Προκαλεί έκπληξη που η επιμονή και εμμονή της κυβέρνησης στην πολιτική διαπραγμάτευση δεν γίνεται πιστευτή από την κοινή γνώμη, ενώ ακόμη περισσότερο, αντιμετωπίζεται ως τρόπος παραπλάνησης της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο γεγονός, ότι η κυβέρνηση διεξάγει μια σκληρή πολιτική διαπραγμάτευση από την πρώτη στιγμή που έγινε κυβέρνηση, συνεχίζοντας την λογική που της κληροδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας αξιωματική αντιπολίτευση.
Με την έννοια, ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, διαπραγματεύονται πολιτικά τον βαθμό συμμετοχής τους, όπως και το διάστημα παραμονής τους, στην νομή και διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Γεγονός που αναντίρρητα συνιστά, δεσπόζουσα έκφραση πολιτικής διαπραγμάτευσης.
Το ίδιο έπρατταν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της “μνημονιακής περιόδου” με τη διαφορά, ότι η τωρινή, αποπειράται να πείσει ότι διεξάγει πολιτική διαπραγμάτευση αριστερού τύπου. Εύλογα, καθώς τέτοιου είδους διαπραγμάτευση δεν υπάρχει, παρά μόνο ως μεταφυσικό αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας των κυβερνητικών πραματευτάδων, η συγκεκριμένη ψευδής αφήγηση προσκρούει στο απροσπέλαστο μέγεθος, της γυμνής πραγματικότητας.
Καθώς τα οικονομικά μέτρα που σχετίζονται με την έκταση της αφαίμαξης που πρόκειται να υποστούν τα εργατικά εισοδήματα, είναι προαποφασισμένα και προσυμφωνημένα, ως το αποκρυστάλλωμα του καλοκαιρινού “Βατερλό” της πρώτης απόπειρας πολιτικής διαπραγμάτευσης. Το μόνο διακύβευμα που υφίσταται, και του οποίου η έκβαση παραμένει σχετικά έωλη, αφορά στην επιλογή της ενδεδειγμένης δραματουργίας, ώστε η επικείμενη εξέλιξη να αναδυθεί ως αναπόδραστος μονόδρομος, αποτρεπτικός για την αποφυγή περαιτέρω και περισσότερο επώδυνων συνεπειών για τον ελληνικό λαό, που στο όνομα του οποίου -πάντα- διεξάγεται η πολιτική διαπραγμάτευση.
Πρόκειται για μια κυβερνητική φαρσοκωμωδία, που συστήνεται ως διαρκής τραγωδία για τις ζωές των εργαζόμενων.
Αυτό που προβάλλεται ως θετική προοπτική, είναι ο στόχος της οικονομικής ανάπτυξης που διαμεσολαβείται -σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα- από την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, που θα ανοίξει τον δρόμο για την επιμήκυνση του χρέους, και την αποκατάσταση της σχέσης της ελληνικής οικονομίας με τις διεθνείς αγορές. Πρόκειται για ένα αφήγημα, που θέτει την φενάκη της επερχόμενης ανάπτυξης ως μια ουδέτερη πολιτική και οικονομική έννοια, που αφορά με τον ίδιο τρόπο όλες τις κοινωνικές τάξεις, προτάσσοντας ως όμοια μεγέθη την ανάπτυξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων με την ευημερία της εργατικής πλειοψηφίας. Επιπλέον, αποκρύβεται πως η εφαρμογή του μνημονίου που αποτελεί όρο για την ανάπτυξη που η κυβέρνηση οραματίζεται, θα σημάνει την ολοσχερή κατάρρευση του εργατικού εισοδήματος, την τελική αποψίλωση των ψηγμάτων κράτους πρόνοιας που έχουν απομείνει, την περαιτέρω περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του κόσμου της εργασίας εκτός της παραγωγής, όπως και συνεπακόλουθα, της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Η πολιτική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, είναι η διαπραγμάτευση των πολιτικών όρων παραμονής της στην εξουσία, όπως και εδραίωσης σε αυτή, της κυβερνητικής κάστας που ήδη λυμαίνεται τον κρατικό μηχανισμό.
Η πολιτική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης είναι επιπρόσθετα, η διαπραγμάτευση των όρων υποταγής της εργατικής τάξης, σε ένα διαρκές καπιταλιστικό μνημόνιο που ήδη έχει δημιουργήσει ορδές χρεωμένων και κατεστραμμένων ανθρώπων.
Η πολιτική διαπραγμάτευση της κυβέρνησης είναι τελικά, η διαπραγμάτευση των όρων διαρκούς και μόνιμης μετατροπής του κόσμου της εργασίας σε πειθαρχημένη μάζα παραγωγής κοινωνικού πλούτου εντός μια σύγχρονης γαλέρας, στη διάθεση των αναγκών κερδοφορίας του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου.
Το σωστό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, αλλά για την εξυπηρέτηση και την ευόδωση, ποιών συμφερόντων διαπραγματεύεται.
του Χρήστου Μιάμη
About these ads