«Ασφάλεια και σταθερότητα» για τα κέρδη των μονοπωλίων

«Ασφάλεια και σταθερότητα» για τα κέρδη των μονοπωλίων

«Κύριο θέμα της Διάσκεψής μας ήταν η ασφάλεια και η σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο. Την ασφάλεια δεν την εννοούμε μόνο ή κυρίως με τη σκληρή έννοια. Εννοούμε την ασφάλεια με όλες τις μορφές, η οποία συμπεριλαμβάνει την ασφάλεια των θαλασσών, την ασφάλεια του περιβάλλοντος, των μεταφορών, καθώς και τη συγκρότηση καινούργιων δικτύων συνεργασίας».
Τα παραπάνω λόγια του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, κατά την ολοκλήρωση της δεύτερης «Διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα» στην Ανατολική Μεσόγειο και Μ. Ανατολή που οργάνωσε η κυβέρνηση τη Δευτέρα 22 και την Τρίτη 23/5 στη Ρόδο, μέσα στη γενικότητά τους είναι αρκετά ενδεικτικά του περιεχομένου αυτών των σχημάτων που επιχειρεί να στήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

***

Το περιεχόμενο αυτό, που εκφράζεται και με προσπάθειες να στηθούν σχήματα, όπως ένας «νέος ΟΑΣΕ της Ανατολικής Μεσογείου», δεν αφορά τίποτα άλλο παρά την «ασφάλεια» των κάθε είδους επιχειρηματικών σχεδίων που «τρέχουν» στην περιοχή, που, όπως καταγράφεται και στο κοινό ανακοινωθέν της Διάσκεψης, αποτελεί «βασική οδό διέλευσης για το εμπόριο» και «αναδυόμενο κέντρο παραγωγής Ενέργειας», συγκεντρώνοντας το ενδιαφέρον των επιχειρηματικών ομίλων όχι μόνο των καπιταλιστικών κρατών της περιοχής αλλά και ευρύτερα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών Ενώσεων, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Κίνα, η Ρωσία.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και ο ΥΠΕΞ σε αυτό ακριβώς το σημείο στάθηκε στις παρεμβάσεις του, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, για την ανάγκη να διαμορφωθεί μια «θετική ατζέντα», πως «όταν είμαστε ανάμεσα σε 5 μεγάλες συγκρούσεις και πολλαπλές τρομοκρατικές δράσεις, αυτό έχει το κόστος του, για τον τουρισμό, για τις επενδύσεις» και επισημαίνοντας ότι «το ζήτημα της ασφάλειας αφορά ιδιαίτερα το πρόβλημα της ασφάλειας στις θαλάσσιες μεταφορές (...) Πάνω από το 33% του παγκοσμίου εμπορίου και 40% της παγκόσμιας κατανάλωσης σε Ενέργεια περνά μέσα από τις θάλασσές μας. Στην περίοδο που διανύουμε, η Ανατολική Μεσόγειος, όπως και η περιοχή του Κόλπου, έχει γίνει το επίκεντρο νέων δυνατοτήτων εξόρυξης και προώθησης/μεταφοράς Ενέργειας».

***

Είναι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο που η αστική τάξη της Ελλάδας ξεχωρίζει ως στρατηγικό στόχο αυτόν της μετατροπής της χώρας σε «ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο», «πύλη εισόδου στην ΕΕ», αξιοποιώντας τόσο τη γεωγραφική θέση της όσο και τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ, αλλά και τις «σχέσεις συνεργασίας», τους οικονομικούς - πολιτικούς - στρατιωτικούς και άλλους δεσμούς που έχει αναπτύξει η αστική τάξη της χώρας με μια σειρά από χώρες της περιοχής της Ανατ. Μεσογείου, της Μ. Ανατολής, των Βαλκανίων.
Το στόχο αυτό περιέγραψε και ο πρωθυπουργός κατά τη χτεσινή του επίσκεψη στο υπουργείο Ενέργειας λέγοντας: «Στο πλαίσιο αυτό, ο στόχος, στρατηγικός στόχος και όραμα είναι η Ελλάδα να γίνει ένα διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο (hub). Και όχι μόνον σε ό,τι αφορά τις μεταφορές. Και στην Ενέργεια. Ενα διεθνές ενεργειακό hub. Αντιλαμβάνεστε ότι οι δρόμοι της Ενέργειας του 21ου αιώνα, οι ενεργειακοί δρόμοι του μέλλοντος, δεν μπορούν να παρακάμπτουν την Ελλάδα, περνούν από την Ελλάδα. Και αυτό οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της στρατηγικής μας στην εξωτερική πολιτική και στο πλαίσιο των τριμερών και πολυμερών σχημάτων συνεργασίας στην περιοχή, η ενεργειακή συνεργασία είναι στο επίκεντρο της συζήτησης και κατέχει περίοπτη θέση: Τόσο σε ό,τι αφορά τις τριμερείς συνεργασίες Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, όσο όμως και σε ό,τι αφορά τις διμερείς μας σχέσεις με γειτονικές χώρες, είτε τη διακυβερνητική συνάντηση που θα γίνει τον Σεπτέμβριο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία, είτε στις σχέσεις μας και με τη γειτονική χώρα, την Τουρκία, αλλά και με τις χώρες της Βαλκανικής».

***

Είναι εξάλλου τα στοιχεία αυτά, που δίνουν το «πλεονέκτημα» αλλά και την απαραίτητη στήριξη από ιμπεριαλιστικά επιτελεία, ώστε η αστική τάξη της χώρας να διεκδικήσει την «αναβάθμιση του ρόλου της» στην περιοχή, στο πλαίσιο και των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει, παρουσιάζοντας εαυτόν ως τον «πυλώνα σταθερότητας» των επιχειρηματικών και ευρύτερα ιμπεριαλιστικών σχεδίων, στη μέση ακριβώς ενός «τριγώνου αστάθειας» που διαμορφώνουν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια έως την Ανατ. Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική.
Προσπάθεια που εκφράζεται όχι μόνο αναβαθμίζοντας την παρουσία στο στρατιωτικό σκέλος της «ασφάλειας» των επιχειρηματικών σχεδίων, την αναβαθμισμένη δηλαδή παρουσία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σε ΝΑΤΟικές αποστολές που «τρέχουν» στην περιοχή, τη διάθεση δυνάμεων και κρίσιμων υποδομών και δυνατοτήτων για τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, τις συνεκπαιδεύσεις με άλλες στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά και με την προσπάθεια να διαμορφωθούν σχήματα διμερούς και πολυμερούς συνεργασίας ανάμεσα στις αστικές τάξεις χωρών της περιοχής, να διευρυνθούν τα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, να «διερευνηθούν» δυνατότητες ώστε να διαμορφωθεί ένα «περιβάλλον σταθερότητας και ευημερίας» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

***

Σε αντίθεση με την κυβερνητική λαθροχειρία ότι τάχα η «ασφάλεια» των επιχειρηματικών σχεδίων αποτελεί εγγύηση και για την ασφάλεια και σταθερότητα για τους λαούς της περιοχής, το μόνο βέβαιο είναι πως είναι αυτό το «περιβάλλον» των επιχειρηματικών «ευκαιριών», το περιβάλλον όπου αναπτύσσονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις για τη μοιρασιά της λείας. Η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών απέχει λιγότερο από μια ανάσα από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, όπως δείχνουν και οι εξελίξεις στην περιοχή, όπου οι λαοί πληρώνουν με το αίμα τους τους ανταγωνισμούς αλλά και τις κολιγιές των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών κρατών.
Το συμπέρασμα είναι ότι η σταθερή εναντίωση και η εργατική - λαϊκή δράση ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν μπορεί παρά να κατευθύνονται στην καρδιά του προβλήματος: Την οικονομία και την εξουσία του κεφαλαίου, τις συμμαχίες και τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, με όποιο «πρόσωπο» κι αν σερβίρονται στο λαό.