Χίλια μύρια βήματα

 Χίλια μύρια βήματα

Ο καιρός θα είναι αίθριος, λιακάδα, με ασθενείς ανέμους και σποραδικές συννεφιές.

Αυτό που ο αθλητικός εκφωνητής στην αναμετάδοση του αγώνα περιγράφει συνήθως ως ιδανικές συνθήκες (για μπάλα). Άσε που στην πορεία, όλα ανατρέπονται και το συννεφάκι που σε ακολουθεί κατά πόδας, γίνεται ενίοτε το τυχερό σου.

Ιδανικές συνθήκες... Μα τέλος πάντων ποιον κοροϊδεύουμε; Δεν υπάρχουν, ξέρεις, ιδανικές συνθήκες, για το δικό μας αγώνα, για αυτό που κάνουμε, 35 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο. Για τους συντρόφους, οι μόνες ιδανικές συνθήκες είναι οι ώριμες. Κι αυτές κατά βάση είναι παντός καιρού...

Πηγαδάκι συντρόφων, καθώς περιμένουμε την εκκίνηση.

-Η πρώτη φορά που πήγα πρέπει να ήταν το 84'...

Κοίτα να δεις. Κι εμένα τότε πρέπει να ήταν, αλλά με κουβαλούσαν μάλλον πάνω σε καροτσάκι. Που θα ήταν πολύ καλή ιδέα και για τη φετινή διαδρομή, αλλά δε νομίζω να υπάρχει κανείς πρόθυμος...

Κι αν το μετρήσεις, πρέπει να ήταν γενικώς από τις πρώτες, γιατί φέτος ήταν η 36η, που σημαίνει ότι οι πορείες ξεκίνησαν ξανά μόλις το 81' (εκτός κι αν συμπεριλαμβάνουμε στο 36 και τις αντίστοιχες προ χούντας). Είδες η Πασοκάρα; Μέχρι και στο αναγνωστικό (η γλώσσα μου) του δημοτικού, υπήρχε ένα κείμενο για ένα κοριτσάκι, την Ειρήνη, και την πορεία Ειρήνης. Τι λες τώρα...

Και τώρα όμως, δεν έχουμε παράπονο. Έρχονται διάφοροι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, στα μέρη που συναντάμε στη διαδρομή, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να βγάλουν χαιρετισμό, ενώ εμείς ψάχνουμε σκιά να ξεραθούμε κι είναι ζήτημα αν τους προσέχει κανείς τι λένε. Ένας εξ αυτών όμως μπήκε στην καρδιά μας, για τα κρύα νερά με τα οποία μας υποδέχτηκε, ενώ ο Ψινάκης άνοιξε φέτος (αντίθετα με πέρσι δηλ) τις τουαλέτες του δημαρχείου στη Νέα Μάκρη για να (το) κατουρήσουμε.

Εκεί πέτυχα και το... συναγωνιστή με τη σημαία της Ρωσίας (!), (της "καπιταλιστικής Ρωσίας" βεβαίως-βεβαίως, όπως τόνισαν διάφοροι ομιλητές της ΕΕΔΥΕ), που ίσως έκανε κάποιο νυσταγμένο, αγουροξυπνημένο σχόλιο για το χαντάκωμα της Ρωσίας στη Γιουροβίζιον, αν και δε νομίζω πως ξενύχτησε κανείς από τους οδοιπόρους, που είχαν τόσο πρωινό ξύπνημα, για να το δει. Η χαρά της ΟΑΚΚΕ (μέχρι να έρθει το βράδυ η νίκη της ΤΣΣΚΑ και να της χαλάσει το τριήμερο). Και μήπως ήταν τυχαία η τριχρωμία στα καπελάκια της ΕΕΔΥΕ, άσπρο-μπλε-κόκκινο, σαν τις ταινίες του Κισλόφσκι και τα χρώματα της Ρωσίας; Τι μας κρύβουν σύντρολοι;

Το κοινό είχε σχετικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Κάτι το πρωινό ξύπνημα που πέφτει πολύ βαρύ στη νεολαία. Κάτι και τα διάφορα ρετρό στοιχεία της ΕΕΔΥΕ, όπως πχ το όνομά της ("τη διεθνή ύφεση"), που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, με άλλη πολιτική ατμόσφαιρα. Αλλά αν πιστεύει κανείς πως το αντιπολεμικό μέτωπο έπαψε να είναι επίκαιρο στις μέρες μας, γελιέται πλάνη οικτρά.

Το μουσικό ρεπερτόριο ήταν ευτυχώς ευρύ και δεν επαναλαμβανόταν συχνά, περιλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα. Από τα κλασικά τραγούδια των πορειών, μέχρι ροκάκια για να ανέβει το ηθικό, τον ύμνο του Κόκκινου Στρατού, για να πάει στα ύψη, Τζον Λένον και Give Peace A Chance (γιατί κατά βάθος είμαστε κάπου στο 9ο Συνέδριο κι ουδέποτε το ξεπεράσαμε) κι άλλα που έπαιζαν με τον πόνο μας: μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει... Και ο Σαρής, στο τέλος, να μας υποδέχεται

κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει   (που; μα τώρα μόλις φτάσαμε).

έχει η πλάση κοκκινίσει...        (η πλάτη; πότε; ε όχι να πάρει...)     

Ευτυχώς όμως έκαναν καλή δουλειά τα αντηλιακά και μύρισαν καλοκαίρι όλα τα Μεσόγεια.

Κι οι σύντροφοι ήρθαν μαζικά, όπως ήταν (ελάτε όπως είστε, που έλεγε και μια χουντική ψυχή). Με τα αμάνικά τους, τα παλαιομοδίτικα πλατύγυρα καπέλα τους, τις αυτοσχέδιες μπούρκες που θύμιζαν Λόρενς της Αραβίας, τις κάλτσες με τα σανδάλια τους.

Ε ναι ρε συ, κάλτσες με σανδάλια. Στην τελική το περιεχόμενο μετράει κι η μορφή αγνοείται διαλεκτικά. Κι ας βγαίνει καμιά φορά λίγο κιτς ή αναχρονιστική.

Σαν το προλεκάλτ τραγούδι, που έψαξα αλλά δεν μπόρεσα να το βρω, κι έλεγε να ενώσεις τη φωνή σου ενάντια στην πυρηνική καταστροφή (μα πόσο 8ο...).

Αλλά έπαιξε στο καπάκι μια περίεργη ξέπνοη διασκευή του Γιούπι-για-για (σα να το τραγουδούσαμε εμείς) και πιο μετά το "καταρρέω", για να ευθυμήσουμε. Όπως έλεγε κι Many Calavera, μετά απ' την πρώτη μέρα (Πάτρα-Αίγιο) της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.

Δεν μπορώ άλλο             (καταρρέω)

Θα πάω να γίνω ΝΔ        (θα εισηγηθώ στον Παπανδρέου)

που θα 'ναι ξεκούραστα   (να με κάνει υπουργό).

Και δεν ξαναγαπάω σύντροφο...

Η διαδρομή κύλησε ευχάριστα (μια κουβέντα είναι αυτή) παρά τα λιγοστά απρόοπτα περιστατικά (κάτι απρόσεκτα αγριογούρουνα, κάτι ρωμαϊκές περίπολοι που ξεστράτισαν, κτλ). Ένα Samsung που άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο και το πήρε ο Λαμπράκης, το πήρε μακριά... Οι ποδηλάτες, που πρέπει να είχαν κι αυτοί μια δική τους κινητοποίηση χτες, με αίτημα, λέει, μεταξύ άλλων, να αλλάξει ο ΚΟΚ. Χαρούμενα κορναρίσματα από το απέναντι ρεύμα, ο κλασικός βλάκας ως εξαίρεση στον κανόνα (πάτε να δουλέψτε ρεεεε,,,). Παλιοί γνώριμοι, όπως η στάση του ΕΘΕΛ Μοναξιά, όπου μένει ίσως ο Χριστόφορος, αλλά εκτός από τη μοναξιά υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός, και να δεις που αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας του. Η κλασική στάση στο Πικέρμι, στο μνημείο για τους 54 πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους ναζί, που είναι μες στο εργοστάσιο του Μπουτάρη (κοίτα να δεις...). Η επιγραφή στην Παλλήνη που έλεγε "μόνο ο Χριστός σώζει..." και με έκανε να σκεφτώ πως ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δε θα ξεμπλέξουμε, γιατί ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό. Ο τερματισμός απέναντι από το Υπουργείο, στο άγαλμα του Παπάγου, για το σουρεάλ της υπόθεσης (μεγάλος αγωνιστή της ειρήνης ο μακαρίτης).

Κι η φάση με τα τρία περιπολικά που μας φυλούσαν στην Παλλήνη (για να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια) και το αίτημά τους να μείνουμε δεξιά, για να αφήσουμε μια λωρίδα κενή. Γιατί ρε φίλε, θα έρθει ο Σύριζα από αριστερά; Μήπως να πάμε και κατά μόνας, ο ένας πίσω από τον άλλον, και να βάλουμε και μια σιδερένια μπάλα στο πόδι; Τελικά μετά τη Ραφήνα, αφήσαμε μια λωρίδα ελεύθερη.

Αλλά επειδή εμείς το θελήσαμε, όχι γιατί μας το είπες εσύ. Εντάξει;

Από τις διάφορες μορφές της πορείας, ξεχωρίζω κι αναφέρω.

Τον νεαρό (φωτο)γραφικό φωτογράφο του 902, που έκανε τον Τιραμόλα κι είχε όρεξη για μπάσκετ στην Παλλήνη, αλλά αν έκανες το λάθος και σε έπειθε να του ποζάρεις, σε κρατούσε κάνα τέταρτο, μέχρι να (μη) βρει τη σωστή λήψη.

Το σφο που κάτι του θύμιζα, αλλά δεν εντόπισε τι. (Τώρα όμως);

Το συνταξιούχο Χρήστο από τα Εξάρχεια, με τον οποίο πιάσαμε κουβέντα για τον καλό γιο του Λαμπράκη, και τον αδερφό του που πήγε στο Ποτάμι...

Και πάνω από όλους μας, τη σφισσα με το πρόβλημα όρασης και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα, που έβγαλε αγόγγυστα τη διαδρομή, από την αρχή ως το τέλος, μαζί με το συνοδό της!

Ηθικό δίδαγμα:
Καταρχάς, τι θα φάμε; Ε τι, τζάμπα κάψαμε τόσες θερμίδες; Πρέπει να αναπληρώσουμε τις δυνάμεις μας για τα δύσκολα που έρχονται.

Και κατά δεύτερον.
Tο κίνημα φροντίζει εκτός από τα διάφορα ταξίδια και τις παραστάσεις που κερδίζεις σε διάφορα βουνά και γωνιές του αγώνα (ΚΚΕ travel, όπως το λέγαμε χαριτολογώντας) και για την καλή φυσική σου κατάσταση (KKE fit). Επόμενος σταθμός στον Παρνασσό, στις 29 Μαΐου...