Κόβουν και ράβουν αντιλαϊκά

Κόβουν και ράβουν αντιλαϊκά

Περίσσεψαν και χτες οι αντεγκλήσεις και οι διαγκωνισμοί στη Βουλή, κυρίως ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για το τέταρτο μνημόνιο, που ψηφίστηκε αργά το βράδυ, από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Το γεγονός ότι τα άλλα αστικά κόμματα, και κυρίως η ΝΔ, δεν ψήφισαν τα μέτρα, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν. Η πολιτική τους συναντάται με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ στην επί της ουσίας στήριξη των συμφερόντων του κεφαλαίου και του στόχου της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τον οποίο υπηρετούν από κοινού. Τον στόχο αυτό προωθεί η κυβέρνηση και με το τέταρτο μνημόνιο, που φέρει την υπογραφή της.
Και μόνο το γεγονός ότι η ΝΔ επικαλείται ότι ανάλογες προϋποθέσεις ανάκαμψης είχαν δημιουργηθεί και το 2014, όταν η ίδια βρισκόταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος αρνούνταν να συναινέσει στο «κλείσιμο» εκείνης της «αξιολόγησης», δείχνει ότι αλλάζουν ρόλους, χωρίς να τίθενται σε αμφισβήτηση οι στρατηγικοί στόχοι και οι επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Αλλωστε, λίγους μήνες μετά, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο, επικαλούμενοι την ανάγκη να διασφαλιστεί η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας».
Σήμερα, παρά τη φασαρία για πλευρές της αντιλαϊκής συμφωνίας, παρά την κριτική για «καθυστερήσεις που ανέβασαν τον λογαριασμό», η ΝΔ διαβεβαιώνει το κεφάλαιο και τους «εταίρους» σε ΕΕ και ΔΝΤ ότι θα εφαρμόσει τα ψηφισμένα μέτρα, αν στις επόμενες εκλογές πάρει τη σκυτάλη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εύκολα καταλογίζει στην ΝΔ «αμηχανία» και «αντιφάσεις» στη στάση της απέναντι στο 4ο μνημόνιο: Από τη μια, λέει ότι δεν θα ψηφίσει τα μέτρα και, από την άλλη, δεσμεύεται να τα εφαρμόσει. Από τη μια, καταγγέλλει τα «αντίμετρα» ως κοροϊδία και, από την άλλη, καταθέτει τροπολογία με τα ίδια πάνω - κάτω μέτρα, ζητώντας να εφαρμοστούν άμεσα.
Στην πραγματικότητα, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνέχεια αυτής της ΝΔ και των προηγούμενων κυβερνήσεων, ακριβώς επειδή αποτελεί μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, που με συνέπεια υπηρέτησαν και υπηρετούν όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές σε πλευρές της διαχείρισης.
Γι' αυτό η ΝΔ δυσκολεύεται στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Γι' αυτό η κριτική που της ασκεί είναι για «υφεσιακά» μέτρα, καταθέτοντας την αγωνία της να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάκαμψης πιο γρήγορα και πιο ορμητικά. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει τα εύσημα του κεφαλαίου, Ευρωπαίων και Αμερικανών «εταίρων», ως απόδειξη της αποφασιστικότητας και της αφοσίωσής του στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Κυβέρνηση και ΝΔ τσακώνονται για το ποιος θα μπορούσε καλύτερα να διαπραγματευθεί με το κουαρτέτο για τον τελικό λογαριασμό που φορτώνουν στα λαϊκά στρώματα. Εγκλωβίζουν το λαό στη λογική τού πόσα θα χάσει, θεωρώντας δεδομένο ότι αυτός θα πληρώσει για την ανάκαμψη, όπως πλήρωσε την κρίση.
Προτείνουν και οι δύο μέτρα διαχείρισης και διαμοιρασμού της φτώχειας. Καλούν το λαό να ξεχάσει τις απώλειες που είχε έως τώρα, να συμβιβαστεί με το «μικρότερο κακό» και να στοιχηθεί πίσω από αυτόν που του το εγγυάται καλύτερα.
Η επόμενη μέρα δεν χωράει καθυστερήσεις, απογοητεύσεις και εφησυχασμό. Η αναμέτρηση με το κεφάλαιο, τα κόμματα και την αντιλαϊκή τους πολιτική είναι μακρύς αγώνας δρόμου, που απαιτεί αντοχή, σχέδιο και επιμονή, με πρόταγμα την ανάκτηση των απωλειών, στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.