Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

 Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Ομάδα χρυσαυγιτών με επικεφαλής τον Γιάννη Λαγό επιτέθηκε σε γονείς και δασκάλους στο 1^ο δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου στο Πέραμα, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση να φοιτήσουν παιδιά προσφύγων στο σχολείο. Και βέβαια όλοι καταδίκασαν τους τραμπουκισμούς και προπηλακισμούς των φασιστών –κυβέρνηση, κόμματα και άνθρωποι της διανόησης- όπως και την ενέργεια του υπόδικου βουλευτή Γ. Λαγού να καταθέσει μήνυση κατά της Τατιάνας Στεφανίδη, επειδή στην εκπομπή της τον αποκάλεσε «τραμπούκο».

               Κι όλοι όσοι «ανίδεοι και χορτάτοι» θεωρούν αρκετό την καταδίκη του φασιστικού μορφώματος, την ίδια στιγμή συμβάλλουν στη διαμόρφωση εκείνων των συνθηκών που εκτρέφει το τέρας του φασισμού. Σ’ ένα περιβάλλον αυξανόμενης εξαθλίωσης, η υπονόμευση της ενότητας μεταξύ των εργαζομένων μ’  εκτόξευση κατηγοριών από τον ένα κλάδο εναντίον του άλλου, η δημιουργία εχθρότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους και ανέργους, η στοχοποίηση ως αιτίων της κρίσης προσώπων η θεσμών, η απαξίωση κάθε αγωνιστικής προσπάθειας για κοινωνική μεταμόρφωση, η κατασυκοφάντηση κάθε οράματος κοινωνικού μετασχηματισμού, και όλα αυτά  σε συνδυασμό με τον επιδιωκόμενο στόχο οι αντιθέσεις να μην πάρουν ταξικά χαρακτηριστικά που θ’ αμφισβητούν τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης για   ν’ απομακρυνθεί κάθε προοπτική μιας κοινωνικής ανατροπής του, δημιουργούν έδαφος πρόσφορο όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και τη μονιμοποίηση του φασισμού.   

               Κράτος και κοινωνία καταδικάζουν τις φασιστικές ιδέες και φασιστικές πρακτικές, την ίδια στιγμή που επί του πρακτέου, στην καλύτερη περίπτωση τις ανέχονται και στην χειρότερη τις επιδοκιμάζουν σιωπηλά  ή ακόμα και τις ενισχύουν.

               Πολλά  τα παραδείγματα της επίσημης πολιτείας που το αποδεικνύουν: οι ανεξάντλητες κωλυσιεργίες στην ατέλειωτη (από τις 20 Απριλίου του 2015) δίκη της Χρυσής Αυγής, η αδιάφορη για τις  δικαστικές αρχές περιφρόνηση αποφάσεων του δικαστηρίου που απαιτούσε παρουσία των κατηγορουμένων στη δίκη, δηλώσεις υπουργών όπως του πρώην Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου για στήριξη της Χ.Α αν κάνει «βήματα για εκδημοκρατισμό», η επίσκεψη των υπουργών Π. Καμμένο και Δ.Βίτσα με 10 βουλευτές, ανάμεσα τους και ο υπόδικος βουλευτής της Χ. Α Η. Κασιδιάρης στα νησιά Ρω και Στρογγύλη για ενημέρωση σχετικά με ζητήματα προστασίας των νήσων, συνθηκών διαβίωσης κλπ. και δηλώσεις του Π. Καμμένου περί «ομοψυχίας του ελληνικού λαού».

               Η  καταδίκη του φασισμού μοιάζει να εντάσσεται περισσότερο  στα πλαίσια της συναίνεσης που σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης εξασφάλισε τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος παρά της αγωνιστικής παράδοσης που συγκρούστηκε μαζί του. Έχουμε από τη μια καταδίκη του φασιστικού μορφώματος, ενώ την ίδια στιγμή η  διαρκής παραγωγή και αναπαραγωγή οικονομικών ανισοτήτων που οδηγεί στην εξαθλίωση και περιορίζει το δημοκρατικό δυναμικό στην αστική δημοκρατία δημιουργεί τις προϋποθέσεις ανάπτυξής του.  Κι’ αυτό γιατί  η συναίνεση όλων των πολιτικών  αστικών σχηματισμών στις ασκούμενες πολιτικές της κυρίαρχης τάξης  στην  Ευρωπαϊκή Ένωση  και  στη χώρα μας προκαλεί ασφυξία στο πολιτικό σύστημα καθώς αφήνει πολύ μικρά  περιθώρια για την έκφραση αμφισβήτησης που δεν στρέφεται εναντίον του ίδιου του συστήματος -–κι είναι τότε που το φασιστικό μόρφωμα εμφανίζεται και διοχετεύει όλη την αγανάκτηση σε ατραπούς ακίνδυνους για την κυρίαρχη τάξη (εθνικισμό, ρατσισμό κλπ.).   Γι’  αυτό και είναι το ίδιο το αστικό σύστημα που σ’  αυτό το περιβάλλον ασφυξίας  βοηθά στην νεκρανάσταση του φασισμού. Αποτελεί δίαυλο  για την έκφραση της εντεινόμενης δυσαρέσκειας προς το πολιτικό  σύστημα, χωρίς στην πραγματικότητα ν’  απειλείται η αστική κυριαρχία,  και λειτουργεί επίσης σαν διέξοδος για την εκτόνωση  των αυξανόμενων  ανησυχιών  και φόβων  που προκαλεί η επιδεινούμενη οικονομική εξαθλίωση. Οι πραγματικές σχέσεις σύνδεσης φασισμού και αστικού συστήματος αν στην αρχή βρίσκονται εκτός ορατού πεδίου, όσο πιο αδύναμη γίνεται πολιτικά η αστική τάξη, τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονται  οι συνθήκες που βρίσκονται στη βάση των σχέσεών τους και της συνεργασίας τους.  

Γι’  αυτό και δεν είναι περίεργο που  πολιτικοί  σχηματισμοί, ΜΜΕ και δικαιοσύνη μοιάζει να αποσυνδέουν τις   εγκληματικές ενέργειες της Χ.Α από την ιδεολογία της και την πολιτική της δράση. Είναι που για την αντιμετώπιση της κρίσης νομιμοποίησης των  πολιτικών εξαθλίωσης όλο το σύστημα αναζητώντας επιτήδειες μεθοδεύσεις για την απόκτηση ή και απόσπαση αν όχι της συγκατάθεσης αλλά τουλάχιστον της ανοχής μας, έστω και εκβιαστικά, δεν θα διστάσει να νοθεύσει ή να διαστρεβλώσει ακόμα και τους θεσμούς της φιλελεΤ. Στεύθερης αστικής δημοκρατίας, αν το θεωρήσει αναγκαίο για την επιβίωσή του.

Ενδεικτικό των προσπαθειών για ελεγχόμενη κατεύθυνση των ποικίλων μορφών δυσαρέσκειας είναι ο τρόπος αντιμετώπισης από το σύνολο της κυρίαρχης εξουσίας  όχι μόνο της Χ.Α αλλά και κάθε περίεργης οργάνωσης ή πολιτικού σχηματισμού  που μας αποπροσανατολίζει και παραπλανά. Η ολιγωρία της δικαιοσύνης για τις εξωφρενικές απατεωνιές του Α. Σώρα, η κραυγαλέα κριτική περισσότερο στο στυλ και ύφος της Χρυσής Αυγής από τα ΜΜΕ, η αθόρυβη ενσωμάτωση φασιστικών μορφωμάτων  στο πολιτικό σύστημα  όσο περνά ο καιρός μάλλον αποδεικνύει την απροθυμία του για τιθάσευση τους.

Και η όλη ιστορία με την τηλεοπτική παρουσιάστρια Τ. Στεφανίδου και την μήνυση του υπόδικου βουλευτή της Χ.Α Γ. Λαγού αποκτά σημασία μόνο γιατί συμπληρώνουμε τα κενά του νοήματος ανάλογα με τις προσδοκίες μας και τους τρόπους ερμηνείας. Η σύγκρουση δεν έμοιαζε να είναι σε άλλο επίπεδο από εκείνο των επώνυμων του θεάματος, όπου το φασιστικό μόρφωμα γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε τηλεοπτικό μεσημεριανό, έχοντας απεκδυθεί τα πολιτικά χαρακτηριστικά του, την ιστορία του, το παρελθόν του, τον πολιτικό του ρόλο.

Δεν θα ήταν λοιπόν αυθαίρετο να υποστηρίξει κανείς πως το όλο σύστημα αυτό που το ενδιαφέρει περισσότερο είναι  να εξοικειωθούμε με την χειρότερη εικόνα του τέρατος χωρίς όμως να μάθουμε να αναγνωρίζουμε στην πραγματικότητα το ίδιο το τέρας του φασισμού. Κι έτσι, επειδή οι φασιστικές ιδέες βρίσκονται πάντα σε διαρκή μεταμόρφωση θα μπορέσουν να επιβληθούν χωρίς να αναγνωριστούν, όταν πραγματοποιηθεί η μετατροπή του αστικού δημοκρατικού κράτους σε φασιστικό ή αυταρχικό σύστημα κυριαρχίας.