Πολύ συγκινήθηκα που συγκινήθηκε ο Γλέζος!

       

Συγκλονιστικός όπως πάντα ήταν ο Γλέζος στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Ακρωνύμια», στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων, όταν μίλησε για τους συντρόφους του, τους συναγωνιστές του. Είπε χαρακτηριστικά: «Αγαπητοί φίλοι, στις παραμονές των εκτελέσεων, στις παραμονές από κάθε μάχη, μαζευόμαστε και κουβεντιάζαμε. Και λέγαμε: Εάν εσύ ζεις, μη με ξεχάσεις. Εάν εσύ δε σε βρει το βόλι, όταν συναντάς τους ανθρώπους στο δρόμο, θα λες καλημέρα κι από μένα. Κι όταν πίνεις κρασί θα πίνεις κρασί κι από μένα. Κι όταν ακούς τον παφλασμό των κυμάτων, θα τον ακούς και για μένα. Κι όταν ακούς τον άνεμο, να περνάει μέσα από τα φύλλα, κι ακούς το θρόισμα του ανέμου, θα το ακούς και για μένα. Κι όταν χορεύεις, θα χορεύεις και για μένα! Μπορώ να ξεχάσω αυτόν τον κόσμο; Είναι δυνατόν;»

Συγκλονιστικότατος ο Μανώλης Γλέζος! Μ’ έκανε να κλάψω! Μα πιο πολύ έκλαψα και συγκινήθηκα που με την συγκίνηση του Μανώλη συγκινήθηκε ο πρωθυπουργός μας, ο οποίος παραβρισκόταν στην εκδήλωση! Πιο πολύ συγκινήθηκα που με την συγκίνηση του Μανώλη συγκινήθηκαν και οι υπόλοιποι παραβρισκόμενοι στην εκδήλωση, ο πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Βαγγέλης Αποστόλου, ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μπαλάφας, η υφυπουργός Οικονομικών Κατερίνα Παπανάτσιου, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας, οι πρώην υπουργοί Γιάννης Πανούσης και Αριστείδης Μπαλτάς, οι βουλευτές Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Νίκος Μανιός και Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου!

Τέτοια συγκίνηση πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα! Πώς να μην συγκινηθείς όταν βλέπεις όλους αυτούς που σε έχουν εξανδραποδίσει να κάνουν πως συγκινούνται στην θύμηση όλων όσων έδωσαν την ζωή τους για να μην εξανδραποδιστείς;! Πώς να μην συγκινηθείς όταν όλοι αυτοί που θέλουν να σ’ αρπάξουν το σπίτι συγκινούνται με τους σκοτωμένους και τους εκτελεσμένους αγωνιστές;!

Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη στην εικόνα του Μανώλη που έκλαιγε! Ήμουν σίγουρος ότι έκλαιγε γιατί έγινε αιτία να ζω σαν το ζώο στην ανεργία, γιατί με κορόιδεψε και αντί να καταργήσει τα παλιά μνημόνια έγινε σκαλοπάτι για νέα πιο βάρβαρα μνημόνια, γιατί  με κατάντησε έναν νεκροζωντανό, γιατί έβαλε πλάτη στον Αλέξη για να μου φάει τα σπλάχνα! Μετά είδα όμως να αγκαλιάζεται και να ανταλλάσει ψιθύρους με τον πρωθυπουργό τον οποίον πριν λίγο καιρό κατήγγειλε δήθεν και αποχώρησε από την κυβέρνηση του! Δεν έκλαιγε για εμένα! Για το δικό του μεγαλείο συγκινήθηκε! Εμένα ποιος με λογαριάζει;!

Συγκινήθηκα πολύ με την κωμωδία που παίζουν πάνω στο ετοιμοθάνατο τομάρι μας, συγκινήθηκα πολύ με τους ηρωισμούς του Μανώλη που ο ίδιος έδεσε με λουρί και έσυρε σαν μαϊμούδες στις εμποροπανηγύρεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ!

Θα πει κάποιος ότι γίνομαι ιερόσυλος απέναντι στον ήρωα Μανώλη Γλέζο! Τιμώ τους ηρωισμούς του Μανώλη Γλέζου αλλά δεν τιμώ καθόλου τον άνθρωπο Μανώλη Γλέζο γιατί τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ο Μανώλης στα στερνά του πασχίζει να βγάλει την ψυχή μου μαζί και την ψυχή ολόκληρου του Ελληνικού λαού! Αναρωτιέμαι όμως… εκείνοι οι παλιοί συναγωνιστές και σύντροφοι οι οποίοι μαζευόταν στις συνάξεις των μελλοθανάτων και οι οποίοι είπαν στον Μανώλη να πίνει και να χορεύει και γι’ αυτούς και ν’ ακούει τους παφλασμούς των κυμάτων και τον άνεμο και γι’ αυτούς, δεν είπαν ποτέ στον Μανώλη να μην κάνει ποτέ τον ηρωικό τους θάνατο μαχαίρι κοφτερό για να το μπήξει στην πλάτη του λαού;! Δεν το είπαν ποτέ αυτό Μανώλη;!

Καπετάνιος

Η επάρατος νόσος του αντικομμουνισμού

Φώτιος Δαγγλής

 

Η παρουσία μου στα social media μετράει πάνω από 7 χρόνια πια κι ο καθένας μας υπάρχει σε αυτόν τον εικονικό κόσμο για τις δικές του “μοναδικές” αιτίες.
Γνωρίζοντας λοιπόν τις απαρχές αυτής της περίεργης αλληλεπίδρασης σκέψεων, μουσικών, τσιτάτων και φωτογραφιών, αυτό που βγάζω ως συμπέρασμα είναι ότι τα social media αλλάζουν, και αλλάζουν με κατεύθυνση προς το χειρότερο. Θα μου πεις υπήρξαν ποτέ για κάτι καλό; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Αυτή η ψευδαίσθηση της “επικοινωνίας” τελικά κατάφερε να πετύχει στο έπακρο και με το παραπάνω το σκοπό της, την πλήρη απουσία της φυσικής επίδρασης που έχει ο καθένας μας στο σύνολο…


Η υποτιθέμενη πολιτικοποίηση των social media GR στους καιρούς που ζούμε, ήταν ως ένα βαθμό αναπόφευκτη αλλά και θεμιτή, οι απόψεις άλλαξαν επίπεδο, επικοινωνήθηκαν ως ένα βαθμό σε κόσμο που δεν ασχολείται με την πολιτική και γενικά τζερτζελές να γίνεται, διότι ως εκεί μπορούν να φτάσουν τα social media.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση τον τελευταίο καιρό, είναι το πόσο αντιδραστική είναι μια μερίδα αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών, που με αφετηρία τις δικές τους αδυναμίες ερμηνείας των δεδομένων, καταλήγουν να γίνονται τόσο σκοταδιστικά αντιδραστικοί που δυσκολεύεται κανένας να τους ξεχωρίσει απ’ τα φασιστοειδή που προφανώς βρήκαν και αυτά διέξοδο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ώστε να καταφέρουν να περάσουν την προπαγάνδα τους!
Τα δύο παραδείγματα που θα παρουσιάσω μιλάν από μόνα τους και είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, ας σημειωθεί δε ότι τα “διλήμματα” τα έθεσαν “προοδευτικά” μυαλά!



Εν είδει χιούμορ και αρρωστημένης ψυχοσύνθεσης ο “προοδευτικός” πολέμιος των σκοταδιστών παπάδων για τις antigay θέσεις τους, Αντρέα Κοκοβίλα του twitter, θέτει το “καίριο” ερώτημα αναμένοντας το κοινό του να απαντήσει “Κάρτα μέλους της ΚΝΕ”. Έχω δει τον “φίλτατο” Αντρέα να βγάζει αφρούς για ανάλογου τύπου ερωτήματα όταν τίθενται από τον Άνθιμο π.χ. Α) Θες το παιδί σου να έχει καρκίνο; ή Β) να είναι Gay;… Προφανώς ο Αντρέα και ο Άνθιμος δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα στον κόσμο που έχουν φτιάξει, έτσι και αλλιώς και τα διλήμματα τους είναι ανάλογα και τόσο όμοια που καμιά διαχωριστική γραμμή δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε αυτούς τους δυο.

Το δεύτερο παράδειγμα είναι πιο πρόσφατο και ακόμη πιο “γαργαλιστικό”, αυτό θα προσπαθήσω να το αποδομήσω βάσει των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας!



Βλέπετε εδώ τα ερωτήματα είναι περισσότερα, και το δίλημμα που έχει ο υποτιθέμενος ψηφοφόρος είναι μακράν δυσκολότερο, οι συνδυασμοί και οι λογικές σκέψεις στο μυαλό του δίνουν και παίρνουν, η αγωνία είναι μεγάλη, αν και δίνει μια εύκολη διέξοδο ο εμπνευστής θέτοντας το “ακροδεξιός” ως μια από τις επιλογές σου!

Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα 4 θανάσιμα αμαρτήματα της “αστείας” ψηφοφορίας.

Λοιπόν έχουμε και λέμε, το 73% δεν θέλει το παιδί του να είναι Φασίστας… μια χαρά ποσοστό έχει το αντιφασιστικό κίνημα στην χώρα μας, βάση το σύνολο των ψηφοφόρων πάντα!

Το 5% προτιμάει το παιδί του να είναι κλέφτης ή ακροδεξιός. Το ομοφυλόφιλος δεν το σχολιάζω διότι εκπίπτει απ’ τον συνδυασμό, μια και οι φασίστες δεν μπορεί να είναι ομοφυλόφιλοι, δεν τους το επιτρέπει η συνείδησή τους!
Το 7% δεν θέλει το παιδί του ομοφυλόφιλο, αλλά δεν έχει πρόβλημα να είναι ΚΚΕς ή φασίστας ή κλέφτης… περίεργα παιχνίδια παίζονται στα μυαλά των ανθρώπων, και το 15% χριστιανών αδερφών, έχει πρόβλημα με το ΟΥ ΚΛΕΨΕΙΣ… δεν τον νοιάζει όμως αν το παιδί του αποτεφρώνει εν καιρώ κομμουνιστές και ομοφυλόφιλους σε κάποιο φούρνο!

Το περίεργο με αυτές τις 2 ιντερνετικές, και σύμφωνα πάντα με το κοινό των εμπνευστών τους ψηφοφορίες, είναι πως το Κομμουνιστής είναι ένα απ’ τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να σε βρει σε αυτό τον κόσμο (και πάλι δεν βάζω, αν και το έβαλε ο ανεγκέφαλος ως επιλογή, το ομοφυλόφιλος μέσα σε αυτά, διότι η σεξουαλική επιλογή, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τα υπόλοιπα). Για το 29% της πρώτης μπούρδας το να είσαι Κομουνιστής είναι χειρότερο απ το να έχεις καρκίνο (μόνο στην περίοδο του εμφυλίου και στα πρώιμα χρόνια τα μεταπολεμικά γίνονταν τέτοιες συγκρίσεις, κι όμως υπάρχουν ως διλήμματα στα κεφάλια “προοδευτικών” τύπων, που καυχιούνται για τον “προοδευτικότητά” τους που περάσαν και δεν ακούμπησαν!

Με αυτά και με τα άλλα ο Αντικομουνισμός έχει πολλά πρόσωπα, άλλοτε εμφανίζεται με την κλασική του μορφή του φασίστα, άλλοτε με την “προοδευτική” αριστερίστικη, άλλοτε δίκην χιουμοριστικού σχολίου κτλ… Είναι παρών διότι οι καιροί το προστάζουν, όλοι αυτοί ξέροντας ή “μη” επιτελούν τον ιστορικό τους ρόλο, έναν ρόλο που τον αποδέχθηκαν και τον υπηρετούν!

katiousa.gr

Η «ατμομηχανή της ανάπτυξης» έχει μόνιμα θύματα τους εργαζόμενους

Πλευρές της συζήτησης από την εκδήλωση για την ανάπτυξη στον Τουρισμό και την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, που διοργάνωσε η ΤΟ Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής

«Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;». Με επίκεντρο το ερώτημα αυτό, δεκάδες εργαζόμενοι που πήραν μέρος στην εκδήλωση που οργάνωσε η ΤΟ Επισιτισμού - Τουρισμού Αττικής του ΚΚΕ, το απόγευμα της Τετάρτης, συζήτησαν για τους «κερδισμένους» και τους «χαμένους» της ανάπτυξης στον κλάδο του Τουρισμού.
Με μια φωνή οι επιχειρηματίες του κλάδου, η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, καθώς και οι δυνάμεις τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα βαφτίζουν την ανάπτυξη στο συγκεκριμένο κλάδο «εθνική υπόθεση», «φάρμακο» για την ανεργία και «διέξοδο» από την κρίση. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα επιχειρήματα με τα οποία αναμετρούνται καθημερινά οι δυνάμεις του Κόμματος στον κλάδο, μια αναμέτρηση που αναμένεται να κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα με αφορμή και την κλαδική πανελλαδική απεργία που έχει προκηρυχθεί για τις 20 Ιούλη. Επομένως, το ίδιο το περιεχόμενο της εκδήλωσης και η πλούσια συζήτηση που έγινε αποτελούν συμβολή στη θωράκιση μελών και φίλων του Κόμματος που πρωτοστατούν για την επιτυχία της απεργιακής μάχης στους τόπους δουλειάς. Η συζήτηση, πλευρές της οποίας παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», επιβεβαίωσε μάλιστα ότι στην «άλλη όψη» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι σε ξενοδοχεία και επισιτιστικά καταστήματα βλέπουν τις συνθήκες εργασίας και ζωής τους να χειροτερεύουν με γρήγορο ρυθμό, την εκμετάλλευση να εντείνεται.

Μιλώντας στην εκδήλωση, ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, χαρακτήρισε το θέμα της επίκαιρο όχι μόνο λόγω της περιόδου που διανύουμε, με την τουριστική σεζόν να βρίσκεται στη μέση της, αλλά κυρίως επειδή ο Τουρισμός έχει τεθεί στην προμετωπίδα των ιδεολογημάτων της κυβέρνησης γύρω από τη «δίκαιη ανάπτυξη». Επισήμανε ότι πίσω από τις διακηρύξεις που γίνονται σε πανηγυρικούς τόνους για τη «βαριά βιομηχανία» και την «ατμομηχανή» της ανάπτυξης, βρίσκονται τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης και του κεφαλαίου να επενδύσει σε συγκεκριμένους τομείς με κριτήριο την ενίσχυση της κερδοφορίας του. Στο πλαίσιο αυτό στάθηκε σε μια σειρά από χαρακτηριστικά του κλάδου: Τη μεγάλη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, τη στενότερη διασύνδεση των επιχειρήσεων με πολυεθνικές αλυσίδες και tour operators, την εποχικότητα αλλά και το εργασιακό περιβάλλον που αποτελεί «εργαστήρι» ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, που με αφετηρία τον Τουρισμό εξαπλώνονται σε κάθε κλάδο.

Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας δεν είναι «αναγκαίο κακό»

Το ερώτημα της πρόσκλησης της εκδήλωσης έδωσε τη σκυτάλη σε άλλα ερωτήματα, δίνοντας συνέχεια στη συζήτηση μετά την εισηγητική ομιλία.
Ενας από τους προβληματισμούς που τέθηκαν είναι το αν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι σταθερή δουλειά σε έναν κλάδο στον οποίο οι επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται από έντονη εποχικότητα στη λειτουργία τους.«Μήπως η εποχική και ελαστική απασχόληση είναι ένα "αναγκαίο κακό" για τον κλάδο;», αναρωτήθηκαν ορισμένοι εργαζόμενοι.
«Η εποχικότητα είναι άμεσα δεμένη με τον προσανατολισμό που έχουν οι επιχειρήσεις του κλάδου», εξήγησε ο Ν. Καραθανασόπουλος. Οπως τόνισε, το αποτέλεσμα των στόχων για προσέλκυση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων τουριστών, με κριτήριο τον αριθμό των αφίξεων και το μέγεθος των εισπράξεων, είναι η συσσώρευση της τουριστικής κίνησης σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα, στους καλοκαιρινούς μήνες του έτους. Επισήμανε πως το ξεπέρασμα της έντονης εποχικότητας έχει απασχολήσει και τους ίδιους τους επιχειρηματίες του κλάδου και τις ενώσεις των εργοδοτών, που προσβλέπουν στην επιμήκυνση της τουριστικής σεζόν και, επομένως, του τζίρου και των εσόδων τους. Παρά τις προσπάθειες, όμως, για την ανάπτυξη του χειμερινού, του θρησκευτικού, του συνεδριακού ή άλλων μορφών τουρισμού, δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να μετρήσουν σημαντικά αποτελέσματα. «Με βάση τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και στον τομέα του Τουρισμού η υπόθεση της εποχικότητας δεν μπορεί να αλλάξει, ενδεχομένως να υπάρξει μια μικρή άμβλυνση», σημείωσε.
Παράλληλα, ξεκαθάρισε πως οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις δεν είναι «φυσικό φαινόμενο» για τους εργαζόμενους στον Τουρισμό, όπως θέλουν να τις παρουσιάζουν. Απόδειξη για το παραπάνω είναι το γεγονός ότι η πραγματικότητα της δουλειάς - λάστιχο δεν αφορά μόνο τις επιχειρήσεις που έχουν εποχική λειτουργία αλλά έχει επεκταθεί σήμερα και στα ξενοδοχεία που λειτουργούν 12 μήνες το χρόνο. Τέτοιες είναι οι ξενοδοχειακές μονάδες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και τα πολυτελή ξενοδοχεία, στην Αθήνα και τα αστικά κέντρα. Και εκεί οι εργαζόμενοι δουλεύουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ως «έξτρα» εργαζόμενοι, ως «ενοικιαζόμενοι» με συμβάσεις μιας μέρας.
Στην πραγματικότητα, όπως εξήγησε, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις οι εργοδότες προσαρμόζουν τις ανάγκες της αξιοποίησης της εργατικής δύναμης με βάση την πληρότητα των ξενοδοχείων τους. «Μετατρέπουν σε λάστιχο την ίδια την εργατική τάξη, γιατί στο επίκεντρο δεν είναι πώς θα ικανοποιείται η ανάγκη για μόνιμη και σταθερή εργασία αλλά πώς θα προσαρμόζεται η εργατική δύναμη στις ανάγκες των επιχειρήσεων», είπε, και πρόσθεσε πως η επιδίωξη αυτή δεν περιορίζεται στους επιχειρηματικούς ομίλους του τουρισμού. Αντιθέτως, είναι στόχος και για τους εργοδότες σε μια σειρά από άλλες οικονομικές δραστηριότητες, σε κλάδους της βιομηχανίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κλάδο των Τροφίμων - Ποτών. «Αν πάμε με μια τέτοια λογική, δηλαδή στη λογική τι συμφέρει τους επιχειρηματικούς ομίλους στην οργάνωση της παραγωγής, τότε ακριβώς έχουμε χάσει το παιχνίδι», σχολίασε, και επισήμανε ότι στο επίκεντρο της αντίληψης του ΚΚΕ είναι η ικανοποίηση της ανάγκης της εργατικής τάξης για σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα.

Το «ζεστό χρήμα» για τις επιχειρήσεις φορτώνει χρέος στην πλάτη του λαού

Μήπως η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη του κλάδου και να οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους;
Ο Ν. Καραθανασόπουλος επισήμανε ότι η ανάπτυξη του Τουρισμού στην Ελλάδα βασίστηκε αρχικά στη φθηνή συναλλαγματική ισοτιμία σε σχέση με νομίσματα όπως το δολάριο, το μάρκο, η λίρα, και στη δυνατότητα να προσφέρει φθηνά τουριστικά πακέτα. Με την ένταξη στην ΕΕ αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα χάθηκε, πρόσθεσε, και οι επιχειρήσεις επέλεξαν το δρόμο της στενότερης διασύνδεσης με τις μεγάλες αλυσίδες του εξωτερικού, τους tour operators.
Παράλληλα, επισήμανε ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι πιέζουν για μέτρα ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητάς» τους, όπως φοροαπαλλαγές, χρηματοδοτικά πακέτα και άλλα παρόμοια, επικαλούμενοι και το κοινό νόμισμα του ευρώ. Οπως σημείωσε ο ομιλητής, ο κλάδος των ξενοδοχείων αποτελεί έναν από τους κλάδους με το μεγαλύτερο βαθμό υπερχρέωσης στις τράπεζες και «κόκκινων» δανείων. Οι επιχειρήσεις έχουν πρόσβαση σε φθηνό χρήμα, μέσα από τις τράπεζες, στους «αναπτυξιακούς νόμους», στα ευρωπαϊκά προγράμματα, ενώ πάνω από το 70% των προηγούμενων «αναπτυξιακών νόμων» διοχετεύτηκε στον συγκεκριμένο κλάδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μια όψη του «ζεστού χρήματος» για τις επιχειρήσεις είναι η άλλη όψη του κρατικού χρέους, την εξυπηρέτηση του οποίου φορτώνεται ο λαός, ώστε να υλοποιούνται επενδυτικά σχέδια και στον τομέα του Τουρισμού.
Ο Ν. Καραθανασόπουλος ξεκαθάρισε ότι η αλλαγή του νομίσματος δεν πρόκειται να σημάνει καμία βελτίωση της κατάστασης για την εργατική τάξη. «Το ζητούμενο δεν είναι ποια εργαλεία θα δοθούν στους κεφαλαιοκράτες για να ενισχύσουν την καπιταλιστική τους κερδοφορία αλλά πώς η εργατική τάξη θα οργανώσει με τέτοιον τρόπο την πάλη της για να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, αυτό το σύστημα», σημείωσε, καταλήγοντας πως «είτε η αξία της εργατικής δύναμης μετριέται σε ευρώ είτε μετριέται σε δραχμή αυτό δεν αλλάζει την ουσία του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα».

Οι «ευκαιρίες» των καπιταλιστών και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος

Οι εργοδότες και οι ενώσεις τους δεν δίστασαν τα προηγούμενα χρόνια να παρουσιάσουν ως «ευκαιρίες» προσέλκυσης τουριστών τις εστίες πολέμου και συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή, υπενθύμισαν εργαζόμενοι. Μάλιστα, οι εργοδότες επικαλούνται διαρκώς την ανάγκη της «σταθερότητας» σε ένα «ασταθές περιβάλλον», προσπαθώντας να αποσπάσουν τη συγκατάθεση των εργαζομένων στο τσάκισμα των δικαιωμάτων τους. Οντως, σχολίασε ο Ν. Καραθανασόπουλος, ο ελληνικός Τουρισμός δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερο πρόβλημα στις συνθήκες της κρίσης και ως αποτέλεσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, επισήμανε ότι η ενεργή συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, την οποία προωθεί αποφασιστικά και η σημερινή κυβέρνηση, βάζει το λαό σε μεγάλους κινδύνους. Ανέδειξε ότι η εμπλοκή στους ανταγωνισμούς γίνεται γιατί αυτό υπηρετεί τα συνολικά σχέδια της αστικής τάξης και από αυτήν τη σκοπιά πρέπει να οργανωθεί η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

«Λαγός» η «Αυγή» για νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας

Ως «έσχατο μέσο» χαρακτηρίζει την απεργία η κυβερνητική εφημερίδα «Αυγή» σε άρθρο (28/6) με το οποίο επιτίθεται αισχρά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τοπικής Διοίκησης. Ο συντάκτης του κειμένου αναπαράγει και ενισχύει ό,τι πιο ελεεινό έχει γραφτεί και ακουστεί στις εφημερίδες και σε άλλα αστικά ΜΜΕ σε βάρος των εργατικών αγώνων, των διεκδικήσεων, και ιδιαίτερα ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Μέχρι τώρα είχαμε δει, όταν κινητοποιούνται οι αγρότες, τα φώτα να πέφτουν πάνω στους «αγανακτισμένους» μεταφορείς. Οταν απεργούν οι εργαζόμενοι των μεταφορών, στους «αγανακτισμένους» αγρότες. Κι όταν απεργούν οι ναυτεργάτες ή οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, στους «αγανακτισμένους» τουρίστες κ.ο.κ. Κάπως έτσι ξεδιπλώνεται πάντα η προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού». Ολα αυτά, όμως, είναι ερασιτεχνισμοί για την «Αυγή», η οποία είπε να ...ενώσει όλους τους «αγανακτισμένους» και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις απεργίες, που όπως λέει στηρίζονται «στην ομηρία των πολιτών»! Κάπως έτσι, καταλήγει να κατηγορεί για «ομηρία» της κοινωνίας, εκτός από τους εργαζόμενους των ΟΤΑ, τους αγρότες που «καταλαμβάνουν τους δρόμους και παραλύουν εμπορικά τη χώρα», τους εργαζόμενους στα λιμάνια, που με τις απεργίες τους προκαλούν τεράστιες ζημιές κ.λπ.

***

Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, ο αρθρογράφος μιλάει για «ασυγχώρητες ευθύνες» του ΚΚΕ, που όπως λέει «έχει ισχυρές συνδικαλιστικές προσβάσεις στους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και στους αγρότες»... Και αποφαίνεται για το ΚΚΕ: «Δεν μπορεί να είσαι και με τους αγρότες απεργούς και με τους εργαζόμενους στα λιμάνια απεργούς, όταν ο ένας κλάδος τιμωρεί ελαφρά τη καρδία έναν άλλο και όλοι μαζί τη χώρα που ματώνει και αγωνίζεται να βγει από την ασφυξία της χρεοκοπίας» (!) Εκτός λοιπόν από το δικαίωμα στην απεργία, το λιβελογράφημα της «Αυγής» θέλει να πετάξει στα σκουπίδια και την ταξική αλληλεγγύη, δηλαδή την έμπρακτη έκφραση της συμπαράστασης στους απεργούς ενός κλάδου από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, που συνθλίβονται από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια και το κράτος τους. Η «Αυγή» σκόπιμα παρουσιάζει όλους αυτούς να έχουν διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα, για να υπονομεύσει την προοπτική κοινής πάλης και της συμμαχίας τους, να συκοφαντήσει την αλληλεγγύη και να παροτρύνει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κατατάσσοντας όποιον αγωνίζεται και διεκδικεί στους «εχθρούς» της οικονομίας και της ανάκαμψης. Ομολογεί εμμέσως εξάλλου ο αρθρογράφος ότι δεν γίνεται να είσαι και με την καπιταλιστική ανάπτυξη, και με τις δίκαιες εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις, αφού αυτές βλάπτουν τα «εθνικά συμφέροντα» όπως λέει το άρθρο, δηλαδή το συμφέρον της αστικής τάξης, με το οποίο ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο.

***

Φτάνοντας στο διά ταύτα και για να κάνει τα πράγματα πιο σαφή, γράφει η «Αυγή»: «Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας». Για όποιον δεν το κατάλαβε, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ τρέχει ως «λαγός» μπροστά, ανοίγοντας το δρόμο και καλώντας ουσιαστικά σε αποφασιστική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Αποδεικνύεται «βασιλικότερη του βασιλέως», καθώς προπαγανδίζει μέτρα πιο προωθημένα από αυτά που συμφωνήθηκαν στην πρόσφατη «αξιολόγηση» και αφορούν τη νομοθέτηση νέων εμποδίων στην προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία. Είναι φανερό ότι όσοι έχουν πάρει εργολαβία την κατασυκοφάντηση των αγώνων και την προσπάθεια ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού», όπως η κυβέρνηση και οι εφημερίδες της, συμπληρωματικά σε «ναυαρχίδες» της αστικής προπαγάνδας, το πάνε πολύ πιο μακριά. Το πρόβλημά τους δεν είναι η ρύπανση, ούτε η δημόσια υγεία, για την οποία κόπτονται δήθεν, αφού η πολιτική που υπερασπίζονται και υλοποιούν είναι υπεύθυνη για την επιβάρυνση και σε αυτούς τους τομείς, για τη συνολική υποβάθμιση της ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

***

Το πραγματικό τους πρόβλημα είναι το αίτημα των εργαζομένων για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», την οποία η κυβέρνηση θεωρεί «εκτός τόπου και χρόνου», αφού το κεφάλαιο έχει ανάγκη από «μόνιμα» ευέλικτους και ανασφαλείς εργαζόμενους. Γι' αυτό η «Αυγή» γράφει: «... Στους δήμους, όπου το καλοκαίρι διπλασιάζεται ο πληθυσμός τους και χρειάζονται για τέσσερις μήνες περισσότερα χέρια, τι θα κάνουν οι έκτακτοι τους υπόλοιπους οκτώ μήνες;». Δεν λέει βέβαια η «Αυγή» ότι οι υπηρεσίες αυτές είναι μόνιμα υποστελεχωμένες, ακόμα κι αν πάρουμε σαν κριτήριο τη στοιχειώδη λειτουργία τους και όχι τις σύγχρονες ανάγκες. Οτι η εντατικοποίηση πάει σύννεφο για μόνιμους και συμβασιούχους και ότι ακόμα και η «λύση» των πεντάμηνων που βρήκαν για τις «έκτακτες» ανάγκες, με την εκμετάλλευση των συμβασιούχων και τα απανωτά «ατυχήματα», δείχνει τη συνολικότερη αντίληψη και αυτής της κυβέρνησης για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ανάγκες. Φτάνει μάλιστα στο σημείο η «Αυγή» να «αναρωτιέται» αν οι «φορολογούμενοι» αντέχουν να πληρώνουν τους εργαζόμενους στην Καθαριότητα, θεωρώντας δεδομένο ότι η ανταποδοτικότητα συνιστά «κανονικότητα», παρά τη σκληρή φορολογία που πληρώνει ούτως ή άλλως ο λαός. Και τα λέει αυτά η εφημερίδα μιας κυβέρνησης που φόρτωσε στο λαό δύο μνημόνια και δεκάδες αντιλαϊκούς εφαρμοστικούς νόμους, πρόσθετα σε όσα έκαναν οι προηγούμενοι.

***

Συμπερασματικά: Η επίθεση στους εργαζόμενους της Καθαριότητας είναι επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη, τόσο για τις μορφές που επιλέγει για να προβάλει τις διεκδικήσεις της, όσο και για το ίδιο το περιεχόμενό τους. Γι' αυτό, αθλιότητες σαν αυτές της «Αυγής», που καλούν σε απομόνωση των εργαζομένων που δίνουν δίκαιους αγώνες, πρέπει να επιστραφούν ως απαράδεκτες. Επιβεβαιώνοντας ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος και ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» μπορεί να κάνει ακριβώς ό,τι και οι προηγούμενες. Σε μια περίοδο που εργαζόμενοι διαφόρων κλάδων ετοιμάζονται για νέους απεργιακούς αγώνες, όπως στο Εμπόριο και στον Επισιτισμό - Τουρισμό, η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι δύναμη και ασπίδα απέναντι σε κάθε υπονόμευση και επίθεση και θα αποτελέσει στοιχείο αναμέτρησης με την κυβερνητική πολιτική.

Διέξοδος στον αντίθετο δρόμο

Οι «αναδιαρθρώσεις» και οι «μεταρρυθμίσεις», που κρίνονται αναγκαίες στην προοπτική ανάκαμψης του κεφαλαίου, βρίσκονται σταθερά στην πρώτη γραμμή της αντιλαϊκής επίθεσης, ενώ γύρω απ' αυτό το ζήτημα εκδηλώνονται στρατηγικές συμπλεύσεις της κυβέρνησης, του κουαρτέτου και των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης.
Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από τις τοποθετήσεις υπουργών της κυβέρνησης, των στελεχών της Ευρωζώνης, του ΔΝΤ και βέβαια των εκπροσώπων εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, στο πλαίσιο του διήμερου συνεδρίου που οργανώθηκε από τον «Economist» στην Αθήνα.
«Ενα το κρατούμενο» είναι η απαρέγκλιτη τήρηση της συμφωνίας του Γιούρογκρουπ, όπως «κλείδωσε» μετά τη 2η «αξιολόγηση». Ολοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν με θερμά λόγια σ' αυτήν, αναγνωρίζοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να νομοθετήσει αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, που η εφαρμογή τους ξεπερνάει ακόμα και τον ορίζοντα του 3ου μνημονίου, στρώνοντας το έδαφος για επιπλέον μέτρα, στο όνομα της διευθέτησης του χρέους.
Οπως προκύπτει από τις τοποθετήσεις κυβερνητικών στελεχών στο συνέδριο, το αμέσως επόμενο διάστημα αναμένεται μπαράζ από αντιλαϊκά νομοσχέδια, που θα ενσωματώνουν τα δεκάδες «προαπαιτούμενα», με άξονα την ανταγωνιστικότητα, τη διαμόρφωση «κατάλληλου» επιχειρηματικού κλίματος, την προσέλκυση επενδύσεων, την κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
Μάλιστα, όπως είπε στην ομιλία του ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκης, η κυβέρνηση διεκδικεί «την ιδιοκτησία όσων έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα», κάνοντας «σινιάλο» στους εταίρους και στο κεφάλαιο για την αποφασιστικότητά της να συνεχίσει με τους ίδιους και ταχύτερους ρυθμούς την εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων.
Πάνω εκεί «κούμπωσαν» και οι «παραινέσεις» της εκπροσώπου του ΔΝΤ στο κουαρτέτο, Ντ. Βελκουλέσκου, να επιταχύνει η κυβέρνηση τις «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας», προσθέτοντας με νόημα ότι «δεν πρέπει να πάρει πίσω» μετά το 2018 τις «μεταρρυθμίσεις» που έγιναν στην αγορά εργασίας τα προηγούμενα χρόνια. Είναι φανερό ότι από τώρα στρώνεται το έδαφος για αλλαγή προς το χειρότερο της εργατικής νομοθεσίας, με παγίωση και επέκταση του σημερινού άθλιου καθεστώτος.
Το ίδιο στίγμα έδωσε και ο εκπρόσωπος του ESM, ο οποίος μίλησε στο συνέδριο, λέγοντας με έμφαση ότι «είμαστε στα μισά του δρόμου και μένουν ακόμη πολλά να γίνουν». Δηλαδή, ακόμα και αν η οικονομία περάσει σε φάση ανάκαμψης, έστω και αναιμικής, όπως προβλέπουν ευρωπαϊκοί και διεθνείς οργανισμοί, οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και οι θυσίες για το λαό έχουν ακόμα ...μέλλον.
Στην πραγματικότητα, είναι βαρέλι δίχως πάτο, για να τροφοδοτούνται και να θωρακίζονται διαρκώς η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς συμπυκνώνουν οι προσπάθειες της κυβέρνησης για τη «δημιουργία ενός φιλικότερου επιχειρηματικού περιβάλλοντος μέσα από ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο με σαφείς και σταθερούς κανόνες», που ανέλυσε στο ίδιο συνέδριο ο υπουργός Οικονομίας.
Ο λαός έχει τώρα την πείρα να δει καλύτερα τις εξελίξεις και να μην αιφνιδιαστεί. Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης όχι μόνο δεν οδηγεί σε ανακούφιση και ανάκτηση δικαιωμάτων, αλλά προϋποθέτει κλιμάκωση της επίθεσης, με ένταση της εκμετάλλευσης και τη δημιουργία περισσότερου «ζωτικού χώρου» για τα μονοπώλια, σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Επομένως, να μη δεχτεί ο λαός να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, όπως τον καλούν η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της στις διάφορες ιμπεριαλιστικές ενώσεις και οργανισμούς. Διέξοδος υπάρχει στον αντίθετο δρόμο, αυτόν της σύγκρουσης με το κεφάλαιο, για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΚΑΤΑΛΗΨΗ

Δυναμική ήταν η παρουσία των αγροτών της Κέρκυρας, που

ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων

Κέρκυρας και πραγματοποίησαν κατάληψη στο Δημαρχείο της πόλης.

Η κινητοποίηση ήταν αποτέλεσμα της επίμονης δουλειάς μέσα

από τις συνεδριάσεις των ΔΣ των Αγροτικών Συλλόγων του νησιού, με

περιοδείες, συσκέψεις και ομιλίες σε πολλές περιοχές της Κέρκυρας.

Οι συγκεντρωμένοι κατήγγειλαν, και με τη σημερινή τους δράση,

τη φοροληστεία της φτωχής αγροτιάς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –

ΑΝΕΛ και την ΕΕ, την επιβολή περιβαλλοντικού τέλους σε ύδρευση και

άρδευση, την άρνηση του ΕΛΓΑ για αποζημιώσεις για την μεγάλη ζημιά

που έχει υποστεί ο ελαιώνας από την καρπόδεση καθώς και το οξυμένο

πρόβλημα της εγκαταλειμμένης αγροτικής οδοποιίας.

Στην κινητοποίηση συμμετείχαν επίσης εκπρόσωποι εργατικών

σωματείων και οι απεργοί συμβασιούχοι του Δήμου Κέρκυρας που

αγωνίζονται για μόνιμη και σταθερή δουλειά εναντία στο εμπαιγμό

κυβέρνησης και Δήμου.

Το ΔΣ της Ο.Α.Σ.Κ. 

Θα σταματήσει αύριο η απεργία στους ΟΤΑ;!

       

Φαγώθηκαν τα «παπαγαλάκια» μέχρι χθες, από τη μια να συκοφαντούν τους αγωνιζόμενους εργάτες στην καθαριότητα των δήμων και από την άλλη να διαβεβαιώνουν ότι η απεργία θα έληγε μετά την συνάντηση με τον πρωθυπουργό! Κάτι θα ήξεραν παραπάνω τα «παπαγαλάκια» αφού οι δηλώσεις του εκπροσώπου της ΠΟΕ – ΟΤΑ παρέπεμπαν ακριβώς στις διαβεβαιώσεις των «παπαγάλων» περί της λήξης της απεργίας! Την πάτησαν όμως οι Κασσάνδρες! Η απεργία τελικά δεν έληξε και καταλυτικό ρόλο σ’ αυτήν την εξέλιξη έπαιξε η δράση του ταξικού κινήματος η οποία δεν επέτρεψε την λήξη της απεργίας.

Μετά την ανακοίνωση για συνέχιση της απεργίας τα «παπαγαλάκια» ξανάπιασαν δουλειά με συκοφαντίες σε βάρος των απεργών, με διαμαρτυρίες τουριστών και επαγγελματιών για τα σκουπίδια, με διαπιστώσεις περί φθίνουσας πορείας της απεργίας και με διαβεβαιώσεις περί σίγουρης λήξης της αύριο μετά την απεργιακή συγκέντρωση! Διαβεβαιώνουν τα «παπαγαλάκια» ότι η απεργία θα λήξει με ηττημένους τους απεργούς, σαν και η απεργία γίνεται εθιμοτυπικά! Διαβεβαιώνουν τα «παπαγαλάκια» ότι οι απεργοί αύριο θα τα μαζέψουν και θα πάνε στα σπίτια τους ηττημένοι, με 15.000 συναδέλφους τους απολυμένους!

Θα σταματήσει στ’ αλήθεια αύριο η απεργία;! Στο χέρι των απεργών και του κινήματος είναι αν θα σταματήσει αύριο η απεργία με τους εργάτες νικητές ή με τους εργάτες ηττημένους! Στο χέρι των απεργών και του υπόλοιπου λαού είναι εάν αύριο οι Κασάνδρες θα επιβεβαιωθούν ή θα διαψευστούν πανηγυρικά!

Να βουλιάξει αύριο η Αθήνα παρά τον καύσωνα! Να βουλιάξουν οι πόλεις που γίνονται απεργιακές συγκεντρώσεις! Να βροντοφωνάξει ο αγωνιζόμενος λαός ότι δεν πάει άλλο και να διεκδικήσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλον τον κόσμο!

Από τον λαό εξαρτάται το αν θα τελειώσει αύριο και πώς θα τελειώσει η απεργία στους δήμους. Από τον λαό εξαρτάται να κάνει την αυριανή ημέρα σκαλοπάτι για την αντεπίθεση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που ισοπεδώνει τον λαό! Όλοι στους δρόμους μαζί με τους εργαζόμενους στους δήμους.

Κώστας Β.

«Κουφάλες σας την έχουμε στημένη»!

       

Μας κάνετε κριτική ρε παλιοτόμαρα;! Υπενθυμίζετε συνεχώς στον κόσμο ότι άλλα λέγαμε κι άλλα κάνουμε;! Επαναλαμβάνετε συνεχώς τα αποσπάσματα από τις ομιλίες μας τότε που τάζαμε λαγούς με πετραχήλια για να καθίσουμε στο σβέρκο του λαού;! Κάνετε ότι περνάει από το χέρι σας για να ξυπνήσετε αυτούς που εμείς με τόσο κόπο προσπαθούμε να κοιμίσουμε;! Δεν αφήνετε να εξοντώσουμε ανεμπόδιστα αυτούς τους βλάκες που τους υποσχόμασταν ότι θα τους σώσουμε;! Δεν φτάνουν όλα τα παραπάνω αλλά καλείτε τον κόσμο, που με τόσο κόπο χειραγωγήσαμε, να αντισταθεί και να αγωνιστεί;! Θα σας κυνηγήσουμε, θα σας εξοντώσουμε ρε κοπρόσκυλα, θα σας θάψουμε ζωντανούς αφού πρώτα σας βγάλουμε τα νύχια με την πένσα και σας πετάξουμε στο νερό μέσα στο τσουβάλι με τη γάτα!

Κουφάλες σας έχουμε έτοιμη την προβοκάτσια που τολμάτε να μας δείχνετε το μπόι σας! Σας περιμένουμε σε κάθε γωνιά για να σας τσακίσουμε! Θα σας κατηγορήσουμε για σεξισμό, για σεξουαλική παρενόχληση, για παιδεραστία, για βιασμούς, θα «φυτέψουμε» στοιχεία στους υπολογιστές σας, θα φυτέψουμε ναρκωτικά στα σπίτια και στα αυτοκίνητά σας, θα φυτέψουμε τα δακτυλικά σας αποτυπώματα και το DNA σας σε όπλα τρομοκρατών! Θα σας πιούμε το αίμα χαμίνια που τολμάτε να χτυπάτε καμπανάκια για να μην αφήσετε να βρούμε κοιμισμένο τον βλάκα τον λαό και να του πιούμε εύκολα το αίμα!

Σας την έχουμε στημένη κουφάλες και σ’ εσάς και στην κωλοσάτιρά σας και πριν σας εξοντώσουμε τελειωτικά θα κάψουμε στην πυρά τον Αριστοφάνη, τον Λασκαράτο, τον Ντάριο Φο και όποιον άλλον ανώμαλο σήκωνε κεφάλι και σατίριζε την εξουσία, έτσι για να ψοφήσετε με τελευταία εικόνα το ολοκαύτωμα όλων αυτών των σατιρικών σας συγγραφέων!

Κουφάλες ξοφλήσατε, αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών αν δεν σβήνουν μόνα τους υπάρχουμε εμείς για να τα σβήσουμε!

Οράτιος Μενιππίδης

Το δίκαιο του Αμβρόσιου

Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών, αλλά και από την δειλία περισσότερων.

Ραφαήλ Μπελενιώτης

Δεν είναι το αηδιαστικό τουπέ αλά Χριστόδουλου που έχει. Ούτε και η «γλυκιά ελπίδα» που βλέπει στην Χρυσή Αυγή.  Ούτε τα κηρύγματα μίσους και οι μικροφωνικές που έχει εγκαταστήσει στην Εκκλησία του όπως οι συνάδελφοί του στο Ιράν.  Χρυσαυγίτες και λοιπά μιάσματα σε στολή έχουμε ξαναγνωρίσει σε διάφορες αποχρώσεις. Σε χακί, σε μπλε, τώρα και σε μαύρο ολόσωμο.  Σιγά το νέο, δεν ξαφνιαστήκαμε καθόλου.  Ο λόγος φυσικά για τον Αθανάσιο Λένη κατά φαντασία Αμβρόσιος, Μητροπολίτης  Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, πρώην χουντικός χωροφύλακας, νυν εκπρόσωπος της αγάπης.
Αυτό όμως που  με εξοργίζει κυριολεκτικά είναι το γεγονός πως ένας τέτοιος μηχανισμός και οργανισμός όπως η Εκκλησία, της οποίας θεωρείται εκπρόσωπος, δεν τρέχει να πάρει καμία απόσταση από αυτόν. Και, κυρίως, από την άλλη, ότι  το κοσμικό κατά τα άλλα κράτος κάνει τα στραβά μάτια. Βασικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δηλώνει για τον Αμβρόσιο: «ο Αμβρόσιος επειδή είναι γνωστός μου, μαζί μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε κλπ, δεν κάνει λάθος. Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος». Οι συμπάθειες δεν κρύβονται, εντάξει.
Όμως  αυτό εκτός από συμπάθεια δηλώνει κάτι πιο επικίνδυνο. Δηλώνει ιδεολογική συμπόρευση.  Η ίδια η εκκλησία όχι μόνο δεν αμφισβητεί και δεν αφορίζει τις ρατσιστικές, επικίνδυνες και μισαλλόδοξες δηλώσεις του Αμβρόσιου αλλά τις αποδέχεται. Εν ολίγοις, το σώμα της Εκκλησίας συμφωνεί με τον Αμβρόσιο.  Από μια ματιά καθόλου περίεργο. Εδώ η εκκλησία και το σώμα της έχει αποδεχτεί και τον Χριστόδουλο, τον εθνάρχη (εμετός), τον Άνθιμο (sic) και πάει λέγοντας. Από την άλλη δεν με αφορά και τόσο η στάση του εκκλησιαστικού σώματος. Θα το αφήσω στους πιστούς της να την κρίνουν.  Θα συνεχίσω  ως πολίτης. Το αστικό κράτος λοιπόν, αυτό που φαινομενικά δικάζει την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής για δολοφονίες, ανέχεται την αναπαραγωγή της ίδιας ρητορικής που η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί, από το στόμα ενός εκπροσώπου της πίστης, να μιλάει για εκτουρκισμό, για εθνική προδοσία και για εξισλαμισμό του κράτους. Να θέλει να κάψει ομοφυλόφιλους. Να εξορίσει αριστερούς. Να βλέπει τρομοκράτες σε μικρά παιδιά προσφυγόπουλα και να μην τα αφήνει να μορφωθούν.  Μήπως δεν θίγονται –οι προοδευτικοί  έστω– πολίτες με τα λεγόμενα του Μητροπολίτη; Αλήθεια, τα ράσα κάνουν τον παπά;  Ή μήπως τα κηρύγματα και οι πράξεις τους;  Για μια ακόμα φορά τα ράσα υποθάλπουν κακουργήματα σε λεκτικό επίπεδο και δίνουν λευκή επιταγή σε κάποιον να λέει ό,τι θέλει με το όποιο αντίκτυπο. Το κράτος απόν ή μάλλον ήσυχα παρόν μιας και η εκκλησία είναι ένας από τους πυλώνες του.  Θα τα βάλει μαζί της και θα αρχίσει να σκάβει τα ίδια του τα θεμέλια; Δεν νομίζω. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Καθώς ο ρόλος του Αμβρόσιου και του κάθε Αμβρόσιου δηλαδή, είναι σημαντικός μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Το ρατσιστικό του δηλητήριο, που διαχωρίζει τις μάζες αφού πρώτα τις έχει αποβλακώσει με την «Χριστιανική αγάπη» και καταντήσει «οπιομανείς», λειτουργεί ως η καλύτερη ορντινάντσα για τους αστούς.  Δεν ξεχνιούνται νομίζω τα Μακεδονικά συλλαλητήρια του εθνικισμού και της «ονοματολογίας» και οι πύρινοι λόγοι  των Μουλάδων της εποχής – ένα μικρό παράδειγμα που η εκκλησία υποδαύλιζε το εθνικιστικό αίσθημα προς επίτευξη των ορέξεων του ελληνικού καπιταλισμού και των εδαφικών του βλέψεων.
Όλα αυτά δίνουν δίκαιο στον Αμβρόσιο. Ένα δίκαιο φυσικά όχι κοινωνικό, ούτε φυσικό. Ένα δίκαιο  που πηγάζει από την εξασφαλισμένη κρατική ανοχή, ένα δίκαιο που πηγάζει από τον φόβο  από τον οποίο τρέφεται και τον σκοταδισμό πολλών,  αλλά και από την δειλία περισσότερων.   Σίγουρα όμως ένα δίκαιο «επιβεβλημένο» από τους από πάνω, από την «ουδέτερη» κρατική μηχανή, που ξεχνάει την ουδετερότητά της όταν πρόκειται για την κάθε Ηριάννα και τον κάθε Θεοφίλου.   Το δίκαιο ενός εκμεταλλευτικού συστήματος.  Ένα δίκαιο μπρατσαράδων φουσκωτών με μαύρες μπλούζες, με μαχαίρια και αίματα…  Ένα παρά φύση δίκαιο. Ένα δίκαιο το οποίο αν δεν υπήρχε, αν δεν βρισκόταν σε όλα τα παραπάνω, φανταστείτε τι άλλο θα έπαιρνε μαζί του στην ανυπαρξία. Φανταστείτε…
Και τώρα, ας φανταστούμε μαζί εκείνη την χιλιοειπωμένη «άλλη κοινωνία» στην οποία ο Αμβρόσιος και ο κάθε Αμβρόσιος αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας και ονειρώξεις μισάνθρωπων, μιας και οι λόγοι ύπαρξης, ο ρόλος που επιτελεί το σινάφι του, θα εκλείπουν, καθώς και οι συνθήκες συντήρησής τους. Σε μια «άλλη κοινωνία»  θα ήταν περιττός. Γιατί εκείνη η κοινωνία θα βασιζόταν στην  «ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός»  που θα ήταν «προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Είναι φανερό πως αν επιθυμούμε μια ελεύθερη ανάπτυξη και ένα άλλο δίκαιο πρέπει να αλλάξουμε σύστημα.

Για τα ''ζιζάνια'' κ τα ''σκουπίδια'' με ανθρώπινη μορφή:

Στάθης Κεραμιδάς:

27/6/17

Άλλοι χτίζουν Γέφυρα Αγώνα

κι άλλοι κάνουν τους λαγούς…

(Η μεγαλειώδης κινητοποίηση του Δήμου Πατρέων έστειλε μηνύματα ενότητας και αντίστασης)

Ήταν μια ηρωική πορεία, σε συνθήκες καύσωνα !

Χιλιάδες οι διαδηλωτές , ηχηρό το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.

Η Πάτρα καταγράφεται ως η πόλη του αγώνα, της διεκδίκησης, της ταξικής συνείδησης.

Η κινητοποίηση στη Γέφυρα κατά της ανεργίας, δεν ήταν επικοινωνιακό πυροτέχνημα, όπως διαμήνυαν οι Κασσάνδρες. Είχε περιεχόμενο με βασική αναφορά στον Άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το δικαίωμα στη δουλειά για αξιοπρεπή ζωή ; Ποιοι και γιατί αρνούνται να λάβουν μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους ; Μπορεί ένας μακροχρόνια άνεργος να ζει δίχως ένα επίδομα ; Πόσο δίκαιο είναι ένας άνεργος οικογενειάρχης να χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό επειδή δεν έχει να πληρώσει τα χαράτσια τους ; Είναι ή όχι αδιανόητο μια οικογένεια να ζει δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, σταθερό τηλέφωνο ;

Αυτά ήταν τα βασικά αιτήματα της κινητοποίησης του Δήμου και, ανεξαρτήτου πολιτικής αντίληψης, χιλιάδες πατρινοί, αψηφώντας το λιοπύρι μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για καλύτερη ζωή.

Φυσικά, ούτε αυτή τη φορά έλειψαν τα ΄΄ζιζάνια΄΄, που σκοπός τους είναι να διχάζουν , να συκοφαντούν, να αντιδρούν σε κάθε μορφή πάλης της εργατικής τάξης.

Αυτοί, είναι γνωστοί πια ως τσιράκια των εκμεταλλευτών, θλιβεροί προβοκάτορες , υποκείμενα των αφεντικών.

Η συγκυρία το΄φερε η κινητοποίηση για την ανεργία, να συμπέσει με την απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων στους ΟΤΑ και την απεργία στον τομέα καθαριότητας των δήμων.

Ακόμα και γι αυτούς βρέθηκαν πρόθυμοι λασπολόγοι, που βγήκαν να κατηγορήσουν τους σκουπιδιάρηδες, ως προνομιούχους !

Με πομπώδες ύφος μας είπαν ότι οι σκουπιδιάρηδες δουλεύουν 3-4 ώρες και αμείβονται/ασφαλίζονται για οχτάωρο. Ατύχησαν και ως προβοκάτορες αφού αγνοούν πως δεν υπάρχει 8ωρο στον τομέα καθαριότητας. Το ωράριο εργασίας τους είναι 6 ώρες και 20 λεπτά.

Όλοι αυτοί οι σοφιστικέ τύποι, που εκφράζουν αγανάκτηση για τους ΄΄προνομιούχους΄΄ σκουπιδιάρηδες, είναι οι ίδιοι που δεν αντέχουν ούτε να περάσουν μπροστά από σωρό σκουπιδιών, αλλά τους φαίνονται πολλά τα 650 ευρώ των συμβασιούχων!

Δυσφημούν τους καθαριστές επειδή έχουν κρυφό πόθο η καθαριότητα των δήμων να περάσει σε χέρια ιδιωτών, γι αυτό και θεωρούν επιβεβλημένη την απόλυσή τους και καλούν την κυβέρνηση να εφαρμόσει τη νομιμότητα. 

Διότι έχουν κριθεί ΄΄αντισυνταγματικοί΄΄ ! 

Το είπε και το Ελεγκτικό. 

Άρα, δεν πρέπει μόνο να απολυθούν, αλλά να επιστρέψουν και χρήματα των δεδουλευμένων τους !

Άλλοι, π.χ. σαν τον Μπουτάρη απροκάλυπτα τάσσονται με την ανάθεση της καθαριότητας των πόλεων σε ιδιώτες γι αυτό και έσπευσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, μες την αναμπουμπούλα, να προκηρύξει διαγωνισμό ανάθεσης έργου τριών ημερών σε ιδιώτες, με την ελπίδα αυτή η απόφασή του να λάβει μόνιμο χαρακτήρα.

Χρησιμοποιούνται, λοιπόν, τώρα οι κάθε Μπουτάρηδες, ως λαγοί μιας επιδίωξης, που χρόνια παλεύεται σε κυβερνητικά επιτελεία, μέχρι να βρεθούν οι δήμιοι.

Και κάποτε θα βρεθούν διότι τα σκουπίδια, όπως τα ξέρουμε, καθώς και τα ΄΄σκουπίδια΄΄ με ανθρώπινη μορφή, την ίδια μπόχα αναδύουν !

Άκουσε και τον Δήμαρχο:

«Ναι, είμαι ένας βολεμένος»

Κατιούσα

“Ναι, είμαι ένας βολεμένος.
Έχω δουλειά.
Έχω μισθό.
Έχω ασφάλεια.
Μα, για ένα λεπτό.
Αυτό το προνόμιο το έχουν πολλοί εκεί έξω.
Κάτσε να σου εξηγήσω, εν τάχει, τι σημαίνει «βολεμένος» στο νοσοκομείο.
Πολλές φορές ξυπνάω από τα ουρλιαχτά αυτών που πέθαναν στα χέρια μου.
Κάθομαι ξαπλωτός και προσπαθώ να θυμηθώ αν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμη.
Αυτό το «και κάτι ακόμη» στοιχειώνει γιατρούς και νοσηλευτές όταν έρχεται η στιγμή να σκεπάσουν με το νεκρικό σεντόνι τους αγαπημένους σας.
Μια συνάδελφος νοσηλεύεται με έμφραγμα του μυοκαρδίου. Δεν άντεξε την πίεση του «βολέματος».
Μια άλλη έπαθε διάστρεμμα. Στην προσπάθειά της να προλάβει δυο τραυματίες τροχαίου, παραπάτησε και…
Ένας συνάδελφος χειρουργείται αύριο. Είναι τα παράσημα της επίθεσης μεθυσμένων στα ΤΕΠ.
Αυτοί οι «βολεμένοι» θα λείψουν κάποιο διάστημα αναγκαστικά.
Σ’ αυτό το σύστημα υγείας που έχει τα νοσοκομεία υποστελεχωμένα, ποιός θα καλύψει τις βάρδιες;
Α, δεν το ήξερες; Ναι. Στα νοσοκομεία κάνουν βάρδιες οι συνάδελφοι. Πρωί, απόγευμα, νύχτα. Ό,τι να ‘ναι. Αρκεί να μην μείνει ακάλυπτο το νοσοκομείο.
Γι’ αυτό όποτε έρχεσαι, πάντα κάποιος είναι εδώ. «Βολεμένος» έστω, αλλά είναι εδώ.
Και, κάποιοι «βολεμένοι» μπήκαν σ’ αυτή την αίθουσα που βλέπεις.
Έλα πες μου, εύκολο δεν είναι;

Βλέπεις το ποτάμι αίματος; Είναι κάποιου ανθρώπου. Βλέπεις το πεδίο της μάχης; Σε τι διαφέρει από ενα πραγματικό πεδίο μάχης;
Α, ναι. Εμείς είμαστε «βολεμένοι».
Την επόμενη φορά που θα με πεις «βολεμένο» θα σε πάρω από το χεράκι και θα σε πάω σε μια τέτοια αίθουσα.
Αλλά θα έχει και τον ασθενή πάνω. Και θα σου φορέσω μάσκα. Να μην μυρίζεις έντονα τον σίδηρο από το αίμα και το κάψιμο της διαθερμίας. Θα σου φορέσω πράσινα να μην γεμίσεις με αίματα τα ρούχα σου. Και θα σε βάλω να βλέπεις μόνο. Να βλέπεις τους «βολεμένους» να γλιστράνε μέσα στα αίματα, προσπαθώντας να σώσουν μια ζωή. Έναν άνθρωπο. Μπορεί τον δικό σου.
Μπορείς ακόμα; Μπορείς απλά να κάτσεις και να κοιτάς; Να μυρίζεις; Να ιδρώνεις; Να κοιτάς γκριμάτσες αγωνίας;
Και όλα αυτά να γίνονται γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Χάνεται ο άνθρωπος. Μην αγγίξεις κανένα από τα μηχανήματα που βλέπεις. Τα χειρίζονται οι «βολεμένοι». Τι λες; Είναι εύκολο;
Άσε, μην πεις τίποτα. Τα λένε όλα τα γουρλωμένα μάτια σου και η αναγωγή που σου έρχεται αυθόρμητα στην όψη του αίματος.
Όλοι αυτοί οι «βολεμένοι» αύριο θα ξανακάνουν αυτά που είδες. Και μερικές φορές θα χάνουν ζωές. Αλλά τις περισσότερες θα σώζουν ζωές.
Το μόνο «βόλεμα» που βλέπω εγώ είναι ότι είμαστε οι υγιείς εργάτες υγείας που κάθε μέρα κολυμπάμε σε κόκκινες θάλασσες ανθρώπινου πόνου.
Και ακριβώς επειδή ξέρουμε τι θα πει πόνος, δεν σε παρεξηγούμε.
Ίσως όμως, τώρα που είδες με τα μάτια σου, ίσως λέω, αρχίσεις να αναθεωρείς κάποια πράγματα.
Αν ναι, μοιράσου την εμπειρία.
Αν όχι, αύριο έλα πάλι στην ίδια αίθουσα.
Λάμπρος Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).”

«Επενδύοντας» σε επικίνδυνα σχέδια...

«Μέλι» έσταζε ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της περιοδείας του υπουργού Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, στις ΗΠΑ. Οπως γράφαμε το περασμένο Σάββατο, μιλώντας σε εκδήλωση του «German Marshall Fund», ο Πάιατ είπε ότι είναι «ευτύχημα» για τις ΗΠΑ το γεγονός ότι, «αν και αριστερή, η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει φιλοαμερικανική πολιτική». Σε άλλη εκδήλωση, σύμφωνα με όσα γράφτηκαν σε κυριακάτικη εφημερίδα, εξήρε «τη μεγάλη προσοχή που έχει δώσει ο Αλέξης Τσίπρας στις ξένες επενδύσεις και πιο συγκεκριμένα στις αμερικανικές», προσθέτοντας πως «ο πρωθυπουργός έχει στείλει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα στις ΗΠΑ, δημοσίως και ιδιωτικά, σχετικά με την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων και συγκεκριμένα την επιθυμία να δουν μια πιο ισχυρή αμερικανική παρουσία». Σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, ο πρέσβης έφερε και συγκεκριμένο παράδειγμα, επισημαίνοντας ότι «υπάρχει μια φανταστική ευκαιρία να χτίσουμε στο θετικό μομέντουμ από τη μεγάλη καινούργια επένδυση που έχουμε από το Calamos Group. Είναι επιτυχία τους που επελέγησαν ως πλειοδότες για την "Εθνική Ασφαλιστική" και ελπίζω πολύ ότι και άλλα αμερικανικά επενδυτικά γκρουπ θα το λάβουν ως σήμα να ρίξουν άλλη μια ματιά στην Ελλάδα και να εντοπίσουν τις τρομερές ευκαιρίες που βλέπουμε εμείς». Θυμίζουμε ότι ο Τζ. Πάιατ είχε παρέμβει με δηλώσεις του για να επιλεγεί ο αμερικανικός όμιλος ως πλειοδότης, έναντι των κινεζικών μονοπωλίων που ενδιαφέρονταν για την εταιρεία, με το «τυράκι» των περαιτέρω επενδύσεων που θα ανοίξει μια τέτοια κίνηση.

***

Αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνεται ότι το «φιλοεπενδυτικό περιβάλλον» για την εισροή κεφαλαίων στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία και ο στόχος της αστικής τάξης για ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, δεν διαμορφώνονται σε «κενό αέρος» ούτε βέβαια γενικά κι αόριστα, «χτίζοντας σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης με κρίσιμες χώρες της περιοχής (...) και με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις», όπως είπε σε συνέντευξή του το Σαββατοκύριακο ο πρωθυπουργός. Αντίθετα, οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης οριοθετούνται από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και «κουμπώνουν» με τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, όπου η Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμίσει το ρόλο της. Χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι και όσα είπε ο υπουργός Οικονομίας κατά την περιοδεία του στις ΗΠΑ: «Οι επενδύσεις στην Ελλάδα θα είναι κερδοφόρες, καθώς είναι μια χώρα με νομισματική σταθερότητα, με ανταγωνιστικό κόστος εργασίας, με σημαντική γεωστρατηγική θέση, με σημαντικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και είναι μέλος οργανισμών όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ», προσθέτοντας ότι «η Ελλάδα γίνεται μια σταθερή οικονομία στην περιοχή και έχει τη δυναμική να γίνει ενεργειακός κόμβος».

***

Η «σταθερότητα» αυτών των σχεδίων και των επενδύσεων βρίσκεται στο επίκεντρο και της συζήτησης περί «ασφάλειας» που κορυφώνεται αυτήν την περίοδο στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πολλαπλασιάζει τις κοινές ασκήσεις με τις ΗΠΑ, ετοιμάζεται να υπογράψει πολυετή ανανέωση της συμφωνίας για τη βάση της Σούδας, «φιλοξενεί» το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και ζητάει επιχειρησιακή και άλλου είδους στήριξη, ώστε να μπορεί για την ασφάλεια των ενεργειακών και άλλων σχεδίων να επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες «έως το Σουέζ». Παράλληλα, δυναμώνει τις διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ και διαμορφώνει νέα «σχήματα» συνεργασίας με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, από τη Μ. Ανατολή έως τα Δυτικά Βαλκάνια, όπου ο Αμερικανός πρέσβης βλέπει την Ελλάδα ως «μέρος της στρατηγικής των ΗΠΑ». Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πολιτική αυτή για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων όχι μόνο δεν αποτελεί παράγοντα σταθερότητας και ευημερίας για το λαό, όπως το παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά στην πραγματικότητα μπλέκει ακόμα βαθύτερα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στο κουβάρι επικίνδυνων ανταγωνισμών. Καθόλου τυχαία, μαζί με συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, ο πρέσβης των ΗΠΑ εξέφρασε «προβληματισμό» για τις «προσπάθειες επιρροής της Ρωσίας στα εσωτερικά της Ελλάδας» και για το ρόλο «Ρώσων ολιγαρχών», αλλά και για τις επενδύσεις κινεζικών μονοπωλίων στην Ελλάδα, για τις οποίες, όπως είπε ο Πάιατ, «σε ιδιωτικές συζητήσεις έχω συστήσει προσοχή, καθώς δεν θα είναι εύκολο να αποσπάσει η Ελλάδα από την Κίνα όσα η Κίνα από την Ελλάδα».

***

Δεν διαφεύγει, τέλος, της προσοχής πως ολοένα και πιο συχνές είναι οι επισημάνσεις αστικών επιτελείων για τα «αντανακλαστικά» της κυβέρνησης σε σχέση με τις διεργασίες στην ΕΕ και τη ρευστότητα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Για παράδειγμα, γράφτηκε ότι η Ελλάδα θα πρέπει πιο αποφασιστικά να διεκδικήσει αναβαθμισμένους ρόλους στην ΕΕ, με «χαρτί» τη γεωστρατηγική της θέση και παίρνοντας ενεργότερα μέρος στις αντιπαραθέσεις για το μέλλον της ιμπεριαλιστικής ένωσης, με «μπηχτές» για υπουργούς που «περί άλλα τυρβάζουν» και αντιμετωπίζουν «άκαμπτα» τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και την αντιπαράθεση ΗΠΑ και ΕΕ για την οικονομία και τα ζητήματα της «ασφάλειας». Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η «δυναμική» για τους στόχους της αστικής τάξης εμφανίζεται ταυτόχρονα από το τσάκισμα της εργατικής τάξης στο εσωτερικό και από τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τη βαθύτερη εμπλοκή στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, από τα οποία νέες θυσίες και νέοι κίνδυνοι προκύπτουν συνεχώς για το λαό. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον να διαχωριστούν από τους στόχους και τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, εντός κι εκτός συνόρων, να δυναμώσουν την αλληλεγγύη και την κοινή πάλη με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής, να παλέψουν πρώτα απ' όλα στη χώρα τους για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Τ. Γαλ.

Διεργασίες

Τα σενάρια για ανακατατάξεις στις συνεργασίες ανάμεσα σε αστικά κόμματα και τη διαμόρφωση νέων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Τα σενάρια αυτά, που διακινούνται από διάφορα αστικά επιτελεία, τροφοδοτήθηκαν και από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά και από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών που ακολούθησαν. Κύριο ζήτημα αποτελεί το ενδεχόμενο διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής, κεντροαριστερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, που παρουσιάστηκε μάλιστα ως στοιχείο της επιστροφής στην πολιτική κανονικότητα, σε μια πορεία περάσματος στην καπιταλιστική ανάκαμψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσει δεσμούς με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δίνοντας μαζί με άλλες δυνάμεις «αριστερό» άλλοθι στην προσπάθειά της να αναβαπτιστεί, παρεμβαίνει στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναμόρφωση του λεγόμενου «κεντροαριστερού» χώρου στην Ελλάδα.
Στις διεργασίες αυτές επιδρά η συνολικότερη κρίση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, όπως δείχνουν η διαλυτική κατάσταση στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, η αδυναμία του γερμανικού SPD να ανακτήσει έδαφος απέναντι στους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, η προσπάθεια ανασύνθεσης του PSOE στην Ισπανία και άλλα παραδείγματα.
Το συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που ξεκινάει την Παρασκευή, επιδρά στις διεργασίες στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και στη συνολικότερη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι δυνάμεις της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, που εκφράζει κατά βάση το ΠΑΣΟΚ, επιδιώκουν την ανάδειξη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε «τρίτο πόλο» ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, για να παίξει ρόλο καταλύτη στο σχηματισμό σταθερών κυβερνήσεων συνεργασίας.
Για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται ο νέος φορέας να ανακτήσει θέσεις στο χώρο όπου κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την κρίση και την καταπόντιση του ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει από θέση ισχύος στις εξελίξεις, θέλοντας, από τη μια, να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στην αναμόρφωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και, από την άλλη, να δεσμεύσει τη Δημοκρατική Συμπαράταξη σε μελλοντικές συνεργασίες, που θα εξασφαλίζουν κυβερνητική πλειοψηφία, απέναντι στον πόλο που θέλει να συγκροτήσει γύρω της η ΝΔ.
Στην προσπάθεια αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές «πρόοδος - συντήρηση», «κοινωνικό κράτος - νεοφιλελευθερισμός». Υιοθετώντας τα συνθήματα και την «αντιδεξιά» ρητορική της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, καλεί τη Δημοκρατική Συμπαράταξη να εκπέμψει στίγμα διαχωρισμού από την πολιτική της ΝΔ και να συμβάλει μετεκλογικά στη διαμόρφωση «προοδευτικών κυβερνητικών συμμαχιών» με κορμό τον ίδιο.
Η παρέμβαση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ οξύνει υπαρκτές αντιθέσεις στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τα οργανωτικά χαρακτηριστικά και τον προσανατολισμό του νέου φορέα. Μέρος των δυνάμεων που συμμετέχουν στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ρίχνουν γέφυρες για μια μελλοντική κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και άλλες τον κατατάσσουν στις «δυνάμεις του λαϊκισμού», που πρέπει να ηττηθούν.
Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, προγραμματική θέση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όπως τη διατύπωσε η Φώφη Γεννηματά στη δήλωση - απάντηση στον Αλ. Τσίπρα, είναι η συγκρότηση «μιας ισχυρής κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, ευρείας λαϊκής και κοινοβουλευτικής στήριξης».
Με αυτόν τον τρόπο, ο νέος φορέας δηλώνει τη διαθεσιμότητά του απέναντι στο κεφάλαιο να αποτελέσει το αναγκαίο συστατικό της κυβερνητικής σταθερότητας, σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα, με δεδομένη τη ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό.
Ταυτόχρονα, διεκδικεί να γίνει καταλύτης για ευρύτερες «συμπράξεις» και συνεργασίες ανάμεσα στα αστικά κόμματα, ώστε να υπηρετείται η κυβερνητική εναλλαγή, για την απρόσκοπτη προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Με αυτά τα κριτήρια χρειάζεται ο λαός να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και τις διεργασίες στην αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, δυναμώνοντας την πάλη του ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετούν όλα ανεξαιρέτως τα αστικά κόμματα, τα οποία, ανεξάρτητα από υπαρκτές διαφορές, μοιράζονται και προωθούν το στόχο του κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΙΟΥΛΗ 8μμ,ΧΡ.ΚΑΤΣΙΩΤΗΣ,ΣΤΑ ΜΩΡΑΊ΄ΤΙΚΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΙΟΥΛΗ 8μμ
ΣΥΣΚΕΨΗ ΞΕΝ/ΛΗΛΩΝ
ΣΤΟΥ POPAY ΜΩΡΑΊ΄ΤΙΚΑ

ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΧΡ.ΚΑΤΣΙΩΤΗ

Σταλιν: Ψηλα στην συνειδηση του ρωσικου λαου, παρα τους τονους αστικης προπαγανδας

 

Ασταμάτητη υπήρξε η αντικομμουνιστική και αντισοβιετική προπαγάνδα, με αιχμή τον Στάλιν, εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια, έπειτα από την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ. Ασταμάτητοι και οι τόνοι λάσπης απέναντι στο πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν, μιάς και η ρώσικη και ξένη αστική τάξη ουδέποτε του συγχώρεσε- και ούτε πρόκειται ασφαλώς- το γεγονός ότι επί ηγεσίας του τέθηκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και συντρίφτηκε ο ναζισμός και η ντόπια αντίδραση.

Παρ’ όλα αυτά, 64 χρόνια μετά το θάνατο του και σχεδόν μια 30ετία έπειτα από τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ, ο Στάλιν παραμένει ψηλά στην συνείδηση του λαού της Ρωσίας. Έτσι, σε σχετική δημοσκόπηση του ερευνητικού κέντρου “Levada Center” που διενεργήθηκε τον περασμένο Απρίλη, το 38% των Ρώσων απάντησε ότι θεωρεί τον Ι.Β.Στάλιν ως την πιο σημαντική προσωπικότητα της Ιστορίας. Στην ίδια έρευνα, από 34% συγκέντρωσαν ο νυν πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν και ο ποιητής Αλεξάντρ Πούσκιν, ενώ τρίτος στη λίστα με ποσοστό 32% βρίσκεται ο ηγέτης της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης Βλάντιμιρ Ι. Λένιν.

Η δημοσκόπηση έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι προσπάθειες των αστικών ρωσικών κυβερνήσεων (τόσο του Πούτιν όσο και του «μέντορα» και προκατόχου του Γιέλτσιν) να συκοφαντηθούν και να αμαυρωθούν στις συνειδήσεις των Ρώσων οι μεγάλοι μπολσεβίκοι ηγέτες, πέφτουν στο κενό. Η εντατικοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης- συνώνυμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης- που η κυβέρνηση του πολυδιαφημισμένου Βλ. Πούτιν έχει εξαπολύσει ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Ρωσίας, ξυπνά σε μεγάλο τμήμα του λαού «μνήμες» από τις κατακτήσεις που απολάμβανε επί σοσιαλισμού.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, παρά την φαιά αστική προπαγάνδα και τον αντικομμουνισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην καπιταλιστική Ρωσία, η δημοφιλία του Ι.Β.Στάλιν έχει τριπλασιαστεί από το 1990. Σε σχετική δημοσκόπηση που είχε διενεργήσει το “Levada Center” το 2015, πάνω από το 50% των Ρώσων αναγνώριζε «θετικό ρόλο» στον Στάλιν, με το 16% να απαντά ότι ο σοβιετικός ηγέτης διαδραμάτισε «αναμφίβολα θετικό ρόλο», ενώ το 36% να δηλώνει πως ο ρόλος του ήταν «μάλλον θετικός».

Τόσο όσο ζούσε, αλλά κυρίως μετά το θάνατο του, οι πολέμιοι και συκοφάντες του Στάλιν επεδίωξαν και επιδιώκουν να αμαυρώσουν στο μυαλό και την καρδιά των εργαζομένων όλου του κόσμου την υπόθεση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, νομίζοντας πως έτσι θα ορθώσουν ένα ακόμη εμπόδιο στην εξέλιξη των εργατικών-λαϊκών αγώνων και τη νομοτελειακή κίνηση της ιστορικής εξέλιξης προς τα εμπρός. Ματαιοπονούν.

ΛΑΊ΄ΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΣΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 15 ΙΟΥΛΗ 8μμ

  
ΛΑΊ΄ΚΟ  ΓΛΕΝΤΙ

     ΣΤΑ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΑ

        

                         

Με την ορχιστρα του ΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΝΟΥ

Θα γινινει και η κληρωση,της λαχειοφυρου αγορας που βρισκεται σε εξελιξη

ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ  ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

                 <<ΙΩΑΝΝΗΣ   ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ>>

ΨΙΧΟΥΛΑ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ

Δηλώσεις επί δηλώσεων πολιτικών της περιφερειακής και κεντρικής πολιτικής σκηνής με αφορμή την απεργία των συμβασιούχων στην αποκομιδή των σκουπιδιών στους δήμους και γενικότερα στα πολιτικά πεπραγμένα ξεκαθαρίζουν ρόλους και στόχους της κυρίαρχης τάξης.

      Εν πρώτοις, πολιτικοί προσδιοριζόμενοι «προοδευτικοί» και «αριστεροί» φαίνεται πως θεωρούν ότι ολοκληρώθηκε ο ρόλος τους να προκαλέσουν σύγχυση των εργαζομένων με σκέψεις και επιχειρήματα που προσποιούνταν ότι δεν απέβλεπαν να τους πείσουν να παραιτηθούν από κάθε αγωνιστική κινητοποίηση και αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τον πραγματικό στόχο τους, -να δεχόμαστε την εκδοχή των κυρίαρχων τάξεων για τα γεγονότα και να πειστούμε να ενωθούμε με τους καταπιεστές μας σε αυτήν την περίοδο της παγκόσμιας κρίσης, …πόνου και …δυστυχίας. 

             Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης με θρασύ λόγο –θεωρείται ο αντίποδας του ξύλινου πολιτικού λόγου- κατηγορεί το ΚΚΕ πως προσπαθεί με την απεργία των συμβασιούχων να επιβάλει την άποψή του και πως στο «νταηλίκι» του ΠΑΜΕ ανταπαντά με το δικό του «νταηλίκι» και δεν υποχωρεί, απειλώντας με ανάθεση σε ιδιώτες την αποκομιδή των σκουπιδιών με προϋπολογισμό του δήμου 192.000 ευρώ. 

            Ο πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίας εκτός από τα βουκολικά σκηνικά που έστησε για να δείξει το ενδιαφέρον του για τα αγροτικά προβλήματα, χωρίς να αντιλαμβάνεται την ολίσθησή του στη γελοιότητα, αθωώνει τη Χρυσή Αυγή σε δηλώσεις του στην εφημερίδα Politico, στη διάρκεια της επίσκεψής του στις Βρυξέλλες, αναφέροντας ότι η Χρυσή Αυγή «υπήρξε τόσο εξτρεμιστική και χυδαία» ώστε περιθωριοποιήθηκε, προσθέτοντας ότι σήμερα «είναι σαν να μην υπάρχει». 

              Δηλώσεις που εντάσσονται στο σύστημα καθοδήγησης της κυρίαρχης τάξης το οποίο διαμορφώνει τέτοιες αντιλήψεις και συνειδήσεις, ώστε να κατανοούμε και να ερμηνεύουμε όσα βιώνουμε κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό όσο η αστική δημοκρατία λειτουργεί είναι απαραίτητο να κατασκευάζει τη συναίνεση για να είναι υπάκουοι οι πολίτες της και ένα δημοκρατικό σύστημα είναι πολύ σημαντικό να διαθέτει αποτελεσματικά μέσα χειραγώγησης. Όταν αποτυγχάνει αυτή η προσπάθεια και ο κανόνας γίνεται η ισχύς και η βία τότε δεν θα είναι απαραίτητο να ασχολείται με το τι σκέπτονται οι άνθρωποι. Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνουν λοιπόν τους στόχους της αστικής τάξης –απαξίωση κι εξαφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος που μπορεί να οργανώσει τον ταξικό αγώνα και συμπόρευση με το φασισμό όταν η συναίνεση δεν θα αποδίδει. 

                Και η παρέμβαση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα με τις «βελτιωμένες» προτάσεις προς τους απεργούς συμβασιούχους και οι αποφάσεις δικαστηρίων σε οικονομικά ή πολιτικά ζητήματα εντάσσονται σ’ αυτό το σύστημα καθοδήγησής μας. Η εργατική τάξη με αποδοχή της «φυσικής» της θέσης στην κοινωνία, ως αυτής που δεν έχει δύναμη, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ικετεύει όσους βρίσκονται στην εξουσία για ψίχουλα, είτε στηριζόμενη στη μεγαθυμία των πολιτικών αρχόντων είτε στο δικαιοσύνη των δικαστηρίων. Η άρχουσα τάξη με εκλογές, δημοψηφίσματα, συνομιλίες κλπ. αποσπά την προσοχή των εργαζομένων από τη συνολική εικόνα όπου εντάσσονται τα επιμέρους προβλήματα και τα βάζει εμπόδια στην ταξική συνείδηση. 

               Θα ήταν άξιον απορίας, γιατί θα έπρεπε να γίνει η συνάντηση με τον πρωθυπουργό για να διατυπωθούν οι βελτιωμένες προτάσεις στους συμβασιούχους των δήμων, αν όλη αυτή η διαδικασία δεν εντασσόταν στην προσπάθεια να υποταχτεί, κάθε φορά που αντιδρούν οι εργαζόμενοι, ο πραγματικός ταξικός αγώνας και να απαιτηθεί από τους εργαζόμενους να καταθέσουν τις ελπίδες τους σε φανταστικές στην πραγματικότητα αντιθέσεις μεταξύ μόνο ελαφρώς διαφορετικών αποχρώσεων της κυρίαρχης τάξης. Αυτές οι φανταστικές αντιθέσεις είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι μετακυλούν την υποστήριξή τους από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο, που ευελπιστούν για επίλυση των προβλημάτων τους από την πολιτική ιεραρχία. Ακόμα και οι αποφάσεις των δικαστηρίων που πολλές φορές όσο πιο κατάφωρα συγκρούονται όχι απλώς με το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλά και με την ίδια τη νομοθεσία, που ερμηνεύεται αρκετά διασταλτικά, τόσο περισσότερο αποκαλύπτουν πως είναι μέρος της ίδιας στρατηγικής και ότι όλα εξυπηρετούν την ίδια άρχουσα τάξη. 

              Τις τελευταίες μέρες η απόφαση δικαστηρίου που επέβαλε ποινή 13 ετών χωρίς αναστολή στην Ηριάννα Β. Λ. για συμμετοχή στη "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς", με ανεπαρκή όπως σχολιάζεται στοιχεία, συσπείρωσε σε διαμαρτυρία και αλληλεγγύη ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και θύμισε άλλες διαμαρτυρίες για παραβιάσεις νομοθεσίας, όπως αυτή του Κ. Σακκά (παράνομη παράταση της προφυλάκισής του) ή για διεκδίκηση δικαιωμάτων του Ν. Ρωμανού (πρόσβαση στην εκπαίδευση). Η ατομική δικαίωσή τους, με υποχώρηση της εξουσίας στα αιτήματά τους, όπως μεθοδεύεται μοιάζει περισσότερο μακροπρόθεσμα να ωφελεί την εξουσιαστική αρχή. Η εστίαση δεν γίνεται αυτονόητα στον τρόπο χρησιμοποίησης θεσμών από τις διάφορες μορφές αστικής εξουσίας προς όφελός της, είτε εκφοβίζοντας ή απειλώντας, αλλά στις δυνατότητες ad hoc κινημάτων να επηρεάσουν την εξουσία και κάπως έτσι χτίζονται ψευδαισθήσεις με συνέπεια να αποδεχόμαστε τις αρχές του καπιταλιστικού κράτους. Πιστεύοντας λοιπόν πως το καπιταλιστικό κράτος διαθέτει δομές που ευνοούν την πάλη μας μ’ αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπούν αυτές σε δομές με ουσιαστικό στόχο την μετά βίας επιβίωσή μας σ’ αυτό. Και κάπως έτσι ευνοείται η αποσπασματικότητα, εξυμνείται η ανεξαρτησία των ομάδων ακόμα και με κοινό στόχο, αγκαλιάζουμε ομάδες και συλλογικότητες δίχως ιδεολογικές ή στρατηγικές διακρίσεις και εύκολα μετά γινόμαστε αντικείμενο εκμετάλλευσης. Διαμορφώνεται έτσι η αντίληψη αντί να αγωνιστούμε συλλογικά εντάσσοντας συγκεκριμένα αιτήματα σ’ ένα στρατηγικό σχεδιασμό, οργανώνοντας μια σαφή πορεία, να εκλιπαρούμε τους κυρίαρχους αστούς με συλλογές υπογραφών, ψηφίσματα κλπ. ατομικά και μεμονωμένα ψίχουλα επιείκειας.