Τ α ξ ι κ ο I N F E R N O

Οι εικόνες είν’ απ’ αυτές που σε κατεβάζουν στην κόλαση, αρκεί να διανύσεις όλη την πολιτισμική απόσταση που σε περιορίζει ως δυτικό άνθρωπο μόνο στο Δάντη. Εργατικές πολυκατοικίες στην καρδιά του Λονδίνου, μια ανθρωπιστική τάχαμου πολιτική στέγασης φτωχότερων οικογενειών, που πρέπει να ευγνωμονούν το ύψος απ’ το οποίο μπορούν ν’ αντικρίζουν τη βασίλισσα, το παλάτι, “”σπολάτη Δέσποινα””… Οι απολίτικες, αποϊδεολογικοποιημένες συλλογικότητες, στημένες ad hoc ανά πρόβλημα, δε σώζουν τον πύργο των φτωχών που λαμπάδιασε σαν κολασμένο σπιρτόξυλο μέσα σ’ ένα τέταρτο. Σιγά μην πεθάνουν από τύψεις οι αστοί κι οι οικογενειακοί τιτλούχοι, οι σερ κι οι κόντηδες, οι φον και βον και λαίδες, με την επιστολή και τη διαμαρτυρία των ενοίκων του πύργου Grenfell, με πάνω από πεντακόσιους ενοίκους. Θα πεθάνουμε, θα καούμε ζωντανοί, είχαν προειδοποιήσει το δήμο, τους… διαχειριστές, αρμοδίως και γραπτώς. Πακτωμένα, καρβουνιασμένα πτώματα γυναικόπαιδων και κουρασμένων ανδρών καταμετρώνται ακόμα, ανάμεσα σε ιδιαιτέρως “χρήσιμες” πληροφορίες. Αυτές που με ανεπαίσθητα χυδαίο κίνητρο προεξασφαλίζουν το πού θα ριχτούν οι ευθύνες της “στραβής”. “Ραμαζάνι κι οι μουσουλμάνοι τρώνε νύχτα” , “υπερφόρτωση ηλεκτρικού”, “φτηνά καλώδια στην ανακαίνιση αλλά η οποία κόστισε πάνω από δέκα εκατομμύρια λίρες”… Δεν μπορείς να τα θες όλα! Να σε στεγάζουν φθηνά σε γερή κατασκευή, να τρως όποτε θες, να μη σου φτάνει μία και μόνη έξοδος κινδύνου για να βγεις απ’ την κάθετη στον ουρανό, πολυτελή για τα κυβικά σου φυλακή.

Η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν είναι για όλους αγαθό για να μοιράζεται. Πάει με την ικανότητα κατανάλωσης. Αγοράζεται. Θυμάμαι χρόνια τώρα άπειρες ερωτήσεις-προειδοποιήσεις του κόμματος στη Βουλή και προς τας αρμοδίους υπηρεσίας, αρχάς και πολιτικούς προϊσταμένους, για αντισεισμικά, αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά μέτρα. Εδώ κοτζάμ ορυχείο κατάπιε χωράφια, σπίτια, ζωές πραγματικών ανθρώπων, είχε επιστημονικώς διαγνωσθεί και υπολογισθεί η κατολίσθηση, είχε αποφασίσει το δημοτικό συμβούλιο των Αγίων Αναργύρων, ( ως κι οι ίδιοι οι άγιοι είχαν δει το μαχαίρι της εκμετάλλευσης να μπήγεται στα κατά καιρούς περιφερόμενα κι εκτιθέμενα κόκαλά τους κατά το έθιμον ιερού εμπορίου), κι η κόλαση πάλι της γης τους κολασμένους κατάπιε. Ύστερα ήρθε και η Λέσβος με τα ρίχτερ και τα φίδια να σουλατσάρουν απέναντι, φαρμακεροί εξάγγελοι του φριχτού αναπόδραστου της τρεμάμενης φλύδας γης, και θύμισε πως απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, γίνεσαι πρόσφυγας στον τόπο σου, άμα περιφρονήσεις το ταξικό inferno που σου επέβαλαν ως πεπρωμένο. Η γυναίκα η αγρότισσα που πάλεψε τον καρκίνο, πλακώθηκε απ’ το σπίτι της στον ύπνο της, που ποτέ δεν έμαθε ψηφίζοντας, ότι δεν πληρούσε τις επιστημονικές προδιαγραφές που ο κόπος και η γνώση των λαών έτσι κι αλλιώς της παρείχε. Η τάξη της δεν ήταν ικανή να διεκδικήσει ασφάλεια ουρανοξύστη στο Ντουμπάι, να μην πλακωθεί, να μην καεί σαν το ποντίκι, να μην την καταπιεί η ΔΕΗ και η φιλανθρωπία ότι θα γλιτώσει έναν χρόνο ενφια!…

Δεν είναι του Δάντη η κόλαση. Το έγκλημα έχει και αντικειμενική και υποκειμενική ταξική υπόσταση. Καπιτάλες στήνουν κι εκμεταλλεύονται φλεγόμενα σπιρτόκουτα, φορολογούν κεραμίδια υποψήφιων νεκρών κι εξυγιαίνουν το… συνταξιοδοτικό με το επίδομα της ανώτερης αστικής τάξης κρατημένο για πάρτη τους. Του καπιταλισμού είναι η Κόλαση και στην πόλη και στο χωριό. Η πραγματική.