ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ;

Αν στη χώρα μας η ιδιομορφία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος είναι η στενή του σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα, αυτό οφείλεται στην πολιτική και τους αγώνες των κομμουνιστών, που έκανε το μετεμφυλιακό κράτος με την αντικομμουνιστική του υστερία να ταυτίσει  κομμουνιστές και συνδικαλιστές κι έτσι να διατηρηθεί ο υψηλός βαθμός πολιτικοποίησης του συνδικαλισμού και η αποφασιστική συμμετοχή του στις πολιτικές εξελίξεις.

 Στα χρόνια της μεταπολίτευσης γίνεται προσπάθεια από την κυρίαρχη εξουσία ελέγχου του μαζικού ριζοσπαστικού κινήματος με όλες τις μεθόδους, ιδεολογικές και  κατασταλτικές. Με  την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία επιδιώχτηκε η χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος, που δημιούργησε το στρώμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών στελεχών. Χρησιμοποιώντας λοιπόν αριστερή φρασεολογία και προβάλλοντας έναν πρόσκαιρο ωφελιμισμό και συντεχνιακό πνεύμα αφέθηκε το εργατικό κίνημα εκτεθειμένο στις πολιτικές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που  κατέληξε στα χρόνια μας στην πλήρη απαξίωση της ΓΣΕΕ. Κι έτσι ο χειρισμός δεκαετιών της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, η δράση των κατασταλτικών μηχανισμών, ο ασφυκτικός κυβερνητικός έλεγχος των συνδικάτων, η συκοφάντηση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέτρεψαν τη συνολική και οργανωμένη αντιπαράθεση στη λογική και πολιτική των ρεφορμιστικών επιλογών για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο, μέχρι που κατακερματισμένοι και διασπασμένοι οι εργαζόμενοι μοιάζει να παραδοθήκαμε σ’ αυτόν τον ύπουλο πόλεμο. Ακόμα και το γεγονός πως φαίνεται να μετατοπίζεται η οικονομική δραστηριότητα από τις βιομηχανίες σε παντός είδους υπηρεσίες κι έτσι οι εργαζόμενοι σ’ αυτές να μην αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τα χαρακτηριστικά του προλεταριάτου  συντελεί στην έλλειψη ταξικής συνείδησης.

Και καταλήγουμε, η εκδήλωση της κρίσης  που εκφράζεται με την πολιτική των μνημονίων να συμπίπτει, και όχι τυχαία, μ΄ ένα αγκυλωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και με αδρανοποιημένους σε μεγάλο ποσοστό τους εργαζομένους, σε σημείο που ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας να δηλώνει πως η κοινωνία δεν αντιδρά στα σκληρά μέτρα και δείχνει ανοχή. Γιατί είναι  το συνδικαλιστικό κίνημα που εργοδότες και αστικά κόμματα έπρεπε πρώτα να υποτάξουν για να ανοίξουν το δρόμο για τα μέτρα αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού.  Γιατί η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων που μας εξαθλιώνουν δεν θα ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για τους κυβερνώντες και τους καπιταλιστές αν θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν ένα κίνημα οργανωμένο που θα αγωνίζονταν και θα διεκδικούσε αξιοπρεπείς όρους ζωής, θ’ αντιστέκονταν μαζικά στις απολύσεις, θα βρίσκονταν αλληλέγγυο μ’ όσους κινητοποιούνταν και θα μπορούσε χάρη στη μαχητικότητά του και τη συμπαράσταση που έβρισκε σε πλατιά λαϊκά στρώματα να κρατάει για καιρό απεργίες και κινητοποιήσεις.

Και τώρα, επτά χρόνια σε επιδεινούμενη εξαθλίωση θα πρέπει να ξαναμάθουμε από την αρχή την αλφαβήτα της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις, πρόσκαιρα εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα, δουλεύοντας χωρίς κανέναν όρο,  φοβισμένοι όσο συνεχίζουμε μόνοι μας να πορευόμαστε χωρίς καμιά έννοια συλλογικότητας και συλλογικής έκφρασης σε απόλυτη εξάρτηση από τον εργοδότη, καμιά κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να συμβεί, ούτε και στον μικρόκοσμό μας.

Προβάλλεται πολλές φορές σαν δικαιολογία στην απροθυμία συμμετοχής σε κινητοποιήσεις η αναποτελεσματικότητά τους. Κι όμως και  η κυρίαρχη εξουσία χρόνια μεθόδευε την χειραγώγησή μας· έτσι και η δική μας αντίδραση θέλει χρόνο κι υπομονή να οργανωθεί, να γιγαντωθεί,  για να είναι αποτελεσματική. Και η αυριανή απεργία σίγουρα δεν θα φέρει το τέλος των μέτρων εξαθλίωσής μας, όμως από τη συμμετοχή μας  σ’ αυτή και σ’ άλλες κινητοποιήσεις εξαρτάται το μέλλον αυτής της πολιτικής.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε  πως τα οικονομικά κι εργασιακά  προβλήματα είναι πεδίο  ταξικού  αγώνα και ότι  κάθε προσπάθεια διεξόδου από την κρίση δεν μπορεί παρά να μεταβάλλει τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις  αυτής της χώρας. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο οργανωμένη και πιο  επικίνδυνη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους και  ο στόχος δεν είναι απλά το βιοτικό  επίπεδο.  Είναι η ίδια η δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν.

 Η κρίση έχει πάρει πια χαρακτηριστικά μονιμότητας κι αυτό σημαίνει πως οι πολιτικές που ακολουθούνται για να δημιουργήσουν τους καλύτερους δυνατούς όρους για την κερδοφορία του κεφαλαίου κι έχουν στόχο να δημιουργήσουν  τις συνθήκες εκείνες που θα αναγκάσουν τους εργαζόμενους να τους δεχτούν κάτω από την συνεχή απειλή της απόρριψης δεν είναι πρόσκαιρες. Εκτός αν οι εργαζόμενοι αντιδράσουν, συσπειρωμένοι γύρω από κοινά αιτήματα, οργανωμένοι σε ταξικά συνδικάτα, οικοδομώντας κινήσεις αλληλεγγύης.  Αρκετά με οδυρμούς, φιλοσοφικές διαπιστώσεις και λεκτικό επαναστατισμό.