Οι «κόντρες» των αστών και ο δρόμος του λαού

Οι «κόντρες» των αστών και ο δρόμος του λαού

Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, Βερολίνο, κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς αστικού Τύπου και της χώρας μας, με πηχυαίους τίτλους: «Χαστούκι στην Μέρκελ», «νέα ήττα», «τελειώνουν οι μέρες της». Γεγονός είναι ότι η Χριστιανοδημοκρατική Ενωση της Α. Μέρκελ είχε στις κρατιδιακές εκλογές στο Βερολίνο απώλειες σε σχέση με το 2011, που φτάνουν το 5,7%, καταγράφοντας 17,62%, ενώ η ίδια τάση εμφανίζεται και στις 5 κρατιδιακές εκλογές που έχουν γίνει αυτήν τη χρονιά. Απώλειες έχει και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, που έφτασε στο 21,55% (- 6,7%), ενώ και το κόμμα που συγκυβερνά ως δεύτερο καταγράφει εκλογική πτώση σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Οι τριβές δε των δύο κυβερνητικών εταίρων αυξάνονται, καθώς η επόμενη χρονιά περιλαμβάνει τις ομοσπονδιακές εκλογές και τα δύο αστικά κόμματα επιχειρούν να αναδείξουν υπαρκτές διαφορές τους - όχι φυσικά στα βασικά στρατηγικά ζητήματα - ώστε να μπορούν να χειραγωγούν και τη λαϊκή ψήφο.
Επίσης, τα δύο κόμματα τα ανησυχεί η άνοδος, και στο Βερολίνο, του νέου κόμματος του κεφαλαίου της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία», που καταγράφτηκε για πρώτη φορά με 14,15%. Το κόμμα αυτό, δημιούργημα τμήματος του κεφαλαίου με ιδρυτές στελέχη των βιομηχάνων και τεχνοκρατών του συστήματος, προβάλλει το αντιμεταναστευτικό του προφίλ, ασκώντας κριτική στην πολιτική της κεντρικής κυβέρνησης και στην οικονομία την επιστροφή στο μάρκο ή άλλη σχέση με την ΕΕ, με δεδομένη τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Επωφελούμενη η «Εναλλακτική» από τη συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση, εμφανίζεται με αξιώσεις ως μια λύση στη φθορά των κυβερνητικών κομμάτων, μετά από χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, που δεν λέει να ξεπεραστεί στη χώρα και παγκόσμια, παρά την αναιμική ανάπτυξη και το γεγονός ότι η γερμανική αστική τάξη έχει υποστεί τις μικρότερες ζημιές σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Αρα, για να κατανοηθούν οι αλλαγές που συντελούνται στο γερμανικό αστικό πολιτικό σύστημα, χωρίς απολυτότητες και εντυπωσιοθηρικά συμπεράσματα, βασικό στοιχείο είναι να δούμε την κατάσταση στην οικονομία, τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του κεφαλαίου και την αλληλεπίδραση του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

***

Τα σημάδια ανησυχίας με δεδομένες τις δυσκολίες ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας παγκοσμίως ρίχνουν τη σκιά τους και στη Γερμανία. Οι προσδοκίες ανάπτυξης για το 2016 έχουν μειωθεί στο 1,7% (από 1,8% αρχικά), καταγράφεται πτώση εξαγωγών ειδικά εκτός Ευρωζώνης, που υπολογίζεται σε 13,8% τον Ιούλη φέτος σε σχέση με πέρσι. Επίσης, η γερμανική «Ντόιτσε Μπανκ» «είναι στα μαχαίρια» με τις ΗΠΑ, που οι αρχές της τής έχουν επιβάλει πρόστιμο 14 δισ. δολ., γιατί συμμετείχε στη χειραγώγηση μετοχών που οδήγησαν σε σημαντική οικονομική ζημιά, βρίσκεται να έχει τμήματα του χρέους κρατών με τα ομόλογα που διαθέτει, άρα κινδυνεύει από τις δυσκολίες αποπληρωμής τους. Η μετοχή της από την αρχή του χρόνου έχει χάσει το 45,22% της αξίας της, υποχωρώντας στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων τριάντα ετών.
Είναι γνωστή η κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας για το λεγόμενο «περιβαλλοντικό σκάνδαλο» στη «Φολκσβάγκεν», συνεχίζεται η διαπραγμάτευση για τη Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων ΗΠΑ - ΕΕ με αρκετές δυσκολίες, όπου έχει μερίδιο και το γερμανικό κεφάλαιο. Την ίδια ώρα, και με αφορμή το Βrexit, αστικά επιτελεία εγείρουν ενστάσεις για την αύξηση της συμμετοχής της Γερμανίας στη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού της ΕΕ και κάποια από αυτά να θεωρούν πλέον τελειωμένο το κοινό νόμισμα του ευρώ. Τέτοιες τάσεις, το ρεύμα του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού», αναπτύσσονται και σε άλλες χώρες που παίρνουν τη μορφή αντιδραστικών, φασιστικών, ρατσιστικών κομμάτων. Αυτά τα γεννήματα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που φουντώνουν ως «εναλλακτικές», χρησιμεύουν στην αλλαγή της σκυτάλης της αστικής διαχείρισης, ενώ γίνονται και το άλλοθι και για νέες αστικές επανασυσπειρώσεις, εξίσου αντιδραστικές και αποπροσανατολιστικές για τους λαούς στο όνομα της αντιμετώπισης του φασισμού, που εμφανίζεται ως δήθεν κάτι ...ξένο με τον καπιταλισμό.

***

Η ουσία, λοιπόν, για τα λαϊκά στρώματα και από τις εξελίξεις στη Γερμανία, δεν είναι αν κερδίζει ή χάνει η Μέρκελ ή ο τάδε αστός πολιτικός από άλλο αστικό κόμμα ή ακόμα από μια «αριστερή» εκδοχή διαχείρισης της ίδιας καπιταλιστικής βαρβαρότητας στο όνομα του «μικρότερου κακού». Αυτό μπορεί να συμβεί με διάφορα οπορτουνιστικά μορφώματα τύπου «Λίνκε» στη Γερμανία ή ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας, αλλά δεν αλλάζει την κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα, όπως δείχνουν τα πεπραγμένα τους. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν μπορεί να περιμένουν λύσεις όσο εγκλωβίζονται κάτω από τις σημαίες των αστών και των οπορτουνιστών. Το ζητούμενο, και στη Γερμανία, είναι να δυναμώνει το ριζοσπαστικό ρεύμα με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, η κοινωνική λαϊκή συμμαχία των εργατών και άλλων εκμεταλλευόμενων που αμφισβητεί την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, για να αλλάζει πραγματικά ο συσχετισμός και να προετοιμάζεται η ρήξη και η ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης.