Ο Παττακός και το "μυστρί"

Με αφορμή το θάνατο του Παττακού, όλο το χουντομάνι βγήκε επί σκηνής: Τα ναζί της Χρυσής Αυγής χέρι - χέρι με τα απριλιανά φαντάσματα, οι «δημοκράτες» απολογητές του δωσιλογισμού της Κατοχής με τους σεσημασμένους του άθλιου γκεμπελισμού περί των «δυο άκρων». Λογικό όλοι αυτοί να είναι φίλοι μεταξύ τους…

Ακόμα λογικότερο το «φωτοστέφανο» που στολίζει τον μισανθρωπισμό τους:Η ανοησία. Αναπόφευκτο και το «εργαλείο» για να διαχύσουν το δηλητήριό τους: Η ιστορική άγνοια.

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός μόνο έτσι γίνεται «ελκυστικός»: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, περπατούν αυτοί που αναζητούν τον «λοχία» και αναπολούν το «μυστρί».  

Πάνω στο έδαφος της σαπίλας που οικοδόμησε μεταπολιτευτικά η άρχουσα τάξη είναι που αναπτύσσονται οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...

Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα  - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα, στην προδοσία και τηνπατριδοκαπηλεία.

Ας πάρουμε ένα δείγμα αυτής της βαρβαρότητας, όπως περιγραφόταν από τον ίδιο τον Παττακό:

Ας πάρουμε ένα δείγμα και του αμερικανόπνευστου… «πατριωτισμού» τους: