Γράφει ο Νίκος Μόττας* //
Οι πρόσφατες εξελίξεις με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό επαναφέρουν στην επικαιρότητα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις για μια ευνοϊκή- για τα μονοπωλιακά συμφέροντα- διευθέτηση του ζητήματος. Μέσω της περιβόητης διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, το διχοτομικό σχέδιο Ανάν, που ο κυπριακός λαός είχε «θάψει» τον Απρίλη του 2004 μέσω της ψήφου του, «νεκρανασταίνεται» για να προσφερθεί και πάλι, υπό νέα μορφή, ως δήθεν λύση του Κυπριακού. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρείται να καλλιεργηθεί κλίμα ευφορίας με απώτερο στόχο τον εγκλωβισμό του κυπριακού λαού (ελ/κυπρίων και τ/κυπρίων), ώστε να συναινέσει σε μια συνομοσπονδιακή- ουσιαστικά διχοτομική- «λύση». Η τεχνητή αυτή «ευφορία» πάει χέρι-χέρι με απειλές και εκβιασμούς απέναντι στο λαό της Κύπρου, ότι τάχα η προωθούμενη συνομοσπονδία αποτελεί την «τελευταία ευκαιρία για επανένωση». Τα ίδια, βεβαίως, λέγανε και πριν 12 χρόνια, προκειμένου να εκβιάσουν τους ελληνοκυπρίους ώστε να δεχθούν το διχοτομικό σχέδιο Ανάν.
Η πορεία των διαπραγματεύσεων, σε συνδιασμό με τις παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικών παραγόντων και την τουρκική αδιαλλαξία, προοιωνίζουν δυσμενείς εξελίξεις για το λαό της Κύπρου. Ωστόσο, αυτό που αναδεικνύεται ως ιδιαίτερα προβληματικό στοιχείο είναι η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, αυτού του ιστορικού κόμματος που στις πλάτες του κουβαλά δεκαετίες αγώνων και θυσιών για την κυπριακή εργατική τάξη. Η θέση του ΑΚΕΛ υπέρ της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, δηλαδή υπέρ μιας λύσης που στην πράξη αποτελεί το προζύμι της οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, αποτελεί ιστορικό λάθος που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον κυπριακό λαό. Με την θέση του αυτή, η ηγεσία του ΑΚΕΛ σύρεται δυστυχώς πίσω από το άρμα της κυβέρνησης Αναστασιάδη και γίνεται συναυτουργός, είτε άμεσα είτε έμμεσα, στην προσπάθεια δημιουργίας ενός συνομοσπονδιακού κρατιδίου-προτεκτοράτου της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ.
Η τέτοια στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό αντανακλά μια γενικότερη αναμόρφωση του ταξικού και ιδεολογικού χαρακτήρα του κόμματος. Αν θέλουμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα, χωρίς αυταπάτες και ωραιοποιήσεις, οφείλουμε να πούμε την ωμή αλήθεια: ότι εδώ και χρόνια το ΑΚΕΛ έχει μπει σε μια πορεία αποκομμουνιστικοποίησης, αποποίησης των μαρξιστικών-λενινιστικών ιδεολογικών του βάσεων, η οποία με αργά αλλά σταθερά βήματα οδηγεί στην σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ιστορικού κόμματος της κυπριακής εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό, το ΑΚΕΛ ανέπτυξε την «δική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό»- όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του- μέσα στην οποία κυοφορείται η αποκύρηξη της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και η υιοθέτηση εναλλακτικών δρόμων προς το σοσιαλισμό, κοινοβουλευτικών αυταπατών και διαταξικής ειρήνης και συνεργασίας.
Χαρακτηριστικό της ιδεολογικής μετάλλαξης στην οποία οδηγείται το ΑΚΕΛ είναι η παρουσία του στην κυβερνητική εξουσία την πενταετία 2008-2013, η οποία αποτελεί πηγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Η διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ έδειξε πεντακάθαρα τα αδιέξοδα της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξαρτήτως των όποιων καλών προθέσεων και διακηρύξεων. Αναδείχθηκε, πέραν πάσης αμφιβολίας, το ανέφικτο της φιλολαϊκής διαχείρισης του Καπιταλισμού και επιβεβαιώθηκε ότι οι συμβιβασμοί στο πλαίσιο της Ε.Ε. δε μπορεί παρά να είναι αντιλαϊκοί, επιφέροντας οδυνηρά μέτρα για την εργατική τάξη και το λαό. Και αυτο, διότι η πορεία της αστικής διακυβέρνησης, ακόμα κι αν στο τιμόνι της βρίσκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα, είτε άμεσα είτε μέσω συμμαχικών σχημάτων, έχει τους δικούς της αντικειμενικούς νόμους.
Παρά τους δυνατούς, ιστορικούς δεσμούς του κόμματος με την κυπριακή εργατική τάξη, η ηγεσία του ΑΚΕΛ δείχνει να υποτιμά το λαϊκό παράγοντα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Αντί να αναγνώσει σωστά τις διεθνείς εξελίξεις και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, το ΑΚΕΛ ενσωματώνεται στις αστικές επιδιώξεις για διευθέτηση του Κυπριακού στη βάση της συνομοσπονδιακής, διχοτομικής λύσης. Αντί να σημάνει συναγερμό στο λαό για το γεγονός ότι η Κύπρος γίνεται (ξανά) ολοένα και περισσότερο κομμάτι οξυμένων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε μια εύφλεκτη περιοχή, εναρμονίζεται με πλαίσια διαπραγματεύσεων του Κυπριακού που φέρουν την σφραγίδα των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Σοβαρό λάθος, λοιπόν, δεν διαπράττει το ΚΚΕ που με σαφή και τεκμηριωμένο λόγο, τόσο στην πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής όσο και σε παλαιότερα κείμενα, τάσσεται υπέρ μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Κύπρου. Το ΚΚΕ άλλωστε, στη μακρόχρονη πορεία του, έχει αποδείξει έμπρακτα τη διεθνιστική του στήριξη στα ενιαία συμφέροντα του εργαζόμενου λαού ολόκληρης της Κύπρου, αντιπαλεύοντας τους, αρνητικούς για τους λαούς, συσχετισμούς που αναπτύσσονται τόσο στο πλέγμα των ενδοιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων όσο και στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των αστικών τάξεων Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου. Αντιθέτως, το ΑΚΕΛ διαπράττει ιστορικό λάθος όταν μετατρέπεται στον αριστερό νεροκουβαλητή μιας διχοτομικής προοπτικής «κομμένης και ραμμένης» στα μέτρα των ευρωατλαντικών σχεδιασμών για την ευρύτερη περιοχή.
Τιμούμε στο μέγιστο βαθμό την ιστορία και τους αγώνες του ΑΚΕΛ. Οφείλουμε, ωστόσο, «νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη–σκάφη»: Για τους κομμουνιστές- για όσους είναι και όχι απλά δηλώνουν «κομμουνιστές»- για κάθε τίμιο αγωνιστή, υπάρχει ένας μονάχα δρόμος. Ο δρόμος της σύγκρουσης με τις δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος οι οποίες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, επιχειρούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού με τα σχέδια των αστικών τάξεων, των μονοπωλιακών συμφερόντων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Σε αυτόν τον συνεχή, αδιάλειπτο αγώνα ο καθένας κάνει τις επιλογές του και γι’ αυτές θα κριθεί απ’ το λαό και την Ιστορία.
* υποψ. διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας