EURO 2016 – Το πρώτο αίμα
Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //(εντυπώσεις από την πρεμιέρα και τα πρώτα παιχνίδια της διοργάνωσης)
Το ποδόσφαιρο είναι ένα ωραίο άθλημα, με δύο ομάδες, 22 συνολικά παίκτες όπου στο τέλος κερδίζουν συνήθως οι Γερμανοί, χωρίς να πιάνουν καμιά φοβερή απόδοση, όσο πιο κυνικά, τόσο το καλύτερο (για αυτούς).
Το EURO, πιο συγκεκριμένα, είναι μια διοργάνωση με 16 ομάδες, που εσχάτως έγιναν (για κάποιο διεστραμμένο λόγο) 24 και στην πρεμιέρα της νικάνε πάντα οι Γερμανοί, αλλά δεν κερδίζουν ποτέ οι Άγγλοι. Και ενώ είχαν τη νίκη στα χέρια τους ως το 92′ με τους Ρώσους, δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε τώρα την κατάρα.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, όπου οι Άγγλοι διεθνείς προσφέρουν παραδοσιακά γέλιο και οι Άγγλοι χούλιγκαν το ξύλο της (ρώσικης) αρκούδας. Ας τους πει μόνο κάποιος ότι σύμφωνα με τα ελληνικά ΜΜΕ, δε θα έπρεπε καν να υπάρχουν, γιατί τους έχει πατάξει η Θάτσερ από τη δεκαετία με τις βάτες. Αν τα γεγονότα δε συμφωνούν μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Το EURO -συγκεκριμένα- είναι θεωρητικά μια μεγάλη, διεθνής γιορτή, όπου στα γήπεδα η “Ενωμένη Ευρώπη” αναστενάζει, δοκιμάζεται και δε βγαίνει πολύ αγαπημένη, ούτε ακριβώς και ενωμένη. Κι ενώ οι αρχές έτρεμαν τα χτυπήματα των ισλαμιστών, τη βρήκαν από τους σταυροφόρους χούλιγκαν και τους μουτζαχεντίν των γηπέδων. Αλλά αυτοί έχουν λευκό δέρμα, οπότε δε μας πειράζει τόσο…
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου το Ελβετία-Αλβανία θυμίζει “Κράμερ εναντίον Κράμερ” με τόσους Αλβανούς στην ομάδα των Ελβετών. Κι όπου το Ελβετικό χωριό, που ήταν πρόθυμο να πληρώσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, προκειμένου να μη χρειαστεί να φιλοξενήσει πρόσφυγες, μπορεί τώρα να νιώθει εθνικά υπερήφανο και να γλεντάει για την ομάδα με τους ακριβοπληρωμένους γκασταρμπάιτερ.
Το EURO από την άλλη, είναι μια διοργάνωση όπου μπορεί να χάσεις τον μπούσουλα με το δόγμα ‘no politica’ της ΟΥΕΦΑ και τα ελαστικά της κριτήρια, πχ σχετικά με το αλβανικό πανό για την Τσαμουριά. Στα προκριματικά είχε προηγηθεί το επεισοδιακό Αλβανία-Σερβία και το drone (αεροπλανάκι) που πέταξε στον αγωνιστικό χώρο κι έφερε τη σημαία της μεγάλης Αλβανίας.
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου στην ΕΡΤ σχολιάζει πάντα ο Πέτρος Μίχος. Μας τον είχε στερήσει -λέει- για λίγο καιρό η προπονητική του θητεία μακριά από την πρωτεύουσα, αλλά… είναι κοντά μας, είναι μαζί μας. Και είθε η στρογγυλή θεά, ο Τουτάτις και η Μπελισάμα, να έβγαλε την υποχρέωση και να μην τον ξανακούσουμε κάπου στα κοντά.
Το EURO πιο συγκεκριμένα, είναι ένα άθλημα όπου οι μεταδόσεις του Μπακόπουλου κι άλλων αστέρων της νέας χρυσής φουρνιάς της ΕΡΤ σε κάνουν να νοσταλγείς το γραφικό Θεοφιλόπουλο και το Γερακάρη, που είχαν τουλάχιστον πλάκα…
Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα όπου ο Μπέιλ εκτελεί πολύ πιο επικίνδυνα φάουλ από τον Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά έχει την ευκαιρία να το δείξει μόνο όταν δεν παίζουν μαζί, στην ίδια ομάδα. Κι όπου η Μ. Βρετανία διαλύεται στα εξ ων συνετέθη: Αγγλία, Ουαλία, Β. Ιρλανδία… μόνο η Σκωτία λείπει από το βρετανικό πάρτι του EURO. Ενώ η κανονική Ιρλανδία μας είχε συστηθεί με το φοβερό όνομα Έιρε (!) -που δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται κάπου αλλού.
Ένα άθλημα όπου ο Μόντριτς μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στον Κρόιφ, με την κόμη του και τη γκολάρα που έβαλε κόντρα στους Τούρκους. Όπου οι οπαδοί της Γουεστ Χαμ μπορούν να κάνουν χαβαλέ και να φωνάζουν για τον Ντιμίτρι Παγέτ (τον ήρωα του πρώτου αγώνα της Γαλλίας) ένα σύνθημα όπου ισχυρίζονται πως “είναι καλύτερος από το Ζιντάν”. Όπου η Ουρουγουάη δεν δαγκώνει στο γήπεδο, χωρίς το σεσημασμένο Σουάρες (αλλάζουμε κατηγορία: Κόπα Αμέρικα). Όπου οι ΗΠΑ είναι σχεδόν συμπαθείς ως ομάδα (άλλο αν δε σου βγαίνει να τις υποστηρίξεις). Και μια μέτρια Βραζιλία αποκλείεται από τη διοργάνωση με ένα αντικανονικό γκολ (από χέρι), που έκανε τους γείτονες Αργεντινούς να χαρούν περισσότερο και από το “χέρι του Θεού”, τριάντα χρόνια πριν…
Αλλά τους πιο ωραίους αγώνες μας δεν τους έχουμε δει/κάνει ακόμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου