Η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποφασιστικά τη μάχη της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των

Η εργατική τάξη μπορεί να δώσει αποφασιστικά τη μάχη της υπεράσπισης και της διεύρυνσης των δικαιωμάτων της

Το πακέτο της δεύτερης «αξιολόγησης» που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θεωρεί ως βάση όλο το αντιλαϊκό υπόβαθρο που έχει δημιουργήσει μαζί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και προσθέτει νέα μέτρα, επικεντρώνοντας την επίθεση στα Εργασιακά. Η ανεμπόδιστη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ψηφιστεί το προηγούμενο διάστημα, τα μέτρα των τελευταίων προαπαιτούμενων της πρώτης «αξιολόγησης», αλλά και εκείνων που τώρα δρομολογούνται, περιέχονται από την κυβέρνηση στους όρους της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Οι «βέλτιστες πρακτικές» και η «κανονικότητα» που κατακλύζουν το τελευταίο διάστημα τη ζωή μας ως νέοι προπαγανδιστικοί όροι δεν είναι ουδέτεροι. Είναι το περιτύλιγμα για τη σύγχρονη δουλεία, τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, τη βέλτιστη εκμετάλλευση για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Την ίδια ώρα που οι συνταξιούχοι λάμβαναν τη 13η σύνταξη ...σε χημικά, δημοσιευόταν το νέο πόρισμα των «σοφών της εκμετάλλευσης». Στο περιεχόμενό του όχι μόνο διατηρεί τους απαράδεκτους μισθούς και τον άθλιο διαχωρισμό με βάση την ηλικία, αλλά δημιουργεί τη γενιά του υποκατώτερου μεροκάματου, συμπαρασύροντας το μέσο μισθό προς τα κάτω.
Η εργατική τάξη και οι οργανώσεις της πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Χρειάζεται δυνατή παρέμβαση στις εξελίξεις, να μπει στο κέντρο της πάλης η επιθετική διεκδίκηση αιτημάτων, που θα συνδέουν την πάλη για την αναπλήρωση των απωλειών και των πληγμάτων που έχουν δεχτεί συνολικά οι εργαζόμενοι σε δικαιώματα και κατακτήσεις μαζί με αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης.

Από τη συγκέντρωση των Συνδικάτων της βιομηχανίας για τις ΣΣΕ, την περασμένη Πέμπτη στην Ομόνοια

Εξετάζουμε το σχέδιο της επίθεσης σε κάθε κλάδο, κάθε χώρο εργασίας, της τακτικής και των συνθημάτων που πρέπει να μπουν μπροστά σε αυτήν τη μάχη. Μελετάμε προσεκτικά τη στρατηγική του ταξικού αντίπαλου και των συμμάχων των.
Τρεις μήνες πριν, ο πρόεδρος του ΣΕΒ αποτυπώνοντας τις θέσεις των βιομηχάνων ανέφερε σε συνέντευξή του πως «οι γενναίες αυξήσεις, που δόθηκαν στα χρόνια της ευφορίας, υπονόμευσαν την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Οσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ».
Την ίδια περίοδο, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ υπέγραφε συμφωνία με τις εργοδοτικές οργανώσεις για να χαραχτεί «εθνική γραμμή». Η επαναφορά των ΣΣΕ και των 751 ευρώ που αναφέρεται ως βασικό σύνθημά της, δεν μπορεί να ξεγελά κανέναν εργαζόμενο. Μόλις δύο χρόνια πριν, η ίδια πλειοψηφία δήλωνε πως το «ενδεχόμενο επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ με νόμο μπορεί να προκαλέσει σοκ που η αγορά εργασίας μπορεί να μην το αντέξει». Η πρόσφατη συμμετοχή της στον «κοινωνικό διάλογο» - απάτη για τα Εργασιακά και οι κοινές ανακοινώσεις με τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυταπάτη πως αυτές οι δυνάμεις θα μπουν μπροστά για το μέτωπο των ΣΣΕ. Θα βάλουν μεγάλα εμπόδια.

Στους χώρους δουλειάς να οργανωθεί η αντεπίθεση

Η πρωτοβουλία Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων για επαναφορά και υπογραφή των ΣΣΕ, το αγκάλιασμά της από εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζομένων πρέπει να βαθύνει, να συνεχιστεί, να απλωθεί.
Δεν πρόκειται για μια επιμέρους δραστηριότητα, αλλά για υποδομή και έναρξη για μακροχρόνιο αγώνα. Δεν είναι μια κινητοποίηση δυνάμεων με μόνο στόχο την απόκρουση των απανωτών αντιλαϊκών μέτρων, αλλά μια πρωτοβουλία που ακουμπά την καρδιά της εργατικής τάξης, το πώς ζει και εργάζεται, τους όρους εργασίας, που μας φέρνει μέτωπο με μέτωπο με τα αφεντικά και βάζει για διεκδίκηση το πώς πρέπει να ζούμε και να εργαζόμαστε σήμερα, το οποίο συμπυκνώνεται στο σύνθημα: «Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή με βάση την εποχή μας, τον 21ο αιώνα, τις σύγχρονες ανάγκες».
Η εκλαΐκευση, η διαφώτιση πρέπει να είναι βασική πλευρά που πρέπει να απασχολήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Να παρθεί υπόψη πως υπάρχει σημαντική απόσταση, χρονική και εμπειρική, από την υπογραφή συμβάσεων, μεγαλύτερα κενά για το ρόλο τους, το περιεχόμενο και τη χρησιμότητά τους. Εχει μπει μια ολόκληρη φουρνιά νέων εργαζομένων με 586 και 511 ευρώ, που έμαθε τους όρους αμοιβής με νομοθετική ρύθμιση. Το σύνθημα λ.χ. «κανείς κάτω από 751 ευρώ» είναι αφετηρία που μπορεί να βοηθήσει στο άνοιγμα συζήτησης και διεκδικήσεων, όταν πάνω από 500.000 εργαζόμενοι δουλεύουν με κάτω από 400 ευρώ.
Η ύπαρξη μιας κλαδικής Σύμβασης σήμερα θα απαντούσε πρακτικά και ουσιαστικά σε προβλήματα που προκύπτουν μέσα από την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Αν π.χ. υπήρχε κλαδική Σύμβαση στο εμπόριο στη βάση του 2011, με υποχρεωτικότητα και δεσμευτικότητα για όλους, δεν θα επηρέαζε αρνητικά τους εργαζόμενους στον «Βερόπουλο» που σήμερα εργάζονται ως ενοικιαζόμενοι, δεν θα προβλημάτιζε τους εργαζόμενους στον «Μαρινόπουλο» για το νέο εργασιακό καθεστώς και το επίπεδο αμοιβών με βάση τη συμφωνία και τα παιχνίδια των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίστοιχα, αν υπήρχε κλαδική Σύμβαση στην καθαριότητα δεν θα συνεχιζόταν η ατέλειωτη εκμετάλλευση των καθαριστριών με ατομικές συμβάσεις, συμβάσεις έργου και την ασυδοσία των εργολαβικών συνεργείων. Η κλαδική Σύμβαση θα ήταν το όριο προστασίας όλων.
Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες για διεύρυνση αυτής της πρωτοβουλίας. Τα σωματεία, που ήδη έχουν πάρει απόφαση σε κάθε κλάδο, να πάρουν ευθύνη ώστε να δυναμώσει το κλαδικό μέτωπο για την επαναφορά και την υπογραφή κλαδικών ΣΣΕ. Ειδικά τα σωματεία που βρίσκονται στη δύναμη του ΠΑΜΕ πρέπει να αναλάβουν ιδιαίτερη ευθύνη στο συντονισμό, στο άνοιγμα της συζήτησης. Να μη μείνουν στην τυπική και απρόσωπη πρόσκληση πίσω από ένα mail, ένα fax, αλλά να επιζητηθεί η άμεση επαφή, η ζωντανή κουβέντα με προέδρους, με μέλη ΔΣ σωματείων και κυρίως το άνοιγμα της συζήτησης στους χώρους δουλειάς.
Οι πρωτοβουλίες που θα παρθούν από τα σωματεία, είναι προφανές ότι, δεν μπορούν να έχουν την ίδια μορφή ή την ίδια έκταση. Ομως, κανένα σωματείο, καμιά συγκροτημένη αγωνιστική μορφή όπως π.χ. μια Επιτροπή Αγώνα, δεν πρέπει να μείνει έξω από αυτήν τη δραστηριότητα.
Σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που τα ΔΣ βρίσκονται απέναντι και σε άλλη ρότα, δεν πρέπει να αφεθούν οι εργαζόμενοι στις δαγκάνες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να μην υπάρχει παραίτηση στο όνομα των αρνητικών συσχετισμών, αλλά με μεγαλύτερο πείσμα και ορμή να παρθούν πρωτοβουλίες απευθείας ενημέρωσης στους κλάδους, με συγκρότηση αγωνιστικών πυρήνων, Επιτροπών Αγώνα. Με αξιοποίηση κάθε μορφής που μπορεί να βοηθήσει στη συσπείρωση, στη ζύμωση τμημάτων των εργαζομένων με τα αιτήματα για επαναφορά των ΣΣΕ και αυξήσεων στους μισθούς π.χ. η ζωντανή σύσκεψη σε ένα χώρο δουλειάς, μια εφημερίδα τοίχου, μια ανακοίνωση στο ταμπλό ενημέρωσης ενός εργοστασίου, μια πρωτοβουλία ενημέρωσης σε μια κεντρική πλατεία, συλλογή υπογραφών.

Συνδικάτα, κυψέλες της ταξικής δράσης

Η λειτουργία και η δράση των σωματείων δεν είναι δευτερεύον κριτήριο της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού - εργατικού κινήματος. Είναι ο ιμάντας που δένει τη γραμμή πάλης με την οργάνωση, την προσπάθεια για αλλαγή των συνολικών αρνητικών συσχετισμών.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει καμιά δικαιολογία στο όνομα της οποιασδήποτε καθημερινής τρεχάλας, των υποκειμενικών και αντικειμενικών δυσκολιών, ώστε να λοξοδρομούμε ή να κάνουμε βήματα πίσω από τη στοιχειώδη λειτουργία που πρέπει να έχει ένα σωματείο. Δεν μπορεί να υπάρχει σωματείο που βρίσκεται στη δύναμη του ΠΑΜΕ, αλλά και γενικότερα, που να μην έχει σταθερή συνεδρίαση ΔΣ, να μην πραγματοποιεί ΓΣ, να μην έχει παρέμβαση στις εξελίξεις, να μη βγάζει ανακοινώσεις.
Π.χ. η ένταση της καταστολής, οι ωμές παρεμβάσεις στη λειτουργία των Συνδικάτων, τα πορίσματα, η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε επιταγή εργασίας προς τις επιχειρήσεις, δεν μπορούν να μένουν αναπάντητα, αλλά να είναι αφορμές για ενημέρωση, για οργάνωση, για συγκέντρωση δυνάμεων.
Η ανακοίνωση, που οφείλει να βγάζει ένα σωματείο και να παρεμβαίνει, δεν πρέπει να βγαίνει για τα «μάτια του κόσμου» ή τυπικά. Αποτελεί ουσιαστική δουλειά του σωματείου για την επαφή και δέσιμο με τα μέλη του, με τους εργαζόμενους. Αν η επαφή εξαντλείται σε όρους γενικής πολιτικής και προπαγανδιστικής δράσης, χάνεται η αμεσότητα με τους εργαζομένους, μπαίνουν ισχυρά εμπόδια στην οικοδόμηση, στην ανανέωση και το βάθεμα πολιτικών και συνδικαλιστικών δεσμών. Το σωματείο πρέπει να αποτελεί, μέσα από τη λειτουργία και τη δράση του, ανάγκη για τον εργαζόμενο, να είναι ο καθρέφτης των αγωνιών και των διεκδικήσεών του.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία που βρίσκεται ανοργάνωτη χρειάζεται επίγνωση των δυσκολιών, της δυσπιστίας που δείχνει απέναντι στα σωματεία και στη συλλογική - διεκδικητική δράση, με τις ανάλογες αντιλήψεις που υιοθετεί και μεταφέρει. Αν όμως υποκλιθούμε στις παραπάνω δυσκολίες και τις φέρουμε στην εσωτερική ζωή των σωματείων, όχι μόνο δεν δουλεύουμε με το καθήκον της ανασύνταξης, αλλά έχουμε μερίδιο ευθύνης στην εσωστρέφειά τους.

Με το ΠΑΜΕ της αντεπίθεσης και της ανυπακοής

Η ιδεολογική διαπάλη, που εξελίσσεται αμείωτα πάνω στους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, απαιτεί απεγκλωβισμό από ιδεολογήματα που παγιδεύουν, παραπλανούν και οδηγούν στο συμβιβασμό και την ήττα, καλύτερη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αποφασιστική και ανυποχώρητη δράση.
Απαιτούνται επιθετικές διεκδικήσεις όχι μόνο στο επίπεδο της αναπλήρωσης των απωλειών αλλά με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, οι οποίες δεν αποτελούν μια θολή, γενική διατύπωση. Είναι η αξιοπρεπής ζωή με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, o ελεύθερος χρόνος, η δωρεάν πρόσβαση σε αναβαθμισμένες παροχές Υγείας και Παιδείας. Αν και τα αιτήματα αυτά στην επιφάνειά τους αντιμετωπίζονται ως οικονομικές διεκδικήσεις, η πλήρης ικανοποίησή τους έχει ως βάση βαθύτερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.
Στις 19 - 20 Νοέμβρη, η εργατική τάξη της χώρας συζητά, οργανώνεται, διεκδικεί. Η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ και η προετοιμασία για αυτήν, μπορούν να αποτελέσουν ισχυρό όπλο στη φαρέτρα του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Οι αποφάσεις της μπορούν να συμβάλουν στην ενδυνάμωση και στο ρίζωμα της αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής κατεύθυνσης, στην αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας, στην πάλη ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να φρενάρει την καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η εργατική τάξη μαζί με τους φυσικούς της συμμάχους. Με αγώνες σκληρούς, ταξικούς που θα σπάνε τα δεσμά της εκμετάλλευσης και με τόλμη θα ανοίγουν τους δρόμους του μέλλοντος. Αγώνες που θα διεκδικούν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, μια κοινωνία που τον πλούτο της θα τον καρπώνονται αυτοί που τον παράγουν.

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ
Μέλος της διοίκησης της ΟΙΥΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ