Αν είναι δυνατόν! «Είμαι ο ηλίθιος»

katiousa

Είναι δυνατόν μια σοβαρή εφημερίδα να φιλοξενεί (και υποθέτω να πληρώνει) Δημοσιογράφους, εντελώς εκτός πραγματικής αγοράς, με σκοπό απλά να τρομάζουν γριές και να στοχεύουν στα πιο νοσηρά ένστικτα δυστυχισμένων, λόγω της κακίας τους, που πηγάζει από το γεγονός πως ήθελαν να είναι αφεντικά αλλά κατάντησαν να αρθρογραφούν για τρεις κι εξήντα;

Μώμος

Είναι αυτό το πράγμα αρθρογραφία ή μήπως προπαγανδιστική ανάρτηση; Πάντως η εφημερίδα που την περιέχει, φιλοξενεί καθημερινά στα φύλλα της Δημοσιογράφους (αντιδραστικούς ή κρετίνους κυρίως), το θεωρεί αρθρογραφία. Τα περισσότερα άρθρα, σημειωτέον, είναι του ίδιου πνεύματος με το εικονιζόμενο. Εκφράζουν τον άκριτο, χοντροκομμένο και επιθετικό φιλοευρωπαϊσμό της άκρας Δεξιάς, την οποία στις μέρες μας τη λέμε «φιλελεύθερη», για λόγους πολιτικής ορθότητας.
Σε άλλα παλαιότερα άρθρα λ.χ. βλέπουμε να περιγράφεται Ασιάτης καλλιτέχνης ως πιθηκόμορφος, οι πρόσφυγες  που εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους για τα συμφέροντα όσων υπερασπίζεται η εφημερίδα, να παρουσιάζονται σε γελοιογραφίες ως απορρίμματα ή  θάλασσα που θέλει να πνίξει το Έθνος, πολιτικοί αντίπαλοι ως καμπαρετζούδες λόγω φύλου, ενώ μπορούμε να διαβάσουμε μέχρι και το πού ακριβώς ούρησε ο Πρόεδρος της Βουλής κατά τη διάρκεια διαλείμματος θεατρικής παράστασης.
Έτσι μπορούμε εύκολα να εκλάβουμε όποιον κρατάει την εν λόγω εφημερίδα, ως κάτοχο της μπλούζας: «Είμαι ο ηλίθιος».
Καταλαβαίνω τι συνέβη στους ιθύνοντες της εφημερίδας. Τους πείραξε η αποτυχία του συστήματος και η βαθιά παγκόσμια κρίση του, από την οποία δεν υπάρχει κανένα δείγμα ότι μπορεί να βγούμε σύντομα, καθώς και η αδυναμία των ίδιων να πείσουν με επιχειρήματα τον κόσμο για την αναγκαιότητα να γίνει επισήμως σκλάβος.
Είναι όμως δυνατόν μια σοβαρή εφημερίδα να φιλοξενεί (και υποθέτω να πληρώνει) Δημοσιογράφους, εντελώς εκτός πραγματικής αγοράς, με σκοπό  απλά να τρομάζουν γριές και να στοχεύουν στα πιο νοσηρά ένστικτα δυστυχισμένων, λόγω της κακίας τους, που πηγάζει από το γεγονός πως ήθελαν να είναι αφεντικά, αλλά κατάντησαν να αρθρογραφούν για τρεις κι εξήντα, προς όφελος όσων τους θεωρούν αποτυχημένους κι εναντίον της τάξης τους, από ανάγκη και φόβο μην χαρακτηριστούν ως αποτυχημένοι;
Υ.Γ. Η καλή Εφημερίδα, προφανώς θεωρεί πως σε καιρό κρίσης και εξαθλίωσης, η σάτιρα και οι καλλιτέχνες δεν θα έπρεπε να στοχεύουν την εξουσία, αλλά τους δυστυχισμένους. Τέτοιο πρότυπο μόνο στη Γερμανία είχαμε, λίγο παλαιότερα.