Τραμπ: Ο «κατάλληλος άνθρωπος» στην κατάλληλη ώρα

Τραμπ: Ο «κατάλληλος άνθρωπος» στην κατάλληλη ώρα

Η δυνατότητα του κεφαλαίου να χειραγωγεί το λαό επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά

Με κόκκινο είναι οι πολιτείες που κέρδισε ο Τραμπ (παίρνοντας τους εκλέκτορες) και με μπλε αυτές που πήρε η Κλίντον

Η επόμενη μέρα των εκλογών βρίσκει την αστική τάξη των ΗΠΑ με βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της και τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, τους εταίρους της να εκφράζουν ποικίλες αντιδράσεις για τις νέες διεργασίες που συντελούνται και τις γεωπολιτικές πιθανές τους προεκτάσεις μετά από την μη προβλεπόμενη, από τις περισσότερες δημοσκοπήσεις και μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, νίκη του δισεκατομμυριούχου Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές της 8ης Νοέμβρη. Εντούτοις, η νίκη του δεν ήταν εντελώς απρόβλεπτη και σίγουρα όχι τυχαία!
Η επικράτηση του μεγιστάνα της αγοράς ακινήτων βασίστηκε στο εκλογικό σύστημα, όπου ο «νικητής τα παίρνει όλα» και πήρε από τους 538 εκλέκτορες τους 290 (απαιτούνταν 270, κάθε πολιτεία ανάλογα με τον πληθυσμό της εκλέγει διαφορετικό αριθμό εκλεκτόρων). Η Δημοκρατική αντίπαλός του, Χίλαρι Κλίντον, πήρε 232 εκλέκτορες. Υπολείπονταν έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, 3 μέρες μετά τις εκλογές, η καταμέτρηση στο Μίσιγκαν για την απόδοση των 16 εκλεκτόρων. Η Κλίντον προηγούνταν κατά περίπου 400.000 ψήφους από τον Τραμπ (ανάλογο φαινόμενο είχε καταγραφεί στις εκλογές του 2000 μεταξύ του Δημοκρατικού Αλ Γκορ και του Ρεπουμπλικάνου Τζορτζ Ουόκερ Μπους, που κέρδισε ο δεύτερος, αν και με περίπου 500.000 ψήφους πίσω.
Σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή, παρά τις μεγάλες ουρές έξω από ορισμένα εκλογικά κέντρα κυρίως μεγάλων αστικών κέντρων, που παρατηρήθηκε την περασμένη Τρίτη, η συμμετοχή των ψηφοφόρων φαίνεται τελικά πως δεν αυξήθηκε σε σχέση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 2012. Οι πρώτες εκτιμήσεις φέρνουν φέτος την προσέλευση στο 56,9% αντί του 58,6% που ήταν το 2012. Ψήφισαν κάτι παραπάνω από 120.000.000 από 231.000.000 Αμερικανούς με δικαίωμα ψήφου (όσοι από μόνοι τους γράφτηκαν στους εκλογικούς καταλόγους).
Τα πρώτα στοιχεία των εταιρειών ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος δείχνουν πως αυτοί που απείχαν ήταν κυρίως νεαρότεροι σε ηλικία ψηφοφόροι, πιθανά δυσαρεστημένοι οπαδοί του άλλου διεκδικητή του χρίσματος των Δημοκρατικών σοσιαλδημοκράτη γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, που εμφανιζόταν ως «αριστερά» στην «εκπρόσωπο του κατεστημένου» Κλίντον. Το σίγουρο είναι ότι το κεφάλαιο κατάφερε να εγκλωβίσει λαϊκές δυνάμεις στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη», την δικαιολογημένη δυσαρέσκεια των εργαζομένων να την στρέψει σε κανάλια ανώδυνα για το ίδιο, κάτι που οφείλεται και στην τραγική απουσία, Κομμουνιστικού Κόμματος στις ΗΠΑ, με επαναστατική στρατηγική ρήξης με το κεφάλαιο.

Χειραγώγηση λαϊκών στρωμάτων

Ο Τραμπ αποδείχτηκε ο πιο ικανός στη χειραγώγηση του λαού. Οι Αμερικανοί μη πτυχιούχοι κολεγίου ή πανεπιστημίου (ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής) κατά πλειοψηφία 67% τον ψήφισαν. Οι περισσότεροι είναι λευκοί εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες και άνεργοι που δεν είδαν την αναιμική καπιταλιστική ανάκαμψη, την οποία πέτυχε η διακυβέρνηση Ομπάμα, που επίσης λανσαρόταν ως η «ελπίδα της αλλαγής» από το 2008, να τους επηρεάζει θετικά. Το αντίθετο, μάλλον επιδείνωσε τη θέση τους και ενίσχυσε αυτή των μονοπωλίων.
Τραμπ «δαγκωτό» ψήφισαν οι ψηφοφόροι σε πολλές, μικρές επαρχιακές κωμοπόλεις και αγροτικές περιφέρειες στις περισσότερες πολιτείες, ειδικά στην ενδοχώρα, όπου έχουν κλείσει βιομηχανίες και υπάρχει εξαθλίωση. Η Κλίντον κυριάρχησε κυρίως στα αστικά κέντρα των δυτικών και ανατολικών ακτών της χώρας, με εξαίρεση τη Φλόριντα, όπου ο Τραμπ την κέρδισε επικρατώντας στην πλειοψηφία των επαρχιών.
Επίσης, στις ηλικιακές κατηγορίες όσοι από τους νέους, ηλικίας 18 ως 29 ετών, ψήφισαν, επέλεξαν πλειοψηφικά την Κλίντον, αλλά από 45 ετών και άνω (που είναι το 55% των ψηφοφόρων) επέλεξαν τον Τραμπ, που επίσης είχε διείσδυση στο 1/3 των ψήφων νέων Αμερικανών.
Ο μεγαλοκαπιταλιστής Τραμπ αυτοδιαφημίστηκε ως «μη επαγγελματίας πολιτικός», «επιτυχημένος μπίζνεσμαν», δήθεν «αντισυστημικός», με βάση ότι η πλειοψηφία καταλαβαίνει ως σύστημα όχι τον καπιταλισμό, αλλά τους διεφθαρμένους πολιτικούς όπως η Κλίντον. Ο Τραμπ πουλάει φρούδες ελπίδες για γρήγορη καπιταλιστική ανάπτυξη, που θα έρθει μέσα από την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με επενδύσεις για υποδομές 550 δισ. δολαρίων, ή τον προστατευτισμό απέναντι σε προϊόντα άλλων ανταγωνιστών όπως η Κίνα, ή το διώξιμο των «κακών μεταναστών». Ολα αυτά σε ένα λαό με χαμηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης ήταν εύκολο να πιάσουν. Μάλιστα, το όραμα του κεφαλαίου, που δήθεν θα ανακουφίσει και το λαό, το εμφανίζει ως «κίνημα», επιδιώκοντας και αναμόρφωση του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος, με πολλά στελέχη του οποίου συγκρούστηκε.
Είναι αξιοσημείωτο πως στην επινίκια ομιλία του, ο Τραμπ δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ευχαρίστησε τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία, την «Εθνική Ενωση Οπλων» και τους 200 στρατηγούς που τον στήριξαν προεκλογικά. Επίσης, εμφανίστηκε ενωτικός στις συναντήσεις με τον Ομπάμα και τους επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων στο Κογκρέσο.

Ανησυχία εταίρων

Αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται από την περασμένη Τρίτη για τα βήματα που θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση Τραμπ (επίσημα αναλαμβάνει καθήκοντα στις 20/1/2017) και τις επιπτώσεις στις διεθνείς σχέσεις και τις ισορροπίες που υπάρχουν σήμερα. Βεβαίως, αυτό που καθορίζει την πολιτική μιας ιμπεριαλιστικής χώρας όπως οι ΗΠΑ δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων.
Ακόμα και μια πιθανή αποκλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις ΗΠΑ - Ρωσίας όπως φαίνεται να επιθυμεί ο Τραμπ, ή ένας συμβιβασμός σε Συρία - Ιράκ ή την Ουκρανία, έχει σχέση ακριβώς με αυτό, πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά μονοπώλια. Ο Τραμπ και το επιτελείο του επίσης θέλει να τραβήξει τη Ρωσία από τις στενές σχέσεις της με την Κίνα.
Πάντως, και οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές δείχνουν έντονη ανησυχία με τις εξαγγελίες Τραμπ για τις σχέσεις με τη Ρωσία, με το ζήτημα της Βρετανίας, με τη δήλωση ότι πρέπει οι Ευρωπαίοι να πληρώσουν περισσότερα στο ΝΑΤΟ, ή αυτά που έχει πει για την αναστολή των εμπορικών συμφωνιών και της Διατλαντικής την EE (TTIP). Επίσης, το ζήτημα της απόσυρσης από τις πληρωμές για τις κλιματικές αλλαγές δημιουργεί προβληματισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι αύριο στις Βρυξέλλες θα συνεδριάσουν οι υπουργοί Εξωτερικών και για να εξετάσουν την νέα κατάσταση με τον Τραμπ.
Η αλλαγή στο αστικό σκηνικό στις ΗΠΑ, επίσης, εμφανίζεται σε αναλύσεις ως ο «μπαμπούλας» και για την ΕΕ και τις εκλογές που έρχονται σε Γαλλία, Γερμανία και άλλες χώρες και μάλιστα από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνονται εκκλήσεις για «αριστερή στροφή των σοσιαλιστών πριν είναι αργά». Επιχειρούν να εμφανίσουν ως «εναλλακτική» το δικό τους μείγμα αντιλαϊκής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου, για να μην τους πάρουν τα πρωτεία η Λεπέν ή οι λεγόμενοι εθνικιστές ευρωσκεπτικιστές. Και ο ελληνικός λαός και άλλοι λαοί δεν πρέπει να «τσιμπήσουν» σε ψευτοδιλήμματα που τους βάζουν να διαλέξουν εκτελεστή. Αυτό που απαιτείται είναι οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα να συστρατευτούν με τα Κομμουνιστικά Κόμματα με επαναστατική στρατηγική όπου υπάρχουν, όπου δεν υπάρχουν να τα δημιουργήσουν, και να χαράξουν το δικό τους δρόμο ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.