Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Η ατμόσφαιρα στο Στάδιο Αζτέκα ήταν καυτή από κάθε άποψη.
Αφενός η ΦΙΦΑ όριζε τους αγώνες μες στο κατακαλόκαιρο, για να συμπίπτουν με τη ζώνη υψηλής τηλεθέασης (prime-time) στην Ευρώπη, και στους παίκτες έβγαινε το λάδι. Πολλοί μπορεί να θυμούνται τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν κάθετα και τη χαρακτηριστική σκιά από το θυρεό των ήλιων Αζτέκων, στο κέντρο του γηπέδου.
Αφετέρου ο αγώνας γινόταν στον απόηχο του πολέμου στα Φώκλαντ, μεταξύ των δύο χωρών, που είχε λήξει με την ταπείνωση της Αργεντινής. Και σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας προημιτελικός Μουντιάλ, και τα νεύρα ήταν τεταμένα μετά από ένα στείρο πρώτο ημίχρονο, που έληξε χωρίς τέρματα.
Μέχρι που ένας κοντοπίθαρος μάγος πήρε την κατάσταση (κυριολεκτικά) στα χέρια του και στα πόδια του κι ανέβασε μονομιάς το θερμόμετρο από τους 0 στους 100 βαθμούς κι ανάποδα, κάνοντας τους Άγγλους να βράζουν από θυμό για το πρώτο αντικανονικό γκολ και να μένουν παγωμένοι με τη μαγική αύρα του δεύτερου, περίπου όπως ήταν δηλ και στο γήπεδο, όπου τους περνούσε σαν σταματημένους.
Πρώτα όμως έγινε αυτό.


Ο Σίλτον πήδηξε στον αέρα, αλλά δεν έπιασε ποτέ την μπάλα, γιατί τον πρόλαβε το χέρι του Ντιέγκο. Όλο το γήπεδο ήταν σίγουρο για αυτό που είχε συμβεί και είχε δει, εκτός από τον Τυνήσιο διαιτητή που κατακύρωσε ως κανονικό το γκολ, για το 1-0. Ο Μαραντόνα σάστισε προς στιγμήν, αλλά άρχισε αμέσως να πανηγυρίζει, για να ολοκληρώσει την. “τσογλανιά”. Αργότερα, στις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, αρνήθηκε να ομολογήσει το προφανές και έκανε λόγο για “το χέρι του θεού” που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα.
Μετά από λίγα λεπτά, ο θεός θα φορούσε την αλμπισελέστε φανέλα με το νούμερο 10 και θα χόρευε τους αντιπάλους του, για να πετύχει το γκολ του αιώνα, που κλείνει σήμερα τριάντα χρόνια ζωής (για να μας θυμίσει ίσως πόσο γρήγορα γερνάμε).


Πήρε την μπάλα στο κέντρο, χόρεψε γύρω από τον εαυτό του, διέσχισε το μισό γήπεδο, άλλαξε πέντε παρτενέρ που τους άφησε πίσω του, έβλεπε ελεύθερους τους συμπαίκτες του αλλά η φιγούρα απαιτούσε σόλο εκτέλεση, ξεπέρασε και τον τερματοφύλακα και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Δέκα δευτερόλεπτα πραγματικού χρόνου για το παιχνίδι, μια αθανασία για το σκόρερ, που εκτός από το χέρι είχε και το πόδι του θεού. Κι αυτό ήταν αριστερό…
Οι Άγγλοι είχαν μια σπουδαία φουρνιά και τον πρώτο σκόρερ εκεινης της διοργάνωσης, τον Γκάρι Λίνεκερ, αλλά δεν κατάφεραν κάτι παραπάνω από το να μειώσουν σε 2-1. Κι αναγκάστηκαν να περιμένουν 16 χρόνια για την εκδίκηση.
Η Αργεντινή θα συνέχιζε να χορεύει ως τον τελικό (3-2 τη Δυτική Γερμανία) και την κορυφή του κόσμου, που ανήκε δικαιωματικά στο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το βραχύσωμο θεό του ποδοσφαίρου. Ο οποίος είχε μπροστά του μια γεμάτη πενταετία και την καταξίωση με τη Νάπολι, του φτωχού ιταλικού νότου, προτού κηρυχθεί έκπτωτος και μεγαλώσει (ακόμα και μέσα από την παρακμή του) το μύθο του…