Γράφει ο 2310net //
Παρίσι, Άγκυρα, Κουρδιστάν, Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλί, Υεμένη, Συρία, Αφγανιστάν. Λίγες από τις χώρες που χτυπήθηκαν από «ασύμμετρα» (να πούμε και μια mainstream λέξη) τρομοκρατικά χτυπήματα.
Πότε το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, πότε ο ISIS, η Αλ Κάιντα. Πότε με drones και πότε με καμικάζι αυτοκτονίας. Πότε με παιδιά-μάρτυρες και πότε με εκπαιδευμένους πεζοναύτες. Πότε εκπαιδεύοντας τρομοκράτες και πότε κάνοντας ότι τους κυνηγούν.
Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε: Νεκροί, τραυματίες, ανάπηροι, ορφανοί, ξεκληρισμένοι. Πρόσφυγες.
Τα αίτια είπαμε πως δεν πρέπει να τα αναλύουμε, δεν πρέπει να ακούγονται. Άλλη μια μέρα πέρασε χωρίς να ακουστεί το παραμικρό για τους λόγους και τις αιτίες των πολέμων, της τρομοκρατίας, της προσφυγιάς.
Ανατριχιαστικές αλλά ανούσιες λεπτομέρειες. Τι φορούσε ο τρομοκράτης. Είχε γάντι; Δεν είχε; Μέχρι και ακτινογραφία ασθενούς είδαμε. Ακούσαμε τους ίδιους δεκάρικους για τη βία, την τρομοκρατία και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Εμετός!
Οι ίδιοι που κλαίνε για την ασφάλεια και την αξία της ανθρώπινης ζωής είναι εκείνοι που μιλάνε για τους ανθρώπους (πρόσφυγες) ως πρόβλημα, για τους ανθρώπους (συνταξιούχους) ως βάρος, για τους ανθρώπους (μετανάστες) ως σκλάβους.
Ο πόλεμος τους και η τρομοκρατία τους στις μέρες μας είναι σιαμαία αδερφάκια. Έχουν το ίδιο σώμα και είναι κολλημένα το ένα με το άλλο. Η ειρήνη τους είναι η συνέχιση αυτού του πολέμου με άλλα μέσα.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα όμως που δίνει ο πόλεμος και η τρομοκρατία είναι ότι παρέχει όλες τις δυνατότητες και την ευκαιρία στην άρχουσα τάξη να επιβάλλει την ατζέντα της. Να εμφανιστεί ως αυτή που έχει τη λύση αρκεί να δεχθείς λίγη ακόμα καταπίεση, λίγη ακόμα εκμετάλλευση, λίγη ακόμα περιστολή όσων απέμειναν από αυτά που κάποτε λέγαμε δικαιώματα.
Το ερώτημα είναι πόσο ακόμα θα το αντέχουμε;