Ο δρόμος χαράχτηκε και τους στοιχειώνει...

Ο δρόμος χαράχτηκε και τους στοιχειώνει...

Ετος - «εφιάλτης» είναι για τους αστούς το 1917, αφού η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση «έσπασε τον πάγο», με την αφετηρία της πρώτης προσπάθειας να οικοδομηθεί η κοινωνία χωρίς αυτούς στην εξουσία, αλλά με τους παραγωγούς του πλούτου, τους εργάτες. Πώς θα μπορούσαν λοιπόν να μείνουν αδιάφοροι οι αστοί για τα 100 χρόνια από αυτόν τον ιστορικό σταθμό της σύγχρονης Ιστορίας;
Καθώς φαίνεται τα επιτελεία της προπαγάνδας τους, μέσω των αστικών ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, ετοιμάζονται να «γιορτάσουν» με τον δικό τους τρόπο μια επέτειο που τους στοιχειώνει... Ετσι, βλέπουμε να κλιμακώνεται η ενασχόλησή τους, το τελευταίο διάστημα, με την Οχτωβριανή Επανάσταση και με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Οσο για το περιεχόμενο αυτών των πρώτων «τροχιοδεικτικών» βολών από εφημερίδες και διάφορες «lifestyle» ιστοσελίδες; Προφανώς δεν έχουν στόχο να φέρουν στην επιφάνεια τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα ή πολύ περισσότερο να κάνουν μια κριτική από τη σκοπιά της ανησυχίας για τον προσανατολισμό της σύγχρονης επαναστατικής πάλης.

***

Στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να αποδείξουν τη ματαιότητα του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σαν αυτή που οικοδόμησε η εργατική τάξη στη Σοβιετική Ενωση. Προσπαθούν να τεκμηριώσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο έξω από το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα, ότι δίχως ανταγωνισμό και κυνήγι κέρδους δεν μπορεί να σταθεί η οικονομία, ακόμα και αν αυτό σημαίνει αναπαραγωγή της αδικίας. Σε αυτό το πνεύμα, πριν από λίγο καιρό, μεγάλη αστική εφημερίδα παρουσίαζε τις μεταρρυθμίσεις Κοσίγκιν στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1960, λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι υπήρξαν άτολμες, καθώς δεν καταπολέμησαν ευθύς εξαρχής τον κεντρικό σχεδιασμό, δηλαδή τη βασική κομμουνιστική σχέση παραγωγής.
Αν κρίνουμε από τα περισσότερα μέχρι στιγμής δημοσιεύματα, μάλλον πρέπει να προετοιμαζόμαστε, εκτός από την αντιπαράθεση γύρω από τις νομοτέλειες του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, και για αντιμετώπιση χοντροκομμένου και πρωτόγονου αντικομμουνισμού. Η αγωνία τους αυτή εξηγείται: Κάποτε τα επιχειρήματα του καπιταλιστικού κόσμου για την υπεροχή του σε σχέση με το σοσιαλισμό εξαντλούνται και συγκρούονται με την ίδια την πραγματικότητα, ειδικά τη σύγχρονη, με την κρίση να δείχνει ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να ξεφύγει από τις αντιφάσεις που το μαστίζουν.
Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσιεύματα - «αφιερώματα» κάνουν λόγο για τους «λογικούς ανθρώπους» - φωτεινές εξαιρέσεις στο σοβιετικό στρατόπεδο που απέτρεψαν πυρηνικό ολοκαύτωμα και άλλα για τις «επεκτατικές βλέψεις» της ΕΣΣΔ προς τη Μακεδονία. Αναλύσεις γύρω από τον «ψυχρό πόλεμο» και τη διαπάλη ανάμεσα στις «υπερδυνάμεις ΗΠΑ - ΕΣΣΔ», που βάζουν το πρώτο εργατικό κράτος στο ίδιο καζάνι με την ηγέτιδα δύναμη του ιμπεριαλισμού για να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι συνειρμοί...

***

Απ' ό,τι φαίνεται, λοιπόν, θα χυθεί πάλι αρκετό μελάνι για να παραχθούν οι απαραίτητες «αναλύσεις», τα «αφιερώματα», οι «ιστορικές έρευνες», που θα καταλήγουν στο απαραίτητο συμπέρασμα. Αφού δεν μπορούν να τεκμηριώσουν την ανωτερότητα του καπιταλισμού, τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να φέρουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στα μέτρα τους, να πείσουν την εργατική τάξη ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα και ότι η επιχείρηση για την ανατροπή της καταλήγει σε παρόμοια αποτελέσματα. Τα επιτελεία αυτά αποδείχθηκαν, άλλωστε, έτοιμα για να εξαπολύσουν τέτοιο κύμα επίθεσης στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όπως πρόσφατα με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Πλάι σε όλους αυτούς ήδη η ΕΕ έχει πάρει θέσεις μάχης, με τη στρατηγική «εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό», δείχνοντας τα δόντια της από πέρσι, στις επετείους για τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Τους φόβους τους προδίδουν. Υπερασπίζονται το «χτες» της ανθρώπινης Ιστορίας, το ξεπερασμένο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και γι' αυτήν την υπεράσπιση οι καπιταλιστές, όπως και οι ιδιοκτήτες των αστικών ΜΜΕ, ρίχνουν πολύ χρήμα.
Γιατί όμως τέτοιος φόβος; Αφού νίκησαν, αφού ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, αφού η αντεπανάσταση θριάμβευσε. Γιατί, οι αντιφάσεις, οι αντιθέσεις που έφεραν τον Οχτώβρη του 1917 είναι εδώ, ζωντανές και μάλιστα στη σημερινή περίοδο και ορατές διά γυμνού οφθαλμού. Γιατί, επίσης, η ιστορική μνήμη είναι ζωντανή και οι ηττημένοι μαθαίνουν καλά από τα λάθη τους. Γιατί γνωρίζουν ότι όχι μόνο έσπασε ο πάγος, αλλά και ότι ο «δρόμος χαράχτηκε»...