Μισθωτός των 410 ευρώ, αισθάνεται πιο χρήσιμος στην κοινωνία, αφού πλέον θα φορολογείται

Μιλήσαμε με έναν μελλοντικό φορολογούμενο της διπλανής πόρτας

Με την κυβέρνηση να έχει έρθει σε συμφωνία με τους θεσμούς για μια σειρά θεμάτων που αφορούν λίγο ως πολύ την άμεση επιβίωση μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, κάποια πράγματα αλλάζουν στην κοινωνία και εμείς προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τις αντιδράσεις που προκαλούν.

Ένα από αυτά είναι και το αφορολόγητο, που από το 2020 θα είναι στα επίπεδα των 5.681 ευρώ με καθοδικές προοπτικές. Η συμφωνία που έγινε με τους δανειστές φέρνει έξτρα φόρους σε μισθωτούς του Δημοσίου και συνταξιούχους με μηνιαίες αποδοχές πάνω από 475 ευρώ και σε μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα με μηνιαίες αποδοχές πάνω από τα 405 ευρώ. Αν μάλιστα η κυβέρνηση μέσα στον επόμενο χρόνο δεν παρουσιάσει πλεόνασμα 3,5%, το μέτρο θα ισχύσει από το 2019.

Πώς όμως βλέπουν τη νέα κατάσταση έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τη συμφωνία κυβέρνησης-θεσμών, άνθρωποι της διπλανής πόρτας; Άνθρωποι που το νέο μέτρο θα επηρεάσει άμεσα;

Μιλήσαμε με το Μανώλη Χ., ιδιωτικό υπάλληλο.

Ο Μανώλης είναι 37 χρονών. Εργάζεται εδώ και τρία χρόνια σε μεγάλη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον κλάδο του ιματισμού. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι όπου ζει με τους γονείς του.

Ναι, δουλεύω εδώ και τρία χρόνια περίπου στην εταιρεία αυτή. Το περιβάλλον είναι πολύ ευχάριστο και οι προοπτικές ανέλιξης μεγάλες. Οι αποδοχές μου είναι περίπου στα 410 ευρώ το μήνα. Εντάξει τα λεφτά δε φτάνουν για να ζήσω στο δικό μου σπίτι και να κάνω τη δική μου ζωή. Για οικογένεια δε, ούτε λόγος. Αλλά ξέρεις κάτι; Ίσως δεν είναι γραφτό όλοι οι άνθρωποι να κάνουν κάτι με τη ζωή τους. Ίσως οι πιο ικανοί, ναι. Αλλά δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια.

Ρωτήσαμε το Μανώλη, πώς αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να αρχίσει να φορολογείται από το 2019 ή το 2020.

Να σου πω την αλήθεια το περιμένω πως και πως. Ξέρω, ακούγεται παράξενο. Αλλά δε σε γεμίζει το να δουλεύεις και να μη φορολογείσαι. Αισθανόμουν σαν να παίρνω απλά χαρτζιλίκι απ’ τον πατέρα μου. Δε λέω, με το αφεντικό μου παίζουμε φάπες, αλλά δεν είναι και πατέρας μου. Θα ήθελα μια επιβεβαίωση πως αυτό που κάνω είναι δουλειά και όχι κάποια αγγαρεία για την οποία με χαρτζιλικώνουν.

Ο Μανώλης όσο δε φορολογείται, φαίνεται πως αντιμετωπίζει προβλήματα αποξένωσης και δυσκολία στην κοινωνικοποίηση

Φίλοι μου άρχισαν την καζούρα όταν πρωτοέπιασα δουλειά. “Τι σόι δουλειά είναι αυτή, αν δε φορολογείσαι”, “και ‘γω δουλεύω έτσι άμα είναι, στης μάνας μου”, ήταν απ’ τις πρώτες ατάκες που δέχτηκα. Όμως σιγά σιγά το πείραγμα μετατράπηκε σε κανονική χλεύη. Παιδικοί μου φίλοι άρχισαν να με αποφεύγουν ενώ και στον αισθηματικό τομέα δεν τα πήγαινα πολύ καλύτερα. Μόλις έλεγα ότι δε φορολογούμαι για τη δουλειά που κάνω, όλοι με κοίταζαν με ένα αίσθημα αηδίας και φεύγαν. Ένιωθα μόνος. Διαφορετικός. Και κανείς δε με καταλάβαινε.

Όμως πλέον μπορεί να είναι αισιόδοξος για το μέλλον του.

Ναι δεν είναι μόνο ότι θα σταματήσω να είμαι ο παρίας που είμαι τώρα. Αλλά θα μπορώ να προσφέρω και εγώ στην κοινωνία. Οι Έλληνες έχουμε ένα τεράστιο χρέος από τη μεγάλη ζωή που κάναμε παλιότερα. Τώρα όλοι μαζί βάζουμε πλάτη για να αλλάξει αυτή την κατάσταση και αφού θα φορολογούμαι, θα μπορώ και εγώ να βάλω πλάτη σε ένα σκοπό που μπορούμε να πούμε πως είναι πανεθνικός. Αν δω τα spreads να πέφτουν έστω και λίγο, θα είμαι περήφανος που θα έχω συμβάλει και εγώ με τις δυνάμεις μου και θα είναι κάτι που ίσως να με βοηθήσει να επανενταχτώ στην κοινωνία.

Το νέο αφορολόγητο όμως, σημαίνει και λιγότερα χρήματα στην άκρη στο τέλος κάθε μήνα, αναρωτήθηκα. Ο φίλος μας όμως δε φαίνεται να ανησυχεί τόσο.

Ε εντάξει. Έχω διαβάσει ότι μπορεί να χάσω περίπου μισό ή και έναν ολόκληρο μισθό από αυτούς που παίρνω. Να σου πω κάτι; Θα τα καταφέρουμε. Θα μαζευτούμε λίγο. Θα προσέχουμε λίγο παραπάνω τι ξοδεύουμε. Και στο φαΐ αν χρειαστεί. Γιατί όχι; Ο άνθρωπος δε χρειάζεται να τρώει κάθε μέρα. Άλλωστε εγώ δουλεύω 8-10 ώρες την ημέρα και καμιά φορά ξεχνιέμαι να φάω έτσι κι αλλιώς. Δε θα βγαίνω και τόσο. Θα είναι μια καλή ευκαιρία να έρθω πιο κοντά και με τους γονείς μου. Ξέρεις, μια ζωή διάβασμα, σπουδές, στρατό, καφέδες. Θα είναι μια καλή ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά. Ήδη τον περασμένο χειμώνα ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε στο ίδιο δωμάτιο για να κάνουμε οικονομία στη θέρμανση.

Έφυγα από το σπίτι του Μανώλη, πιο γεμάτος, πιο ορεξάτος για ζωή. Χάρηκα που γνώρισα έναν τόσο καλόκαρδο και αισιόδοξο άνθρωπο. Όσο υπάρχει χαμόγελο εκεί έξω, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν το Μανώλη να μάχονται τη μιζέρια, στην πρώτη γραμμή του πολέμου, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα και η ιστορία μου είναι πέρα για πέρα αληθινή.

---

Όσοι αισθάνεστε κάπως έτσι:

να ενημερώσουμε πως όχι, η ιστορία δεν είναι πέρα για πέρα αληθινή. Είναι ψεύτικη αλλά πιστεύουμε πως σύντομα θα δούμε κάτι ανάλογο σε Vice ή Lifo…