ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

 ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνονται οι ίδιοι εκβιασμοί κι απειλές σχετικά με την επικείμενη αξιολόγηση της εφαρμογής του προγράμματος από τους θεσμούς. Για πολλοστή φορά από την έκβαση της αξιολόγησης εξαρτώνται, κατά πως λέγεται, το μέγεθος των συμβιβασμών της κυβέρνησης, οι πιθανότητες διεξαγωγής εκλογών ή η πραγματοποίηση της συνεχούς απειλής της εξόδου από την ευρωζώνη.

               Και μείς, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό,  μετά από επτά σχεδόν χρόνια με μνημόνια, μοιάζει να μην αναζητούμε τις αιτίες για τα δεινά μας, ν’  αδιαφορούμε για την οργάνωση της δράσης μας, (αν και κινητοποιήσεις όπως των αγροτών φαίνεται να διαψεύδουν αυτήν τη διαπίστωση) αρκούμαστε στην εμπειρία μας στο μικρό μας ασφυκτικό κύκλο, συνεχίζοντας να θέτουμε ως θεμέλιο τον καπιταλισμό για όλα τα επιχειρήματα και τις δράσεις που είτε  δικαιώνουν την  κυρίαρχη πολιτική είτε την υποστηρίζουν …κριτικά. Κι αυτό είναι το πρόβλημα:  το ύστατο θεμέλιο για να στηρίξουμε τη σκέψη και τις πράξεις μας δεν θα πρέπει πια να είναι ο καπιταλισμός. Η κομμουνιστική προοπτική θα πρέπει να είναι το θεμέλιο για τη σκέψη και τη δράση μας γιατί:

«…Ο καπιταλισμός τσάκισε και υπερνίκησε τον φεουδαρχισμό. Γιατί δημιούργησε πιο μεγάλες νόρμες στην παραγωγικότητα της δουλειάς, έδωσε τη δυνατότητα στην κοινωνία να έχει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα, παρ’ ό,τι  έδινε το φεουδαρχικό καθεστώς. Γιατί έκανε την κοινωνία πιο πλούσια. Γιατί μπορεί, πρέπει και υποχρεωτικά θα νικήσει ο σοσιαλισμός το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας; Γιατί μπορεί να δώσει ανώτερα πρότυπα δουλειάς, ανώτερη παραγωγικότητα δουλειάς από ό,τι το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας. Γιατί μπορεί να δώσει στην κοινωνία περισσότερα  προϊόντα και μπορεί  να κάνει τη κοινωνία πιο πλούσια, παρά το καπιταλιστικό σύστημα οικονομίας.

Μερικοί νομίζουν πως ο σοσιαλισμός μπορεί να στερεωθεί με μια ωρισμένη υλικά ισοπέδωση των ανθρώπων πάνω στη βάση μιας φτωχικής ζωής. Αυτό δεν είναι σωστό. Αυτό είνε μια μικροαστική αντίληψη για το σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός πραγματικά μπορεί  να νικήσει μονάχα πάνω  στη βάση της μεγάλης παραγωγικότητας της δουλειάς, πιο μεγάλης από τον καπιταλισμό, πάνω στη βάση της αφθονίας προϊόντων και κάθε λογής ειδών κατανάλωσης, πάνω στη βάση μιας εύπορης και πολιτισμένης ζωής όλων των μελών της κοινωνίας. Μα για να μπορέσει ο σοσιαλισμός να επιτύχει αυτόν του τον σκοπό και να κάνει την σοβιετική μας κοινωνία την πιο εύπορη, είνε απαραίτητο να έχει στη χώρα μια τέτοια παραγωγικότητα της δουλειάς που να ξεπερνάει την παραγωγικότητα  της δουλειάς των πρωτοπόρων καπιταλιστικών χωρών. Χωρίς αυτό δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτόμαστε για αφθονία προϊόντων και κάθε λογής ειδών κατανάλωσης. (…)

Αρχή του σοσιαλισμού είνε ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία καθένας εργάζεται ανάλογα με τις ικανότητές του που παίρνει είδη κατανάλωσης όχι ανάλογα με τις ανάγκες του, μα ανάλογα με τη δουλειά που έφτειασε για την κοινωνία. Αυτό σημαίνει, πως το εκπολιτιστικό –τεχνικό επίπεδο της εργατικής τάξης δεν είνε ακόμα όσο πρέπει υψηλό, εξακολουθεί να υπάρχει μια αντίθεση ανάμεσα στη διανοητική και χειρωνακτική  δουλειά, η παραγωγικότητα της δουλειάς δεν είνε ακόμα τόσο υψηλή, ώστε να εξασφαλίζει αφθονία ειδών κατανάλωσης και απ’ αυτό  το λόγο η κοινωνία είνε υποχρεωμένη να διανέμει τα είδη κατανάλωσης όχι ανάλογα με τις ανάγκες των μελών της κοινωνίας, μα  ανάλογα με τη δουλειά που παράγουν αυτά για την κοινωνία.

Ο Κομμουνισμός είνε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης. Αρχή του κομμουνισμού είνε, ότι στην κομμουνιστική κοινωνία καθένας εργάζεται ανάλογα με τις ικανότητες του  και παίρνει είδη κατανάλωσης όχι ανάλογα με τη δουλειά κείνη που προσέφερε, μα ανάλογα με τις ανάγκες που έχει ένας εκπολιτισμένος ανεπτυγμένος άνθρωπος. Αυτό σημαίνει, πως το εκπολιτιστικό-τεχνικό επίπεδο της εργατικής τάξης  έγινε αρκετά υψηλό ώστε να εξαλείψει τις βάσεις της αντίθεσης μεταξύ της διανοητικής και χειρωνακτικής δουλειάς, η αντίθεση εξαφανίστηκε κιόλας και η παραγωγικότητα της δουλειάς εξυψώθηκε σε τέτοια υψηλή βαθμίδα, ώστε μπορεί να εξασφαλίσει με πλήρη αφθονία από είδη κατανάλωσης και γι’  αυτό η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να διανέμει τα είδη αυτά ανάλογα με τις ανάγκες των μελών της.

Μερικοί νομίζουν ότι η εξάλειψη της αντίθεσης διανοητικής και χειρωνακτικής δουλειάς μπορεί να επιτευχθεί με κάποια εκπολιτιστική –τεχνική ισοπέδωση των δουλευτάδων της διανοητικής και χειρωνακτικής  δουλειάς, πάνω στη βάση υποβιβασμού του εκπολιτιστικού και τεχνικού επιπέδου των μηχανικών και τεχνιτών, των διανοουμένων στο επίπεδο των μεσαίων ειδικευμένων εργατών. Αυτό είνε ολότελα σφαλερό. Έτσι μπορούν να σκέφτονται για τον κομμουνισμό μονάχα οι φλύαροι μικροαστοί. Η εξάλειψη πραγματικά της αντίθεσης ανάμεσα στη διανοητική και χειρωνακτική δουλειά μπορεί να επιτευχθεί μονάχα πάνω στη βάση της ανύψωσης του εκπολιτιστικού –τεχνικού επιπέδου της εργατικής τάξης στο επίπεδο των δουλευτάδων της μηχανο-τεχνικής εργασίας. Θα είτανε γελοίo να σκεφθεί κανείς πως μια τέτοια ανύψωση είνε απραγματοποίητη. Είναι πλέρια πραγματοποιήσιμη μέσα στις συνθήκες του σοβιετικού καθεστώτος, όπου οι παραγωγικές δυνάμεις είνε απελευτερωμένες από τις τις αλυσσίδες του καπιταλισμού, όπου  η δουλειά είνε απελευτερωμένη από την καταπίεση της εκμετάλλευσης, όπου βρίσκεται στην εξουσία η εργατική  τάξη και όπου η νεαρά  γενεά της εργατικής τάξης έχει όλες τις δυνατότητες να εξασφαλίσει στον εαυτό της αρκετή τεχνική μόρφωση. Δεν υπάρχει καμιά βάση για αμφιβολία πως μονάχα  μια τέτοια εκπολιτιστικο –τεχνική άνοδο της εργατικής τάξης μπορεί να ξερριζώσει τη βάση της  αντίθεσης της διανοητικής και χειρωνακτικής δουλειάς, που μονάχα αυτή μπορεί  να εξασφαλίσει την ανώτερη κείνη παραγωγικότητα της δουλειάς και την αφθονία κείνη στα είδη κατανάλωσης, που είνε απαραίτητες για ν΄ αρχίσει το πέρασμα από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό…»

    (Από το λόγο του Ι.  Στάλιν στην πανενωσιακή σύσκεψη των εργατών της βιομηχανίας και μεταφορών στην ΕΣΣΔ, για το κίνημα σταχανόφτσυ, από το Ριζοσπάστη της  5/12/1935)