Η τρέχουσα καπιταλιστική κρίση δημιούργησε μερικά κενά. Κι επειδή η φύση ή μάλλον η ιστορία τα απεχθάνεται, έσπευσε να τα καλύψει.
Για παράδειγμα, η Ελευθεροτυπία, η ναυαρχίδα του τύπου της εναλλακτικής και ευαίσθητης Κεντροαριστεράς, βούλιαξε στα χρέη της, κι έτσι ξεκίνησε μια κούρσα για τη διάδοχη κατάσταση, όπου συμμετείχε ένα νεκραναστημένο κακέκτυπό της με το ίδιο όνομα, που έψαχνε τη χάρη, κι οι “Έξι μέρες” του Δελατόλλα, για να κερδίσει τελικά η Εφημερίδα των Συντακτών (ΕφΣυν), που έχει μετατραπεί σε άτυπη εφημερίδα της κυβερνήσεως της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστερά.
Μια μάχη που κινήθηκε παράλληλα με την ευγενή άμιλλα για τη διαδοχή του ανατέλλοντος ηλίου του ΠαΣοΚ, που έδυσε, στο ρευστό χυλό της σοσιαλδημοκρατίας. Το ΠαΣοΚ πέθανε (ή τέλος πάντων ψυχορραγεί), ζήτω το νέο ΠαΣοΚ. Μια κούρσα όπου έτρεξαν τα ρετάλια-υπολείμματα του ΠαΣοΚ και -σα λαγός περισσότερο- η αλήστου μνήμης ΔημΑρ, για να κερδίσει εύκολα ο Σύριζα, με τη γνωστή κατάληξη και την πρόσκρουση του αντιμνημονιακού του λόγου στην πραγματικότητα. Έτσι όμως δημιουργήθηκε ένα κενό στη δική του θέση, που αναζητά διάδοχο φορέα. Κι εδώ μπαίνει να “ταράξει τα λιμνάζοντα νερά” (του βάλτου, όπου πλακώνονται τα βουβάλια κι οι βάτραχοι περιμένουν να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες) το καραβάκι της Πλεύσης Ελευθερίας.
-Πώς (το) είπατε;
Πλεύση ελευθερίας. Μόνο που η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα. Η Ζωή πάλι όχι. Κι ας προκαλούσε σε κάποιους ονειρώξεις με το αυστηρό της βλέμμα στη Βουλή, την τυπολατρία της και τις δικηγορίστικες φράσεις της. Κι ας φαντασιωνόταν ναρκισσιστικά η ίδια πως φεύγοντας από τη Βουλή, μπορεί να σηκώνονταν οι βουλευτές στα έδρανά τους και να την αποχαιρετούσαν κινηματογραφικά: oh Captain, my Captain…


Πλεύση ελευθερίας, με σήμα το καράβι. Απολιτίκ και κενό, στα πλαίσια του σύγχρονου μάνατζμεντ, ίματζ-μέικινγκ, ντιζάιν (και τρία αυγά Τουρκίας, που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν), για να ψαρεύει σε θολά, αντιμνημονιακά νερά και να προσκρούσει σύντομα σε κάποια ξέρα, με το ρηχό, αντιμνημονιακό του λόγο. Και με προτεινόμενο σύνθημα: “η Ζωή σέρνει καράβι”, για να πιάσει το ευρύ κοινό, όπως τα ατακαδόρικα σποτάκια της ΛαΕ, με το λάστιχο.
Με σήμα το καράβι, για να παραπέμπει ευθέως σε ταξικά ναυάγια. Αν και η Κωνσταντοπούλου δεν είναι ούτε φύσει ούτε θέσει κομμάτι της δικής μας τάξης, για να την προδώσει. Ήταν εξ αρχής στην απέναντι όχθη (με τις επενδύσεις κι όχι με το Μαρξ, όπως θα έλεγε κι ο Σαββίδης), μεγαλοδικηγόρος του Κολωνακίου, σαν τον πατέρα της, που τελικά βολεύτηκε με μια προσωρινή προεδρική θέση στο ΔΣ της ομάδας του Βαρδινογιάννη, αφού δεν κατάφερε να γίνει ΠτΔ.
Ένα καράβι, παλιό σαπιοκάραβο, με μπαγιάτικα υλικά και χρεοκοπημένες συνταγές, που έρχεται λουστραρισμένο να πλασαριστεί σαν καινούριο, σαν τα σαπάκια των εφοπλιστών. (Εδώ συνειρμικά μπορούμε να επεκταθούμε στην ομοιότητα του σήματος με ένα κοπάδι μεγαλοκαρχαρίες, καθώς και στο… μυστηριώδες μυστήριο που καλύπτει τους  αλλεπάλληλους θανάτους και τον αποδεκατισμό του πληρώματος του Noor-1, αλλά θα ξεφεύγαμε από το αρχικό θέμα).
Ένα καράβι που θα πάει μάλλον αταξίδευτο, για να αρχίσουν οι φαγωμάρες μεταξύ των στελεχών: να δούμε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί. Αλλά δε θα πάει αύτανδρο, γιατί οι πολιτικοί καριερίστες ξέρουν να επιβιώνουν και να εγκαταλείπουν εγκαίρως ένα καράβι που βουλιάζει, για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ιθάκη της εξουσίας.