Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

 Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

Καλώς εχόντων των πραγμάτων... έλεγε κάπου το χτεσινό κείμενο.

Η κε του μπλοκ είναι σε εκείνη την ευχάριστη θέση που βρίσκεται κανείς όταν έχει σκεφτεί να βασίσει μια ανάρτηση σε φωτογραφικό υλικό, αλλά καταλαβαίνει πως τελικά δεν μπορεί να το αξιοποιήσει. Και το τρενάκι (φωτισμένο και αχνό στον αέρα) της ΕΤΕ που χάσαμε, απομακρύνεται στο βάθος, σφυρίζοντας χαρούμενα: του-του...

Τέλος πάντων, ουδείς αναντικατάστατος, ακόμα και οι εικόνες, που ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να τις αποδώσω με λιγότερες, σε ένα κείμενο που συγκεντρώνει διάφορα μικρά ευτράπελα στιγμιότυπα από την τελική ευθεία της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.

Ο καιρός ήταν αυτό που αθλητικοί εκφωνητές συνηθίζουν να περιγράφουν ως "ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο". Λιακάδα, μετά από μια σύντομη νυχτερινή βροχούλα για να είναι βρεγμένο το χορτάρι και να κυλάει η μπάλα, με αραιή συννεφιά και λίγο αεράκι, για να μην τσουρουφλίζει ο ήλιος. Αλλά με την οσμή του αντηλιακού στον αέρα, να φέρνει το καλοκαίρι μες στην αντιλαϊκή βαρυχειμωνιά. Οι πεζοπόροι βρήκαν κάθε δυνατή προστασία για το κεφάλι τους (από τον ήλιο και για να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, καθώς εφοδεύουμε), από έναν παππού με ένα αυτοσχέδιο δίκοχο του ΔΣΕ μέχρι μια άλλη αυτοσχέδια κατασκευή, καπελάκι-καναπές, με το κατάλληλο σύνθημα από κάτω: 

Σηκωθείτε ρε!

Που θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του σημερινού σημειώματος και γενικά η φράση της εποχής μας και το βασικό της ζητούμενο.

Κι έτσι όλα κύλησαν ομαλά, όπως στην επιστροφή των Αστερίξ και Οβελίξ στη βάση τους, μετά από μια περιπέτεια. Ω μα φυσικά υπήρξαν και κάποια μικρά επεισόδια που έβαλαν το αλατοπίπερο στο ταξίδι μας. Κάτι απρόσεκτα αγριογούρουνα, κάτι άτυχοι λεγεωνάριοι, κάτι μυστήριοι με ελληνικές σημαίες που πήγαν να μπουν στην πορεία, (μπορεί να τους μπέρδεψε η σημαία του δήμου Πατρέων, μπλε με χρυσαφί κύκλο, που από μακριά φέρνει λίγο σε αυτήν της ΕΕ), κάτι Μετατζήδες που είδαν κάμερες και έτρεξαν να ποζάρουν, αλλά τους απωθήσαμε ευγενικά (Αστερίξ, να τους δείξω και εγώ πόσο ευγενικός είμαι;). Αλλά γενικά τίποτα αξιοσημείωτο που να επισκίασε το ανέφελο ταξίδι των πεζοπόρων. Ρουτίνας πράγματα.

Στο Χαϊδάρι υπήρχε και γαλατικό τσιμπούσι, χωρίς αγριογούρουνα, γιατί απέμεναν ακόμα αρκετά χιλιόμετρα. Κι αν κάποιοι είχαν κουραστεί και γκρίνιαξαν λίγο σαν τους Ρωμαίους λεγεωνάριους (οργανωθείτε, μας έλεγαν. Θα γνωρίσετε την ομορφιά του αγώνα, μας έλεγαν), πήραν μια τζούρα μαγικό ζωμό από τους συντρόφους (εκτός από τον Πελετίδη, που είχε πέσει μες στη χύτρα, όταν ήταν μικρός) και συνέχισαν αγόγγυστα. Αλλά τη μυστική συνταγή και τα ακριβή συστατικά του δεν τα γνωρίζει κανείς και μεταφέρεται από ΓΓ σε ΓΓ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζεται ένα καλό δρεπάνι για να κόβεις γκυ, και ένα σφυρί για να σφυρηλατήσουμε τη λαϊκή συμμαχία.

Δεν το ήξερα πως μπορεί κανείς να κουραστεί (όπως θα έλεγε κι ο ακούραστος σύντροφος Οβελίξ).

Ίσως φαίνεται κάπως οξύμωρο να μιλάει κανείς για ρουτίνας πράγματα, αλλά έχει μια δόση αλήθειας για τους κομμουνιστές, που έχουν βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη κι έχουν περπατήσει κάθε γωνιά της Ελλάδας, ακολουθώντας πότε το κόμμα, πότε τα διήμερα της οργάνωσης κι άλλους φορείς του μαζικού κινήματος. Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ... όπως λέει και ένα γηπεδικό σύνθημα (δεν έχετε βρεθεί ποτέ ρεφόρμες, στο πιο τρελό σας όνειρο).

Την επόμενη φορά, πχ για τη γενική 48ωρη απεργία, μπορούμε να προγραμματίσουμε προσυγκεντρώσεις με μαραθώνιες πορείες από κάθε πόλη, για πανελλαδικό μάζεμα στην Αθήνα. Για να δούμε, Θεσσαλονίκη-Αθήνα: πρώτη στάση στην Αλεξάνδρεια, δεύτερη μέρα στην Κατερίνη, μετά Λιτόχωρο, για να γιορτάσουμε τα 70 χρόνια από το δεύτερο αντάρτικο...

Ωραίο βγαίνει, να το δοκιμάσουμε.

Είδηση λοιπόν δεν είναι ένας κομμουνιστής να κάνει 200 τόσα χιλιόμετρα, αλλά οτιδήποτε άλλο. Με κορυφαία κάλυψη από το αντικειμενικό δελτίο του Μέγκα (να ζήσουμε να το θυμόμαστε), που ίσως μπορείτε να το δείτε σε αυτό το σύνδεσμο στο 28ο λεπτό του δελτίου (αν κι εμένα δε μου εμφανίζεται πια). Αναγγέλλει ένα θέμα με ανέργους που είχαν το θάρρος να μιλήσουν στην κάμερα και πιστεύεις αρχικά πως πρόκειται για άσχετο κόσμο, αλλά καταλαβαίνεις από τα πλάνα πως τελικά ήταν άνεργοι που συμμετείχαν στην πορεία. Μόνο που αυτό το καταλαβαίνουμε εγώ κι εσύ, σφε αναγνώστη, κι οι πιο μυημένοι. Η αμύητη πλειοψηφία μένει στο σκοτάδι, γιατί το ρεπορτάζ δε λέει σε κανένα σημείο πού ακριβώς τους πέτυχε αυτούς τους άνεργους να τους πάρει συνέντευξη, τι είναι αυτός ο κόσμος στο φόντο, η μουσική, τα μεγάφωνα, ο χαμός από τη διαδήλωση. Ποιοι είναι άραγε όλοι αυτοί; Ποια πορεία; Ποια Άμστελ; Δε θα πούμε τίποτα, γιατί έτσι μας αρέσει. Ενημέρωση...

Εμείς βέβαια μπορεί να μην είχαμε τη Στικούδη (ποια μωρέ; αυτή που είχε ο σύντροφος dj;) είχαμε όμως άλλης τάξης (εργατικής) και ποιότητας διαδηλωτές. Τη Γερασιμίδου που χόρεψε ποντιακά στο Χαϊδάρι, την Τιτίκα Σαριγκούλη που μας πέτυχε στο Μεταξουργείο και.. χαμογελούσε σύγκορμη από ικανοποίηση βλέποντας την πορεία να περνάει μπροστά της και τον κόσμο να σταματάει λίγο να τη χαιρετήσει και να φωτογραφιστεί μαζί της. Και στο Σύνταγμα ήταν ο ένας και μοναδικός (αν και δεν είναι καν ο πιο γνωστός Σπύρος Παπαδόπουλος που υπάρχει) Τραγουδόσαυρος, που παρεμπιπτόντως (τώρα που ξανάγινε μόδα) έχει κάνει την πιο πετυχημένη διασκευή του "ποια θυσία" (έχει κάνει για σένα ποτέ η εξουσία) της Άντζελας.

Κι αφού το ρίξαμε στα καλλιτεχνικά και τους σελέμπριτιζ, να διηγηθώ κι έναν τραβηγμένο συνειρμό με το τραγούδι των Κολεκτίβα: ο δρόμος που τραβάω δεν έχει τελειωμό. Που το ακούγαμε σε όλη τη διαδρομή και όταν εμφανίστηκε το συγκρότημα στο Σύνταγμα να τραγουδήσει το ίδιο (πάλι;) νόμιζα ότι θα έχουν την τύχη που είχαν οι Village People σε ένα επεισόδιο με τους Μπάντηδες (Παντρεμένοι με παιδιά), όπου ο κόσμος είχε βαρεθεί να ακούει το YMCA και τους κυνηγούσε να τους λιντσάρει.

Υπήρχαν κι άλλα μικρά, όπως τις στιχομυθίες των σφων με τους επιβάτες στη γραμμή για Χαϊδάρι, το πανό των πέντε (;) όλων κι όλων ανθρώπων της Αδεδυ, που καλωσόριζαν -sic- τους πεζοπόρους, τη μεγάλη τροτσκιστική συνάντηση των σπαρτακιστών εισοδιστών που πουλάν τις προκηρύξεις τους με το γραφικό Ποσαδιστή, που πανηγυρίζει την τελευταία 10ετία (από το 09' που τον πετυχαίνω) για το 60% που παίρνει η Αριστερά στις εκλογές. Και φυσικά το φωτογραφικό υλικό που αποδεικνύει τι φωτογένεια έχει το ταξικό κίνημα και πόσο ωραίες εικόνες μπορεί να προσφέρει όταν γεμίζει τους δρόμους.

Ίσως κάποια άλλη φορά.

Αντί επιλόγου λοιπόν, μπορείτε να δείτε αυτό το σύνδεσμο (που μου έστειλε ένας σφος αναγνώστης) για την προϊστορία αυτής της πρωτοβουλίας και την αντίστοιχη κίνηση που είχε κάνει το ΚΚΗΒ με μαραθώνιες πορείες κατά της ανεργίας.
Κι ο δρόμος που τραβάμε  δεν έχει τελειωμό...