Σήμερα θρηνούμε τον δικό μας νεκρό τον δολοφονημένο από τον καπιταλισμό

       

Σήμερα θρηνούμε γιατί ένας εργάτης, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας άνθρωπος της τάξης μας βρήκε τραγικό θάνατο στον αγώνα για το μεροκάματο. Σήμερα κλαίμε γιατί ένας διανομέας, ένας ντελιβεράς, ένας παπατρέχας της πάλης για τον καθημερινό άρτο έχασε την ζωή του! Σήμερα θλιβόμαστε γιατί ένας άνθρωπος που δούλευε σαν τους περισσότερους χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας με εντατικοποίηση και πολυαπασχόληση, θυσιάστηκε στον βωμό του αβγατίσματος των κερδών των αφεντικών.

Σήμερα οι σημαίες κυματίζουν μεσίστια γιατί ένας νέος εργαζόμενος, ένας άνθρωπος που πλήρωσε με την ζωή του την σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία του καπιταλισμού. Σήμερα οι σημαίες κυματίζουν μεσίστια γιατί ο νέος αυτός εργαζόμενος κατέθεσε την ζωή του φόρο στην κοινωνία που έφτιαξαν και στηρίζουν όλοι αυτοί που θέλουν τους πλούσιους πάμπλουτους και τους φτωχούς πένητες ή νεκρούς!

Ένας εργαζόμενος ακόμα νεκρός! Ένας νέος εργαζόμενος που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, που δεν πρόλαβε να την χαρεί, που είχε το ¼ των χρόνων του μεγάλου πολιτικού που απεβίωσε και για τον οποίον πρέπει αν όχι να θλιβόμαστε, τουλάχιστον να σιωπούμε, αφού ο νεκρός δεδικαίωται! Επειδή όμως έτυχε να έχουμε μπροστά μας δύο νεκρούς δεν γίνεται και οι δύο να είναι δικαιωμένοι! Γιατί ο νεκρός νεαρός εργαζόμενος είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του μεγάλου πολιτικού, της υπογραφής που έβαλε φαρδιά πλατιά στην συνθήκη του Μάαστριχτ, στις απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς που ζητούσε να εφαρμοστούν και εφαρμόζονται με τον πιο βάρβαρο τρόπο από κάποιον που παρέστησε τον «Αριστερό» για να γίνει πρωθυπουργός! Όποιος θρηνεί και για τους δύο είναι υποκριτής!

Το όνομα του δολοφόνου του νεκρού νεαρού εργαζόμενου είναι γνωστό και είναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Είναι αυτός τον οποίον με συνέπεια υπηρέτησε ο άλλος νεκρός, αυτόν που αγιοποίησαν μέσα σε λίγες ημέρες ακόμα και οι αριστεροί προκειμένου μέσω αυτού να αγιοποιήσουν και τον εαυτό τους!

Καθόμαστε προσοχή μπροστά στο φέρετρο του νεκρού εργαζόμενου, του δολοφονημένου από τους καπιταλιστές και του δίνουμε όρκο ότι θα δώσουμε μάχη για να έρθει η ώρα που δεν θα δολοφονούνται εργαζόμενοι, του δίνουμε όρκο ότι αυτήν την σάπια εκμεταλλευτική κοινωνία θα την ξηλώσουμε συθέμελα, του δίνουμε όρκο ότι δεν θα τον ξεχάσουμε, του δίνουμε όρκο ότι δεν πρόκειται να δικαιώσουμε κανέναν από αυτούς που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τον θάνατό του, έστω και δια της σιωπής μας, προκειμένου να φερθούμε με «πολιτική ευπρέπεια», του δίνουμε όρκο ότι θα φέρουμε εκείνην την κοινωνία που άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται άνθρωπο!

Νάβις