Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...

Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...

«Δημοκρατία» είναι να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν συμμετέχουν 5 κόμματα στις εκλογές είναι καλά, αν συμμετέχουν 25 καλύτερα και αν βρεθούν και μερικά ακόμα, η δημοκρατία είναι πολύ ανώτερη και εξελιγμένη. Δεν έχει τόση σημασία αν τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συμφωνούν στα βασικά, όπως στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αν όλα βάζουν και ένα λιθαράκι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να ζουν χωρίς δικαιώματα, με ψίχουλα, με υποτιμημένες ανάγκες, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου αυγαταίνουν. Αν όλοι μαζί παίρνουν μέτρα χτυπήματος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θωρακίζουν την εξουσία των μονοπωλίων για να καταπνίξουν με το καρότο και το μαστίγιο οποιαδήποτε τάση αμφισβήτησής της. Τι κι αν, μέσα σε αυτή τη «δημοκρατία», εκτρέφουν φασιστικά μορφώματα έτοιμα να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο όποτε και όταν χρειαστεί ενάντια στο λαό. Επίσης: «Ελευθερία» είναι οι υποδομές Ενέργειας, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, τροφίμων, φαρμάκων, Υγείας, Παιδείας κ.λπ. να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες.

***

Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, αστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προκλητικά προπαγανδίζουν ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ότι ήταν επικεφαλής τυραννικού - δικτατορικού καθεστώτος επειδή παραβίαζε τις παραπάνω αρχές... Μάλιστα, γνωστός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ασχολήθηκε και με το Σύνταγμα της Κούβας, για να αποδείξει τον αυταρχισμό που βιώνουν οι Κουβανοί. Ανάμεσα σε όσα τον ενόχλησαν, ήταν το ότι η εξουσία στην Κούβα δηλώνει ανοιχτά και συνταγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι εξουσία της εργατικής τάξης, που υπερασπίζει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων, ότι αυτή η εξουσία αρνείται την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση και παίρνει μέτρα περιφρούρησής της. Αυτό, όμως, κάνει και η αστική εξουσία, η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που υποκριτικά εμφανίζεται ως «δημοκρατία για όλους». Φανταζόμαστε π.χ. ότι δεν μπορεί να διανοηθεί σύνταγμα στον καπιταλισμό, όπως στην Ελλάδα, χωρίς την ξεκάθαρη υπεράσπιση της «καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής, ή που θα προβλέπει τη δυνατότητα ανατροπής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Το ζήτημα, δηλαδή, μπαίνει (για ακόμα μια φορά) ως εξής: δημοκρατία και ελευθερία για ποιον; Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ή τους εκμεταλλευτές της, για τους εργαζόμενους ή το κεφάλαιο;

***

Η «δημοκρατία και ελευθερία» για το κεφάλαιο θέλει τις εργατικές μάζες θεατές των εξελίξεων. Που μια φορά στα τέσσερα χρόνια θα εκλέγουν τη «λιγότερο χειρότερη» κυβέρνηση και το πολύ - πολύ την επομένη των εκλογών να σκύβουν το κεφάλι απογοητευμένες, επειδή τους κορόιδεψε ο μπαγαπόντης πολιτικός και δεν έκανε έστω «ένα από τα δέκα» που υποσχέθηκε. Μετά, το «δημοκρατικό» τους καθήκον είναι να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν κάτι άλλο ανάμεσα στις «δεκάδες επιλογές τους». Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.
Επιτίθενται στη σοσιαλιστική εξουσία (μέσω Κούβας) επειδή αυτή κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας στον πυρήνα της την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού σε όλες τις διαδικασίες άσκησης και ελέγχου της εξουσίας, επειδή συγκροτήθηκε ως δημοκρατία για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, οι εκλογές στην «ανελεύθερη» Κούβα διεξάγονται μετά από δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σε γειτονιές και τόπους δουλειάς, όπου ο ίδιος ο λαός αναδεικνύει τους υποψηφίους του. Από αυτούς τους υποψήφιους, με μυστική ψηφοφορία εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για την εθνοσυνέλευση. Σε αυτές τις διαδικασίες συμμετέχουν σχεδόν καθολικά οι Κουβανοί και δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων το «ποσοστό της αποχής»... Σημειώνεται, επίσης, ότι οι ίδιες λαϊκές συνελεύσεις που συνέρχονται τακτικά, εξετάζουν τον απολογισμό των εκλεγμένων τους και έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν αν θεωρήσουν ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις παραπάνω διαδικασίες παίζουν ανάμεσα σε άλλους φορείς (εργαζομένων, φοιτητών, γυναικών, νεολαίας κ.λπ.) οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης». Πρόκειται για το βασικό «κύτταρο» της κουβανικής κοινωνίας, που δραστηριοποιείται σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, υλοποιώντας το στόχο να παίρνει ο ίδιος ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Η δράση τους περιλαμβάνει πλήθος δραστηριοτήτων, μορφωτικών, πολιτιστικών, αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών, φροντίδας ηλικιωμένων και έχουν ιστορικά πολύτιμη συμβολή στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.

***

Με βάση τα παραπάνω, οι Κουβανοί μάλλον θα γελούσαν αν ζούσαν εκλογές στην «ανεπτυγμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία», με τις πολυδάπανες «προεκλογικές εκστρατείες» και τον πόλεμο εντυπώσεων, τους ψευτοκαβγάδες και τα «ντιμπέιτ» στις τηλεοράσεις.
Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσιογράφους που οι ειδήσεις τους είναι οι ίντριγκες ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, οι «πληροφορίες» και οι «διαψεύσεις» από κομματικά γραφεία, οι «αντάρτες» υποψήφιοι και οι «δελφίνοι». Που αναπαράγουν τη λογική «ψήφισε και κάτσε στ' αυγά σου, η πολιτική είναι για τους ειδικούς».
Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά το ιερό «επιχειρηματικό δικαίωμα» στην εκμετάλλευση... Τους ενοχλεί που ο «επιχειρηματικός κόσμος», οι «επενδυτές» και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» πήραν πόδι από την Κούβα όταν έγινε η Επανάσταση. Και ανεξάρτητα από το τι έγινε τελικά στα σοσιαλιστικά κράτη στον 20ό αιώνα, ή τι γίνεται, ή τι θα γίνει τελικά στην Κούβα, γνωρίζουν και φοβούνται ότι θα έρθει πάλι η στιγμή που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη θα ξαναξεκινήσει το ξήλωμά τους...

Δ. Π.