Κυπριακό... μέσω Συρίας και τούμπαλιν!

Κυπριακό... μέσω Συρίας και τούμπαλιν!

«Το Κυπριακό δεν είναι ανεξάρτητο (ζήτημα) από το Συριακό... Αφού η Συρία διαμελίστηκε και ο βορράς της παραδόθηκε στο ΡΚΚ και το PYD (σ.σ. κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης των Κούρδων της Συρίας) και αφού ανοίχτηκε ένας διάδρομος προς τη Μεσόγειο, η στρατηγική σημασία της κυπριακής χερσονήσου της Καρπασίας (σ.σ. πρόκειται για τη χερσόνησο που καλύπτει όλη τη βορειοανατολική "μύτη" της Κύπρου) πολλαπλασιάστηκε από την οπτική της Αγκυρας». Τα παραπάνω αναφέρει κατά λέξη αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ» σε ανάλυσή του στις 9 Δεκέμβρη, με τίτλο «Η τελευταία λέξη δεν έχει ακόμα ειπωθεί στην Κύπρο».
Δίνοντας περισσότερες λεπτομέρειες για προτεραιότητες του τουρκικού κεφαλαίου, το ίδιο κείμενο συνεχίζει: «Σε μια περίοδο που οι πόρτες της ΕΕ έχουν κλείσει σθεναρά για την Τουρκία και που η Συρία πρόκειται να διαμοιραστεί, η κατάσταση της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου είναι στρατηγικής σημασίας. Σε μια τέτοια διαδικασία, δεν θα ήταν σοφό να πει κανείς "ναι" σε ένα μοντέλο (λύσης του Κυπριακού) στο οποίο οι Τουρκοκύπριοι χαρίζουν τη χερσόνησο της Καρπασίας. Αν γινόταν αυτό, η Τουρκία δεν θα μπορούσε ποτέ να προστατέψει τα συμφέροντα ή το μέλλον της στην Ανατολική Μεσόγειο». Ο αναλυτής καλεί όσους δυσκολεύονται να αντιληφθούν τη διασύνδεση Συριακού και Κυπριακού «να ρίξουν μια ματιά στο χάρτη», ενώ εστιάζει στο βάρος που αποκτούν τα τουρκικά λιμάνια Ισκεντερούν (σ.σ. Αλεξανδρέττα) και Μερσίνη, ακριβώς απέναντι από την Κύπρο, αλλά και η «μεσογειακή φέτα του διαδρόμου των PKK - PYD που πιθανώς (ήδη) εγκαθιδρύεται στη Συρία», για να καταλήξει ότι «αυτή η κρίσιμη περιοχή βρίσκεται κοντά στην τοποθεσία των κοιτασμάτων φυσικού αερίου γύρω από την Κύπρο, μια κεντρική ενεργειακή και εμπορική διαδρομή στην Ανατολική Μεσόγειο». Μεταξύ άλλων, εκτιμά και ότι «το χάρισμα της βόρειας Κύπρου θα σήμαινε ότι η Καρπασία παραδίδεται σε ελληνική κυριαρχία, η Τουρκία καθίσταται αναποτελεσματική στην Ανατολική Μεσόγειο και η εθνική της ασφάλεια τίθεται σε κίνδυνο».

***

Τα παραπάνω είναι ορισμένες από τις επισημάνσεις, που τελευταία πυκνώνουν στον τουρκικό Τύπο, καταγράφοντας το πλαίσιο, στο οποίο η τουρκική πλουτοκρατία καθορίζει τις κινήσεις της όχι απλά στο «μέτωπο» του Κυπριακού, αλλά στο πλαίσιο γενικότερων ανακατατάξεων στην Ανατολική Μεσόγειο, που είναι βέβαια διπλανή πόρτα με τη «φλέγουσα» Μέση Ανατολή. Τις τελευταίες μέρες, η Τουρκία εμφανίζεται ότι - δήθεν - «νερώνει το κρασί» της, έτοιμη να διατηρήσει τα «δικαιώματα παρέμβασής» της, έστω στο τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο (και όχι όλο το νησί) ή έστω με «αναθεώρηση» (και όχι διατήρηση) του «καθεστώτος των εγγυήσεων». Αυτό αναζωπύρωσε την επιχείρηση παραπλάνησης και εγκλωβισμού ειδικά του κυπριακού λαού, στον οποίο ασκούνται μεγάλες πιέσεις, για να δεχτεί το νέο σχέδιο διχοτόμησης, στο όνομα του ρεαλισμού και των νέων «αναπτυξιακών ευκαιριών» που θα δημιουργήσει η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.
Ομως, ποτέ δεν θα υπάρξει «παζάρι» ή συμβιβασμός μεταξύ ιμπεριαλιστών που θα διασφαλίσει τα λαϊκά συμφέροντα. Ειδικά αυτόν τον καιρό, η επιθετικότητα της Τουρκίας δυναμώνει, κάτι που συνδέεται και με την ανησυχία του τουρκικού κεφαλαίου για την αναβάθμιση των Κούρδων στην περιοχή, τις αλυσιδωτές συνοριακές αλλαγές που ίσως φέρει η «εξουδετέρωση» του «Ισλαμικού Κράτους» και η μοιρασιά των «απελευθερωμένων περιοχών» από τους νικητές, η επανεξέταση των σχέσεών του με κέντρα όπως οι ΗΠΑ ή και η ΕΕ κ.τ.λ.

***

Αλλωστε, το Κυπριακό και το Συριακό ούτε συνδέονται μόνο από την πλευρά της τουρκικής πλουτοκρατίας, ούτε και είναι τα μόνα από τα «ανοιχτά μέτωπα» στην ευρύτερη περιοχή που αλληλεπιδρούν στην εξέλιξή τους. Με δεδομένη τη γενικότερη όξυνση των ανταγωνισμών, τόσο μεταξύ του ευρωατλαντικού άξονα και της Ρωσίας, όσο και στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού άξονα, η διαμόρφωση των ισορροπιών στο σταυροδρόμι Ασίας - Αφρικής - Ευρώπης είναι ένα θέμα που αφορά πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και αυτό ακριβώς είναι κάτι που (και) η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά, επενδύοντας σε παλιές ή νέες συμμαχίες, που περιπλέκουν ακόμα περισσότερο τα δεδομένα και μεγαλώνουν τους κινδύνους για τους λαούς της περιοχής.
Μάλιστα, επειδή σε κανένα ενδοϊμπεριαλιστικό αλισβερίσι τίποτα δεν είναι σταθερό και δεδομένο, και επειδή η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας διεθνώς αλλά και σε πολλές χώρες χωριστά (μία από τις οποίες είναι και η Τουρκία) δεν είναι καθόλου αισιόδοξη για τα μονοπώλια, η ρευστότητα ανατροφοδοτεί διαρκείς και όλο και σφοδρότερες «κόντρες». Για αυτό και ο κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης ανάφλεξης μεγαλώνει, καθιστώντας τη λαϊκή επαγρύπνηση και οργάνωση όλο και πιο απαραίτητη.

Α. Μ.