Μένουμε Ευρώπη
Ώπα παιδιά, μία-μία τις σωτηρίες από GRexit, για να προλαβαίνουμε να
χωνεύουμε τις επιτυχίες και να μην περνάνε απαρατήρητες, χωρίς τη δόξα
που τους αντιστοιχεί. Αυτή τη βδομάδα ήταν η σειρά του ελληνικού
ποδοσφαίρου να σωθεί από μια πιθανή Έξοδο, που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν σαν
Αποκάλυψη, κάνοντας ένα μεγάλο ιστορικό άλμα από την Παλαιά στην Καινή
Διαθήκη, με την ιστορία να επαναλαμβάνεται σα φάρσα. Η μάλλον σαν τη
μέρα της Μαρμότας, όπου ζούμε το ίδιο έργο, ξανά και ξανά από την αρχή,
με τη διαφορά πως δεν έρχεται ποτέ η λύτρωση.
Κι αν τα τελευταία χρόνια ο κανόνας ήταν να βλέπεις πολιτικούς συντάκτες να γίνονται μνημονιακοί κάφροι κινδυνολόγοι, οι αθλητικογράφοι σήμερα δε χρειάζεται να κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι συνήθως. Μια τυπική μέρα στη δουλειά, αφιονίζοντας το κοινό τους και βγάζοντας τους κάφρους στα κάγκελα να ωρύονται για τα καυτά κοινωνικά ζητήματα: το ενδεχόμενο δηλ να χάσει η ομαδάρα το ευρωπαϊκό εισιτήριο, η προεδράρα τα κέρδη της και ο υπέροχος λαός στην κερκίδα (πάντα) τα είδωλά του. Που ως προς το πρώτο τουλάχιστον, για τις περισσότερες ομάδες μας, που μένουν έξω από το φθινόπωρο, δε θα αλλάξει και τίποτα. Γλιτώνουν απλώς τα διαδικαστικά και την ταλαιπωρία.
Το παρήγορο πάντως είναι ότι, όπως ακριβώς και στο οικονομικό CRexit, ολοένα και περισσότερος κόσμος φαίνεται να μην τσιμπάει στις σχετικές απειλές (αν δε στηρίζει ανοιχτά ως συνειδητή επιλογή ένα τέτοιο ενδεχόμενο). Σιγά το πρωτάθλημα που έχουμε και φοβόμαστε μην το χάσουμε, ή μη τυχόν υποβαθμιστεί. Πόσο παρακάτω να πάει δηλ;
Κατά τη γνώμη μου, το πιο εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση δεν είναι τόσο η εντελώς προβλέψιμη κωλοτούμπα του Κοντονή, αλλά η επικοινωνιακή της επένδυση, που έδειχνε τον υπουργό αποφασισμένο για όλα: να φτάσει στα άκρα, να έρθει σε ρήξη, να κόψει το Κύπελλο, να σκίσει καλτσόν, κοκ. Το ρεπορτάζ λέει μάλιστα πως όταν προ ημερών ένα θέμα στο δελτίο της ΕΡΤ παρουσίαζε πιο διαλλακτική την πλευρά του υπουργού και αρκετά πιθανή την επανέναρξη του Κυπέλλου, ο Κοντονής τηλεφώνησε ζητώντας ευθύνες για την... παραπληροφόρηση, και διέψευσε τα πάντα! Τα ΜΜΕ το είχαν τούμπανο και αυτός κρυφό καμάρι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα πρωτοσέλιδο χτύπημα της Sportday, πριν από εννιά μέρες: Σσσ, μεταξύ μας το Κύπελλο θα συνεχιστεί.
Τότε γιατί στήθηκε όλη αυτή η παράσταση; Και τι ακριβώς άλλαξε στο
ενδιάμεσο, για να δικαιολογεί αυτήν την κωλοτούμπα; Αν θυμάσαι, σφε
αναγνώστη, αφορμή μια ταη διακοπή του Κυπέλλου ήταν όσα είχαν γίνει στον
πρώτο ημιτελικό ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός.
Τι ακριβώς έγινε ενάντια στη βία, τις προκλητικές διαιτησίες, τα ύποπτα-στημένα παιχνίδια, την αναξιοπιστία του πρωταθλήματος, κτλ; Τίποτα απολύτως.
Θεωρητικά ο τελικός θα γίνει με ξένο διαιτητή και με μαθητές στην κερκίδα (ή κεκλεισμένων των θυρών). Θεωρητικά βέβαια θα είχε διακοπεί οριστικά και το Κύπελλο. Οπότε μένει να δούμε τι θα γίνει στην πράξη ή αν όλα αυτά λέγονται για εξωτερική κατανάλωση, προτού παρθούν πίσω. Είναι ζήτημα εξάλλου κατά πόσο αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα -όπως δείχνει και η πρόσφατη παρουσία του Τάκη Τσουκαλά, ως μέλος της ακαδημίας (!) στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου στο βόλεϊ. Επίσης, ακόμα κι αν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα (που δεν έχουν συμφωνηθεί καν, αλλά ας κάνουμε υπόθεση εργασίας), και πάλι τίποτα δεν εξασφαλίζεται. Γιατί στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας του νότου, μπορεί να πέσει ξύλο παντού, ακόμα και σε μαθητικά πρωταθλήματα ή στις πενταήμερες εκδρομές δύο γειτονικών (ή και όχι) σχολείων.
Αυτό που πήρε (και πανηγυρίζει) η κυβέρνηση είναι αφενός ένα καλό πρόσχημα για να υποχωρήσει εύσχημα, αφετέρου κάποιες δευτερεύουσες αλλαγές (καταστατικό, επιτροπή δεοντολογίας) που της επιτρέπουν να παίξει το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι της κάθαρσης, σε αθλητική βερσιόν. Και βασικά την υπόσχεση να αποκλειστούν όσα πρόσωπα διώκονται για ποινικές υποθέσεις και μια καλή ευκαιρία να αλλάξει τα κόζια στην ΕΠΟ. Όχι όμως και την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η ΔΦΑ μπορεί να γίνει το πολύ κάτι σα διαιτητής στο βάλτο με τα βουβάλια και τα μονοπώλια που πλακώνονται μεταξύ τους με φόντο το ελληνικό πρωτάθλημα (κι ο βάλτος κολλάει γιατί τα γήπεδά μας δεν είναι ακριβώς τα καλύτερα και πήζουν στη λάσπη με μια νεροποντή). Κατά τα άλλα όμως η ΕΠΟ έχει εξασφαλίσει το αυτοδιοίκητο, που δε σημαίνει ακριβώς και ανεξαρτησία από τον κρατικό προϋπολογισμό, και που σε πολιτική μετάφραση είναι κάτι αντίστοιχο με τις ειδικές οικονομικές ζώνες (εκμετάλλευσης), που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί και βασικά δε θέλει να τις ελέγξει.
Κι αν τα τελευταία χρόνια ο κανόνας ήταν να βλέπεις πολιτικούς συντάκτες να γίνονται μνημονιακοί κάφροι κινδυνολόγοι, οι αθλητικογράφοι σήμερα δε χρειάζεται να κάνουν κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι συνήθως. Μια τυπική μέρα στη δουλειά, αφιονίζοντας το κοινό τους και βγάζοντας τους κάφρους στα κάγκελα να ωρύονται για τα καυτά κοινωνικά ζητήματα: το ενδεχόμενο δηλ να χάσει η ομαδάρα το ευρωπαϊκό εισιτήριο, η προεδράρα τα κέρδη της και ο υπέροχος λαός στην κερκίδα (πάντα) τα είδωλά του. Που ως προς το πρώτο τουλάχιστον, για τις περισσότερες ομάδες μας, που μένουν έξω από το φθινόπωρο, δε θα αλλάξει και τίποτα. Γλιτώνουν απλώς τα διαδικαστικά και την ταλαιπωρία.
Το παρήγορο πάντως είναι ότι, όπως ακριβώς και στο οικονομικό CRexit, ολοένα και περισσότερος κόσμος φαίνεται να μην τσιμπάει στις σχετικές απειλές (αν δε στηρίζει ανοιχτά ως συνειδητή επιλογή ένα τέτοιο ενδεχόμενο). Σιγά το πρωτάθλημα που έχουμε και φοβόμαστε μην το χάσουμε, ή μη τυχόν υποβαθμιστεί. Πόσο παρακάτω να πάει δηλ;
Κατά τη γνώμη μου, το πιο εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση δεν είναι τόσο η εντελώς προβλέψιμη κωλοτούμπα του Κοντονή, αλλά η επικοινωνιακή της επένδυση, που έδειχνε τον υπουργό αποφασισμένο για όλα: να φτάσει στα άκρα, να έρθει σε ρήξη, να κόψει το Κύπελλο, να σκίσει καλτσόν, κοκ. Το ρεπορτάζ λέει μάλιστα πως όταν προ ημερών ένα θέμα στο δελτίο της ΕΡΤ παρουσίαζε πιο διαλλακτική την πλευρά του υπουργού και αρκετά πιθανή την επανέναρξη του Κυπέλλου, ο Κοντονής τηλεφώνησε ζητώντας ευθύνες για την... παραπληροφόρηση, και διέψευσε τα πάντα! Τα ΜΜΕ το είχαν τούμπανο και αυτός κρυφό καμάρι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα πρωτοσέλιδο χτύπημα της Sportday, πριν από εννιά μέρες: Σσσ, μεταξύ μας το Κύπελλο θα συνεχιστεί.
Τι ακριβώς έγινε ενάντια στη βία, τις προκλητικές διαιτησίες, τα ύποπτα-στημένα παιχνίδια, την αναξιοπιστία του πρωταθλήματος, κτλ; Τίποτα απολύτως.
Θεωρητικά ο τελικός θα γίνει με ξένο διαιτητή και με μαθητές στην κερκίδα (ή κεκλεισμένων των θυρών). Θεωρητικά βέβαια θα είχε διακοπεί οριστικά και το Κύπελλο. Οπότε μένει να δούμε τι θα γίνει στην πράξη ή αν όλα αυτά λέγονται για εξωτερική κατανάλωση, προτού παρθούν πίσω. Είναι ζήτημα εξάλλου κατά πόσο αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα -όπως δείχνει και η πρόσφατη παρουσία του Τάκη Τσουκαλά, ως μέλος της ακαδημίας (!) στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου στο βόλεϊ. Επίσης, ακόμα κι αν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα (που δεν έχουν συμφωνηθεί καν, αλλά ας κάνουμε υπόθεση εργασίας), και πάλι τίποτα δεν εξασφαλίζεται. Γιατί στο σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας του νότου, μπορεί να πέσει ξύλο παντού, ακόμα και σε μαθητικά πρωταθλήματα ή στις πενταήμερες εκδρομές δύο γειτονικών (ή και όχι) σχολείων.
Αυτό που πήρε (και πανηγυρίζει) η κυβέρνηση είναι αφενός ένα καλό πρόσχημα για να υποχωρήσει εύσχημα, αφετέρου κάποιες δευτερεύουσες αλλαγές (καταστατικό, επιτροπή δεοντολογίας) που της επιτρέπουν να παίξει το χιλιοπαιγμένο παιχνίδι της κάθαρσης, σε αθλητική βερσιόν. Και βασικά την υπόσχεση να αποκλειστούν όσα πρόσωπα διώκονται για ποινικές υποθέσεις και μια καλή ευκαιρία να αλλάξει τα κόζια στην ΕΠΟ. Όχι όμως και την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η ΔΦΑ μπορεί να γίνει το πολύ κάτι σα διαιτητής στο βάλτο με τα βουβάλια και τα μονοπώλια που πλακώνονται μεταξύ τους με φόντο το ελληνικό πρωτάθλημα (κι ο βάλτος κολλάει γιατί τα γήπεδά μας δεν είναι ακριβώς τα καλύτερα και πήζουν στη λάσπη με μια νεροποντή). Κατά τα άλλα όμως η ΕΠΟ έχει εξασφαλίσει το αυτοδιοίκητο, που δε σημαίνει ακριβώς και ανεξαρτησία από τον κρατικό προϋπολογισμό, και που σε πολιτική μετάφραση είναι κάτι αντίστοιχο με τις ειδικές οικονομικές ζώνες (εκμετάλλευσης), που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί και βασικά δε θέλει να τις ελέγξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου