πρωτοπόρα προσπάθεια για την οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει να μετρήσουμε νέα βήματα στο κατά πόσον οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα, συνειδητοποιούν το χαρακτήρα της κρίσης και των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Κατά πόσον απορρίπτουν το νέο δίπολο, ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, που επιχειρείται να στηθεί και που, παρά τις αντιθέσεις του, στηρίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Παρά τις προσπάθειες να εμφανιστεί η ΝΔ ως εναλλακτική δύναμη στην πολιτική της κυβέρνησης, παρά το ότι παρεμβαίνει στο συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες που αναπτύσσονται, αυτό δε σημαίνει ότι διαφωνεί με την ουσία των μέτρων. Επιθυμεί διακαώς να προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις, να ενισχυθεί το κεφάλαιο, να ξεθεμελιωθεί η Κοινωνική Ασφάλιση, όπως το ίδιο επιθυμούν και τα άλλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, η Ενωση Κεντρώων, η Χρυσή Αυγή.
Ο λαός μας δεν πρέπει να επιτρέψει να χειραγωγηθεί η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σε νέα κανάλια εναλλαγής πολιτικών διαχείρισης, σε κυβερνήσεις συνεργασίας και οικουμενικές. Δεν πρέπει να τον φοβίζει η προοπτική της «πολιτικής αστάθειας». Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοιες πλευρές συναντάμε σε εργασιακούς χώρους και αποτελούν στοιχεία της προπαγάνδας των άλλων δυνάμεων που παρεμβαίνουν στο κίνημα.

Οξύνουμε την αντιπαράθεση με τη γραμμή των άλλων δυνάμεων

Αντικειμενικά, η δράση και η παρέμβασή μας στις εξελίξεις, το σχέδιό μας θα έρχονται σε σύγκρουση με την παρέμβαση των άλλων κομμάτων, αφού όλοι παρεμβαίνουν με τη γραμμή τους, με βάση τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.
Από αυτήν την προσπάθεια κανένας δεν εξαιρείται, πόσο μάλλον η κυβέρνηση και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της Εργατικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, παραμονές της απεργίας, που επανέλαβε την πρόκληση της κυβέρνησης λέγοντας ότι «οι λαϊκοί αγώνες στηρίζουν τη σκληρή διαπραγμάτευση για να κάνουν τα μέτρα ταξικά πιο δίκαια, να ανακουφίσουν τους αδύνατους...». Παράλληλα, τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος συνεχίζουν το γνωστό βιολί, ρίχνοντας τις ευθύνες στους προηγούμενους. Εδώ κρίνεται καθημερινά η ικανότητά μας να αποδεικνύουμε ότι η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι ταξική, είναι πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δημιουργίας ευνοϊκών όρων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, ανοίγματος πεδίων επενδύσεων και κερδοφορίας, όπως στον τομέα της ιδιωτικής Ασφάλισης.
Επιδρά, επίσης, το σκηνικό των «σκληρών διαπραγματεύσεων» που ξαναστήνει η συγκυβέρνηση και οι «κόκκινες γραμμές», προσπαθώντας να πείσει τους εργαζόμενους ότι κάνει το καλύτερο δυνατό για να αποφευχθούν τα χειρότερα, για να έρθει ανάπτυξη και να «μεγαλώσει η πίτα». Μπορεί να είναι επιχειρήματα με τα οποία αναμετριόμαστε διαρκώς, όμως δε χωράει καμιά υποτίμηση. Ο χαρακτήρας των διαπραγματεύσεων δεν έχει αλλάξει: Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για το καλύτερο αποτέλεσμα για λογαριασμό του κεφαλαίου και όχι για την ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, για την επαναφορά των μισθών και των συντάξεων. Δανειστές, κυβέρνηση και εργοδοσία είναι στην ίδια όχθη και απέναντι από την εργατική τάξη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ «στήριζε» τη συμμετοχή στην απεργία, ο πρόεδρος των βιομηχάνων, Θ. Φέσσας, με άρθρο του στην «Αυγή», μεταξύ άλλων επικροτούσε το ότι «η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων έβαλε πλάτη στα δύσκολα. Αρκετές μεταρρυθμίσεις έχουν προχωρήσει...». Παράλληλα, τόνισε την αναγκαιότητα να ακολουθηθούν πολιτικές που θα προσελκύουν ξένα και ντόπια κεφάλαια, επισημαίνοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι επενδύσεις απαιτούν σταθερότητα και αφοσιωμένη ευρωπαϊκή πορεία. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι πλευρές της επιχειρηματολογίας της εργοδοσίας, που καθημερινά συναντάμε στους χώρους δουλειάς και που αναπαράγονται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Με τη γραμμή υπεράσπισης μιας δήθεν καλύτερης καπιταλιστικής διαχείρισης συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις μια σειρά δυνάμεις όπως επιμελητήρια και επιστημονικοί φορείς που υπερασπίζονται την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, δικαιολογούν τις θυσίες που πρέπει να κάνει ο λαός μας, επικεντρώνουν κύρια στο εισόδημά τους που χτυπιέται. Η ΓΣΕΕ και μια σειρά από Ομοσπονδίες που επιδιώκουν να βάλουν το δικό τους στίγμα στις κινητοποιήσεις, στηρίζοντας στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου (π.χ. επαγγελματικά Ταμεία) και υπονομεύουν την πάλη μέσα από την καλλιέργεια του συντεχνιασμού (π.χ. ΟΤΟΕ) και της εξαίρεσης από συγκεκριμένα μέτρα (π.χ. ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ - ΟΜΥΛΕ). Αντίστοιχα και η ΑΔΕΔΥ, ανεξάρτητα από τα συνθήματα που αξιοποιεί, δεν ξεφεύγει από την υπεράσπιση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, προβάλλει μια γραμμή συμβιβασμού με ορισμένες πάγιες επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Κόντρα στα παραπάνω, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μπαίνουν στη μάχη για αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, αντίστοιχα για τη δημόσια και δωρεάν Υγεία - Πρόνοια - Παιδεία, για την προστασία στους χώρους δουλειάς, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, κόντρα στην ανασφάλεια που θεριεύει, στην απληρωσιά, στις απολύσεις, στις Συλλογικές Συμβάσεις που καταργούνται, στα χρέη που μεγαλώνουν, δηλαδή για όλα εκείνα που τους στερεί ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης.

Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και ενίσχυση του ΚΚΕ

Κάνοντας ένα προσωρινό «ταμείο» από την παρέμβασή μας για την οργάνωση της πάλης, κρατάμε σταθερά τους δείκτες της δουλειάς μας, που δεν είναι άλλοι από τα βήματα που γίνονται για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση του Κόμματος στην εργατική τάξη.
Να δυναμώσει η δουλειά μας αποφασιστικά στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους νέους επιστήμονες, στη νεολαία συνολικότερα. Η ίδια η απεργία, η κλιμάκωση της πάλης δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις για να ανοίξει πλατιά η συζήτηση για την προοπτική προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού. Για να δυναμώσει το ρεύμα μέσα στην εργατική τάξη που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Που παλεύει με προοπτική την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που οργανώνει την πάλη του με άξονα την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να προετοιμάζουμε την εργατική τάξη, να αναδεικνύουμε ότι η πάλη θα είναι σκληρή και μακρόχρονη. Απαιτείται επαγρύπνηση και καθόλου εφησυχασμός.
Η καθημερινή πάλη πρέπει να δίνει τον τόνο της κλιμάκωσης, αφού μπροστά μας δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό. Ακολουθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, στην κρατική διοίκηση, στην Παιδεία. Σε λίγο καιρό θα ξεδιπλωθούν οι προθέσεις της κυβέρνησης για επίθεση στα Εργασιακά, η απελευθέρωση των απολύσεων, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, η νομοθέτηση του «λοκάουτ» κ.λπ.
Για να συναντήσουν σοβαρά εμπόδια όλα αυτά, πρέπει να μετρήσει ο λαός το μπόι του, να ξεπεράσει φόβους και προκαταλήψεις και να δοκιμάσει το μόνο που δε δοκίμασε τα τελευταία χρόνια: Τη μαχητική, ανυποχώρητη ταξική πάλη και τη συστράτευση με το ΚΚΕ παντού.

Του Νίκου ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ*
*Ο Νίκος Μαυροκέφαλος είναι μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ