Στη μάχη για την απεργία

Στη μάχη για την απεργία

Η νέα αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ που προετοιμάζεται και αποκρυσταλλώνεται τις επόμενες μέρες πρέπει να συναντήσει τη μαχητική απάντηση των εργαζομένων. Η 48ωρη απεργία πρέπει να αφήσει το στίγμα της στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες και η επιτυχία της να αποτελέσει έναυσμα για τη συνέχεια.
Η μεγάλη πορεία αγώνα ενάντια στην ανεργία, από την Πάτρα μέχρι την Αθήνα, που ολοκληρώθηκε με ένα μεγάλο συλλαλητήριο την Κυριακή στο Σύνταγμα, και αγκαλιάστηκε ευρύτερα από εργαζόμενους και φτωχά λαϊκά στρώματα, που δεν έχουν σταθερούς δεσμούς με το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες να δυναμώνει η αντίληψη πως μόνο με την οργάνωση και τη δράση μπορούν οι εργαζόμενοι, ο λαός, να διεκδικήσουν, να απαντήσουν στην αντιλαϊκή πολιτική.
Παράλληλα, η νίκη των εργαζομένων στην «Ανακύκλωση» του Ηρακλείου, μετά από 165 μέρες κινητοποιήσεων, δίνει απάντηση στην αντιδραστική προπαγάνδα ότι με τον αγώνα δεν βγαίνει τίποτα, ότι «και να απεργήσουμε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει». Με τέτοια απαιτητικότητα και αποφασιστικότητα να δώσουμε τη μάχη της 48ωρης γενικής απεργίας. Βεβαίως, πρόκειται για μια μάχη πολύ πιο δύσκολη και πιο απαιτητική. Το κύριο βάρος πρέπει να πέσει στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς.
Στην προετοιμασία της απεργίας χρειάζεται να αξιοποιείται κάθε αφορμή για να ανεβαίνουν η μαχητικότητα, το επίπεδο των διεκδικήσεων, να συνδέονται τα γενικότερα αιτήματα που παλεύει το ταξικό κίνημα με τα οξυμένα προβλήματα που ξεσπάνε και οξύνονται καθημερινά στους χώρους δουλειάς.
Οι κινητοποιήσεις της περασμένης βδομάδας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια σειρά συνδικάτων από διάφορους κλάδους, με αφορμή το πιεστικό πρόβλημα της ανεργίας, πήραν πρωτοβουλίες και οργάνωσαν κινητοποιήσεις που βοήθησαν να ανέβει το αγωνιστικό κλίμα.
Αυτή η δράση χρειάζεται να ενταθεί, παράλληλα με τη διαφωτιστική δουλειά για το τι επιφυλάσσουν στο λαό τα νέα μέτρα, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, ποια είναι η διέξοδος, γιατί πρέπει να πετύχει η απεργία.
Η κυβέρνηση ελίσσεται, προσπαθεί να ροκανίσει χρόνο, να κοροϊδέψει τους εργαζόμενους και το λαό ότι δίνει τάχα μάχη για τα δικά τους συμφέροντα, όταν στην πραγματικότητα παζαρεύει για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, τα «κόκκινα» δάνεια. Παράδειγμα αποτελούν και οι ιδιωτικοποιήσεις, όπως αυτή που ολοκληρώθηκε τις προάλλες με τη συμφωνία πώλησης των μετοχών της ΟΛΠ ΑΕ στην «Cosco».
Απέναντι στις εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις η κυβέρνηση επιστράτευσε προπάντων την προπαγάνδα ότι είναι μια «καλή συμφωνία», που υπηρετεί τον αναπτυξιακό προσανατολισμό του λιμανιού, με συμμετοχή του κράτους.
Αλλοι υπουργοί, που εμφανίζονταν να διαφωνούν με αυτήν τη μορφή ιδιωτικοποίησης, ανέλαβαν να εξηγήσουν στο λαό τα ...οφέλη της και να καλλιεργήσουν προσδοκίες ότι μέχρι την οριστικοποίηση της μεταβίβασης των μετοχών, πολλά μπορούν ακόμα να αλλάξουν.
Είναι μελετημένη η τακτική της κυβέρνησης και διαμορφώνεται στη βάση της ικανότητας που έχει ακόμα να χειραγωγεί λαϊκές αντιδράσεις από την αντιλαϊκή πολιτική της, με τη συνδρομή και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γι' αυτό έχει την εμπιστοσύνη του κεφαλαίου.
Παράλληλα, το «τίποτα δεν γίνεται με τους αγώνες» δίνει και παίρνει στους τόπους δουλειάς. Η διάχυση της απογοήτευσης είναι η άλλη όψη της τρομοκρατίας που ανθεί, κυρίως εκεί που διαμορφώνονται προϋποθέσεις να εκφραστούν αγωνιστικές διαθέσεις και να υπάρξει μεγαλύτερη συσπείρωση σε κινητοποιήσεις.
Δουλειά, λοιπόν, με σχέδιο σε κάθε κλάδο και στους τόπους δουλειάς, προσπάθεια να πάρουν ευθύνη οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην οργάνωσή της, να γίνει δική τους υπόθεση, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις και άλλες συλλογικές διαδικασίες.
Μόνο η οργανωμένη, αποφασιστική και καλά σχεδιασμένη παρέμβαση των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων μπορεί να απαντήσει στην προσπάθεια της εργοδοσίας και των κομμάτων της να περάσει ατσαλάκωτη η πολιτική του κεφαλαίου και να νομοθετήσουν τα μέτρα που τσακίζουν το λαό.